صلات صغير
*صلات صغير كه از زوال بزوال تلاوت ميشود
أَشْهَدُ يا إِلهِي بِأَنَّكَ خَلَقْتَنِيْ لِعِرْفانِكَ وَعِبادَتِكَ، أَشْهَدُ فِي هذا الْحِيْنِ بِعَجْزِيْ وَقُوَّتِكَ وَضَعْفِيْ وَاقْتِدارِكَ وَفَقْرِيْ وَغَنائِكَ، لا إِلهَ إِلاَّ أَنْتَ المُهَيْمِنُ القَيُّومُ.
صلات وسطى
*صلات وسطى كه در بامداد و حين زوال و اصيل تلاوت ميشود
ومَنْ أَرادَ أَنْ يُصَلِّيَ له أن يغسل يديه وفي حين الغسل يقول:
إِلهِي قَوِّ يَدِيْ لِتَأْخُذَ كِتابَكَ بِاسْتِقامَةٍ لا تَمْنَعُها جُنُودُ الْعالَمِ ثُمَّ احْفَظْها عَنِ التَّصَرُّفِ فِي ما لَمْ يَدْخُلْ فِي مِلْكِها، إِنَّكَ أَنْتَ المُقْتَدِرُ القَدِيْرُ.
وفي حين غسل الوجه يقول:
أَيْ رَبِّ وَجَّهْتُ وَجْهِيْ إِلَيْكَ نَوِّرْهُ بِأَنْوارِ وَجْهِكَ ثُمَّ احْفَظْهُ عَنِ التَّوَجُّهِ إِلى غَيْرِك.
وبَعْدُ لَهُ أَنْ يَقُومَ مُتَوَجِّهًا إِلى القِبْلَةِ وَيقول:
شَهِدَ اللَّهُ أَنَّهُ لا إِلهَ إِلاَّ هُو لَهُ الأَمْرُ وَالخَلْقُ، قَدْ أَظْهَرَ مَشْرِقَ الظُّهُوْرِ وَمُكُلِّمَ الطُّوْرِ الَّذِيْ بِهِ أَنارَ الأُفُقُ الأَعْلى وَنَطَقَتْ سِدْرَةُ الْمُنْتَهى وَارْتَفَعَ النِّداءُ بَيْنَ الأَرْضِ وَالسَّماءِ قَدْ أَتَى المالِكُ الْمُلْكُ وَالْمَلَكُوْتُ وَالْعِزَّةُ وَالجَبَرُوْتُ لِلّهِ مَوْلَى الْوَرى وَمالِكَ الْعَرْشِ وَالثَّری.
ثُمّ يركع وَيقول :
سُبْحَانَكَ عَنْ ذِكْرِيْ وَذِكْرِ دُوْنِيْ وَوَصْفِي وَوَصْفِ مَنْ فِي السَّمَواتِ وَالأَرَضِيْنَ.
ثمّ يقوم للقنوت وَيقول:
يا إِلهِي لا تُخَيِّبْ مَنْ تَشَبَّثَ بِأَنامِلِ الرَّجاءِ بِأَذْيالِ رَحْمَتِكَ وَفَضْلِكَ يا أَرْحَمَ الرَّاحِمِيْنَ.
ثمّ يقعد وَيقول:
أَشْهَدُ بِوَحْدانِيَّتِكَ وَفَرْدانِيَّتِكَ وَبِأَنَّكَ أَنْتَ اللَّهُ لا إِلهَ إِلاَّ أَنْتَ قَدْ أَظْهَرْتَ أَمْرَكَ وَوَفَيْتَ بِعَهْدِكَ وَفَتَحْتَ بابَ فَضْلِكَ عَلَى مَنْ فِي السَّمَواتِ وَالأَرَضِينَ وَالصَّلاةُ وَالسَّلامُ وَالتَّكْبِيْرُ وَالْبَهاءُ عَلَى أَوْلِيائِكَ الَّذِيْنَ ما مَنَعَتْهُمْ شُئُوناتُ الْخَلْقِ عَنِ الإِقْبالِ إِلَيْكَ وَأَنْفَقُوْا ما عِنْدَهُمْ رَجاءَ ما عِنْدَكَ إِنَّكَ أَنْتَ الْغَفُوْرُ الْكرِيْمُ.
اگر نفسى مقام آيهء كبيره.
"شَهِدَ اللَّهُ أَنَّهُ لا إِلهَ إِلاَّ هُو المُهَيْمِنُ الْقَيُّومُ".
قرائت نمايد كافى است و همچنين در قعود: " أَشْهَدُ بِوَحْدانِيَّتِكَ وَفَرْدانِيَّتِكَ وَبِأَنَّكَ أَنْتَ اللَّهُ لا إِلهَ إِلاَّ أَنْتَ". كافى است.
صلات كبير
*صلات كبير كه تلاوت آن در شب و روز يك بار كافى است.
لِلْمُصَلِّي اَنْ يَقُومَ مُقْبِلاً اِلى اللَّهِ و َاِذا قامَ وَاسْتَقَرَّ فِي مَقامِه يَنْظُرُ اِلى اليَمِينِ وَالشِّمالِ كمَنْ يَنْتَظِرُ رَحْمَة رَبِّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ ثُمَّ يَقُولُ:
يا اِلهَ الأَسْماءِ وَ فاطِرَ السَّماءِ اَسْألُكَ بِمَطالِعِ غَيْبِكَ الْعَلِيِّ الأَبْهى بِاَنْ تَجْعَلَ صَلاتِي نارًا لِتُحْرِقَ حُجُباتِيَ الَّتِي مَنَعَتْنِي عَنْ مُشاهَدَةِ جَمالِكَ وَنُوراً يَدُلُّنِيْ اِلى بَحْرِ وِصالِك.
ثُمَّ يَرْفَعُ يَدَيْهِ لِلْقُنُوتِ لِلَّهِ تَبارَكَ وَتَعالى وَيَقُولُ:
يا مَقْصُودَ الْعالَمِ وَمَحْبُوبَ الأُمَمِ تَرَانِي مُقْبِلاً اِلَيْكَ مُنْقَطِعاً عَمَّا سِواكَ مُتَمَسِّكاً بِحَبْلِكَ الَّذِيْ بِحَرَكتِهِ تَحَرَّكتِ المُمْكِناتُ، اَيْ رَبِّ اَنَا عَبْدُكَ وَاَبْنُ عَبْدِكَ أَكوْنُ حاضِراً قائِمِاً بَيْنَ اَيادِيْ مَشِيَّتِكَ وَ اِرادَتِكَ وَ ما أُرِيْدُ اِلاَّ رِضَائَكَ، أَسْألُكَ بِبَحْرِ رَحْمَتِكَ وَشَمْسِ فَضْلِكَ بِاَنْ تَفْعَلَ بِعَبْدِكَ ما تُحِبُّ وَتَرْضى وَعِزَّتِكَ الْمُقَدَّسَةِ عَنِ الذِّكْرِ وَالثَّناءِ كُلُّ ما يَظْهَرُ مِنْ عِنْدِكَ هُو مَقْصُودُ قَلْبِي وَمَحْبُوبُ فُؤآدِيْ، اِلهِي اِلهِي لا تَنْظُرْ اِلى آمالِي وَاَعْمالِيْ بَلْ اِلى اِرادَتِكَ الَّتِيْ أَحاطَتِ السَّمَواتِ وَالأَرْضِ، وَاسْمِكَ الأَعْظَمِ يا مالِكَ الأُمَمِ ما أَرَدْتُ اِلاَّ ما أَرَدْتَهُ وَلا أُحِبُّ اِلاَّ ما تُحِبُّ.
ثُمَّ يَسْجُدُ وَيَقُولُ:
سُبْحَانَكَ مِنْ اَنْ تُوْصَفَ بِوَصْفِ ما سِواكَ اَوْ تُعْرَفَ بِعِرْفانِ دُوْنِكَ.
ثُمَّ يَقُومُ وَيَقُولُ:
اَيْ رَبِّ فَاجْعَلْ صَلاتِي كَوْثَرَ الْحَيَوانِ لِيَبْقى بِهِ ذاتِي بِدَوامِ سَلْطَنَتِكَ وَيَذْكُرَكَ فِي كُلِّ عالَمٍ مِنْ عَوالِمِك.
ثُمَّ يَرْفَعُ يَدَيْهِ لِلْقُنُوتِ مَرَّة أُخْرى وَيَقُولُ:
يا مَنْ فِي فِراقِكَ ذابَتِ الْقُلُوْبُ وَالأَكْبادُ وَبِنارِ حُبِّكَ اشْتَعَلَ مَنْ فِي الْبِلادِ، اَسْألُكَ بِاسْمِكَ الَّذِيْ بِهِ سَخَّرْتَ الآفاقَ بِاَنْ لا تَمْنَعَنِيْ عَمّا عِنْدَكَ يا مالِكَ الِّرقابِ، اَيْ رَبِّ تَرَى الْغَرِيْبَ سَرُعَ اِلَى وَطَنِهِ الأَعْلى ظِلِّ قِبابِ عَظَمَتِكَ وَجِوارِ رَحْمَتِكَ وَالعاصِيَ قَصَدَ بَحْرَ غُفْرانِكَ وَالذَّلِيْلَ بِساطَ عِزِّكَ وَالْفَقِيْرَ أُفُقَ غَنائِكَ، لَكَ الأَمْرُ فِيما تَشاءُ. اَشْهَدُ اَنَّكَ اَنْتَ الْمَحْمُوْدُ فِي فِعْلِكَ وَالْمُطاعُ فِي حُكمِكَ وَالمْخْتارُ فِي اَمْرِكَ.
ثُمَّ يَرْفَعُ يَدَيْهِ وَيُكبِّرُ ثَلاثَ مَرَّاتٍ ثُمَّ يَنْحَنِي لِلرُّكوْعِ لِلَّهِ تَبارَكَ وَ تَعالى وَيَقُولُ:
يا اِلهِي تَرَى رُوْحِيْ مُهْتَزّاً فِي جَوارِحِيْ وَاَرْكانِي شَوْقاً لِعِبادَتِكَ وَشَغَفاً لِذِكْرِكَ وَثَنائِكَ وَيَشْهَدُ بِما شَهِدَ بِهِ لِسانُ أَمْرِكَ فِي مَلَكُوْتِ بَيانِكَ وَجَبَرُوْتِ عِلْمِكَ، اَيْ رَبِّ أُحِبُّ اَنْ اَسْألُكَ فِي هذا الْمَقامِ كُلَّ ما عِنْدَكَ لإِثْباتِ فَقْرِيْ وَاِعْلاءِ عَطائِكَ وَغَنائِكَ وَاِظْهارِ عَجْزِيْ وَاِبْرازِ قُدْرَتِكَ وَاقْتِدارِك.
ثُمَّ يَقُومُ وَيَرْفَعُ يَدَيهِ لِلْقُنُوتِ مَرَّة بَعْدَ أُخْرى وَيَقُولُ:
لا اِلهَ اِلاَّ اَنْتَ الْعَزِيْزُ الْوَهّابُ، لا اِلهَ اِلاَّ اَنْتَ الْحاكِمُ فِي المَبْدَءِ وَالْمَآبِ، اِلهِي اِلهِي عَفْوُكَ شَجَّعَنِيْ وَرَحْمَتُكَ قَوَّتْنِي وَنِداؤُكَ أَيْقَظَنِيْ وَفَضْلُكَ أَقامَنِيْ وَهَدانِي اِلَيْكَ وَ اِلاَّ مالِيْ وَشَأْنِي لأقُوْمَ لَدى بابِ مَدْيَنِ قُرْبِكَ اَوْ اَتَوَجَّهَ اِلَى الأَنْوارِ الْمُشْرِقَةِ مِنْ أُفُقِ سَماءِ اِرادَتِكَ، اَيْ رَبِّ تَرَى الْمِسْكينَ يَقْرَعُ بابَ فَضْلِكَ وَالْفانِيَ يُرِيْدُ كَوْثَرَ الْبَقاءِ مِنْ اَيادِيْ جُوْدِكَ لَكَ الأَمْرُ فِي كُلِّ الأَحْوالِ يا مَوْلَى الأَسْماءِ وَلِيَ التَّسْلِيْمُ وَالرِّضاءُ يا فاطِرَ السَّماءِ.
ثُمَّ يَرْفَعُ يَدَيْهِ ثَلاثَ مَرَّاتٍ وَيَقُولُ:
اَللَّهُ أَعْظَمُ مِنْ كُلِّ عَظِيْمٍ.
ثُمَّ يَسْجُدُ وَيَقُولُ:
سُبْحانَكَ مِنْ اَنْ تَصْعَدَ اِلى سَماءِ قُرْبِكَ أَذْكارُ الْمُقَرَّبِيْنَ اُوْ اَنْ تَصِلَ اِلى فِناءِ بابِكَ طُيُوْرُ أَفْئِدَةِِ الْمُخْلِصِيْنَ، اَشْهَدُ اَنَّكَ كُنْتَ مُقَدَّساً عَنِ الصِّفاتِ وَ مُنَزَّهاً عَنِ الأَسْماءِ لا اِلهَ اِلاَّ أَنْتَ الْعَلِيُّ الأَبْهی.
ثُمَّ يَقْعُدُ وَيَقُولُ:
اَشْهَدُ بِما شَهِدَتِ الأَشْياءُ وَالْمَلأُ الأَعْلى وَالْجَنَّةُ الْعُلْيا وَعَنْ وَرائِها لِسانُ العَظَمَةِ مِنَ الأُفُقِ الأَبْهى أَنَّكَ أَنْتَ اللَّهُ لا اِلهَ اِلاَّ اَنْتَ وَالَّذِي ظَهَرَ اِنَّهُ هُو السِّرُّ الْمَكْنُونُ وَالرَّمْزُ الْمَخْزُونُ الَّذِيْ بِهِ اقْتَرَنَ الْكافُ بِرُكنِهِ النُّوْنُ، اَشْهَدُ أَنَّهُ هُو الْمَسْطُوْرُ مِنَ القَلَمِ الأَعْلى وَالْمَذْكوْرُ فِي كُتُبِ اللَّهِ رَبِّ الْعَرْشِ وَالثَّری.
ثُمَّ يَقُومُ مُسْتَقِيماً وَيَقُولُ:
يا اِلهَ الْوُجُودِ وَمالِكَ الْغَيْبِ وَالشُّهُودِ تَرَى عَبَراتِي وَ زَفَراتِي وَ تَسْمَعُ ضَجِيْجِيْ وَصَرِيْخِيْ وَ حَنِيْنَ فُؤادِيْ، وَ عِزَّتِكَ اجْتِراحاتِي اَبْعَدَتْنِيْ عَنِ التَّقَرُّبِ اِلَيْكَ وَ جَريْراتِي مَنَعَتْنِي عَنِ الْوُرُودِ فِي ساحَةِِِِِ قُدْسِكَ، اَيْ رَبِّ حُبُّكَ اَضْناَنِي وَ هِجْرُكَ اَهْلَكَنِيْ وَ بُعْدُكَ اَحْرَقَنِي، أَسْألُكَ بِمَوْطِئِ قَدَمَيْكَ فِي هذا الْبَيْداءِ وَ بِلَبَّيْكَ لَبَّيْكَ اَصْفيائِكَ فِي هذا الْفَضاءِ وبِنَفَحاتِ وَحْيِكَ وَ نَسَماتِ فَجْرِ ظُهُورِكَ بِاَنْ تُقَدِّرَ لِيْ زِيارَةَ جَمالِكَ وَالْعَمَلَ بِما فِي كِتابِك.
ثُمَّ يُكبِّرُ ثَلاثُ مَرَّاتٍ وَيَرْكعُ وَيَقُولُ:
لَكَ الْحَمْدُ يا اِلهِي بِما اَيَّدْتَنِيْ عَلَى ذِكْرِكَ وَثَنائِكَ وَ عَرَّفْتَنِيْ مَشْرِقَ آياتِكَ وَ جَعَلْتَنِي خاضِعاً لِرُبُوبِيَّتِكَ وَ خاشِعاً لألُوهِيَّتِكَ وَمُعْتَرِفاً بِما نَطَقَ بِهِ لِسانُ عَظَمَتِك.
ثُمَّ يَقُومُ وَيَقُولُ:
اِلهِي اِلهِي عِصْيانِيْ اَنْقَضَ ظَهْرِيْ وَغَفْلَتِيْ اَهْلَكَتْنِيْ كُلَّما اَتَفَكرُ فِي سُوْءِ عَمَلِيْ وَ حُسْنِ عَمَلِكَ يَذُوْبُ كَبِدِيْ وَ يَغْلِيْ الدَّمُ فِي عُرُوْقِيْ، وَ جَمالِكَ يا مَقْصُوْدَ الْعالَمِ اِنَّ الْوَجْهَ يَسْتَحِیي اَنْ يَتَوَجَّهَ اِلَيْكَ وَ اَيادِيَ الرَّجاءِ تَخْجَلُ اَنْ تَرْتَفِعَ اِلى سَماءِ كَرَمِكَ، تَرَى يا اِلهِي عَبَراتِي تَمْنَعُنِيْ عَنِ الذِّكْرِ وَالثَّنآءِ يا رَبَّ الْعَرْشِ وَالثَّری، أَسْألُكَ بِآياتِ مَلَكُوْتِكَ وَ اَسْرارِ جَبَرُوْتِكَ بِاَنْ تَعْمَلَ بِاَوْليائِكَ ما يَنْبَغِيْ لِجُوْدِكَ يا مالِكَ الوُجُودِ وَ يَلِيْقُ لِفَضْلِكَ يا سُلْطانَ الْغَيْبِ وَالشُّهُوْدِ.
ثُمَّ يُكبِّرُ ثَلاثُ مَرَّاتٍ وَيَسْجُدُ وَيَقُولُ:
لَكَ الْحَمْدُ يا اِلهَنا بِما اَنْزَلْتَ لَنا ما يُقَرِّبُنا اِلَيْكَ وَ يَرْزُقُنا كُلَّ خَيْرٍ اَنْزَلْتَهُ فِي كُتُبِكَ وَ زُبُرِكَ، اَيْ رَبِّ نَسْأَلُكَ بِاَنْ تَحْفَظَنا مِنْ جُنُودِ الظُّنُونِ وَالأَوْهامِ، اِنَّكَ اَنْتَ الْعَزِيْزُ العَلامُ.
ثُمَّ يَرْفَعُ رَأْسَهُ َيَقْعُدُ وَيَقُولُ:
اَشْهَدُ يا اِلهِي بما شَهِدَ بِهِ اَصْفِياؤكَ وَ اَعْتَرِفُ بِما اعْتَرَفَ بِهِ اَهْلُ الفِردَوْسِ الأَعْلى وَ الَّذِيْنَ طَافُوا عَرْشَكَ الْعَظِيْمَ، المُلْكُ وَالمَلَكُوتُ لَكَ يا اِلهَ العالَمِينَ.
هواللّه
ای پروردگار، یاران را کامکار کن و به عبودیّت همدم و دمساز فرما، قلوب را نورانی فرما و وجوه را رحمانی کن تا بنیانِ محبّت و مهربانی در عالمِ انسانی تأسیس گردد و نوع بشر به یکدیگر مفتون و مهرپرور گردند، شرق دست در آغوشِ غرب نماید، فرنگ بیدرنگ سبیلِ محبّت پوید، تُرک تاجیک را همدم داند و هم آغوش و مهربان شمرد، کلّ با هم در نهایتِ الفت و یگانگی معاشرت و مصاحبت نمایند، ذکرِ اغیار نشود، همدگر را آشنا و یار و غمگسار گردنـد. ای پـروردگار، ایـن شبِ تار را روزِ روشن فرما و این بغضِ و عداوت بینِ مِلل را به اُنس و محبّت مبدل کن تا عالمِ آفرینش آسایش یابد و جهان پر غرور از عالمِ اِلهی نصیبِ موفور جوید. تـوئی مقتدر و تـوانا و تـوئی بخشنده و درخشنده و بینا.
هواللّه
ای خداوندِ مهربان، به فریادِ بیچارگان برس، ای پاکِ یزدان بر این اطفالِ یتیم رحم فرما، ای خداوندِ بینیاز این سیلِ شدید را قطع کن، ای خالق جهانیان این آتشِ افروخته را خاموش کن، ای دادرسِ به فریادِ یتیمان برس، ای داورِ حقیقی مادرانِ جگرخون را تسلّی ده، ای رحمنِ رحیم بر چشمِ گریان و دلِ سوزانِ پدران رحم نما، ایـن طوفان را ساکت کن و ایـن جَنگِ جهانگیر را به صلح و آشتی مُبَدّل فرما. توئی بینا و شنوا.
هواللّه
خدایا، تاریکی نزاع و جدال و قتال بین ادیان و شعوب و اقوام افقِ حقیقت را پوشیده و پنهان نموده، جهان محتاجِ نورِ هدایت است، پس ای پروردگار عناینی فرما که شمس حقیقت جهان را کران به کران روشن نماید
هُواللّه
ای خداوند بيمانند، به حِکمَتِ کُبرايت اِقتران در بين اَقران مُقدّر فرمودی تا سُلالۀ انسان در عالمِ امکان تسلسل يابد و همواره تا جهان باقی به عبوديّت و عبادت و پرستش و ستايش و نيايش درگاه احديّتت مشغول و مألوف گردند "وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلّا لِيَعْبُدُوْنَ"، حال اين دو مرغِ آشيانۀ محبّتت را در ملکوتِ رحمانيّتت عَقدِ اِقتران ببند و وسيلۀ حصولِ فيضِ جاودان فرما تا از اجتماعِ آن دو بحرِ محبّت، موج الفت بر خيزد و لئالی سُلالۀ نجيبۀ مقدّسه بر ساحل وجود ريزد. "مَرَجَ البَحْرَيْنِ يَلْتَقِيانِ بَيْنَهُما بَرْزَخٌ لا يَبْغِيانِ فَبِأَيِّ آلاءِ رَبِّکُما تُکَذِّبانِ يَخْرُجُ مِنْهُمَا الْلُّؤْلُؤُ وَالْمَرْجانُ". ای خداوندِ مهربـان، ايـن اقتران را اسبابِ توليدِ دُرّ و مرجان فرما. اِنَّکَ اِنتَ المُقتَدرُ العَزيزُ الغَفورُالرّحمَنُ الرّحيم.
هواللّه
خدایا، طفلم در ظلِ عنایتت پرورش ده. نهالِ تازهام به رشحاتِ سحابِ عنایت پرورش فرما. گیاهِ حدیقۀ مَحبتم، درختِ بارور کن. تـوئی مقتدر و توانا و تـوئی مهـربان و دانا و بینا.
هُواللّه
خداوندا، اين طفلِ صغير را در آغوشِ مَحبّتت پرورش فرما و از ثَدی عنايت شير ده، اين نهالِ تازه را در گُلشن مَحبّتت بنشان و به رشحاتِ سَحابِ عنايت پرورش ده، از اطفالِ مَلَکوت کن و به جهانِ لاهوت هدايت فرما. توئی مقتدر و مهربان و توئی دهنده و بخشنده و سابق الانعام.
هواللّه
ای خداوندِ مهربان، این اطفالِ نازنین صُنعِ دستِ قدرتِ تو اند و آیاتِ عظمتِ تو. خدایا این کودکان را محفوظ بدار، مُؤید بَر تعلیم کن و مُوفّق به خدمتِ عالم انسانی فرما. خدایـا، ایـن اطفال دُردانهاند، درآغوشِ صدفِ عِنایت پرورش ده. توئی بخشنده و مهربـان.
هُواللّه
ای پاک يزدان، اين نهالانِ جويبارِ هدايت را از بارانِ ابرِ عِنايت تَر و تازه فرما و به نسيمِ رياضِ احديّت اهتزازی بخش و به حرارتِ شمسِ حقيقت جانی تازه عطا نما تا نشو و نما نمايند و روز به روز ترقّی کنند و شکفته گردند و پُر بار و برگ شوند. ای پروردگار، جمله را هوشيارکن و قوّت و اقتدار بخش و مظاهرِ تأييد و توفيق فرما که در نهايتِ برازندگی در بينِ خلق محشور شوند توئی مقتدر و توانا.
هُواللّه
رَبِّی رَبِّی کودکم خردسال، از پستان عنايت شير ده و در آغوش مَحبّتت پرورش بخش و در دبستانِ هدايت تعليم فرما و در ظلّ عِنايتت تربيت کن، از تاريکی بِرَهان، شمعِ روشن کن و از پژمردگی نجات داده گُلِ گلشن فرما، بندۀ آستان کن و خُلق و خوی راستان بخش، موهبتِ عالم انسانی کن و تاجی از حياتِ ابديّه بَر سَر نه. توئی مقتدر و توانا و توئی شنونده و بينا.
هُوالابهی
ای خدای مهربان، اين نوگُلِ گلستانِ مَحبّتت را از شبنمِ عِنايت تَر و تازه بفرما و اين تازه نهالِ بوستانِ هدايت را به تربيتِ باغبانِ احديّت پرورش ده و اين شاخِ سبز را در گُلشنِ الطاف مُزيّن به شکوفه و برگ کن و اين دُردانۀ معرفت را در آغوشِ صَدفِ رحمت بپرور. ای خداوند، هر مستمندی را توانگر نما و هر دردمندی را درمان بخش، هر فقيری را به گنجِ روان دلالت کن و هر اسيری را از زنجيرِ قُيود آزادی بخش. توئی توانا و بينا و آگاه و شنوا، تأييد احسان نما.
هُواللّه
طفل صغيرم، پستانِ عنايت را ثَدی عزيز کن و از شهد و شير مَحبّتت نشو و نما بخش و در آغوش مَعرِفَت پَرورش ده، در کودکی آزادگی ده و فَرزانگی بخش و اين بی نياز را مَحرمِ مَلَکوتِ راز نما. توئی مقتدر و توانا .
هُواللّه
ای خدایِ مهربان، هر چند کودکانيم بينوا و طفلانيم ناتوان، پريشانيم و بی سر و سامان ولی نهالهای باغيم و تو باغبان. پروردگارا، به فيضِ ابرِ عنايت و حرارتِ شمسِ حقيقت و هبوبِ نسيمِ هدايت اين نهالها را نشو و نما ده و طَراوت و لِطافت بخش تا برگ و شکوفه آرد و مُثمر ثَمر گردد. خداوند مهربانا، نادانيم دانا کن، بی چشميم بينا فرما، مردهايم زنده کن، بی کَسيم بِنَواز و مهربان باش، موفّق بر تعلّم و تعليم کن و مؤيّد بر تحصيل و تکميل. توئی مقتدر و توانا و توئی دهنده و بخشنده و مهربان.
هُواللّه
ای خدا، طفلِ مَعصومَم در پناهِ خود حفظ نما، عنايتی کن و رحمتی بفرما تربيت نما به نعمت بپرور، قابليّتی بخش تا مَلَکوتی گردم ربّانی شوم روحانی شوم نورانی گردم. توئی مقتدر و توانا و مهربان.
اِلهَا مَعبُودا مَلِكا مَلِك اَلمُلُوكا
از تو ميطلبم تأييد فرمائی و توفيق عطا كنی تا به آنچه سزاوارِ ايّام تو است عمل نمايم و قابلِ جود و كرمِ تو است مشغول گردم. ای كريم غافلان را بهبحرِ آگاهی راه نما و كنيزانت را بهانوارِ اسمت مُنَوّر فرما و بهاعمالِ طيّبه طاهره و اخلاق مرضيّه مؤيّد دار. لَكَ الحَمدُ واَلثَّناءُ وَلَكَ الفَضلُ وَالعَطاءُ. اين نَملۀ فانيه را بهسُرادقِ عِرفانت راه نمودی و در ظلّ خِباء مَجدَت مأوی دادی. توئی بخشنده و توانا و دانا و بينا.
اِلهَا مَعبُودا مَقصُودا
فقيری از فُقَراء قصدِ بحرِ عطا نموده و جاهلی از جُهلاء به تجلّياتِ آفتابِ علمت توجّه كرده. سؤال ميكنم تو را به دِمائی كه در راهِ تو در ايران ريخته شد و به نفوسی كه سَطوتِ ظالمين و ظلمِ مشركين ايشانرا از توجّه به تو منع ننمود و از تقَرّب باز نداشت، اينكه كنيزِ خود را از نُعاقِ ناعقين و شُبهاتِ مُريبين حفظ فرمائی و در ظِلّ قِبابِ اسم كريمت مأوی دهی. توئی قادر بر كُلّ و مُهيمِن بر كلّ. اَشهَدُ وَ تَشهَدُ الأشياءُ كُلّها بِاَنَّكَ اَنتَ المُقتَدِرُالقَديرُ.
بِسْمه المُهيمن القَيُّوم
ای پروردگارِ من و يكتا خداوندِ بيمانندِ من، شهادت ميدهم به يكتائی تو و بهاينكه از برای تو وزير و معينی نبوده و نيست. لَم يَزَل يكتا بودهای و لا يَزال خواهی بود. ای خدایِ من و محبوبِ جانِ من، امروز روزياست كه فُراتِ رحمت جاری و آفتابِ كَرَم مُشرِق و سماءِ عنايت مُرتَفَع است. قسم ميدهم تو را بهاسمِ سَتّارت كه آنچه بهغيرِ رضایِ تو عمل شده سَتر فرمائی و بهاسم غفورت از ما درگذری و بهخِلَعِ غُفران، عباد و اماء خود را مُزيّن داری. ای محبوب من و مقصود من، مشاهده مينمائی كنيز خود را كه بهتو توجّه نموده و به نارِ مَحبّتت مُشتَعل گَشته و به بینيازی تو تمسّك جُسته و دستهای رَجا را بهشطرِ تو بلند نمـوده. عطا فـرما آنچه را كـه سزاوارِ تـو است. ای پروردگار من، در اين روزِ مبارك كنيزان خود را مَحروم مفرما و از قلمِ اعلی اَجرِ لِقا از برای كُلّ ثبت نما. توئی مقتدر و توانا و توئی بينا و دانا.
(بگو ای الهِ من و محبوبِ من و سيّدِ من و سَنَدِ من و مقصودِ من)
شهادت ميدهد جان و روان و لسان بهاينكه واحد بودهای و شبه و مثل برای تو نبوده و نخواهد بود. جميع السُن از وصفت عاجز و جميعِ قلوب از عِرفانت قاصر بوده و خواهد بود. ای پروردگار من، عجز و فقر و فنای كنيزِ خود را مشاهده مينمائی. اين سائلی است ارادۀ بابِ تو نموده و فقيری است قصدِ دريای غَنای تو كرده. سؤال مينمايم تو را بهدريای بخشش تو و آفتابِ عنايت و سماءِ فضلِ تـو كـه مقدّر فـرمائی از قلمِ اعلـی از بـرای ايـن اَمۀ خـود آنچه سزاوار بـزرگی تو است.
هواللّه
ای خداوند، این کنیزِ مُستمَند را در مَلَکوتِ خویش قبول نما و به فیضِ ابدی محظوظ فرما، جامِ عشق بنوشان و نورِ عِرفان بخش، در چشمۀ ایّوب غوطه ده و از مِحَن و آلامِ اخلاقِ بشری شفا بخش، پرتوی از صفات خویش مبذول فرما، آسمانی کن ربّانی نما، روحالقدس بِدَم، به روح وحدت عالم انسانی زنده نما، لسانِ ناطق ده، قلبِ فارغ بخش، حُجَج و بُرهان اِلهام کن و سبب هدایت نفوس فرما. توئی مقتدر و توانا و توئی کریم و رحیم و دانا.
هُواللّه
پروردگارا، عنايت فرما، هدايت بخش، پرورش ده، نشو و نما عطا کن، بِنتِ مَلَکوت نما، فيضِ لاهوت بخش، روحانی کن، نورانی نما، رحمانی کن، آسمانی فرما تا از عالمِ طبيعت رها يابم و از جهانِ ماوراءِطبيعت خبر گيرم، زنده شوم خُلق و خویِ رحمانی جويم، نَشرِتعاليم الهی نمايم، فيضِ اَبَدی طلبم و موهبتِ الهی خواهم. توئی دهنده و بخشنده و مهربان.
هُواللّه
ای خداوندِ مهربان، هر چند وجودِ نابودم ولی اميد به فضل و جودِ تو دارم و هر چند از قابليّتِ و استعداد محرومم ولی رجا به فضل و عنايتِ تو دارم، گمراه بودم هدايت فرمودی، نابينا بودم بينا کردی، مَحروم بودم مَحرَمِ راز فرمودی، مُرده بودم به نفحاتِ گلشنِ قُدس زنده فرمودی. حال ای پروردگار، استقامت بخش، ثبوت عنايت فرما تا در مَحبَّتِ مَطلعِ احديّتت ثابت مانم و از انوارِ شمسِ حقيقت مُقتبِس گردم، به ذکر و ثنايت ناطق شوم و به عِبادتِ جَمالِ رحمانيّتت مشغول گردم، غيرِ تو را فراموش کنم و از ذکرِ ماسوی خاموش شوم و از جامِ مَحبّتت سر مست و مَدهوش گردم و به خدمت امرت پردازم و به اَبدَعِ نَغَمات در محافلِ اماءِ رحمن لسان به ذکرت بگشايم و محفل بيارايم. توئی مقتدر و توانا و توئی مؤيّد و موفّق و بينا يا رَبِّيَ الأَعلی.
هواللّه
ای پروردگار، این کنیزان را در مَلَکوتِ عزّتت عزیز نما و این اِماء را در آستانِ مقدّست مقبول فرما، قلوبشان را منوّر کن و روحشان را مُطهّر فرما، مشامشان را مُعطّر کن تا سزاوارِ آستانِ احدیّت گردند و به عبادت و خدمت و تضرّع و عجز و نیاز پردازند، به ذکرِ تو زنده گردند و به مَحبّتِ تو حیاتِ جاودانی یابند. اَنتَ الکریم و انتَ الرّحیم و انتَ العزیزُ الرّؤوف الربِّ القدیم.
هُواللّه
ای جليلِ اکبر، اين کنيزِ صغير را دخترِ خوش اختر فرما و در درگاهِ احديّتت عزيز کن از جامِ مَحبّتت لبريز نما تا شور و ولهی انگيزد و مُشک و عَنبَری بيزد توئی مقتدر و توانا و توئی دانا و بينا .
هواللّه
پاک یزدانا خداوند مهربانا، شکر تو را که این اِماء را عزیز نمودی و این ناچیزان را تاجِ موهبت بر سر نهادی، دَرِ بخشایش گشودی و رُخ بنمودی و دلها بِرُبودی. ای رَبّ ودود، ستایش نتوانیم و از عهدۀ نیایش بر نیائیم، عاجزیم و ناچیز، قاصریم و بیتمیز ولی رویِ تو جوئیم سویِ تو پوئیم ثنایِ تو گوئیم، اسیرِ زنجیرِ محبّتیم و دستگیرِ امیرِ کشورِ موهبت، شکر تو را که شَهد و شِکَر به کامها ریختی و این کنیزان را کامیاب نمودی. الحمد لک و الشّکر لک و الفضل لک و الموهبة منک، انک أنت المقتدر العطوف الرّؤوف.
هواللّه
ای بینیاز، این کنیزِ ناچیز را در آستانِ مبارکت قبول فرما و این بال و پر شکسته را در هوایِ قدسِ عِنایتت پرواز ده، این فقیر را به کَنزِ غَناء دلالت فرما و این ذلیله را به درگاهِ عزّت هدایت کن.
كَريما رَحيما
گواهی ميدهم به وحدانيّت و فردانيّت تـو و از تـو ميطلبم آنچه را كه بهدوامِ مُلك و مَلَكوت باقی و پاينده است. توئی مالكِ مَلَكوت و سلطانِ غيب و شهود. ای پروردگار، مسكينی بهبحرِ غنايت توجّه نموده و سائلی بهذيلِ كرمت اقبال كرده، او را محروم منما. توئی آن فَضّالی كه ذرّاتِ كائنات بر فَضلت گواهی داده، توئی آن بخشندهای كه جميع مُمكِنات بر بخششت اعتراف نموده. اين بنده از كُلّ گذشته و بهحِبالِ جود و اَذيال كَرمت تَمَسُّك و تَشَبّث جُسته و در جميع احوال بهتو ناظر و تو را شاكر، اگر اِجابت فرمائی مَحمودی در امر و اگر ردّ نمائی مُطاعی در حُكم. توئی آن مقتدری كه كُلّ نزد ظهورش عاجز و قاصر مشاهده شوند. ای كريم، اين عبد را بهخود وا مگذار. توئی قادر و توانا و مالكِ جود و عطا.
هُوالابهی
ای پروردگارِ مهربان، اين ياران خويش را از بيگانه و خويش بيزار نما و بهنفحاتِ رياضِ ملکوت ابهايت همراز و دمساز فرما، چشمها را به مشاهدۀ انوار روشن نما و جانها را گُلزار و چمن، قلوب را حديقۀ وفا کن و صدور را مَعينِ فيوضاتِ ملأ اعلی، فيضِ روح القدس ارزان فرما و قوّت روحالامين رايگان کن تا دوستانت به قوّتِ لاهوتی و قدرتِ ملکوتی و سطوتِ جبروتی و تأييدی سمائی و جنودی آسمانی و نَفَسی رحمانی و بخششی يزدانی و يدِ بيضائیِ کليمی و نفحۀ مسيحائی و خَلَّتی خليلی و مَحبّتی حبيبی و جمالی يوسفی و اشتياقی يعقوبی و صبری اَيّوبی بر خدمتت قيام نمايند. رَبِّ وفّقهم علی ذلک اِنّکَ اَنتَ القويّ القدير.
الله ابهی
ای خدای یگانه، این بندۀ خویش را طراز دیباج کینونات فرما و این عبد را در بینِ ملأ امکان به تاجِ عبودیّت سرفراز کن، این بینوا را به صرفِ عنایت پُِر نوا کن و این بیسر و سامان را در پناهِ خویش سر و سامانی بخش، از کأسِ انقطاع بنوشان و از جامِ عنایت سرمست نما، بندۀ ضعیف چهتواند و پشۀ نحیف چه پرواز نماید، اوجِ عزّت کجا بال و پرِ مرغِ ذلّت کجا. ای پروردگار، تو تایید فرما، تو توفیق بخش انکَ اَنت الکریم.
هُوالاَبهی
ای پروردگار، ايـن بندۀ درمانده را در کَهفِ مَنيعت مأوی ده و در مَلاذ رَفيعت مسکن بخش، شمع روشنی در قلبش بر افـروز و چشمۀ سلسبيلی از دلش جاری کن، ابـوابِ فيض بر رخش بر گشا و اَسرارِ غيب به فؤادش الهام فـرما. تـوئی نصير تـوئی ظَهير تـوئی مُجير تـوئی دستگير، چون به تـو پردازيم از همه چيز آزاديم، چـون بـه پيمان و ايمانِ تـو ثـابت و استواريم از غير تـو بيزاريم. پـروردگارا رحم کـن استقامت بخش.
هُواللّه
ای پروردگار، ايـن گنهکار را از اغيار بيزار نما و به محبّتِ خويش گرفتار نما، از بند و کمندِ هَوی و هَوس رها کن و در دامِ محبّتِ جمالِ ابهی بيفکن تا آنچه غير اوست فراموش کنم و از بادۀ محبّتت سَرمست و مَدهُوش گردم. ای خداوند، نادانم و به گُمانِ خويش گرفتار، چارهای کن و اين افتاده را از نفسِ اَمَّاره نجات بخش، هر دم وسوسهای نمايد و در هر نَفَس دامِ تازهای نهد. ای خداوند، تو نجات بخش و رهائی ده و به نفحاتِ قدسِ خويش چارهای کن شايد اين دل از عالمِ آب و گِل رهائی يابد و در اوجِ رحمانی پروازی نمايد و به روحِ اِنقطاع بياسايد.
هُوالابهی
ای خداوند مهربان، عنايتی فرما و مُوهبتی بنما تا همّت اين بينوايان بلند گردد و بندها بُگسَليم و از بيگانگان بيزار شويم و به تو دل بنديم و به تمامی در دامِ عشقت گرفتار شويم، آتشی در دل بر فروزيم و حُجباتِ ماسِوی بسوزيم و چشم از مادون بدوزيم و به مشاهدۀ جمال در ملکوتِ ابهايت باز کنيم.
هواللّه
ای دلبرِ ابهی ای محبوبِ یکتا، دل از هر دو جهان برداشتیم چون عَلَمِ محبّت برافراشتیم، رخ از عالم و عالمیان برتافتیم چون رویِ دلجوی تو یافتیم، چشم از غیر تو بستیم چون به جمالِ تو گشودیم. ای معشوقِ حقیقی، پرتوی در دلها افکن و جلوهای در قلوب بنما تا از هر قیدی آزاده گردیم و بکلّی گرفتار تو شویم، شعلۀ میثاق گردیم و نُجومِ بازغه از مَطلَعِ اشراق.
هُوالابهی
ای پروردگار تـوانـا، اين بندگان نـاتـوانت را از قيـود هستی آزادی بخش و از دام خـود پـرستی رهائی ده، جميع مـا را در پنـاهِ عِنايت منزل و مأوی ده و کلّ ما را در کَهفِ حفظ و حِراست و اِنقطاع و حُرّيّت از شئون نفس و هوی نجات بخش تـا جميع متّفق و متّحد شده در ظلّ خيمۀ يکرنگ تـو آئيم و از صِراط گذشته در جنّتِ ابهـی وحدتِ اصليّه داخل گـرديم. اِنّکَ اَنتَ الکريم اِنّکَ انت الـرّحيم لا اِله الّا انت القـويّ القـدير.
هُواللّه
ای خداوندِ مهربان، اين دل را از هر تَعلّقی فارغ نما و اين جان را به هر بشارتی شادمانی بخش، از قيدِ آشنا و بيگانه آزاد کن و به محبّتِ خويش گرفتار نما تا بکُلّی شيدایِ تو گردم و ديوانۀ تو، جز تو نخواهم و جز تو نجويم و بهغير از تو نپويم و بجز رازِ تو نگويم، مانند مـرغِ سحر در دامِ محبّت تو گرفتار گردم و شب و روز بنالم و بزارم و بگريم و بگويم: يا بهاءالابهی.
اللّه ابهی
ای متوجّه اِلی اللّه، چشم از جميعِ ماسِوی بَر بَند و به مَلَکوتِ ابهی بَر گشا، آنچه خواهی از او خواه و آنچه طلبی از او طلب، به نظری صد هزار حاجاتت روا نمايد و به التفاتی صد هزار درد بی درمان دوا کند و به انعطافی زخمها را مَرهم نهد و به نگاهی دلها را از قيد غم برهاند، آنچه کند او کند ما چه توانيم کرد، يَفعل ما يَشاء و يَحکُمُ ما يُريد است، پس سَرِ تسليم نـِه و توکّل بر رَبِّ رحيم بـِه. والبهاء عليک.
بنامِ یزدانِ مِهربان
پاک يزدانا، خاکِ ايران را از آغاز مُشکبيز فرمودی و شورانگيز و دانشخيز و گوهرريز، از خاورش همواره خورشيدت نور افشان و در باخترش ماهِ تابان نمايان، کشورش مِهر پَرور و دَشتِ بهشت آسايش پُر گُل و گياهِ جان پرور و کُهسارش پر از ميوۀ تازه و تر و چمن زارش رشکِ باغِ بهشت، هوشش پيغامِ سروش و جوشش چون دريایِ ژرف پر خُروش. روزگاری بود که آتشِ دانشش خاموش شد و اخترِ بزرگواريش پنهان در زير روپوش، بادِ بهارش خزان شد و گُلزارِ دلربايش خارزار، چشمۀ شيرينش شور گشت و بزرگانِ نازنينش آواره و دربهدرِ هر کشورِ دور، پرتوش تاريک شد و رودش آبِ بـاريک تا آنکه دريایِ بخششت به جوش آمد و آفتابِ دَهِش دَردَميد، بهارِ تازه رسيد و بادِ جانپرور وزيد و ابرِ بهمن باريد، پَرتوِ آن مِهرِ ِمِهرپَرور تابيد، کشور بجنبيد و خاکدان گلستان شد و خاکِ سياه رشکِ بوستان گشت، جهان جهانی تازه شد و آوازه بلند گشت، دشت و کُهسار سبز و خرم شد و مرغانِ چمن به ترانه و آهنگ هَمدَم شدند، هنگامِ شادمانی است، پيغامِ آسمانی است، بُنگاهِ جاودانی است بيدار شو بيدار شو. ای پروردگارِ بزرگوار، حال انجمنی فراهم شده و گروهی هَمداستان گشته که به جان بکوشند تا از آن بارانِ بخششت بهرهای به ياران دهند و کودکانِ خود را به نيروی پرورشت در آغوشِ هوش پَروَرده رَشکِ دانشمندان نمايند، آئين آسمانی بياموزند و بخشش يزدانی آشکار کنند. پس ای پروردگارِ مهربان، تو پُشت و پناه باش و نيروی بازو بخش تا به آرزوی خويش رسند و از کم و بيش در گذرند و آن مَرز و بوم را چون نمونۀ جهان بالا نمايند.
هُواللّه
ای مُنتها آرزویِ عاشقان، ای دليلِ گمگشتگان، اين بندۀ ضعيف را به الطافِ بی پايان بنواختی و اين بيچارۀ ذليل را به درگاهِ احديّتت رساندی، اين تشنۀ سوخته را از عَينِ عِنايت نوشاندی، اين بيجانِ افسرده را به نسيمِ رحمت تر و تازه نمودی. شُکر تو را که از فضلِ اکبر نَصيبِ اَوفَر عنايت فرمودی و به روضۀ مبارکه مُشرّف کردی، از فيض ملکوتِ ابهايت بهرۀ بی پايان ميطلبم موفّق فرما عنايت کن.
هواللّه
ای فریادرسِ بینوایان ای خداوندِ مهربان، من چه لیاقتی داشتم که ایـن بخشش عظیم را شایـان فـرمودی و ایـن لطفِ جلیل را رایگان نمودی، به تقبیلِ آستان مقدّست مـوفّق کردی، چه آستانی که ارواح ملأاعلی پاسبان است و قلوبِ اهلِ ملکوتِ ابهی مقیم و راکِع و ساجِد و عاکِف و خاضِع چون راستان.
اِلهَا مَعبُودا مَسجودا
قدرتت را قدرتِ عباد منع ننمود. امرت را بهقلم نصرت نمودی و بهاسمِ اعظم دعوت فرمودی. از فضل عظيم و كَرَم عَميمت مَسألت مينمايم اين عباد را از شرِّ ناعقين حفظ فرمائی كه شايد مثلِ حزبِ قبل بهاوهام آلوده نشويم. ای قدير، مُقبلين را از كَأس يقين قسمت عطا فرما و از انوار نيّر ايقان محروم منما. اِنَّكَ اَنتَ المقتَدِرُالعَليمُ الحكيمُ.
اِلهِى اِلهِى
دوستانت را از بحرِ كرمت محروم منما و به ملائکۀ مُقَرَّبين كلّ را مَدد فرما، تا به استقامت تمام اين دو يوم را در خدمتت صرف نمايند توئى قادر وتوانا.
اِلهَا مَعبُودا مَقصُودا
بهكمالِ عجز و اِبتهال از تو مسألت مينمايم اين عبد را از شرّ ناعقين حفظ فرمائی و از ظلّ سدرۀ مُنتهی و صَريرِ قلم اعلی محروم نسازی. اَشهَدُ اَنَّ اليومَ يَومُكَ وَ الاَمرَ اَمرَكَ. اَسأَلُكَ بصِراطِكَ المُستَقيمِ و نَبَأكَ العَظيمِ اَن تُؤيّدَنی عَلی ما يرفَعُ بِهِ اَمرُكَ بَينَ عِبادِكَ. اِنَّكَ اَنتَ المُقتَدِرُ عَلی ما تَشاءُ. لا اِلهَ اِلّا اَنتَ المُهيمِنُ القَيّومُ.
هُواللّه
ای پروردگار، اين نفوس مشتاق ديدارند و سودائيان آن زلفِ مُشکبار، هر دَم فريادی نمايند و آه و فَغانی برآرند و اِستدعای عنايتی کنند و مُوهبتی طلبند، توئی بخشنده و مهربان و توئی رحيم و رحمن و توئی واهب فضل بی پايان. ای خداوند بخشنده، اين نفوس را ثابت عهد نما، راسخ پيمان کن، منجذب به نفحات تقديس نما و مُتذکّر به آيات توحيد کن، مَشمولِ لحظاتِ عين رحمانيّت نما و مجذوبِ جمالِ نورانيّت کن، هر دَم تأييدی جديد بخش و هر نَفَس نَفَسِ رحمن به مشام بخش. تـوئی مقتدر و تـوانا و تـوئی دهنده و بخشنده و دانا.
هُوالابهی
ای پـروردگارِ بـی انباز، مُقَدّسی و مُنزّه، رحيمی و مهربان، مُجيری و دستگير، اين بيچارگان را در پناه خود منزل ده و اين افتادگان را در کَهفِ حفظ و حمايتِ خويش از شَرّ اهلِ نفاق محفوظ دار. اَنتَ الحَافِظُ المُقتَدر العَزيز القَدير.
هُواللّه
ای پروردگار، اين بندۀ گنهکار را در ظلِّ شجرۀِ عنايت ملجأ و پناهی بخش و بر حقيقتِ اسرارت آگاهی ده، بر عهد و ميثاقت ثابت و محکم بدار و بر پيمان و ايمانت اسُتوار فرما، چه که ارياحِ افتتان شديد است و صَرصَر امتحان غبارانگيز. خدايا ثابت بدار، خدايا نابت کن، خدايا محفوظ و مَصون دار و مَحظوظ و مَأمون بنما. توئی مقتدر و توانا و توئی حافظِ بی نظير و همتا.
هوالأبهی
ای محبوبِ یکتا ای مقصودِ بـیهمتا، عون و عنایت فرمودی و صون و حمایت نمودی، بیچارهای را مُعین و ظَهیر گشتی و افتادهای را مُجیر و دستگیر. ستایش و نیایش تو را سزاوار که بزرگواری و مُعین و مُجیرِ هر نیکوکار. ای پروردگار مرا ثابت دار تا در سبیلت دلیلِ متحیّربن گردم و در طریقت هادی هر طالبِ کَلیل. توئی مقتدر و توانا.
هوالابهی
ای خدای مهربان، شکر تو را که بيدار نمودی و هُشيار کردی، چشم بينا دادی وگوش شنوا احسان نمودی، به ملکوت خويش دلالت کردی و به سبيل خود هدايت فرمودی، راهِ راست بنمودی و در سفينۀ نجات در آوردی. خدايا مرا مستقيم بدار و ثابت و راسخ کن، از امتحانات شديده محفوظ بدار و در حِصن حَصين عهد و ميثاقت مصون و مأمون فرما. توئی توانا و توئی بينا و توئی شنوا. ای خدای مهربان دلی عطا کن که مانند زُجاج به سِراج محبّتت روشن باشد و فکری عطا کن که به فيضِ روحانی جهان را گلشن نمايد. توئی بخشنده و مهربان و توئی خداوند عظيم الاحسان .
هُواللّه
ای يزدان بی انباز، نياز آريم و نماز که اين بندگان را به راز خويش دمساز نما و از آواز هاتف مَلأ اَعلی مُستمع فرما، بر صِراط عهد و پيمانت ثابت قدم کن و به ذکر جمال مبارکت همدم نما، از جام احديّتت بنوشان و از شهد عنايتت بچشان و به فضل عظيم جمال قديمت فائز کن، اين بندۀ درگاهت را به بارگاه احديّتت راه ده و اين اميدوار رحمتت را نوميد مگردان و بر پيمان و ايمان مُحکم و اسُتوار نما.
هو
پروردگارا، مرا مستقيم بر امرت بدار و در امتحان ثابت بر محبّت کن و در دريای عنايتت مستغرق فرما. توئی دهنده و مهربان.
هُوالابهی
ای خداوند مهربان، اين نفوس بندگان آستانند و پاسبانهای راستان، شب و روز به نار محبّتت مشتعلند و به نَفَحات قُدست مُؤانس، مقصدی جز رضای تو ندارند و آرزوئی جز لقای تو نجويند، چون شمع در سوز و گدازند و چون مرغ سحری همدم نغمه و آواز، هر يک در جَنّتِ ابهايت صِفَتِ حَمد تو گويند و از جويبارِ رحمتت بنوشند و در اعلاء کلمهات بکوشند و از آتش عشقت بسوزند و بجوشند. ای پروردگار، اين مرغان چمنستان محبّتت را در حَديقۀ حقيقت لانه و آشيانه بخش و به ترانۀ وجد و سرور و شوق و شادمانی در بزم کامرانی دمساز فرما، ابر رحمت ببار، بَحرِ موهبت به موج آر، نسيم عنايت بوزان و پرتو موهبت مَبذول دار تا هر يک چون جَبَلِ راسخِ مَتين بر اين عهدِ رَزينِ رَصينْ ثابت و بر قرار مانند و بهشکرانه احسانت زبان گشايند وهريک آيتی از آيات توحيد گردند و هر کدام بَيّنِهای از بيّناتِ کتابِ مجيد. توئی خداوند مهربان و توئی جَزيلُ الاحسان. اِنّکَ اَنتُ الکريمُ المُقتدرُ العزيزُالمَنّان.
هُوالابهی
ای پروردگار، بيچارگانيم به درگاه تو پناه آوردهايم، پريشان روزگاريم در بارگاه تو سر و سامان جوئيم، افتادگانيم الطاف تو را نگرانيم، ما را بر عهد و ميثاق خويش ثـابت و مستقيم فـرما و از سِهام شُبَهات مَحفوظ دار و در ظلّ صُون و حمايت خويش جای ده و از امتحان و افتتان ما را مصون دار. تـوئی مقتدر و تـوانا.
هُواللّه
ای پروردگار، اين مشتاقان آشفتۀ روی تو اند و سرگشتۀ کوی تو و متوجّه به سوی تو و عاشقانِ خوی دلجوی تو، اين نفوسِ مبارک را در جهانِ ملکوت بر سَرير عِزّتِ ابديّه استقرار ده و اِکليلِ جَليلِ مَواهبِ کلّيّه بَر سَر نه تا در جهانِ بالا سر فَراز گردند و با نغمه و آواز به شُکرانۀ الطاف پردازند. توئی مقتدر و توانا و توئی دهنده و بخشنده و بينا. اِنّکَ انتَ الکَريمُ العَظيمُ المتعال.
هُواللّه
ای خداوند، فضل و عنايتی و حفظ و حمايتی و لطف و صيانتی تا نهايتِ ايّام ممتاز از بدايت گـردد و خاتمۀالحيات فاتحةالالطاف شود و هر دَم لطف و عنايتی رسد و هر نَفَس عَفو و رحمتی مبذول گردد تا آنکه در ظلّ مَمدود تحتِ لواءِ مَعقود به ملکوتِ مَحمود راجع گردم. توئی منّان و مهربان و توئی ربّ الجود و الاحسان.
اِلهَا مَعبُودا مَسجودا كَريما رَحيما
تو آگاهی و دانائی اين عباد لئالی محبّتت را در خزائن افئده و قلوب به اسمت حفظ نمودند. حال از تو ميطلبيم و مَسألت مينمائيم ما را از سارقين و خائنين حراست نما و حفظ فرما. توئی قادر و توانا.
بگو ای آقای من و مولای من و اِله من و پَديد آورندۀ من)
سؤال ميكنم از دريای بخشش تو كه اين نهال نورَسته در بوستانِ محبّتِ خود را از كوثرِ حَيوان بنوشان و از ارياحِ خَريف حفظش نما. توئی توانا و توئی دانا. ای خدای من، بهتو رو آوردم و تو را ذكر مينمايم و بهمباركیِ اسمت از دونت فارغ و آزادم. ای خدا، به تو ناظريم و از تو ميطلبيم، ظاهر كن از ما آنچه را كه سزاوارِ تو و ايّامِ تواست. توئی عطا كننده و بخشنده.
اِلهی اِلهی
اين عبد را از شرّ نفس و هوی حفظ فرما و به نورِ بَرّ و تقوی مُزَيّن دار. ای مالكِ من مَملوكت تو را ذكر مينمايد و لازال بصرش منتظر عنايات لانهايه تو بوده و هست. پس باز كن بابِ رحمتت را و قسمتی عطا فرما اين عبدِ متمسّكت را. از يك كلمۀ عليا عالم وجودِ را موجود فرمودی و بهانواعِ مائده و نعمت و آلاء لاتُحصی مُزيّن داشتی. توئی بخشنده و توانا لا اِلهَ اِلّا اَنتَ العَليُّ الاَبهی.
هُواللّه
ای پروردگار، اين ياران را بنواز و به آتش عشق بگداز و به رازت دمساز نما، موهبتِ ملکوتِ ابهايت رايگان کن و رحمتِ افقِ اعلايت شايان فرما زيرا منجذبِ جمالِ نورانيند و زنده از نَفَس رحمانی، سبزهِ چمنزارِ حقيقتند و شکوفه بوستان معرفت، آوارۀ تواند و بيچارۀ تو، افتادۀ تو اند و دلدادۀ تو، در ظِلّ جَناحِ احديّتت از امتحاناتِ شديده حفظ فرما و در پناهِ رحمانيّتت از حوادثِ زمانه محروس دار. توئی مقتدر و توانا و توئی حاضر و بينا.
هُوالابهی
ای پروردگارِ مهربان، دوستان را در صونِ حمايت خويش محفوظ دار و از کم و بيش بيزار کن، از کون و امکان و آلايشِ اکوان منقطع فرما و به نفحاتِ لامکان زنده و تر و تازه.
هُواللّه
ای پروردگار، ياران در هر گوشه و کنار در تحتِ تهديدِ بيگانه و اغيارند، از جان بيزار و از هر فکری در کنارند، رویِ تو جويند و سویِ تو پويند، رازِ تو گويند. ای دلبرِ مهربان، بيچارگان را از بيگانگان در صُونِ حمايت، حفظ و صيانت فرما و افتادگان را به يَدِ قدرت بلند فرما و بینصيبان را به فيضِ قديم بهرۀِ فراوان بخش، محرومان را مَحرَمِ اسرار کن و مشتاقان را به موهبتِ ديدار بپرور و بنواز زيرا اسير آن زُلفِ مشکبارند و در هر دَم صد جان نثار نمايند. توئی مقتدر و توانا و توئی دهنده و بخشنده و بينا.
هواللّه
ای پروردگار ای کردگار مهربان، بندگانت در اطراف و اکناف مُتفرّق و مُتشتّت و پریشان، سرگردان بیسر و سامان، در هر نَفَسی در دامی گرفتار و در هر یومی در بومی سرگردان، به یاد تو دلخوشند و به نارِ محبّتت در آتش، سرگشتۀ کوی تو اند و آشفتۀ روی و موی تو، عنایتی کن مرحمتی نما که کلّ در ظلّ ممدود و سایۀ خیمۀ محمود در تحتِ لواءِ مقصود مجتمع گردند و بر ارائک و سُرُرِ مُتقابِلین جالس گردند و از کأس موهبت نوشند و از صهباءِ عنایت سرمست گردند، توئی قادر و توانا. ای پروردگار، این سراجهای روشن را از اریاحِ امتحان و افتتان محافظت فرما و این طیورِ بال و پر شکسته را در حدیقۀِ فضل آشیانه بخش، این بینصیبان را نصیب ده و این درماندگان را درمانی عنایت کن. توئی کریم توئی رحیم و توئی علیم.
هُواللّه
ای پروردگار، اين آوارگان را به سايۀ خويش در آوردی و سر و سامان دادی، نيستی را هستی دادی و نابود را وجود بخشيدی، تشنگان را آبِ گوارا دادی و گرسنگان را سفرۀ مَهنّا گستردی و نعمتِ مُهيّا رايگان نمودی، پس در هر موردی ملجأ و پناه باش و در هر مَقصَدی مُعين و مُستعان گرد. توئی مقتدر و توانا و توئی دهنده و شنونده و توانا و بينا.
ای یزدانِ مهربان
یارانت بی سر و سامانند و دوستانت اسیر در دست عوانان. از هـر طرف تیر و سنانـی و از هـر شخصی زخمی بی امان. با وجود اين سر گشتۀ کوی تواند و آشفتۀ موی تو و دلداده روی تو. هر بلائی را وَلا دانند و هر دردی را درمان شمرند. غُل و زنجير را تاج و سَرير يابند و زندان را ايـوان بی پايان دانند بهکلّی جان فشانند. ای خداوند، هوشمندان را بنواز و همدم و همرازِ عبدالبهاء ساز، تا کُلّ جان و دل در کَف گرفته نثارِ درگاه تـو نمائيم و روی تـو جوئيم و به کوی تـو پی بريم و رازِ تـو گوئيم. تـوئی مقتدر و تـوانا و واقف و بينا.
هُواللّه
ای دلبرِ آفاق، شکر تو را که ديده به ديدارت روشن گـرديد و دل وجـان از نفحاتِ قـُدست غِبطۀِ گلزار و چمن شد، نَفحاتِ اُنس مرور يـافت و نفثاتِ روحالقدس منتشر شد، جان به جانان رسيد و دل راه به بارگاه يافت و به سِرّ ِمَکنون و رمز مَصون آگاه شد. ای پروردگار، در صونِ حمايت مأوی ده و در کهفِ عنايت ملجأ و پناه بخش. ای مهربان، اگر بنوازی جوهرِ وفا و حقيقتِ عطا است و اگر بگدازی مستوجبِ عذاب و جفا است، آنچه شايان آستان است رايگان فرما و آنچه لايقِ حقايق است ارزان کن، ذليلی را به صِرفِ موهبت عزيزِ ملکوت فرما و حقيری را به نهايتِ رأفت مَظهَرِ فيضِ لاهوت نما. ای پروردگار، حفظ کن، صيانت فرما تا قدم نَلَغزد و به اَسفَلِ درجات نرسد. توئی مقتدر و عزيز و توانا و توئی عالم و بينا و دانا اِنّکَ اَنتَ الغَفُورُالرّحيم.
هُوالحقّ القيّوم
اِلهی تو بينا و آگاهی که مَلجَأ و پناهی جز تو نجسته و نجويم و به غير از سبيلِ محبّتت راهی نپيموده و نپويم، در شبانِ تيرۀ نوميدی ديدهام به صبحِ اميدِ الطافِ بینهايتت روشن و باز و در سَحَر گاهی اين جان و دل پژمرده به يـاد جمال و کمالت خرم و دمساز، هر قطرهای که به عواطف رحمانيّتت موفّق بحريست بيکران و هر ذرّهای که به پرتوِ عنايتت مُؤيّد آفتابيست درخشنده و تابان، پس ای پاکِ يزدان من، اين بندۀ پر شور و شيدا را در پناهِ خود پناهی ده و بر دوستی خويش در عالمِ هستی ثابت و مستقيم بدار و اين مرغِ بی پر و بال را در آشيانِ رحمانی خود و در شاخسارِ روحانی خويش مسکن و مأوائی عطا فرما.
هُواللّه
ای خداوندِ بيهمتا، اين نفوسِ پُر شوق و وَلَه را به رحمت بی پايان موفّق فرما تا مَوَاهبِ عالمِ انسانی گـردنـد و مَظاهرِ اَلطافِ رَبّانی، در گلستانِ هدايت گُلهای پُر طراوت گـردنـد و در رياضِ حقيقت درختانـی در نهايتِ لطافت. ای خداوند، بر خدمتِ خويش موفّق فرما و از بيگانه و خويش مُستَغنی کن، در هر دَمی شَبنَمی فرست تا گُلشنِ قلوب سبز و خُرَم گردد و رياحينِ فيضِ عنايت برويد.
هُواللّه
ای معشوقِ اين شيدائيان و مقصودِ اين سودائيان، پـريشانيم جَمعيّتِ خاطری عطا فـرما، مُستمندانيم توانگر کن، دردمنديم درمانی عنايت نما، مجروح و موجوعيم، مَرهمی مرحمت فرما، گمگشتگانيم هدايت کن، تشنگانيم سيراب نما، آشفتگانيم راحت و سکون ده، ذليليم پرتو عزّت بخش، اُفتادهايم دستگير شو، آزُردِگانيم شادمانی بخش، افسُردِگانيم حَرارت و شوقی عطا فرما، به خدمتِ دوستانت موفّق نما و به عبوديّتِ يارانت مؤيّد کن، اين است منتهی آرزوی دل و جان، اين است منتهی آمال جَنان و وجدان.
هُوالابهی
ای بندۀ حق، دستِ شکرانه به درگاهِ خداوندِ يگانه بلند نما وبگو ای بهاء جان جانم به فدايت، ای دلبرِ نازنينم، ای يار دلنشينم عنايتی فرما که در مَلکوتِ ابهايت با رُخی روشن و وجدانی چون گُلزار و چمن راه يابم و در خِدمتِ اَمرَت کوشم و جان در رَهَت افشانم و خاکِ رهِ احبّايت گردم اِنّکَ اَنتَ الکريمُ الرّحيم.
هُواللّه
ای خدا، تـو شاهدی و گواهی که در دل و جان آرزوئی ندارم جز آنکه به رضايت موفّق گردم و به عبوديّتت مؤيّد شوم، به خدمتت پردازم و در کَرمِ عظيمت بکوشم و جان و دين را در راهت فدا نمايم، توئی دانا توئی بينا هيچ آرزوئی جز اين ندارم که از محبّت سر به کوه و صحرا نهم و فرياد به ظهورِ ملکوتت نمايم و ندايت را به جميع گوشها برسانم. ای خدا، اين بيچاره را چارهای بخش و اين دردمند را درمانی ده و اين مريض را عِلاجی عطا کن، با قلبی سوزان و چشمی گريان به درگاهت مناجات مينمايم. ای خدا، در سبيلت هر بلائی را مهيّا هستم و هر صدمهای را به جان و دل آرزو نمايم. ای خدا، از امتحان محافظه نما، تو ميدانی که از هر چيزی گذشتهام و از هر فکری فارغ شدهام، جز ذکر تو شغلی ندارم و جز خدمتت آرزوئی نخواهم.
هُوالابهی
خدايا، اين چه فضليست که عنايت فرمودی و اين چه احسانيست که ارزان کردی؟ قلوب را حُکمِ قلب واحد دادی و نُفوس را رابطۀ شخصِ مُنفَرِد، اجسام را احساسِ جان عنايت کردی و اجساد را اِدراکِ روح و روان، اين ذَرّاتِ تُرابيّه را به شُعاعِ آفتابِ رحمانيّه نمايش و وجودی عنايت کردی و اين قطراتِ فانيه را به امواجِ بحرِ احديّت هيجان و طوفان مرحمت فرمودی. ای توانائی که کاه را قُدرت کوه عنايت کنی و خاک را جلوه گاه آفتابِ پر شکوه فرمائی، لطف و مرحمتی که بر خدمتِ امرت قيام نمائيم تا در بين ملأ امکان شرمسار نگرديم.
هُوالله
ای جلیل اکبر، این کنیز صغیر را دختر خوش اختر فرما و در درگاه احدیتت عزیز کن. ازجام مَحبّتت لبریز نما تا شور و وَلَهی انگیزد و مُشک و عنبری بیزَد. تویی مقتدر و توانا و تویی دانا و بینا. ع ع
ای پروردگار این دختر ملکوت را در دو جهان عزیز نما. از جهان خاک و خاکیان بیزار کن و به جهان باقی همدم و همراز نما. قوت تأیید بخش و به نَفَثاتِ رُوحّ القُدُس تقویت نما تا به خدمتت قیام نماید. تویی توانا. ع ع
هُوَالمُهيمِنُ القَيّومُ
اَصبَحتُ يا اِلهی بِفَضلِكَ و اَخرُجُ مِنَالبيتِ مُتَوَكَلاً عَليكَ و مُفَوّضَاً اَمري اِلَيكَ فَأنزِل عَلّيّ مِن سَماء رَحمَتِكَ بَرَكةً مِن عِندِكَ ثُمّ اَرجِعني اِلَیالبَيتِ سالِماً كَما اَخرَجتَنِي مِنهُ سالِماً مُستَقيماً. لا اِلهَ اِلا اَنتَ الفَردُ الواحِدُ العَليمُ الحَكيمُ.
هُوَاللهُ تَعالی شَأنُهُ العَظَمَةُ و الاِقتِدارِ یا اَیُّهَا المَذکُورُ لَدَی المَظلُومِ فی حینِ الخُرُوجِ عَنِ المَدینَة ِ قُل اِلهی اِلهی خَرَجتُ مِن بَیتی مُتَعصِما بِحَبلِ عِنایَتِکَ وَ اَودَعتُ نَفسی تَحتَ حِفظِکَ وَ حَراسَتِکَ اَسأَلُکَ بِقُدرَتِکَ اَلّتی بِها حَفِظتَ اَولِیائَکَ مِن کُلِّ ذی غَفلَةٍ و ذی شِرارَةٍ وَ کُلِّ ظالِمٍ عَنیدٍ وَ کُلِّ فاجِرٍ بَعیدٍ بِاَن تَحفَظَنی بِجُودِکَ وَ فَضِلکَ ثُمَّ اَرجِعنی اِلی مَحَلّی بِحَولِکَ وَ قُوَّتِکَ اِنَّکَ اَنتَ المّقتَدِرُ المُهَمِینُ القَیُّوم. "حضرت بهاء الله"
بِسْم اللّهُ الاقدَس اَلاعظَمِ العَلِيّ الابهی
توئی آن عليمی كه هيچ امری از تو مَستور نبوده و نخواهد بـود و توئی آن خَبيری كه از اسرارِ قلوب و نفوس و صدور آگاه بوده و خواهی بود. هر عملِ پاكی بهمثابه نور به تو راجع، ارادهات خاك را از افلاك بگذراند و سَطوتت صَخرۀ صَمّا را آب نمـايـد. ای خداوندِ دانا، عَبدَت ضيافتِ تو را اراده نموده از او بپذير و قبولش فرما. توئی كريمی كه احدی از اوّلين و آخِرين از سَماء فَضلَت مَحروم برنگشت. اين خدمت را از عَبدَت محمّد قَبلِ حسن به طِرازِ قبول مزيّن فرما. توئی مُهَيمِن بر همه اشياء و محيط بر ارض و سماء. لا اِلهَ اِلّا اَنتَ الفَضّالُ الكَريمُ.
الهی الهی
سِراج امرت را به دُهنِ حِكمَت بر افروختی، از ارياح مختلفه حفظش نما. سِراج از تو، زُجاج از تو، اسبابِ آسمان و زمين در قبضۀ قدرتِ تو. اُمَراء را عدل عنايت فرما و عُلَما را انصاف. توئی آن مقتدری كه به حركتِ قلم امرِ مُبرَمَت را نصرت فرمودی و اولياء را راه نمودی. توئی مالكِ قدرت و مليكِ اقتدار. لا اِلهَ اِلّا اَنتَ العَزيزُ المُختارُ.
هُوالنّاصِرالمُعينُ
به تو توجّه نمودهام و به حَبل عنايتت مُتِمَسّكم و به ذِيلِ كَرَمَت مُتشَبّث. توئی آن كَريمی كه يك قطره از دريای غُفرانت عِصيان عالميان را مَحو نمايد و يك كلمه از فَمِ عنايتت آب حَيوان بر اهلِ امكان مبذول دارد. ای بخشندۀ يكتا، عبدت را محروم منما و از بحر رحمتت قسمتی عطا نما و از دريایِ جودت نصيبی مقدّر فرما. السُن عالم قابل ذكرت نه و اَفئده اُمَم لايق ادراك هستيت نَه. هستیِ تو وَرایِ اِدراكِ عُقول و فوق عرفانِ نفوس بوده و هست. به كمالِ عجز و ابتهال بخشش قديمت را ميطلبم و فضلِ عَميمت را ميجويم. تـو دانـا و آگاهی، به ذكرت زندهام و به اميد لَقايت موجود و پاينده، آن كن كه سزاوار بخشش تو است نه لايقِ ذكـر و ثنایِ من. لا اِلهَ اِلّا اَنتَ الغَفُورُالكَريمُ. اَلحَمدُ لَكَ اَنتَ مَقصُودُ القاصِدين.
اِلها مَعبُودا
اين نهالي است تو غَرس نمودی، از اَمطارِ سَحابِ رحمت آبش ده. توئی آن كريمی كه عِصيان عالم تو را از كَرَم منع ننمود و از بدايعِ فضلت باز نداشت، توئی كه جودت وجود را موجود فرمود و به افقِ اعلی راه نمود. عبادت را از صِراطِ مستقيمت منع مفرما. توئی قادر و توانا.
الها مَعبودا مَسجودا
این مشتِ خاک را از اِهتزاز کلمۀ مبارکه منع منما و از حرارتِ محبت محروم مساز دریاهای عالم بر رحمتِ محیطه اتِ شاهد و گواه آسمانها بر رفعت و عظمتت مُقّر و مُعترف ای دریای کرم قطرۀ بشطرت تَوجّه نموده و ای آفتابِ جود وجود جودت را طلب کرده هستیت مقدّس از دلیل و برهان و استوائت بر عرش منزّه از ذکر و بیان رجای افئده و قلوب و ارتفاع ایادی نفوس بر بخششت گواهی است صادق و شاهدیست ناطق چه اگر کرم نبود دست ارتفاع را نمیآموخت تراب چه و ارتفاع چه ای کریم نیّر رحمتت از افق هر شئی ظاهر و نجم عطایت از هر شطری ساطع محتاجان بابت عطایت را میطلبند و عشّاق رویت لقایت را چون خلق از تو و امید مَکنونۀ قلب از تو سزاوار آنکه امام وجوه اغیار مُحرمان کویت را بِطِراز جدیدی مزین نمائی و باسم بدیعی فائز فرمائی توئی آنکه از اراده ات ارادات عالم ظاهر و از مشیّتت مشیآت امم نافذ رجا از قلوب طالبانت قطع نشده و نمی شود گواه این مقام کلمۀ مبارکه "لا تَقنطوا" ای کریم عبادت در بحر نفس و هوی مشاهدۀ میشوند نجاتت را آمل و بخششهای قدیمت را سائل توئی قادر و توانا و معین و دانا. "حضرت بهاءالله"
و کران شنوا کردی مردگان زنده فرمودی و فقيران اغنيا کردی گمراهان را راه بنمودی و تشنگانرا بچشمه هدايت دلالت کردی ماهيان لب تشنه را بدريای حقيقت رساندی و مرغان آواره را بگلشن عنايت دعوت فرمودی پروردگارا جمعی هستيم بندگان تو و فقيران تو دور افتادهايم مشتاقان تو تشنه چشمه توئيم و دردمند درمان توئيم در ره تو قدم نهاديم و مقصد و آرزوئی جز نشر نفحات تو نداريم تا نفوس فرياد اهدنا الصراط المستقيم برآرند و ديده بمشاهده انوار روشن نمايند از ظلمات جهالت برهند و طائف حول سراج هدايت گردند بینصيبان نصيب برند و محرومان محرم راز شوند پروردگارا بعين عنايت نظر نما تأييدی آسمانی فرما نفثات روح القدس مبذول دار تا بخدمت موفّق گرديم و مانند ستارههای روشن در اين اقاليم بنور هدايت بدرخشيم. توئی مقتدر و توانا و توئی عالم و بينا. ع ع.
" لوح اول دوره دوم الواح فرامین تبلیغی حضرت عبدالبهاء"
پروردگار مهربانا شکر ترا شاهراه هدايت بنمودی و ابواب ملکوت بگشودی و بواسطه شمس حقيقت تجلّی فرمودی کوران بينا نمودی و کران شنوا کردی مردگان زنده فرمودی و فقيران اغنيا کردی گمراهان را راه بنمودی و تشنگانرا بچشمه هدايت دلالت کردی ماهيان لب تشنه را بدريای حقيقت رساندی و مرغان آواره را بگلشن عنايت دعوت فرمودی پروردگارا جمعی هستيم بندگان تو و فقيران تو دور افتادهايم مشتاقان تو تشنه چشمه توئيم و دردمند درمان توئيم در ره تو قدم نهاديم و مقصد و آرزوئی جز نشر نفحات تو نداريم تا نفوس فرياد اهدنا الصراط المستقيم برآرند و ديده بمشاهده انوار روشن نمايند از ظلمات جهالت برهند و طائف حول سراج هدايت گردند بینصيبان نصيب برند و محرومان محرم راز شوند پروردگارا بعين عنايت نظر نما تأييدی آسمانی فرما نفثات روح القدس مبذول دار تا بخدمت موفّق گرديم و مانند ستارههای روشن در اين اقاليم بنور هدايت بدرخشيم. توئی مقتدر و توانا و توئی عالم و بينا. ع ع.
هُوالابهی
پـروردگارا، ستايش تو را سزاست که ايـن بیکسان را به خِيامِ عنايتت راه دادی و ايـن فقيران را به کَنزِ غَنايت دلالت فـرمودی و اين ذليلان را به عِزّتِ قديمه هدايت کردی. حمد تو را، شکر تو را ای پروردگار.
هُواللّه
ای بی نياز، سِتايش تو را سزاست که اين گمگشتگان را به شاهراهِ هدايت دلالت فرمودی و اين تشنگان را به عَينِ عِنايت رساندی و اين درماندگان را در ظِلّ کلمۀ الهيّه پناه دادی. اِنّکَ اَنتَ الکَريم.
هُوالابهی
ای بخشنده و درخشنده و مهربان، شکر تو را که شاهراه حقيقت نمودی و عِنايت فرمودی و صبحِ روشنی طالع نمودی و فضای گلشنی واسع بگستردی، در ظلّ شَجَرۀ اَنيسا مأوی بخشيدی و بزم الَست آراستی و از جامِ ميثاق سر مست فرمودی و در زمرۀ ثابتان اين دوستان را محشور نمودی. ای مهربان، توئی مؤسّسِ عهد و پيمان، ای يزدان توئی ملجأ و پناه راسخان، ای مَنّان توئی مُذِلِّ بيخردان و مُنتَقِمِ از مُتزلزلان.
هُواللّه
ای پروردگار، مرا بيدار کن هشيار نما، از غيرِ خود بيزار کن و به محبّتِ جمالت گرفتار نما، نفحۀ روحالقدس بخش و ندای ملکوت ابهی بگوش رسان، قوّتِ روحانی عطا کن و سِراجِ رحمانی در زُجاجِ قلب بر افروز، از هر بندی آزاد کن و از هر تَعلُّقی نجات ده تا جز رضای تو نطلبم و بهغير از روی تو نجويم و دون راه تو نپويم، نُفُوسِ غافله را هشيار کنم و ارواحِ خفته را بيدار نمايم، تشنگان را آب حيات بخشم و مريضان را شفای الهی دهم، هر چند حَقيرم ذَليلَم فَقيرم امّا پشت و پناهم تـوئی و مُعين و ظَهيرَم تـوئی، تأييدی عنايت فرما که کُلّ حيران گردند. خدايا توئی مقتدر و توانا و بخشنده و دهنده و بينا.
هوالأبهی
ای یزدانِ رحمن، جانم فدای خاکِ آستانت، بویِ خوشی به مَشامم رسان و به کوی خویش دلالت فرما، بیچارهام چارهای کن، آوارهام دلِ صد پاره ده، مونس جانم باش و راحت و مَسرّتِ وجدانم گرد، چون عِنایت کنی اُنس است و چون عدالت نمائی وحشت است. توئی رحیم و کریم و مهربان.
هُواللّه
ای پروردگار، ستايش تو را که اين بينوا را با نوا کردی و اين مُستمَند را به گنج روان دلالت فرمودی، اين قافلۀ گُمگَشته را به کعبۀ مقصود هدايت فرمودی و اين ماهیِ تشنه لب را از مَعينِ عينِ تسنيم نوشانيدی، پس اگر در دهان صد هزار زبان بگشايم و به هر زبان حمد و ستايشِ تو نمايم از عُهدۀ شُکرِ الطافت در نيايم که چنين موهبتی مبذول فرمودی و چنين اِحسان رايگان داشتی. ای يزدان مهربان، ثابت نما و نابت کن، مُستقيم فرما و در محفل اسرار همدم و نديم کن، ای کريم، توئی صاحب فضل عظيم، اِنّکَ اَنتَ الرّحمَنُ الرّحيم.
هُوالابهی
ای خداوند، تو شاهد و آگاهی که در دل و جان جز آرزویِ رضای تو مُرادی ندارم و جز در بَزمِ ميثاق راهی و کامی نجويم، شب و روز دردمندِ دردِ توام و روز و شب مجروحِ تيغ و خدنگِ تو، جز به مَلَکوتِ ابهايت ناله و فغانی نکنم و جز در پناه احديّتت امن و امان نجويم، بيزار از هر بيگانهام و به يگانگیِ تو دل بستهام، از غيرِ تو بيزارم و از مادونت در کنار. ای پروردگار، موفّق بدار تا از سودائيان تو گردم و از شيدائيان تو شوم، سر دفترِ مجنونانِ روی تو گردم و رسوائيان کوی تو، اين موهبت را شايان فرما و اين عنايت را رايگان کـن. تـوئی پـروردگار و تـوئی آمـرزگار.
هُواللّه
ای خداوندِ يکتا ای پروردگارِ بيهمتا، ستايش و نيايش تو را که اين اِکليلِ جَليل را بر سر اين ضُعفا نهادی و اين رِداء عِزّتِ ابديّه را بر دوشِ اين فقرا دادی، پَرتوِ تقديست بر هيکلِ تُرابی زد انوار جهان ابدی ظاهر شد، شعلۀ عنايتت از نارِ موقده ظاهر شد و قلوب را حياتِ جاودانی داد، شکر تو را بر اين موهبت و بر اين عنايت و بر اين رحمت که اين ضعفا را به آن مُخَصّص داشتی. توئی کريم و رحيم و مهربان.
هُواللّه
خدايا، شکر تو را که اين دل و جان به جانان رساندی و اين بـی بهره را نصيبِ بی پايان بخشيدی، اين گمگشته را به کوی خويش خواندی و اين سر گشته را در پناهِ خود سر و سامان دادی. توئی دهنده و بخشنده و پاينده و مهربان.
هواللّه
خدایا، تو را شکر باد که این بیگانه را آشنای خویش نمودی و این بیچاره را به پناهِ خود راه دادی، تشنۀ جان سوخته را آبِ حیات بخشیدی و ماهیِ لب تشنه را به عَذبِ فُرات در آوردی. لَکَ الحَمدُ علی ذلک، اِنَکَ اَنتَ الکَریمُ الرّحیمُ الوَهّاب.
هواللّه
ای پروردگار، دردمندان را درمان کن و هوشمندان را مَحرَمِ ایوان، اُفقِ علّیین را به نور مُبین روشن نما و ساحتِ دلها را رشکِ گلزار و گلشن کن، هر یک از احبّاء را نَجمِ هُدی نما و هر یک از اهلِ وفا را کوکبی ساطع در افقِ اعلی، نهالهای حدیقۀ رحمانیت را طراوت و لطافت بخش و نورسیدگانِ بارگاه احدّیت را صَباحَت و مَلاحَت ده، بندگانِ دیرینت را انوار عِلّیین فرما و آزادگانِ قدیم را شهریارانِ اقلیمِ نَعیم کن، رویشان برافروز و خویشان را مُشکِ جان فرما و آفاق را مُعطّر و مُعَنبر فرما، دستشان ید بیضا نما و لفظشان لؤلؤ لالا، برهانشان ثُعبانِ مُبین کن و دلیلشان سنوحاتِ عِلّیین، ظهیرشان شدیدالقوی کن و نصیرشان جنودِ ملکوتِ ابهی.
هُواللّه
پروردگارا آمرزگارا، هرچند گنهکارم ولی جز تو پناه ندارم، شکر تو را که در اين آوارگیِ کوه و صحرا و بيچارگی و آزردگی در دريا باز به فرياد رسيدی و تأييد فرمودی و توفيق بخشيدی و به خدمتِ آستانت سزاوار کردی، موری را قُوّتِ سليمانی بخشيدی و پشهای را شيرِ بيشۀ رحمانی فرمودی، قطرهای را موجِ دريا دادی و ذرّهای را به ذُروِۀ الطاف رساندی، هرچه بود از تو بود و الّا خاکِ ضعيف را چه قوّتی و وجود نحيفِ را چه قدرتی. پروردگارا، به گناه مگير پناه ده، عِصيانِ مبين غُفران نما، در لياقت منگر بابِ عنايت بگشا. توئی مقتدر و توانا توئی عالم و بينا.
هُواللّه
ای خـداونـد، ایـن گُمگَشتِگان کـوی خـویش را عـاشقانِ فـارغ از بیگانه و خـویش فـرمـا. تـوئی قـادر و تـوانـا.
هُوالاَبهی الاَبهی
پروردگارا آمرزگارا، چگونه زبان بهستايشت گشايم و پرستش و نيايش نمايم، تَقرير عين تقصير است و تَحرير دليل نادانی در اين امر عَسير، زبان آلتی است مُرکّب ازعناصر، صوت و بيان عَرَضی است از عَوارض، به آلتِ عُنصری و صوتِ عارضی چگونه توان نَعت و ستايش حضرت بيچون گفت، آنچه گويم و جويم از مُدرکات عالم انسانی است و در تحتِ احاطۀ عالمِ بشری. نتائج فکريّه چگونه بهمعارجِ الهيّه رسد و عنکبوتِ اوهام چگونه به لُعاب ظنون و اَفهام بر رفرف تقديس تَنَد، جز بيانِ عجز چارهای نه و بهغير از اعتراف به قصور بهانهای نيست، تو غنيّ متعالی و مقدّس از ادراک عقولِ اهلِ کمال ...
هُوّالابهی
ای پروردگار ستایش و نیایش تو را لایق و سزاوار که این مردۀ افسرده را جان بخشیدی و این گمگشته سر گشته را به دارُ الاّمان راه دادی این بر سر و سامان را در مَآمن الطاف پناه دادی و این تشنۀ سوخته را به رحیق مختوم و ماءِ عَذبِ حّیَوان سیراب فرمودی چه که به هِدایتِ کُبری فائز داشتی و به موهبتِ عُظمی مخصّص کردی کردگارا شکر تو را حمد تو را نیایش تو را ع ع
هُوَالله
ای پروردگار این آورگان را به سایۀ خویش در آوردی و سَر و سامان دادی. نیستی را هستی دادی و نابود را وجود بخشیدی تشنگان را آب گوارا دادی و گرسنگان را سفرۀ مُهنّا گستردی و نعمت مهیّا رایگان نمودی پس در هر موردی مَلجآ و پناه باش و در هر مقصدی مُعین و مُستعان گرد توی مقتدر و توانا تویی دهنده و شنونده و توانا و بینا ع ع
هُواللّه
واقفِ جـانِ و دلِ و اسرارِ من
مُطّلع بر سوز و حِرمـانم توئی
جـز غمِ تو می نجويد مَحرمی
کور به چشمی که گريان تو نيست
ياد تو در دل چو مِصباحِ مُنير
تا عَدم گـردد ز لطف تـو قِدم
بنگر اندر فضل خود ای ذوالعطا
از کَرَم بـال و پری احسان نما
اِلهَا بینيازا كَريما رَحيما مَلِكا مَالِكا
همه عباد تو اند و از كلمۀ تو از عدم بهوجود آمدند و مُعتَرِفَند بر فقر خود و غنای تو و جهلِ خود و عِلمِ تو و ضَعفِ خود و اقتدارِ تو و عجزِ خود و سلطانِ تو. ای كريم ما را از اَمطارِ سماءِ رحمتت محروم منما و از امواجِ بحرِ كَرَمَت منع مكن. اين نهالهای وجود بهيدِ عنايت تو غرس شده حال وقت ترقّی و نموّ است و منتظر نيسان عنايت تو و ربيع مَكرُمَت تو بوده و هست، از آب "وَ مِن اَلماءِ كُلُّ شَیءٍ حَيّ" ما را منع منما. آثارِ كَرَمَت از قبل در دانی و قاصی و مطيع و عاصی مشاهده شد و حال موجود و مشهود. پس بهبرهان ثابت شد كَرَمت محدود نبوده و عَفوت توقّف نكرده و جودت از موجودات منع نشده. در هر حال آثار فضل بی منتهايت بهابصار عدل و انصاف مشاهده شده و ميشود. نزدِ بَحرِ غُفران، عِصيانِ اين عباد مذكور نه و در عرصۀِ ثروت و غَنا فقرِ و احتياجِ اين عباد را مقداری نه. از بدايعِ عَطايت ميطلبيم و دستِ رجا بهبارگاه عظمتت بلند نمودهايم. ای غفّار، از ما بهجودت درگذر و ای ستّار، بهكَرَمَت سَتر نما و ای فضّال، فَضلَت را باز مَدار. مُجرميم ولكن از توايم محروم منما. بعيديم ولكن بِساطِ قُربت را آمِل و سائليم، ما را منع مكن. توئی راهنما و صاحب عطا. لا اِلهَ اِلاأَنتَ رَبُّ العَرشِ وَ الثَّری وَ مالِكُ الآخِرَةِ وَ الاُولی.
پاكا پادشاها
هر آگاهی بر يكتائيت گُواهی داده. توئی آن توانائی كه جودت وجود را موجود فرمود و خطای عباد عطايت را باز نداشت. ای كريم از مَطلعِ نورت مُنَوَّر نما و از مشرقِ غَنايت ثروت حقيقی بخش. توئی بخشنده و توانا.
اِلهَا مَعبُودا مَلِكا مَقصُودا
بهچه لسان تو را شكر نمايم؟ غافل بودم آگاهم فرمودی، مُعرض بودم بر اِقبال تأييد نمودی، مُرده بودم از آبِ حيات زندگی بخشيدی، پژمرده بودم از كوثرِ بيان كه از قلمِ رحمن جاری شده تازگی عطا كردی. پروردگارا، وجودِ كُلّ از جودت موجود، از بحرِ كَرَمَت محروم مفرما و از دريایِ رحمتت منع مكن. در هر حال توفيق و تأييد ميطلبم و از سماءِ فضل بخششِ قديمت را سائلم. توئی مالِكِ عطا و سُلطان ملكوتِ بقا.
هوالله
ای پروردگار، اين گنهکار شرمسار است و گرفتارِ هواجِسِ اين خاکدانِ تاريک و تار. ای محبوبِ مهربان، از نفس و هوی بيزار کن و گرفتار محبّت خويش فرما تا از خود بگذرم، روی تو جويم خوی تو خواهم راه تو پويم، از هر قيدی آزاد شوم و از هر غمی و بلائی دلشاد گردم. توئی بخشنده و دهنده و مهربان.
هوالابهی
ای پروردگار، هر چند گنهکارم ولی به بخششت اميدوار، مستمندم و فقير، توئی ارجمند و مُجير، دردمندم و حقير، تـوئـی درمانِ هر عليل و اسير. خداوندا، تأييدی بخش و توفيقی احسان فرما تا به خدمت کوشم و رداء موهبت پوشم و سَلسَبيلِ عنايت نوشم والبهاء عليک.
هُواللّه
ای پروردگار، به جنودِ مَلأ اَعلی نصرت نما و به جيوشِ ملائکه محبّت و صفا اعانت کن نَغَماتِ قدس بفرست و مَحافِلِ اُنس مُعطّر نما، فيضِ قديم مَبذول دار و فوزِ عظيم شايان نما، نورِ حقيقت جلوه ده ديدۀ اهلِ بَصيرت روشن کن، آهنگِ مَلکوت ابهی بهگوش رسان و هر دلتنگِ عالمِ اَدنی را خوشوقت کن، ابرِ رحمت بفرست، بارانِ مُوهبت بِبار، چمنِ هدايت بيارا، رياحينِ مَعانی اَنبات کن و سُلطانِ گُل را تاجِ موهبت بر سر نه و بلبلانِ روحانی را به غزلخوانی بخوان و حقايق و معانی تعليم ده. توئی پروردگار توئی کردگار توئی مجلّی طُور در کشورِ انوار.
هُواللّه
ای دلبر مهـربـان، يـاران را مُـونسِ دل و جـان بـاش، در هـر دمی از بحـرِ الطاف شبنمـی بفـرست و در هــر نفسی بـادۀ تـازهای بنـوشان و می پـرست بگـردان تـا جـامِ صهبـای الهـی به دست گيـرنـد و طـالبان را سرمست کنند و عـاشقان را نشئۀ بـادۀ اَلَست بخشند.
هُواللّه
ای پروردگارِ بی انباز، آن ابرار را در ظلّ عنايتت پرورش ده و آن احرار را از جميع قيودات آزاد فرما، در هر دَمی شبنمی از رشحاتِ ابرِ عنايت عطا فرما و در هر نَفَسی نَفحۀِ مشکين نَفَسی بر مشامشان عرضه دار تا به جان و دل به محبّتت روح و ريحان يابند و مانند نارِ مُوقده در نهايتِ التهاب به آتشِ عشقت افروزند. توئی مقتدر و توانا و توئی کريم و رحيم و بينا.
هُواللّه
ای پاک يزدان من، اين ياران با وفا مفتون روی تو اند و مجنونِ موی تو و سر گشتۀ کوی تو و تشنۀ جویِ تو، نظرِ عنايتی فرما و موهبتی مبذول دار که هر دم روحی جديد يابند و حياتی بديع خواهند، به وصايا و نصائح تو پردازند و درس عشق و محبّت بياموزند و به موجبِ تعاليمِ رحمانی روش و سلوک نمايند. ای خدای مهربان، اين بندگان از بيوفايان جفا ديدند و در هر روزی بلائی کشيدند و تحمّلِ مشقّتهای بی پايان نمودند و صبر و تحمّل کردند و زبان به شکرانه گشودند و از شدّتِ محبّت گريستند و خنديدند و در نهايتِ سرور و بشاشت آتشِ ظلم و ستم را گلزار و گلشن يافتند، چون غنچه شکفتند و مانند گُل جلوه نمودند. ای خداوندِ يکتا، اين نفوسِ مطمئنّه را جامِ عطا بخش و اين قلوبِ راضيۀ مرضيّه را نشئۀ صهباء احسان کن تا يادِ کمال و جمالت باده گردد و به نغمه و ترانه پردازند و سامعين را فرح و وله بخشند و طالبان را به جذب و طرب آرند، جامِ عشق به دور آرند و بادۀ سُرور و شادمانی ابدی بنوشند و بنوشانند. خدايا اين مستمندان را توانگَر فرما و اين مظلومان را ارجمند کن و اين سرگشتگان را سر و سامانی ده و اين مَحزونان را سُرور ابدی بخش. توئی مقتدر و توانا و توئی بخشنده و مهربان.
هُواللّه
ای پروردگار، اين ابرار را از ملکوت اسرار پی در پی تأييد و توفيق فرست و بر هر خير موفّق فرما زيرا سزاوار هر عنايتند و لايق هر موهبت وعليهم البهاء الابهی.
هُواللّه
ای پروردگار، اين گنهکار را بيدار کن، هوشيار نما و از هستی خويش بيزار کن، نورانيّت آسمانی بخش نَفَسِ رحمانی بِدَم، زيوَرِ عالمِ انسانی نما، راحتِ وجدانی ده، قوّتِ ربّانی عطا فرما. توئی دهنده و بخشنده و مهربان و توئی مقتدر و توانا.
هُواللّه
ای رحمن ای رحيم، دلی چون مرآتِ لطيفِ صافی عطا کن تا به انوارِ محبّتت روشن و منير گردد و به الهامات روحانيّه و معنويّه مُلهم فرما تا عالمِ وجود را چون بهشتِ برين نمايد.
هُواللّه
ای پروردگار، بيچارگانيم چاره فرما، بی سر و سامانيم پناهی بخش، پراکندهايم مجتمع فرما به گلۀ خويش پيوسته کن، بی نصيبانيم بهره و نصيب بخش، تشنگانيم بـه چشمۀ حيات دلالت کن، ضعيفانيم قـوّتــی ده تـا بـه نصرت امرت بـر خيزيم و در سبيل هدايتت جانفشانی کنيم.
هُوالابهی
ای پاک يزدان من و خداوندِ مهربان من، قوّتی ده که تا مقاومت غوائلِ بسيطِ زمين نمائيم و قدرتی بخش که چون بَحرِ مُحيط موج بر ساحلِ شرق و غرب زنيم.
هُواللّه
رحمانا رحيما کريما، شرق و غرب از انوار مَشرق جمال مُنَوّر است و مشام روحانيان از نَفَحاتِ قُدست مُعطّر. خداوندا، بندگان را در ظِلّ عنايت پناه ده، نادانان را بر اسرارِ حقيقت آگاه کن، بيچارگان را مَلجأی بخش و آوارگان را سر و سامانی ده، دلهای شکسته را مسرور کن و مرغانِ بال شکسته را پرواز ده، تشنگان را از سَلسَبيلِ عنايت بنوشان و فقيران را از گنجِ ملکوت مُستغنی فرما، طفلان را در مهدِ عنايت پرورش ده تا به بلوغ برسند، مريضان را به درمانِ آسمانی درمان فرما تا صحّت و عافيت يابند. خداوندا، کوران را بينا کن و کران را شنوا نما، مُردگان را زنده کن و پژمردگان را تر و تازه فرما، نوميدان را اميدوار کن و مَحرومان را به هر عطائی سزاوار فرما، توئی بخشنده توئی دهنده و توئی مهربان. ای پروردگار، هر چند ضعيفيم ولی تو قوی هستی و هر چند فقيريم تو غنی هستی و هر چند ذليليم تو عزيز هستی، پس نظر به فقر و ضعف مفرما بلکه آنچه مقتضای غَنایِ مُطلق و قوّت و قدرت تست ارزانی کن. توئی رحيم توئی رحمن توئی بخشنده توئی مهربان.
هواللّه
ای پروردگار، آن مشتاقِ دیدار را در ملکوت بزرگوار کن و تاجی از موهبت بر سر نِه و خلعتی از هدایت کُبری در بـَر نما، زبان ناطق ده و بیان واضح بخش، قوّت ملکوت بنما و تأیید روحالقدس ظاهر کن. توئی مقتدر و توانا و توئی بخشنده و درخشنده و بینا.
اللّه ابهی
ای پروردگارِ مهربان ای يزدان پاک، اين بندۀ ضعيف را در ظلّ کلمۀ رحمانيّتت مَقر ده و اين عبدِ حزين را در سايه شجرۀ سرور مأوی بخش، اين بینصيب را نصيبی عنايت کن و اين بی بهره را بهرهای بخش، از بحرِ عنايت قطرهای برسان و از نهرِ موهبت رشحهای مبذول کن تا حياتِ تازه يابم و موهبتِ بیاندازه جويم.
هُواللّه
ای پروردگار ای پناه آوارگان، تو آگاهِ فغان و آهِ صبحگاهی، عنايتی فرما و رحمتی کن تا جانهای مشتاقان به مَلکوت احديّتت بشتابند و ارواح آوارگان در سايۀ رحمتت بياسايند، فُرقت پر حرقت جانرا بگدازد و حِرمان و هِجران روان را مرده و پژمرده نمايد. پس ای خدای مهربان، تأييدی بخش و توفيقی ده تا از اين دام و دانه بِرَهيم و به آشيانه رحمت بَر پَريم و در شاخسار وحدت در حَديقۀ عِنايت به انواعِ اَلحان به مَحامِد و نُعُوتِ تو مشغول گرديم.
هُواللّه
ای پروردگار، اين عزيزان ذليلِ سبيلِ تو گشتند و اين مه رويان در راهِ محبّتت به خون آغشتند، هر سينۀ مانند آينه پاره پاره گشتند و هر دلی از آب و گِل آزاده، شرحه شرحه شده، سرهای بزرگوار در زيـر پايهای جُهّال پايمال شده، حَنجرِ نورانی به خَنجرِ نفوس ظُلمانی آزرده گشته و قلوب رحمانی به سهام شيطانی خسته گرديده. اين نُفوس نَفيسه در دست هر خَسيسی گرفتار شده و اين وُجوه نورانيّه به غبار طُغيان مَظاهر شيطانيّه افسرده گشته. ای پروردگار، از آن جام سرشار قطرهای نثار فرما و از آن گلشن فدا نَفحهای به مَشامِ من آر تا مُنجَذِبِ آفاق گردم و سرگشته و سودائی آن جمالِ پُر انوار شوم و جان و روان قربان نمايم وعلیک التحیۀ والثناء.
هُواللّه
ای خداوندِ مهربان، مورِ ضعيفم حشمت سليمانی بخش، ذرّۀ فانيم از پرتوِ شمس حقيقت نمايان فرما، قطرهام امواج دريا بخش، پَشهام عُقاب اوج عزّت فرما، ذليلم در ملکوتت عزيز کن بی نام و نشانم نشان تأييد بخش.
هواللّه
ای پروردگار، این جوهرِ ابرار را یار و یاور باش، کامکار کن بزرگوار نما، همواره مَشام از نَفَحاتِ قُدس مُعَطّر کن و در دو جهان روی منوّر نما و خوی مُعَنبَر. توئی دهنده و بخشنده و توانا.
هُوالابهی
ای پروردگارِ آمرزگار، اين مرغانِ بی آشيان را در حديقۀ ثَبات و استقامت در شاخسار سِدرۀ منتهی پناه عنايت فرما و اين ماهيان لُجّۀ توحيد را در بحرِ اعظمِ عنايتت غوص ده و اين بی سامانان صحرای محبّتت را در کَهفِ منيع و ملاذ رفیع ِحفظ و حراستت منزل و مأوی احسان کن تا به عون و فَضل و جودت در سماءِ وجود چون انجم هدايت بدرخشند و در انجمن عالم چون چراغهای محبّتالله روشن و منوّر گردند، اَمطار غَمام رحمت باشند و اشعّۀ آفتابِ افق حقيقت، لسانی ناطق گردند و فضلی سابق شوند، چشمی بينا باشند و گوشی شنوا، داری پِر بار گردند و گُلزاری با نفحاتِ مُشکبار، امواج دريایِ آثار قِدم شوند و نسائم گُلشنِ اسمِ اعظم، مَهبِط الهام باشند و مشرق انوار و مظهرِ الطافِ ربّ مختار، در ملأ مقرّبين محشور گردند و در زُمرۀ مخلصين معدود و معروف، از حرارتِ محبّتاللّه چون شعله سوزان باشند و در فِرقَتِ جمالِ منّان ابری گريان، به وفای الهی رويشان روشن گردد و به عنايتِ حضرت يزدانی دلهاشان لاله زار و گلشن، هر يک در امرالله عَلَمِ مُبين گردند و در استقامت بر عهد و پيمان حِصنِ مَتين.
هُواللّه
خداوندا رحيما کريما، عِبادت را به سرچشمۀ حياتِ ابدی برسان و از عَذبِ فرات سرشار کن، بندگانت را در خُلد بَرين داخل فرما و از شراب "کأسٍ کان مزاجُها کافورا" سر مست کن، قلوب را به انوارِ رحمتت نورانی کن، ديدهها را روشن نما، نفوس را مَصدرِ الهامات حيّ قدير فرما و ارواح را مهابط علوم لدنّی، ابواب ملکوتی را بر قلوب يارانت باز کن و به هدايت کُبری فائز نما، فقيران را از بحر بخششت نصيبی ده و از رشحات دريای بی نهايتت وجوداتِ عالمِ کون را طراوت و لطافت بخش. توئی بخشنده و توانا و توئی دانا وبينا.
هُواللّه
ای متوجّه الی اللّه، ديده به مَلکوتِ غيبِ جبروت باز کن و به ايـن مناجات آغاز نياز کن که: ای مهربان، تو سَتر کن و بپوش، خطا از ما عطا از تو، جفا از ما وفا از تو، گناه از ما پناه از تو، بيماری از ما شفا از تو، بپوش و بيامرز، وفا کن، پناه ده، شفا بخش.
هُواللّه
پاک يزدانا، تأييدی بخش و توفيقی عنایت فرما تا بيگانه و خويش فراموش کنيم و از هـر ذکری خاموش گرديم و از نسائم رياضِ تقديست به جوش و خروش آئيم. ای پروردگار، بندۀ خويش را آيتی باهره فرما و رايتی مشتهره، نَجمی بازغ کن و کوکبی بارق، هر دردی را درمان کن و هر زخمی را مرهمِ لطف و احسان، هرجمعی را شمعِ روشن کن و در هر انجمنی طوطی خوش سخن.
هُواللّه
ای پروردگار، تأييد بخش و توفيق عنايت کن، اين ابرِ تيره را زائل کن و اين غَمامِ هائل را متلاشی و باطل، نسيمِ جانبخش بِوَزان و دلهای مرده را زنده کن، بارانِ رحمتی ببار و اين گياهِ افسرده را تر و تازه نما، حَدائقِ قلوب را جَنّتِ ابهی کن و حقايقِ نفوس را رياضِ ملأ اعلی. ای قدير، رجای اين عبد را بپذير، توئی توانا توئی بيهمتا.
هُواللّه
خدايا، ما ضعيفيم تو قوی کن، ما نادانيم تو دانا فرما، خدايا فقيريم غَنای ملکوتی ده، خدايا مُردهايم حياتِ سَرمَدی بخش، خدايا ذِلّتِ مَحضيم در مَلکوت عزيز فرما، اگر تأييدات آسمانی شامل گردد هر يک از ما ستارۀ درخشنده گـردد وَ اِلّا از خـاک پَستتـر شود. خدايا تأييد کن نصرت فرما، ما را غالب بر نَفس و هَوی کن و از عَالَمِ طبيعت نجات ده، خدايا به نفثات روح القُدس زنده فرما تا به خدمت تو قيام نمائيم و به عبادت تو مشغول گرديم و با نهايتِ صدق و صفا به انتشارِ آثارِ ملکوتت پردازيم. توئی مقتدر و توانا و توئی بخشنده و مهربان.
بِسمِه المُهیمِن الاسماء
اِلهِي اِلهِي اَسْألُكَ بِبَحْرِ شِفائِكَ وَاِشْراقاتِ اَنْوارِ نَيِّرِ فَضْلِكَ وَبِالاسْمِ الَّذِيْ سَخَّرْتَ بِهِ عِبادَكَ وَبِنُفُوذِ كَلِمَتِكَ العُلْيا وَاقْتِدارِ قَلَمِكَ الأَعْلى وَبِرَحْمَتِكَ الَّتِيْ سَبَقَتْ مَنْ فِي الأَرْضِ وَالسَّمآءِ، اَنْ تُطَهِّرَنِي بِماءِ العَطآءِ مِنْ كُلِّ بَلآءٍ وَسُقَمٍ وَضَعْفٍ وَعَجْزٍ، اَيْ رَبِّ تَرَى السَّائِلَ قائِمًاً لَدى بابِ جُودِكَ وَالآمِلَ مُتَمَسِّكًاً بِحَبْلِ كَرَمِكَ، أَسْألُكَ اَنْ لا تُخَيِّبَهُ عَمَّا أَرادَ مِنْ بَحْرِ فَضْلِكَ وَشَمْسِ عِنايَتِك. اِنَّكَ اَنْتَ المُقْتَدِرُ عَلَى ما تَشآءُ لا إِلهَ إِلاَّ اَنْتَ الغَفُورُ الْكَرِيمُ.
بِسم اللّه الامنَع الاقدَسِ الارفعِ الابهی
بِكَ يا عَليُّ بِكَ يا وَفيُّ بِك يا بَهيُّ* اَنتَ الكافی وَ اَنتَ اَلشّافي وَ اَنتَ الباقي يا باقي* بِكَ يا سُلطانُ بِكَ يا رَفعانُ بِكَ يا دَيّانُ* اَنتَ الكافی وَ اَنتَ اَلشّافي وَ اَنتَ الباقي يا باقي* بِكَ يا أحَدُ بِكَ يا صَمَدُ بِكَ يا فَرَدُ* اَنتَ الكافی وَ اَنتَ اَلشّافي وَ اَنتَ الباقي يا باقي* بِكَ يا سُبحانُ بِكَ يا قُدسانُ بِكَ يا مُستَعانُ* اَنتَ الكافی وَ اَنتَ اَلشّافي وَ اَنتَ الباقي يا باقي* بِكَ يا عَليمُ بِكَ يا حَكيمُ بِكَ يا عَظيمُ* اَنتَ الكافی وَ اَنتَ اَلشّافي وَ اَنتَ الباقي يا باقي* بِكَ يا رَحمنُ بِكَ يا عَظمانُ بِكَ يا قَدرانُ* اَنتَ الكافی وَ اَنتَ اَلشّافي وَ اَنتَ الباقي يا باقي* بِكَ يا مَعشُوقُ بِكَ يا مَحبُوبُ بِكَ يا مَجذُوبُ* اَنتَ الكافی وَ اَنتَ اَلشّافي وَ اَنتَ الباقي يا باقي* بِكَ يا عَزيزُ بِكَ يا نَصيرُ بِكَ يا قَديرُ* اَنتَ الكافی وَ اَنتَ اَلشّافي وَ اَنتَ الباقي يا باقي* بِكَ يا حاكِمُ بِكَ يا قائِمُ بِكَ يا عالِمُ* اَنتَ الكافی وَ اَنتَ اَلشّافي وَ اَنتَ الباقي يا باقي* بِكَ يا رُوحُ بِكَ يا نُورُ بِكَ يا ظُهورُ* اَنتَ الكافی وَ اَنتَ اَلشّافي وَ اَنتَ الباقي يا باقي* بِكَ يا مَعمُورُ بِكَ يا مَشهُورُ بِكَ يا مَستُورُ* اَنتَ الكافی وَ اَنتَ اَلشّافي وَ اَنتَ الباقي يا باقي* بِكَ يا غائِبُ بِكَ يا غالِبُ بِكَ يا واهِبُ اَنتَ الكافی وَ اَنتَ اَلشّافي وَ اَنتَ الباقي يا باقي* بِكَ يا قادِرُ بِكَ يا ناصِرُ بِكَ يا ساتِرُ* اَنتَ الكافی وَ اَنتَ اَلشّافي وَ اَنتَ الباقي يا باقي* بِكَ يا صانِعُ بِكَ يا قانِعُ بِكَ يا قالِعُ* اَنتَ الكافی وَ اَنتَ اَلشّافي وَ اَنتَ الباقي يا باقي* بِكَ يا طالِعُ بِكَ يا جامِعُ بِكَ يا رافِعُ* اَنتَ الكافی وَ اَنتَ اَلشّافي وَ اَنتَ الباقي يا باقي* بِكَ يا بالِغُ بِكَ يا فارِغُ بِكَ يا سابِغُ* اَنتَ الكافی وَ اَنتَ اَلشّافي وَ اَنتَ الباقي يا باقي* بِكَ يا نافِعُ بِكَ يا مانِعُ بِكَ يا صانِعُ* اَنتَ الكافی وَ اَنتَ اَلشّافي وَ اَنتَ الباقي يا باقي* بِكَ يا جَليلُ بِكَ يا جَميلُ بِكَ يا فَضيلُ* اَنتَ الكافی وَ اَنتَ اَلشّافي وَ اَنتَ الباقي يا باقي* بِكَ يا عادِلُ بِكَ يا فاضِلُ بِكَ يا باذِلُ* اَنتَ الكافی وَ اَنتَ اَلشّافي وَ اَنتَ الباقي يا باقي* بك يا قَيُّومُ بِكَ يا دَيمُومُ بِكَ يا عَلُّومُ* اَنتَ الكافی وَ اَنتَ اَلشّافي وَ اَنتَ الباقي يا باقي* بِكَ يا عَظُومُ بِكَ يا قَدُومُ بِكَ يا كَرُومُ* اَنتَ الكافی وَ اَنتَ اَلشّافي وَ اَنتَ الباقي يا باقي* بِكَ يا مَحفُوظُ بِكَ يا مَحظُوظُ بِكَ يا مَلحُوظُ* اَنتَ الكافی وَ اَنتَ اَلشّافي وَ اَنتَ الباقي يا باقي* بِكَ يا عَطُوفُ بِكَ يا رَؤوفُ بِكَ يا لَطُوفُ* اَنتَ الكافی وَ اَنتَ اَلشّافي وَ اَنتَ الباقي يا باقي* بِكَ يا مَلاذُ بِكَ يا مَعاذُ بك يا مُستَعاذُ* اَنتَ الكافی وَ اَنتَ اَلشّافي وَ اَنتَ الباقي يا باقي* بِكَ يا غِياثُ بِكَ يا مُستَغاثُ بِكَ يا نَفّاثُ* اَنتَ الكافی وَ اَنتَ اَلشّافي وَ اَنتَ الباقي يا باقي* بِكَ يا كاشِفَ بِكَ يا ناشِفُ بِكَ يا عاطِفُ* اَنتَ الكافی وَ اَنتَ اَلشّافي وَ اَنتَ الباقي يا باقي* بِكَ يا جانُ بِكَ يا جانانُ بِكَ يا إيمانُ* اَنتَ الكافی وَ اَنتَ اَلشّافي وَ اَنتَ الباقي يا باقي* بِكَ يا ساقي بِكَ يا عالی بِكَ يا غالی* اَنتَ الكافی وَ اَنتَ اَلشّافي وَ اَنتَ الباقي يا باقي* بِكَ يا ذكرَالأعظم بِكَ يا اسمَ الاكرَم بِكَ يا رسم الاقدم * اَنتَ الكافی وَ اَنتَ اَلشّافي وَ اَنتَ الباقي يا باقي* بِكَ يا سُبّوحُ بِكَ يا قُدّوسُ بِكَ يا نُزّوهُ* اَنتَ الكافی وَ اَنتَ اَلشّافي وَ اَنتَ الباقي يا باقي* بِكَ يا فَتّاحُ بِكَ يا نَصّاحُ بِكَ يا نَجّاحُ* اَنتَ الكافی وَ اَنتَ اَلشّافي وَ اَنتَ الباقي يا باقي* بِكَ يا حَبيبُ بِكَ يا طَبيبُ بِكَ يا جَذيبُ* اَنتَ الكافی وَ اَنتَ اَلشّافي وَ اَنتَ الباقي يا باقي* بِكَ يا جَلالُ بِكَ يا جَمالُ بِكَ يا فَضّالُ* اَنتَ الكافی وَ اَنتَ اَلشّافي وَ اَنتَ الباقي يا باقي* بِكَ يا واثِقُ بِكَ يا عاشِقُ بِكَ يا فالِقُ* اَنتَ الكافی وَ اَنتَ اَلشّافي وَ اَنتَ الباقي يا باقي* بِكَ يا وَهّاجُ بِكَ يا بَلّاجُ بِكَ يا بَهّاجُ* اَنتَ الكافی وَ اَنتَ اَلشّافي وَ اَنتَ الباقي يا باقي* بِكَ يا وَهّابُ بِكَ يا عَطّافُ بِكَ يا رَآّفُ* اَنتَ الكافی وَ اَنتَ اَلشّافي وَ اَنتَ الباقي يا باقي* بِكَ يا ثابِتُ بِكَ يا نابِتُ بِكَ يا ذاوتُ* اَنتَ الكافی وَ اَنتَ اَلشّافي وَ اَنتَ الباقي يا باقي* بِكَ يا نافِدُ بِكَ يا لاحِظُ بِكَ يا لافِظُ* اَنتَ الكافی وَ اَنتَ اَلشّافي وَ اَنتَ الباقي يا باقي* يا ظاهِرُ مَستُور يا غائِبُ مَشهُور يا ناظِرُ مَنظُور* اَنتَ الكافی وَ اَنتَ اَلشّافي وَ اَنتَ الباقي يا باقي* يا قاتِلَ عُشّاقٍ يا واهِبَ فُسّاقٍ يا كافی بِكَ يا كافی يا شافی بِكَ يا شافی يا باقی بِكَ يا باقی أنت الباقی يا باقی* سُبحانكَ اَللّهُمّ يا اِلهی اَسألُكَ بِجودِكَ الّذی بِهِ فَتحتَ اَبوابَ الفَضلِ وَ العَطاءِ وَ بِه اَستَقَرّ هَيكَلُ قُدسِكَ عَلی عَرشِ البَقاءِ وَ بِرَحمَتِكَ اَلّتی بِها دَعَوتَ المُمكِناتِ اِلی خُوانِ مَكرُمَتِكَ وَ اِنعامِكَ وَ بِعِنايَتِكَ الّتي بِها اَجَبتَ في نَفسِكَ مِن قِبَلِ كُلّ مَن فِی اَلسّمواتِ وَالارضِ فی حينِ ظُهُورِ عَظَمَتِكَ وَ سَلطَنَتِكَ وَ طُلُوعِ عِزّ حُكُومَتِكَ بِكَلِمَةٍ (بَلی) كَ وَ بِهذِهِ الاسماءِ الحُسنَی الاعظَمِ وَ بِهذِهِ الصّفاتِالعُليَاالاكرَمِ وَ بّذِكرِكَالعَلِيّ الاعلی وَ بِجَمَالِكَ الالطَفِ الاصفی وَ بِنُورِكَ الخَفِيّ فی سُرادِقِ الاخفی وَ بِاسمِكَ المُتَقَمّصِ بِقَميصِ البلاءِ في كُلّ صَباحٍ وَ مَساءٍ اَن تَحفَظَ حامِلَ هذِهِ الوَرَقةِ المُبَارَكَة ثُمّ الّذی يَقرَؤُها ثُمّ الّذي يُلقي عَليها ثُمّ الّذی يَمرُّ في حَولِ بَيتِ الّتي هِي فيها ثُمّ اَشفِ بِها كُلَّ مَريضٍ وَ عَليلٍ وَ فَقيرٍ عَن كُلّ بَلاءٍ وَ مَكرُوهٍ وَ آفةٍ وَ حُزنٍ ثٍمّ اَهدِ بِها كُلَّ مَن يُريدُ اَن يَدخُلَ فی سُبُلِ هِدايتِكَ وَ مَناهِجِ فَضلِكَ وَ غُفرانِكَ وَ اِنَّكَ اَنتَ العَزيزُ الكافِي اَلشّافِي الحافِظُ المُعطِی الرّؤوفُ الكَريمُ الرّحيمُ*
يا اِلهِي اسْمُكَ شِفائِي وَذِكْرُكَ دَوائِي وَقُرْبُكَ رَجَائِيْ وَحُبُّكَ مُؤْنِسِيْ وَ رَحْمَتُكَ طَبِيبِيْ و َمُعِيْنِيْ فِيالدُّنْيا وَالآخِرَةِ وَاِنَّكَ اَنْتَ المُعْطی العَلِيمُ الحَكِيمُ.
اِلهَا پَروَردِگارا مَحبوبا مَقصُودا
بهتو آمدهام و از تو ميطلبم آنچه را كه سبب بخششِ تو است. توئی بحرِ جود و مالكِ وجود. لازال لحاظت علّتِ ظهور بخشش و عطا. عبادِ خود را محروم منما و از بِساطِ قُدس و قُرب منع مفرما. توئی بخشنده و مهربان. لا اِلهَ اِلّا اَنتَ العَزيزُالمَنّان.
اِلهَا مَعبُودا مَقصُودا مَحبوبا
وجهم بهانوارِ وجهت متوجّه و قلبم بهشطرِ عنايتت مقبل و از تو ميطلبم عطاءِ قديمت و بخششِ جديدت را. توئی آن توانائی كه بهيك كلمه، آسمان و زمين را خلق نمودی و مظاهرِ قوّت و قدرت و عظمت و فضل و جود و كرمت قرار فرمودی تا صاحبانِ بَصَر آثار قدرت و عظمتت را در كُلّ اشياء ملاحظه نمايند و بر بزرگيت گُواهی دهند. ای خدا، فقير را از بابِ غَنايت محروم منما و از دريایِ بخششت منع مكن. توئی صاحبِ عطا و قادر و توانا والمُهيمنُ عَلَی الاَسماء.
(يا حسين بگو)
پروردگارا، توئی پادشاهی كه اَمرَت را جُنود عالم منع ننمود و سَطوت اُمَم از اقتدارت باز نداشت. توئی آن كريمی كه عِصيانِ اهلِ امكان مَلكوتِ غُفرانت را منع ننمود. رحمتت بهمَثابه غيثِ هاطل بر عاصی و مُطيع نازل. ای رحيم، بندگانت را از دريای بخششت منع منما و مَحروم مساز. توئی بخشنده و مهربان.
اِلهَا مَعبُودا مَسجودا
شهادت ميدهد عبد تو به وحدانيّت تو و فردانيّت تو و از بَدايع فَضلت مسألت مينمايد آنچه را كه سزاوار بخشش تو است و ظهور و بروزش از دفتر عالم مَحو نشود، سَحاب اوهام او را سَتر ننمايد و غَمام ظُنون او را از اِشراق باز ندارد. ای كريم، هر صاحبِ بَصَر و سَمعی بر كَرَمَت شهادت داده و بر سَبقَتِ رحمتت گُواه،. عبادت را از دريای شناسائی محروم منما و از انوارِ وجهِ ظهور منع مفرما. توئی بخشنده و مهربان. لا اِلهَ اِلّا اَنتَ العَزيزُالمَنّانُ.
اِلهی اِلهی
اوليای خود را حفظ فرما. توئی آن كريمی كه عَفوت عالم را احاطه نموده، بر عبادت رحم فرما و تأييد نما بر اعمال و اخلاق و اقوالی كه لايقِ ايّام تو است. به يك كلمه عليا بحرِ بخششت مَوّاج و بهيك اشراق نيّرِ امر، آفتاب جود و غفران ظاهر و هويدا. همه بندگانِ تو اند و بهاميد كَرَمت زندهاند. دستِ قدرت از جَيبِ قوّت بر آر و اين نفوسِ درگِل مانده را نجات ده. توئی مالك اراده وسلطان جود. لا اِلهَ اِلّا اَنتَ العَزيزُ الوَهّاب.
اِلهَا مَعبُودا مَسجودا
بهيك كلمه از كلماتِ عُليا ارض و سَما را خلق فرمودی و بهيك قطره از دريایِ جودت وجود را موجود نمودی. توئی مقتدری كه قوّت و قدرت جَبابرۀ ارض و فراعنۀ بلاد تو را از اراده منع ننمود. ای كريم، فقيری به بابت توجّه نموده و ضعيفی به حَبل اقتدارت تمسّك جُسته، از تو كَرَمِ قديمت را ميطلبد و عفوِ جديدت را سائل و آمل، او را از دريای فضلت محروم منما و از كُوثَرِ زندگانی ابدی ممنوع مساز. توئی قادر و توانا. ای پروردگار، ذرّات عالم بر غَنايت گواهند و بر فضلت مُقرّ و مُعتَرف، آيا مثل تو غنی مثل منی فقير را محروم مينمايد؟ حاشا وَكَلّا. اَشهَدُ وَ يَشهَدُ كُلّ الاشياء بِأنّكَ اَنتَ اَكرَمُالأكرَمينَ وَاَرحَمُالرّاحِمينَ.
اِلهَا مَعبُودا
از توام و بهتو آمدم، قلبم را به نورِ مَعرفتت مُنير فرما. توئی مقتدری كه قدرتِ عالم و اُمَم از اقتدارت باز نداشت. از يك اِشراق از نيّرِ كَرَمَت درياهای كَرَم ظاهر و از يك تَجَلّی از نيّرِ جُودَت عَالَمِ وجود موجود. ای پروردگار، آنچه لايق ايّامت نيست اخذ نما و آنچه قابل است عطا فرما. توئی آن بخشندهای كه بخششت محدود به حدود نه. عبادِ توئيم تو را ميجوئيم و از تو ميطلبيم. توئی فَضّال و توئی بخشنده.
هُواللّه
ای يزدان مهربان، غريق بحرِ عِصيانم طريقِ غفران بنما سراسر قصورم از دامِ غرور رهائی بخش، جسمانيم روحانی نما، امکانيم رحمانی کن، تشنۀ ماء مَعينم به عينِ تَسنيم دلالت فرما، مشتاقِ ديدارم مشاهدهِ انوار ميسّر فرما، از خود بيزارم گرفتار خويش کن از عالميان در کنارم نفحهِ زلفِ مشکبار به مشامم آر، سرگردانم سر و سامان بخش، بيچارهام آوارهام پناه ده، مشتاقم به وثاقِ وصال در آر، در احتراقم، نورِ اشراق ببار، ضعيفم توانا نما، فقيرم از کَنزِ غَنا عطا کن، دردمندم درمان ده، جريحم مرهم عطا کن، گرفتارم رهائی بخش، پر گناهم از ذِلّت عِصيان بِرَهان، در ظلّ عنايت مسکن بخش و بهصِرفِ موهبت معامله فرما تا پی به جهان ديگر بَرَم و به کشور ديگر رهبر شوم، از کأسِ طَهور سرمست گردم و در ميخانه محبّت می پرست شوم. توئی قادر و توانا و توئی کريم و رحيم و پر عطا.
هُوالابهی
ای پروردگار، به آنچه سزاوار است موفّق کن، ای آمرزگار به آنچه لايقست مؤيّد فرما، اين دستها به دامن عَفوت پيوسته و اين دلها به محبّتت مقيّد و بسته، عنايت کن موهبت بخش.
هواللّه
ای پـروردگار، ما گنهکاریم و تـو آمرزگار ما ستمکاریم و تو بزرگوار، خطا بپوش گنه ببخش قصور عفو کن، بینا کن و شنوا، هوشیار فرما و دانا، مُتِنبّه کن و مُتِذَکّر، مُتِضَرّع فرما و مُتِفَکّر، مَلجأ و پناهی و مرجع صبحگاه، آگاهی و گُواه که جز تو نجویم و به غیر راهت نپویم و جز ثنایت نگویم. ای یزدان مهربان، مستحقّ رأفت و عنایتیم و محتاجِ عَفو و مَغفِرَت. دادرسا به فریاد رس. اِنَکَ اَنتَ الرّحمَن الرّحیم.
هُوالابهی
ای پروردگار، اين نفوس آشفتۀ روی تـواند و گُمگشتۀ کوی تـو و عاشقانِ خلق و خـوی تـو، سرمستِ جام تو اند و پرندگان بام تو، مرغانِ دست آموز عنايتند و بلبلانِ شيدایِ گُلهای حقيقت، تشنگانِ چشمۀ رحمتند و آوارگانِ اقليم مرحمت. ای آمرزگار، گناه بندگان غفـران نما و پناه به بيچارگان بخش، تـوئی خدای مهربان و تـوئی صاحب عفو و غفران، ضعيفان را قوّت بخش و عليلان را شفا عنايت فرما و مستمندان را ارجمند کن و افسردگان را اشتعال بخش، از شَرّ افتتانِ عظيم محفوظ و از صدماتِ امتحانِ شديد مصون بدار، بـر عهـد و ميثاق مستقيم کن و بـر پيمـان و ايمـان مستديم، در ظلّ ملکوت ابهـايت منزل ده و در پنـاه جبروت اعلايت مأوی بخش. تـوئی مقتدر و تـوانا تـوئی شنونده و بينا.
هُواللّه
ای پروردگار ای کردگار، ما گنه کاريم و تو آمرزگار و ما مقصّريم و تو بزرگوار، هر چند عِصيان مانند دريای بی پايان، ولی عَفو و غُفران تو اعظم از آن، چون نورِ بخششت بدرخشد ظُلَماتِ عِصيان هر چند تاريک و حالک باشد ظِلّ زائل گردد و چون ماءِ طَهور از ملکوتت ای ربِّ غفور نازل شود اوساخِ خطا هر چند عظيم باشد مفقود گردد و سيّئات بَدَل به حَسَنَاتِ موفور شود. ای خداوند اين بندۀِ مستمند را به اوجِ بلند برسان و اين عبدِ مسکين را در درگاه احديّتت پناه ده، هر چند پُر گناهيم در جوارِ رحمتِ کُبری مأوی بخش زيرا تو بخشنده و مهربانی و عَفُوّ و غَفور بر اهلِ جهان، آنچه سزاوارِ رِحمت است شايان فرما و آنچه لايق است مبذول دار. توئی رحمن توئی يزدان توئی حَنّان توئی منّان.
هُواللّه
ای آمـرزگار همه گنه کاريم و جفا کـردار، تـو آمرزندهای تو بخشندهای مهربان، در قدر و لياقت منگر در فضل و عفو بنگر، ما را در بحرِ غُفران غَريق کن و در جنّت ابهی با ملأ اعلی رفيق. توئی رحيم توئی رحمن.
هُواللّه
ای پروردگار، گنهکارم و تو آمرزگار، قاصرم و تو غافر، در ظُلمَتِ عِصيانم و تو نورِ غُفران. پس ای خداوند مهربان، خطا ببخش عطا بده گناه بيامرز پناه عطا کن، در چشمۀ ايّوب غوطه ده و از جميعِ علل و امراض شفا بخش، پاک و مقدّس کن و از فيضِ تقديس نصيب عطا فرما تا حُزن و اندوه زائل گردد و فَرَح و سُرور حاصل شود، يأس مُبَدّل به اميد گردد و خوف مُنقَلب به رجا. توئی عَفُوّ و غَفور و توئی بخشنده و مهربان.
هُوالابهی
ای بندۀ حق، دستِ نياز به درگاهِ حضرت بی نياز بر آر و بگو، ای پروردگار، گنهکاريم عفو و مغفرت فرما، محتاجيم از کَنزِ ملکوت بخششی نما، آوارهايم در پناه لطفت مأوی بخش، بيچارهايم قوّت و قدرتی عنايت کن. توئی فضّال توئی کريم و توانا.
اللّه ابهی
ای خدای پرعَطا، خطا بپوش و بخششِ رايگان و آمـرزشِ بیپايان مبذول فـرما، چشمهارا باز و گوشها را با راز دمسازکن تـا در اين کورِ عَظيم آياتِ توحيد تجسّم نمايد وحقيقتِ تَجريد تحقّق يابد چه که سزاوار اين کُورِ نـورانی چنين موهبتِ رحمانی است.
هواللّه
الهی گواهی که آرزوی مشاهدۀ انوار کنم و تمنّای ادراکِ اسرار، از بیگانگی بیزار نما و به یگانگی خویش آشنا و کامکار فرما، غمخوارم غمگساری کن، خاکسارم بزرگواری نما، یزدان مهربانم توئی، بخششی بخش که رُخَم تابنده و درخشنده گردد و زندگیِ پاینده میسّر شود.
هُواللّه
ای حيّ توانا، پناهِ گنهکاری و بخشنده و آمرزگار، ما غرقِ خطائيم و تـو دريـای عطا، ما در ظلماتِ عِصيانيم و تـو آفتابِ فضل و احسان. پـروردگارا، نظر به قُصور مفرما و بهحسبِ ليـاقت و عجزِ مـوفـورِ ما معمول مدار، ذليليم و عليل، عـزيـز کـن، جليل فــرما، درمـان بخش، درياقِ اعظمِ عَفو و غُفران مبذول دار. آمرزگارا، به عِصيان مگير، هر حيرانی را تـو مُجيری و دستگير، از عَالـمِ ناسوت بيزار نمودی در جهـان ملکوت کامکار کن، از حَيّزِ آفات رهانيدی، به گلشن الطاف بـرسان. تـوئی بخشنده و دهنـده و رهاننده و پـاينده و مهـربان.
هُواللّه
پروردگارا آمرزگارا،این مُرغان شکسته پرند بال و پری ببخش و در اوج عَفو و غُفران پرواز ده و این بیچارگان را در پناهِ آمُرزشِ خویش مسکن و مأوی بخش این تشنگانِ را به چشمۀ اَلطاف برسان و این مُحتاجان را بَر خوانِ نعمتِ خویش حاضر فرما. از شبِ تار و تاریکِ حرمان و هجران نجات بخش و به صبحِ وصال دیده روشن نما، خطا ببخش عطا بده و به آنچه نوید بخشیدی وفا فرما. ای خدایِ مهربان هر چند گُنهکاریم ولی به عَفو تو امیدوار و هر چند بیاستعدادیم ولی به بخشش و دادَت در نهایتِ اعتماد. توئی بخشنده و دهنده و آمرزگار و مهربان.
اِلَها مَعبُودا
تو را ذكر مينمايم و به حَبلِ عِنايتت مُتمسّك و به ذيلِ رحمتت مُتشبّثم. از تو آمُرزشِ قديمت را ميطلبم و فضلِ عَميمت را ميجويم. اَسألُكَ بِاَنوارِ اَنبيائِكَ وَ رُسُلِكَ اَن تُؤيّدَنی عَلی ذِكرِكَ وَ ثَنائِكَ وِالعَمَلِ بِما اَمَرتَنی بِهِ فی كِتابِكَ. اِنّكَ اَنتَ المُقتُدرُ عَلی ما تَشاءُ لا اِلهَ اِلّا اَنتَ الغَفُورالكَريمُ.
اِلَها مَعبُودا
عبادت را از ثمرۀ وجود محروم منما و از بحرِ جودت قسمت عطا فرما. توئی مقتدری كه قوّتِ عالم قُوّتت را ضعيف ننمود و شوكت اُمَرای اَرض تو را از مَشيّتت باز نداشت. از تو ميطلبم فَضلِ قديمت را و عِنايتِ جديدت را. توئی فضّال و توئی غفّار و توئی بخشنده و توانا.
اِلها مَعبُودا مَسجُودا
شهادت میدهم به وحدانيّتِ تـو و فردانيّتِ تـو و بخششهای قديم و جديدِ تـو. تـوئی آن كريمی كه امطارِ سحابِ سماءِ رحمتت بر شريف و وضيع باريده و اشراقاتِ انوارِ آفتابِ بخششت بر عاصی و مُطيع تابيده. ای رحيمی كه ساذِجِ رحمت بابت را ساجد و جوهرِ عنايت كعبۀ اَمرت را طائف، از تـو سؤال مينمائيم فضلِ قديمت را ميطلبيم و جودِ جديدت را ميجوئيم كه بر مظاهرِ وجود رحم فرمائی و از فيوضات ايّامت مَحروم نسازی. جميع مُحتاج و فقيرند وَ اَنتَ الغَنيّ الغالِبُ القَديرُ.
اِلهَا كَريما رَحيما
آيا از برای عالم سَمع و بَصَر عطا فرمودی و يا آنكه مَحروم داشتی. از تو سؤال مينمايم بهعزّت و عَظمت و جود و كَرَمَت كه آنچه عطا فرمودی ظاهـر نمائی تا نعمتت بر عالميان هويدا گردد و اِشراقات انوارِ نيّرِ جود جميع وجود را مُنَوّر فرمايد. قسم بهذاتِ مُقدّست اگر بهدوامِ مُلك و مَلكوتت اظهار نداری در بخشش و عطايت از برای وجود رَيبی حاصل نه. غَناء آنِ تو و فقراء بهبابِ تو. اگر عطا فرمائی شاكريم و اگر مَحروم نمائی حامد و صابريم. ای پروردگار، از ارادهات بهوجود آمديم و بهتو در يومِ تو راجع گشتيم. ايـن خادم سائل و آمل. عِبادت را از امواجِ بحرِ عَطايت منع مفرما و كُلّ را بهطِرازِ جود و بخششت مزيّن نما. اِنَّكَ اَنتَ المُقتَدرُ العَزيزُالحَميدُ.
اِلهَا مَعبُودا مَلِكا
حمد و ثنا سزاوار تو است چه كه از مُشتی تُراب خَلق را خَلق فرمودی و گوهر بينش و دانش عطا نمودی. ای كريم، از تو ميطلبيم آنچه را كه سببِ حيات ابدی و زندگی سَرمَدي است، ما را محروم منما. وجود از جودت موجود، او را از طِرازِ عِنايت منع مفرما و كل را به تجلّياتِ انوارِ نيّر توحيد منوّر گردان. لَكَ الامرُ فِی المبدَأ وَ المَعاد وَ لَكَ الحُكمُ يا مالِكَ الايجاد وَ مالِكَ العِباد.
اِلهَا كَريما رَحيما
توئی آن سُلطانی كه به يك كلمهات وجود موجود گشت و توئی آن كريمی كه اعمالِ بندگان بخششت را منع ننمود و ظهوراتِ جودت را باز نداشت. از تو سؤال مينمايم اين عَبد را فائز فرمائی بهآنچه سبب نجاتست در جميع عوالم تو. توئی مقتدر و توانا و توئی عالِم و دانا.
هُواللّه
ای پروردگارِ عالميان، در اين جهان به آتشِ عشقت بسوز و درآن جهان به مشاهدۀ روی مه رويت کامران فـرما. در اين عالم چون شمع بگداز و در آن عالم چـون پـروانه گِردِ شعلۀ جمالت پـرواز ده. تـوئی خُجسته دلبرِ من و تـوئی فـرخنده يارِ جان پـرور من والبهاء علیک.
هوالأبهی
ای پروردگار، این هـوشیار را به بخششِ آسمانی بزرگوار کن و از موهبتِ رحمانی برخوردار نما، حیاتِ ابدی بخش و عزّتِ سَرمَدی عطا فرما، تاجی از موهبتِ کُبری بر سر نه و خلعتی از سُندُسِ اِستَبرَق جنّت ابهی در بر کن تا به فیضِ نامتناهی مُستَفیض گردد و به عِنایتِ مخصوصه مُخَصّص شود. توئی مقتدر و توانا.
هُواللّه
ای پروردگار، من گنهکارم و تـو آمرزگار، مَدهوش از خَمرِ غَفلتم هوشی عنايت کن، مشغول به اَذکارِ جهانِ پُر غَمَم گوشی عنايت فرما تا آهنگ مَلأ اعلی بشنود و گُلبانگِ عَندَليبِ قدست استماع نمايد و نَفَحاتِ طيور شُکور به قوّۀ واعيه احساس کند. ای پروردگار، پـرده از چشم بردار تا مشاهده آياتِ کبری کنم و ملاحظه دقايق اسرار کِبريا نمايم، دل را جانی ببخش و جان را روح و ريحانی عطا فرما که سزاوارِ اين قرنِ عظيم باشد و لايقِ اين عصرِ مجيد وعلیکالبهاء.
هواللّه
ای خداوندِ بینیازم و مَحرَم رازم و یار دلنوازم، آن یاران دیرین را مَذاق شکرین نما و در درگاهِ احدّیتت بندۀ نازنین فرما و در دیوانِ عِلّیین صدرنشین کن. توئی حنّان توئی مَنّان توئی مهربان.
هوالأبهی
ای پروردگار، مرغانِ زاریم ولی در پناهِ تو آشیانه نمودیم، طیورِ ِخاکساریم ولی اَوکارِ اقتدار جوئیم و بیپر و بالیم ولی اوجِ عظیم طلبیم و رفرف اعلی آرزو نمائیم، پس عِنایتی مبذول فرما و قُوّتی ببخش تا جَناح فَلاح بـرویانیم و در ایـن فضایِ غیرمتناهی آغـازِ پـرواز کنیم و بـه ملکوتِ ابهـایت دمساز گردیم.
هوالأبهی
خدایا، این طیرِ حدیقۀ عرفان را بال و پری عطا فرما و این پروانۀ شمعِ محبّتت را قُرب و مَنزلتی احسان کن، این سرگشتۀ صحرای عشق را بهخَلوتخانۀعِنایت دلالت نما و این تشنۀ بادیۀ هِجران را به بحرِ لقاءِ روحانی بکشان، این بندۀ قدیم را ندیمِ بزمِ الطاف کن و این فقیرِ مسکین را به غَنای حقیقی مُستَغنی گردان.
هُوالابهی
ای خدای من، جانم فدای احبابت، اين خون افسرده را در سبيلِ دوستانت بر خاک ريز و اين تنِ فرسوده را در راه يارانت خاکِ راه و غُبارِ اَقدام نما، ای خدای من.
هُوالابهَیالابهی
ای محبوبِ يکتا و پروردگارِ بيهمتا، محضِ فَضل و جود درهای بخشش گشودی و رخ برافروختی و دلها ربودی و غمها زُدودی و نغمهای سرودی که قلبها مفتون شد و عقلها مجنون. چه شد که پرده نشين گشتی و روی دلنشين پوشيدی؟ جانها محزون شد و ياران دلخون، بِساط سرور بر چيده شد و شاخ حُبُور پژمرده و خميده، نسيم جانبخش ساکن شد و آبِ حيات راکد. پس ای پروردگار، نفحات اسرار از ملکوتِ ابهايت منتشر نما و پرتو انوار از جبروتِ اعلايت لامع فرما تا آفاق معطّر و منوّر ماند.
هوالأبهی
ای پروردگار، این بیچارگان را چارهای بخش و این درماندگان را درمانی عطا فرما و این بینوایان را فضل و احسانی عطا فرما، این نفوسِ ضعیفه را در پناه حضرتت پناهی ده و این فقیرانِ نحیف را قوّتی عنایت فرما.
هوالأبهی
ای مهربان یزدانِ من، محضِ عنایت روحِ وجود دمیدی و خلعتِ حیات بخشیدی و از چشمۀ هدایت نوشانیدی و ندای اَلَست به سمعِ این عبد رساندی و بانگِ سبحان ربیالأبهی مسموع فرمودی و در ظلّ شجرۀ اَنیسا مأوی دادی و از کأسِ میثاق نوشانیدی و به فضلِ مخصوص مُخَصّص داشتی و به فوزِ عظیم موفّق نمودی، حال ای پروردگار، این مسکین را عَلَمِ مبین فرما و این حزین را در افقِ منیر روشن کن. توئی فضّال و مهربان.
هوالأبهیالأبهی
ای یزدان پاک، این بندۀ دیرین را اندوهگین مخواه، شادمانی آسمانی بخش و فَرّ یزدانی بده، ستارۀ روشن نما و گُلِ گلشن کن، سَروَر آستان نما و افسر جهانِ بالا بر سر نه، رویش را بدرخشان و گوهرش را بیفشان، جانش را مُشکبار کن و دلش را گُلزار نما تا بویِ خویِ خوشش جانپرور گردد و پرتوِ رویش افزون از ماه و اختر. توئی مهربان و توئی بخشنده و توانا.
هُوالابهی
پروردگارا، مورِ ضعيفم و پشۀ نحيف، بال و پری شکسته دارم و پائی از دوری باديۀ حسرت خسته، چشم گريانم بين و جگرِ سوزانم نظر فرما، آه و فغانم جمع طيور را به فرياد آورده و آهِ پُر حَسرتِ قلبم چون شعلۀ سوزان به جانِ جهان آتش زده، از افقِ ابهايت فيضِ انوار کن و از ملکوتِ اعلايت بَذلِ اسرار نما. ای نيسانِ عنايت، بارش و ريزش ارزان کن و ای شمسِ حقيقت تابش و درخشش فراوان بنما، شايد اين قلوبِ افسرده تازه و زنده گردد و اين نفوس مُرده حيات بی اندازه يابد.
هُواللّه
ای پروردگار، آمرزگاری و ای کردگار بُزُرگواری، پس يارانِ مشتاق را بهرهای از اشراق ده و عُشّاقِ روی خويش را پرتوی از دلبرِ آفاق بخش، آوارگانِ باديه هجران را به حريمِ وصال در آر و گمگشتگانِ صحرای فراق را مَحرَم حَرَمِ وصال کن، عاشقان را از حِرمان نجات ده و آشفتگان را در بَزمِ قُرب سر و سامان بخش، صامِتان را ناطق کن و قانِطان را اميدوار فرما، بيگانگان را آشنا کن و مَحرَومان را مَحرَمِ راز فرما، مَخمُودان را برافروز و مُنجَمدان را به نارِ محبّتت بسوز، طريقِ هُدی نما و ابوابِ ملکوت ابهی بگشا، بنيان حسد و بغضا برانداز، ايوان محبّت و وفا برافراز و بيچارگان را چاره ساز. ای دلبرِ مهربان، هر بينوائی سر گشتۀ کوی تو و هر مرغِ بی پـر و بالی گرفتار موی تـو و هر سرگشته و سرگردانی ناظر به سوی تو و هر سوخته دلی تشنۀ جوی تو، و جهانيان هر چند غافلند ولی به جان در گفتگویِ تو، ندانند و نشناسند، نجويند و نپويند ولی مُستحقّ الطافند و سزاوارِ عِنايت و اعطاف. ای کريم نظر به استعدادِ هر سقيم مفرما، به فضل عَميم معامله کن و به نورِ مُبين هدايت فرما، يـاران خويش را يـاوری کن و عاشقانِ ملکوتِ جمال را بشارت وصال ده و دردمندانِ عشق را درمان دل و جان بخش، هـر يک را بـر خدمتِ آستانت مـوفّق کن و در زُمرۀ راستان در آر و از دوستانِ راستان کن. توئی مقتدر و توانا توئی بخشنده و درخشنده و تـابـان.
هُواللّه
ای پروردگار، عاشقان را از بلا ساغرِ لبريز در کام ريز و مشتاقان را در راه محبّتت زهر شهد کن و نوش نيش نما، سرها را زينتِ سنان کن و دلها را هدفِ سَهمِ بی امان فرما، اين جانِ پژمرده را در سبيل فدا زنده فرما و اين قلبِ افسرده را به کأس جفا طراوت و لطافت بخش، مدهوش جامِ الست کن و سرمستِ پيمانه بدست فرما، به جانفشانی مؤيّد فرما و به قربانی مـوفّق کن. تـوئی مقتدر و تـوانا و توئی دانا و بينا و شنوا.
ای پروردگار مهربان، اين نفوس ندای ملکوت شنيدند و انوار شمس حقيقت ديدند و در فضای جانفزای محبّت پريدند، عاشقان روی تواند و مُنجذبان خویِ تو و آرزومندِ کویِ تو و متوجّه به سوی تو و تشنۀ جویِ تو و مشغول به گفتگوی تو. توئی دهنده و بخشنده و مهربان.
هُواللّه
ای خداوندِ مهربان، قلوب را به نورِ هدايتِ کُبری مُنَوّر فرما، جانها را به بشارتِ عُظمی حيات بخش، چشمها را به مشاهدۀ انوارت روشن کن، گوشها را به استماعِ ندايت شنوا فرما، ما را در ملکوتِ تقديست داخل نما و بهنفثاتِ روح القدس زنده کن، حياتِ ابديّه بخش، کمالاتِ آسمانی عطا فرما. خداوندا، جانهای ما را فدای خود کن و ما را روحِ جديد کَرم نما، قوّتی آسمانی ده، سُرور ابدی بخش، مُوَفّق به خدمتِ عالمِ انسانی نما، سببِ اُلفت بين قلوب کن. خداوندا، ما را از خواب بيدار فرما و عاقل و هوشيار کن تا به اسرارِ کتابِ مقدّست واقف گرديم و به رموزِ کلماتت پی بريم. توئی مقتدر توئی دهنده توئی مهربان.
اِلهَا كَريما يكتا خُداونَدا
جودت وجود را هستی بخشيد و موجود نمود، از دریای رحمتت محرومش منما. اين مظلومان را در ظلّ سدرۀ عدلت مأوی ده و فقيران را بهبحرِ غَنايت راه نما. توئی مالِكِ جود و سُلطانِ عَطا.
اِلهَا مَعبُودا كَريما رَحيما
توئی آن سُلطانی كه سلاطين عالم نزد اِسمی از اسمايت خاضع و خاشع. ای كريم، كَرَمت عالم را احاطه نموده و رحمتت سبقت گرفته. تو را قسم ميدهم بهكلمۀ عليا و اقتدارِ قَلَمِ اعلی كه اين عبد را مؤيّد فرمائی بر آنچه لايق ايّام تواست. غريبی ارادۀِ وطن اعلی نموده و قاصدی قصد غايتِ قُصوی كرده. او را مدد فرما تا بر خدمتت قيام نمايد و بهانتشارِ اوامر و احكامت مشغول گردد. ای كريم، اين فقير را از بحرِ غَنايت محروم منما و اين مسكين را در ظلّ رحمتت مَقرّ ده كه شايداز نفحات وحی تازه شود و بهحياتِ ابدی فائز گردد. توئی قادر و توانا و توئی عالم و دانا. لا اِلهَ الّا اَنتَ العَليّ الاَعلی.
هُواللّه
ای دلبر يکتای من، آواره صحرايم و سر گشتۀ باديه پيما، در رهت افتان و خيزان و سرمست پيمانۀ پيمان، افتادهام بيچارهام دلدادهام شيدائيم سودائيم رسوائيم ولی روی به سویِ تو آرم و آرزوی کوی تو دارم، در هجرانم پر حرمانم، بی سر و سامانم به لطف و عنايتت شايانم، اسيرم مُجير شو افتادهام دستگير شو، غريبم مُونسِ جان شو، بـی کسم مُعينِ دل و جان گرد، از جهان و جهانيان بيزار فرما و در پناه خويش منزل و قرار بخش، از مادون مُستغنی کن و از عطای خويش بهره و نصيب ده، گناه بيامرز خطا بپوش عفو و غفران فرما زيرا گنهکاريم بد رفتاريم، در بحر عِصيان مُستَغرَقيم. توئی محبوبِ مهربان و توئی بخشندۀ گناهان. ای پروردگار، اقتدار ده ثابت و پايدار نما، بی صبر و قرار کن و مجنونِ جمال پر انوار نما، مفتونِ آن زُلف مُشکبار فرما تا بيگانه و خويش فراموش نمائيم و مانند دريا به جوش وخروش آئيم و ازپيمانۀپيمان مست و مَدهوش گرديم. توئی بخشنده و مهربان و توئی آمرزنده وآموزندۀ ياران.
هُوالابهی
خداوندا، پـاک و مقدّسی و بی نيـاز و منزّهی، اين بنـدۀ بيچاره را در پناه حضرت احديّتت ملجأ و پناه بخش و در ظِلّ سِدرۀِ بی منتهايت مسکن و مأوی عنايت کن.
هُوالابهی
ای پروردگار، مستمندانيم مرحمتی کن و فقيرانيم از بحرِ غَنا نصيبی بخش، محتاجيم علاجی ده، ذليلانيم عزّتی ببخش، جميع طيور و وحوش از خوانِ نعمتت روزیخوار و جميع کائنات از فيض عنايتت بهره بَردار، اين ضعيف را از فيضِ جليل محروم مفرما و اين ناتوان را از توانائی خويش عنايتی بخش، رزق يومی را رايگان ده، معيشت ضروری را برکتی احسان فرما تا مستغنی از دونِ تو گرديم و بهکلّی به ياد تو افتيم، راه تو پوئيم روی تو جوئيم راز تو گوئيم. توئی توانای مهربان و توئی رازق عالم انسان.
هُوالله
ای آمرزگارِ بزرگوار، اين گرفتارِ زلف مشکبار را از بادۀ محبّتت جامی سرشار بخش، بيدار و هشيار کن، غمخوار و غمگسار گرد و دلجوئی نما و خوش خوئی عطا کن، ثابت و نابت فرما و قائم و کامل کن، مُقرّب درگاه فرما و واقف و آگاه کن، شعلۀ جهانسوز بخش و نالۀ جانسوز ده، شمعِ شب افروز فرما و آه دلسوز عطا کن، ناشرِ نفحات فرما و آياتِ باهرات کن، به کوی خويش راه ده و به پرتو روی خويش روشن فرما. توئی مقتدر و عزيز و توانا و توئی بينا و شنوا وخداوند بيهمتا.
قولُهُ تعَالی:
هُوَ الاَقدَسُ الاَعظَمُ الاَبهی
سُبحانَ الَّذی اَظهَرَ نَفسَهُ کَیفَ اَرادَ اِنَّهُ لَهُوَ المُقتَدِرُ المُهَیمِنُ القَیُّومُ هذِهِ اَیّامُ الهاءِ وَ اَمَرنَا الکُلَّ اَن یُنفِقُوا فیها عَلی اَنفُسِهِم وَ عَلَی الَّذینَ تَوَجَّهُوا اِلی هذاَ المَقامِ المَرفُوعِ اَنِ اذکُرُوا اللهَ فیها ثُمَّ اعِرفُوا قَدرَها لِاَنَّها تِحکی عَن هذَا الاِسمِ الَّذی بِه سَخَّراللهُ الغَیبَ وَ الشُّهودَ اِنّا جَعَلناها قَبلَ الصّیامِ فَضلاً مِن عِندِنا وَ اَنَا المُقتَدِرُ عَلی ما کانَ وَ ما یَکُونُ طُوبی لِمَن عَمِلَ بِما اُمِرَ مِن لَدَی اللهِ وَ وَیلٌ لِکُلِّ غافِلٍ مَردُودٍ اِنّا نَزّلَنَا الآیاتِ وَ اَرسَلناها اِلَیکَ فی هذاَ الیَومِ المُقَدَّسِ المَحمُودِ لِتَشکُرَاللهَ رَبَّکَ وَ تَذکُرَهُ بِذِکرٍ یَتَنَبَّهُ بِه اَهل الرُّقُودِ. "حضرت بهاءالله" رساله
قولُهُ تعَالی:
بِسمِیَ الاَعظَمِ
یا اِلهی وَ ناری وَ نُوری قَد دَخَلَتِ الاَیّامُ الَّتی سَمَّیتَها بِاَیّامِ الهاءِ فی کِتابِکَ یا مالِکَ الاَسماءِ وَ تَقَرَّبَت اَیّامُ صیامِکَ الَّذی فَرَضتَهُ مِن قَلَمِکَ الاَعلی لِمَن فی مَلَکُوتِ الاِنشاءِ اَی رَبِّ اَسأَلُکَ بِتِلکَ الاَیّامِ وَ الَّذینَ تَمَسَّکُوا فیها بِحَبلِ اَوامِرِکَ وَ عُروَةِ اَحکامِکَ بِاَن تَجعَلَ لِکُلِّ نَفسٍ مَقَرّاً فی جُوارِکَ وَ مَقاماً لَدی ظُهُورِ نُورِ وَجهِکَ اَی رَبِّ اُولئِکَ عِبادٌ ما مَنَعَهُمُ الهَوی عَمّا اَنزَلتَهُ فی کِتابِکَ قَد خَضَعَت اَعناقُهُم لِاَمرِکَ وَ اَخَذوا کِتابَکَ بِقُوَّتِکَ وَ عَمِلُوا ما اُمِروُا بِه مِن عِندِکَ وَ اختاروُا ما نُزِّلَ لَهُم مِن لَدُنکَ اَی رَبِّ تَری اِنَّهُم اَقَروُّا وَ اعتَرَفُوا بِکُلِ ما اَنزَلتَهُ فی اَلواحِکَ اَی رَبِّ اَشرِبهُم مِن یَدِ عَطائِکَ کَوثَرَ بَقائِکَ ثُمَّ اکتُب لَهُم اَجرَ مَنِ انغَمَسَ فی بَحِر لِقائِکَ وَ فازَ بِرَحیقِ وِصالِکَ اَسأَلُکَ یا مالِکَ المُلُوکِ وَ راحِم المَملُوکِ اَن تُقَدِّرَ لَهُم خَیرَالدُّنیا وَ الآخِرَةِ ثُمَّ اکتُب لَهُم ما لا عَرَفَهُ اَحَدٌ مِن خَلقِکَ ثُمَّ اجعَلهُم مِنَ الذَّینَ طافُوا حَولَکَ وَ یَطُوفُونَ حَولَ عَرشِکَ فی کُلِّ عالَمٍ مِن عَوالِمِکَ اِنَّکَ اَنتَ المُقتَدِرُ العَلیمُ الخَبیرُ.
يا اِلهِي هَذا عَبْدُكَ وَ ابْنُ عَبْدِكَ الَّذِيْ آمَنَ بِكَ وَبِآياتِكَ وَ تَوَجَّهَ اِلَيْكَ مُنْقَطِعًا عَنْ سِواكَ اِنَّكَ اَنْتَ اَرْحَمُ الرَّاحِمِينَ، اَسْألُكَ يا غَفَّارَ الذُّنُوبِ وَسَتَّارَ العُيُوبِ بِاَنْ تَعْمَلَ بِهِ ما يَنْبَغِيْ لِسَمآءِ جُودِكَ وَبَحْرِ اِفْضالِكَ وَتُدخِلَهُ فِي جِوارِ رَحْمَتِكَ الكُبْرى الَّتِيْ سَبَقَتِ الأَرْضَ وَالسَّمآءَ لا اِلهَ اِلاَّ أَنْتَ الغَفُورُ الْكَرِيمُ.
يَشْرَعُ فِي التَّكْبِيْراتِ سِتّةً مَرَّاتٍ "اللَّهُ أَبْهی".
بايد بعد از هرتكبير "اللَّهُ أَبْهی" نوزده مرتبه قرائت شود:اِنَّا كُلٌّ لِلَّهِ عابِدُونَاِنَّا كُلٌّ لِلَّهِ ساجِدُونَاِنَّا كُلٌّ لِلَّهِ قانِتُونَاِنَّا كُلٌّ لِلَّهِ ذاكرُونَاِنَّا كُلٌّ لِلَّهِ شاكرُونَاِنَّا كُلٌّ لِلَّهِ صابِرُونَ
بايد اين اذكار هر يك نوزده مرتبه بعد از هر تكبير "اللَّهُ أَبْهی" گفته شود.
وفِي النِّساءِ يَقُول (برای اماءالرّحمن قرائت شود):يا اِلهِي هذِهِ اَمَتُكَ وَ ابْنَةُ اَمَتِكَ الَّتيْ آمَنَت بِكَ وَبِآياتِكَ وَ تَوَجَّهَت اِلَيْكَ مُنْقَطِعَةً عَنْ سِواكَ اِنَّكَ اَنْتَ اَرْحَمُ الرَّاحِمِينَ، اَسْألُكَ يا غَفَّارَ الذُّنُوبِ وَسَتَّارَ العُيُوبِ بِاَنْ تَعْمَلَ بِهاِ ما يَنْبَغِيْ لِسَمآءِ جُودِكَ وَبَحْرِ اِفْضالِكَ وَتُدخِلَها فِي جِوارِ رَحْمَتِكَ الكُبْرى الَّتِيْ سَبَقَتِ الأَرْضَ وَالسَّمآءَ لا اِلهَ اِلاَّ أَنْتَ الغَفُورُ الْكَرِيمُ.
هُواللّه
آمرزگارا، ایـزد بزرگوارا، این جانها مانند مرغانِ تیز پَر از دامِ خاکدان آزاد شدند و به جهانِ آسمان پرواز نمودنـد، از لانۀ خاک رهیدنـد و به آشیانه جهانِ پـاک پـریـدنـد، به ایـن امیدنـد که در گلشنِ روشنِ جهانِ بـالا بر سروِ بـاغِ بهشت نشیمن جـویند و در کاخِ آمـرزش جای گیرند. خداوند مهربـانـا، هر روانِ پاک را به درگاهِ ایـزدی راه ده و هر مستمند بیچاره را در مینوی همایـونِ خـویش ارجمند فـرما و در دریـای دهش و بخشش انـداز، و دیـدنِ روی تـابـان روا دار. تـوئی دهنده و بخشنده و آمرزنده و مهربان، وعلیکم البهاءالابهی
هواللّه
ای خدای آمرزنده، مادرِ مهربان مرا گناه بیامرز قُصور عفو فرما ، نظرِ عنایت بنما و در ملکوتِ خویش داخل کن، خدایا مرا از بَدوِ حیات تربیت نمود پرورش داد ولی من مُکافاتِ زحمات او ننمودم تو مُکافات فرما او را حیات ابَدیّه بخش و در مَلَکوتِ خویش عزیز فرما. توئی آمرزنده و بخشنده و مهربان.
هواللّه
ای خداوند بیمانند، این مستمند به دَرگَهَت افتاده، شوریده و آشفته، شیفته و دلداده طلبِ آمُرزش از برای مادر مهربان مینماید. تو بخشندۀ یگانه و دهندۀ هر آشنا و بیگانه، آمُرزشی فرما تا سبب ریزشِ بارانِ رحمت گردد و پرورشِ جانِ آن کنیزِ محترم. توئی بخشنده و مهربان و توئی پاینده حضرت یزدان.
هواللّه
ای خداوند بندهپَروَر، پدرِ این مِهرپَرور را به بهشتِ بَرین رهبر شو و از گُناه و خطا درگذر تا در جهانِ دیگر با رُخی مُنَوّر در میان آزادگان مَحشور گردد و به نظرِ عِنایت منظور. توئی کریم و رحیم و غفور و رووّف و مهربان.
هواللّه
ای پروردگار آمرزگار، ... این طفلِ کودک سِراج محفل بود و مرغِ خوشاَلحانِ آن منزل، تلاوتِ آیات مینمود و به اَبدَعِ اَلحان ترتیلِ کلمات میکرد. بلبلِ گویا بود و به آهنگِ ملاءِ اعلی دمساز، حال از گُلخَنِ فانی به گلشنِ باقی پرواز نمود تا در مَلَکوتِ راز به نَغمه و آواز پَردازد. ای پروردگار، اَلطافِ بیپایان شایان کن و غُفران رایگان فرما. توئی آمُرزنده و مهربان.
هُواللّه
ای پروردگار، پدر و مادرِ اين بندۀ درگاه را در دريای غُفران غوطه ده و از گناه و خطا پاک و مُقدّس نما، عفو و بخشش شايان نما و غُفران و آمرزش ارزان کن، توئی آمرزنده و توئی غفور توئی بخشندۀ فيضِ موفور. ای آمرزگار، هر چند گُنَهکاريم ولی اميد به وَعد و نَويدِ تو داريم و هر چند در ظُلمَتِ خطا مبتلائيم ولکن توجّه به صبحِ عطا داشته و داريم، به آنچه سزاوارِ درگاه است معامله کن و هر چه شايگانِ بارگاه است شايان فرما. توئی غفور توئی عَفُوّ و توئی بخشندۀ هر قُصور.
هواللّه
بخشنده یزدانا، این بندگان آزادگان بودند و این جانهایِ تابان به نورِ هدایتت روشن و درخشنده گشتند، جامی سرشار از باده مَحبتت نوشیدند و اسراری بیپایان از اوتارِ معرفتت شنیدند، دل به تو بستند و از دامِ بیگانگی جستند و بهیگانگی تو پیوستند، این نفوسِ نفیسه را انیسِ لاهوتیان فرما و در حَلقۀ خاصان در آر و در خَلوتگاهِ عالمِ بالا مَحرَمِ اسرار کن و مُستَغرَقِ بَحرِ انـوار فرما. تـوئی بخشنده و درخشنده و مهربان
هُوالابهی
آمرزنده و مهربانا، اين جانهای پاک از زندانِ خاک آزاد شدند و به جهانِ تو پرواز کردند، نيکخو بودند و مَفتونِ روی تو و تشنۀ جویِ تو، در زمانِ زندگانی به نَفحۀ رحمانی زنده شدند، ديدۀ بينا يافتند، گوشِ شنوا داشتند، از هر بستگی آزاد بودند و پيوسته به عِناياتت خُرَم و دلشاد. حال به جهانِ راز پرواز نمودند و در جوارِ رحمتت بر شجرۀ طُوبی لانه و آشيانه سازند و به نَغمه و تَرانه پردازند. خدايا اين نفوس را گناه بيامرز و از چاه به اوجِ ماه برسان، در گُلشنِ الطاف راه ده و در چَمَنِ عَفو و غُفران پناه بخش، سَرورِ آزادگان کن و در حَلقۀ مُقَرّبان درآر، بازماندگان را نوازش فرما و آسايش بخش و زيورِ عالمِ آفرينش کن تا به ستايشِ تو پردازند و به تَسبيح و تَقديس تو. توئی عَفُوّ توئی غَفور توئی آمرزنده و مهربان.
هُواللّه
ای پروردگار، اين نَفسِ پاک توجّه به ملکوتِ تو نمود و تَضَرّع و زاری کـرد، تا حال اسيرِ ناسوت بود حال قَصدِ ورود در ملکوتِ بقا نمود و تـوجّه به جهانِ روحانی کـرد و اميدِ الطاف نامُتِناهی داشت. ای آمرزگار، گُنه بيامرز و عَفو و غُفران مَبذول دار، اين تشنه را به چشمۀ حيات رسان و اين ماهی را در بحرِ بی پايانِ غُفران غوطه ده تا اين طير به گلشنِ رحمانی پرواز نمايد و در حَدائقِ عَفو و مَغفرتِ نامتناهی درآيد. توئی آمرزنده و بخشنده و مهربان.
هُواللّه تعالی
پروردگارا آمُرزِگارا، نَفسِ نَفیسی به ملکوتِ شهود صعود نمود و از خاکدانِ فانی به جهانِ جاودانی شتافت، میهمانِ جدید است عزیز فرما، بندۀ قدیم است خِلعَتِ بَدیع عطا کن، ای بینیاز بیامرز و بِنَواز و به خلوتگاهِ راز راه ده و در محفلِ تَجَلّی همدم و دمساز نما. توئی دهنده و بخشنده و مهربان و توئی آمرزنده و نوازنده و توانا.
هواللّه
پروردگارا مهربانا، نفوسی در این محفلِ روحانی در نهایتِ تبتّل و تضرّع حاضر شدیم و توجّه به ملکوتِ تو نمودیم و آرزوی تأیید و توفیق مینمائیم تا با یکدیگر متّحد شویم و متّفق گردیم و مانند شهد و شیر به هم بیامزیم و سبب ظهور وحدتِ عالمِ انسانی گردیم، با دلی پاک و جانی تابناک مناجات کنیم و طلبِ حاجات نمائیم. پروردگارا نظر به گناه منما به فضل و عنایتت معامله فرما، گناه ببخش عطا بفرما نارِ محبّت برافروز و پردۀ اوهام و نفس و هوی بسوز، ما را از شرّ نَفس مَحفوظ و مَصون بدار و در ظلِّ حمایتت راحت و آسایش بخش توئی مقتدر و توانا.
هُواللّه
خداوندِ مهربانا، اين جمع در ظلّ رحمت تو اند و اين نفوس متوجّه به ملکوت تو، خدايا بندگانيم کَرَم عنايت کن، فقرانيم از کَنزِ آسمانی بخش، نادانيم به حقايق اشياء دلالت کن، ضعيفيم قُوّتِ آسمانی رسان، فانی هستيم به عالمِ بقا در آر، محتاجيم و منتظرِ تأييد تو، اگرعنايتت رسد قطره دريا شود ذرّه آفتاب گردد، اگر از الطافت محروم ماند از هر چيز بی بهره و نصيب شود، پس عنايت کن و مرحمت فرما تا عَلَم وحدتِ عالم انسانی بلند نمائيم و نورانيّت آسمانی شرق و غرب را احاطه کند، جميع احـزاب متّحد شوند و حيات ابدی جويند و ترويجِ وحدتِ عالمِ انسانی نمايند و صلحِ عمومی انتشار دهند. توئی کريم توئی معطی توئی مهربان.
هُواللّه
ای پروردگار، اين جمع مَحضِ محبّت به اين محفل آمدند و با کمالِ حُبّ و وفاق حاضر شدند، خدايا رويها را منوّر کن، ارواح را به بشارت کُبری مُستَبشَر فرما، چشمها را به مشاهدۀ آياتِ هُدی روشن کن و گوشها را به استماعِ ندای اعلی مُلتذّ فرما. پروردگارا، خطا کاريم تو مَغفرت کن، گنهکاريم تو عَفو فرما، در پناهِ خود پناه ده، نُقصان را به غُفران کامل کن، اين نفوس را از عالَمِ اوهام بِرَهان و به حقيقت دلالت بِنما تا تَحَرّیِ حقيقت کنند از عالم ناسوت دور شوند و به عالمِ مَلَکوت نزديک گردند، از جهانِ ظُلمانی به فضای نورانی در آيند، از ظُلمَاتِ اِمکان بِرَهان و به اَنوارِ لامکان مُنوّر فرما، مَظاهرِ انوار کن و مَطالعِ اثمار نما، از غير بيزار فرما و مُطّلِع بَر اَسرار نما. ای پروردگار تو آمرزگاری و دانا، تو بخشندهای و توانا و توئی قادر و بينا.
هُواللّه
ای پروردگارِ مهربان، اين انجمن بهجهتِ نصرتِ کلمةاللّه و روحالقدس تشکيل شده، تأييد و توفيق بخش و مؤيّد به قوّۀ آسمانی نما تا اين انجمن چون شعلۀ نورانی بر افروزد و انوارِ رحمانی مبذول دارد و اطراف را روشن کند، تعاليمِ آسمانی ترويج نمايد و به وحدتِ عالمِ انسانی خدمت کند، نفوس را از ظُلَمات عالمِ طبيعت مُنسَلِخ نمايد و به نورانيّتِ الهيّه روشن نمايد، تَعميد به روح و نور و حياتِ ابديّه بخشد.
هُواللّه
ای پروردگار، اين انجمن را روشن نما و اين جمع را شمعِ عالم کن زيرا نيّتشان خيرِ عمومی است و مقصدشان خدمت به عالمِ انسانی. ای خداوندِ مهربان، چنين انجمن سزاوارِ الطاف است و چنين جمع لايقِ فضل و موهبتِ بی پايان. توئی مقتدر و عزيز و توانا و توئی خداوند يکتا و بی همتا.
هواللّه
ای خداوندِ بیهمتا، این نفوس را سرا پا نورانی و قلوبشان را رحمانی کن و جانشان را سُبحانی نما تا در جمیعِ مراتب به آنچه لایقِ این یومِ عظیم است قیام نمایند و موفّق به رضای تو شوند.
هُواللّه
ای پروردگار ای آمرزگار، اين محفل به ذکر تو آراسته و اين جمع توجّه به ملکوتِ تو نموده، دلها پر مسرّت است و جانها در نهايتِ بشارت. خداوند مهربانا، اين جمع را شادمان کن و در ملکوتِ خويش کامران فرما، گناه ببخش پناه بده آگاه کن و به بارگاه ملکوت درآر. توئی دهنده، توئی بخشنده و مهربان.
هُواللّه
ای خداوندِ مهربان، اين ياران سر گشتۀ کوی تواند و دلدادۀ رویِ تو و متوجّه به ملکوتِ تو، از صَهبای ايمان سرمستند و در محفلِ ميثاق جامِ اشتياق در دست، محتاجِ الطافند و مُشتاقِ مُوهبتِ آسمان. ای پروردگار، اين نفوس را مورد عنايت فرما و ملحوظِ نَظَرِ رحمانيّت کن، هر يک را شمعی روشن فرما تا به نورِ هُدی آن اقليم را منوّر نمايند، جميع را با اين عبد در عُبوديّتِ آستانِ مقدّس شريک و سهيم کن. ای پروردگار، نفوسِ ضعيفه را قوی کن و ديدۀ مشتاقان را به مشاهدۀ جمال ملکوت منوّر فرما تا کُلّ به قوّتی ملکوتی و فيضی جَبَروتی و مُوهبتی آسمانی و نَفَسی رحمانی و تأييدی ربّانی بَر خدمتت قيام نمايند، شُبَهَاتِ اهلِ اِرتِياب را زائل کنند و طالبانِ را بيانِ حجّت و برهان نمايند، مريضان را شفا دهند و فقيران را رؤوف و مهربان گردند، بيچارگان را ملجأ و مأوی شوند و افسردگان را مُشتعِل نمايند. توئی مقتدر و توانا و توئی خداوندِ مهربان.
هواللّه
خداوندا مهربانا کريما رحيما، ما بندگانِ آستان توئيم و جميع در ظلّ وحدانيّت تو، آفتابِ رحمتت بر کُلّ مُشرِق و اَبرِ عِنايتت بر کُلّ میبارد، الطافت شاملِ کُلّ است و فَضلت رازقِ کُلّ، جميع را محافظه فرمائی و کُلّ را بهنظرِ مَکرُمَت منظور داری. ای پروردگار، الطاف بی پايان شامل کن، نورِ هدايت برافروز، چشمها را روشن کن، دلها را سُرور ابدی بخش، نفوس را روحِ تازه ده و حياتِ اَبَديّه احسان فرما، ابوابِ عرفان بگشا، نورِ ايمان تابان نما، در ظلّ عنايتت کُلّ را متّحد کن و جميع را متّفق فرما تا جميعِ انوارِ يک شمس شوند، امواجِ يک دريا گردند، اَثمارِ يک شجر شوند، از يک چشمه نوشند، از يک نسيم به اهتزاز آيند، از يک انوار اقتباس نمايند. توئی دهنده و بخشنده و توانا.
هواللّه
ای يـزدانِ مهربان و بخشنده و درخشندۀ زمين و آسمان، ما جمعيم پريشان تـو، مستمنديم درويشانِ تـو، آوارگانيم بيچارگان و افتادگانيم آشفتگان، افسردگانيم پژمردگان، دردمنديم درمانی بخش، رنجوريم دوائی عنايت کن، افسردهايم شُعلهای ده، پژمردهايم لَمعهای بيفشان، بيگانهايم آشنا کن، پروانهايم پَرسوختۀ شمعِ وَفا فرما، تشنهايم و به خونِ دل آغشته چشمۀ خوشگوار بـرسان و از آبِ حيات بنوشان، ِوَلوَلَه در شهر انداز و آشوبی در آفاق افکن تا دلها حيرانِ تو گردد و جانها قربان تو.
هُواللّه
خداوندِ مهربانا کريما رحيما، اين جمع را به شمعِ مَحبّت روشن نما و اين نفوس را به نَفَثاتِ روح القدس زنده کن، انوارِ آسمانی ببخش و موهبتِ کُبری مَبذول دار تأييدات غيبيّه برسان و مُکاشِفاتِ روحانيّه ارزان فرما، ديدهها را به نورِ هُدی روشن کن و دلها را به فيوضات نا متناهی غِبطه گلشن نما، ارواح را بشارتِ کبری ده و نفوس را به موهبتِ عُظمی مفتخر نما. ای پروردگار، فقيرانيم گنجِ ملکوت ارزانی نما، ذليلانيم در ملکوتت عزيز فرما، بی سر و سامانيم در پناهت ملجأ و مأوی ده، طالبانيم به الطافِ بی پايان رهبری نما، ساکتانيم نُطقِ فَصيح بخش، بی قوّتيم قدرتِ ملکوت احسان فرما. پروردگارا آمرزگارا، خطا ببخش عَطا بده گناه بيامرز، ما را آداب رحمانی بياموز. توئی دهنده توئی بخشنده توئی مهربان.
هُواللّه
پروردگارا مهربانا، اين جمع توجّه به تو دارند، مناجات به سویِ تو نمايند، در نهايتِ تَضَرّع به ملکوتِ تو تَبَتّل کنند و طَلبِ عَفو و غُفران نمايند. خدايا، اين جمع را محترم کن، اين نفوس را مقدّس نما، انوارِ هدايت تابان کن، قلوب را منوّر فرما و نفوس را مُستَبشَر کن، جميع را در ملکوتِ خود داخل فرما و در دو جهان کامران نما. خدايا، ما ذليليم عزيز فرما، عاجزيم قدرت عنايت فرما، فقيريم از کَنزِ مَلکوت غَنی نما، عَليليم شفا عنايت کن. خدايا به رضای خود دلالت فرما و از شؤونِ نفس و هَوی مقدّس دار. خدايا ما را بر مَحبّت خود ثابت نما و بر جميع خَلق مهربان فرما، مُوَفّق بر خدمتِ عالمِ انسانی کن تا به جميعِ بندگانت خدمت نمائيم، جميع خلقت را دوست داريم و به جميع بشر مهربان باشيم. خدايا تـوئی مقتدر تـوئی رحيم تـوئی غفور و تـوئی بزرگوار.
هُواللّه
ای پروردگار، اين جمع را مظهرِ عواطفِ رحمانيّه فرما و مطالعِ اَلطافِ سُبحانيّه نما، از بَحرِ بیکران سيراب کن و از آفتابِ مَطلعِ حقيقت روشن و تابان نما، فيضی بخش که انوارش در صبح اَبَدی منتشر، عنايتی کن که آثارش در مُلکِ سَرمَدی مُشتَهَر. توئی مقتدر و توانا و توئی بخشنده و مهربان. اِنّک اَنتَ الکريمُ المتعال.
هُواللّه
ای پروردگار، اين نفوسِ طيّبۀ طاهره را ابناءِ مَلَکوت فرما و اين وُجوه نورانی را سِراجهای رحمانی کن، اين قلوبِ زنده را سرشار از بادۀ محبّتت فرما و اين جانهای آزاد را به بشارات کُبری فَرَح و مَسرّت بی منتهی بخش، زبانها را به ذکرت ناطق کن و ديدهها را به مشاهده انوارِ ملکوتت روشن فرما. ای پروردگار، فيضِ آسمانی بخش و حياتِ اَبَدی کَرَم فرما و اين نُفُوس را به قوّتی ملکوتی و مُوهبتی آسمانی و اخلاقی رحمانی و مَوَاهبی سُبحانی و اِنجِذابی قلبی و بشارتی روحی و تأييدی روحُ القدسی موفّق و مؤيّد فرما. توئی مقتدر و عزيز و توانا و توئی عالم و واقف و بينا.
هواللّه
ای پروردگار، اين جمع را شمع روشن فرما و نفوس را تأييد کن، رويها را نورانی نما و خويها را گلزار و گلشن فرما، جانها را به نَفَثاتِ قُدس زنده کن و نُفوس را به هدايتِ کُبری نفيس فرما، بخششِ آسمانی مبذول کن و موهبتِ رحمانی شايان فرما و در کَهفِ حفظ و حمايتِ خويش محفوظ و مَصون دار، الطافِ بی پايان شامل کن و عناياتِ مخصوصه کامل فرما. توئی دهنده و بخشنده و دانا.
هُوالابهی
ای پروردگار ای مهربان، اين دوستان مُعتَکِفِ آستانند و اين ياران از حرارتِ مَحبّت شعلۀ سوزان، به يادِ تو چون بحرِ مَوّاجند و در انجمنِ توحيد چون سِراجِ وَهّاج، هر يک موجی در بَحرِ عِنايتند و هر يک دُرجی از لئالیِ هدايت، در سحرگاه با دلی آگاه بِگريند و بِزارند و در شبانگاه به يادِ جمالت بخوابند و بيارامند، توئی بخشنده و مهربان و توئی پاينده و رحمن. ای بینياز، مُردگان را بيامُرز و بازماندگان را بنواز، درماندگان را درمان شو و آزادگان را پناه و امان، از قُصور در گذر و ذُنوب ببخشا، تـو سَتّاری تـو آمرزگار.
هُواللّه
ای پروردگار، ابرار را بزرگوار کن و فيضِ ابدی آشکار کن، اسرار پديدار نما و انوار انتشار ده، هر دلی را همدمِ يادت کن و هر چشمی را روشن و بينا، دوستان را عزيز کن و يارانِ با فرهنگ و تميز نما، هر يک را شمعِ جمع کن و شاهدِ انجمن نما و سَروِ اين چمن کن و طاوسِ اين گُلشن نما تا جهان را تزئين بخشند و اين نورِ مُبين منتشر نمايند و جَبين به پرتوِ فيضِ قديم بيارايند. توئی مقتدر و توانا و توئی دهنده و بخشنده و بينا لا الهَ اِلّا اَنتَ الکَريمُ الرّحيم المُعطِی الفضّال.
هُواللّه
پروردگارا، آمرزگارا، اين بندگان را پناه توئی واقفِ اسرار و آگاه توئی، جميعِ ما عاجزيم و تو مقتدر و توانا، جميعِ ما گنهکاريم و توئی غافرالذّنُوب و رحيم و رحمن. پروردگارا، نَظَر به قُصور ما منما به فَضل و موهبتِ خويش معامله کن، خطاءِ ما بسيار است ولی بحرِ رحمت تو بی پايان، عجزِ ما بسيار است ولکن تأييد و توفيقِ تو آشکار، پس تأييد ده و تُوفيق بخش و ما را به آنچه سزاوار درگاهست مُوفّق نما، دلها را روشن کن و چَشمها را بينا نما و گوشها را شنوا کن مُردگان را زنده فرما و مريضان را شفا بخش فقيران را غَنی نما و خائفان را امنيّت بخش و ما را در ملکوتِ خويش قبول نما و به نورِ هدايت روشن کن. توئی مقتدر توئی توانا توئی کريم توئی رحيم و توئی مهربان.
هُواللّه
ای پروردگار، اين جمع ياران تو اند و به جمالِ تو مُنجذبند و به نارِ مَحبّتت مُشتَعِلند. اين نفوس را ملائکۀ آسمانی نما و به نفحۀ روحالقدس زنده فرما، لسانی ناطق بخش و قلبی ثابت عطا فرما، قوّۀ آسمانی ده و سُنوحاتِ رحمانی بخش و مُرَوّجِ وحدتِ بشر فرما و سببِ محبّتِ و الفت عالمِ انسانی فرما تا ظُلماتِ مُهلکۀ تعصّبِ جاهلی به انوارِ شمسِ حقيقت مَحو و زائل گردد و اين جهان ظلمانی نورانی شود و اين عالمِ جسمانی پرتوِ جهانِ روحانی گيرد و اين اَلوانِ مختلفه مُبَدّل به يک رنگ گردد و آهنگِ تَسبيح به مَلکوتِ تقديسِ تو رسد. توئی مقتدر و توانا.
هُواللّه
خداوندا، اين نفوس را ياری کن و بزرگواری بخش و از هر قيدی عاری فرما و نگاهداری کن و دلداری ده و بـه جميع آمال و آرزو برخورداری بخش. تـوئی بخشنده و دهنده و مهربان.
هُوالابهی
ای قَويّ قَدير، کُلّ در قبضۀ قدرت اسيريم، تو مُجير تو دستگير، عنايتی کن و مُوهبتی فرما ابوابِ فضل بگشا و نظرِ الطاف افکن، نسيمِ جانبخش بفرست دلهای مشتاق را زنده کن ديدهها را روشن کن و ساحتِ دلها را رشک گُلزار و چمن نما، بشارت به ارواح ده و مَسرّت به جانها بخش، قوّت قديمه ظاهر نما و قدرتِ عظيمه باهر، طيور نفوس را در هوای ديگر پرواز ده و مُحرِمانِ ناسوت را به اسرارِ مَلَکوت دمساز کن، قَدمِ ثابت بخش قلبِ راسخ عطا فرما، ما گنهکاريم تو آمرزگار ما بندگانيم تو پروردگار بی سر و سامانيم تو ملجاء و پناه، بر نشرِ نفحاتت تأييد کن، بر اعلاء کلماتت توفيق بخش، بی سران را سروران کن بينوايان را گنجِ روان بخش، ناتوانان را توانائی بخش و ضعيفان را قُوّتِ آسمانی ده. توئی پروردگار توئی آمرزگار توئی داورِ کردگار.
هُواللّه
در هر نَفَسی سر به تراب عَجز و نیاز نهم و تَضرّع و زاری نمایم که ای خداوندِ بینیازم و مَحرَمِ رازم و یار دلنوازم، آن یارانِ دیرین را مذاق شکرین نما و در درگاهِ احدیّتت بندۀ نازنین فرما و در دیوان علّیین صدر نشین کن. توئی حنّان توئی منّان توئی مهربان.
هُوالابهی
ای خداوندِ مهربان، اين اسيرانِ زنجير مَحبّتت را دستگير شو و مَلجأ و پناه و مُجير، نَفَحاتِ قُدس از گُلشنِ عنايت بفرست و ساحتِ دلها را گُلستانِ موهبت کن و چمنستانِ حقيقت نما، از غيرِ خود بيزار کن و به راز و نياز دَمساز فرما، مورِ حَقير را سُليمانِ اِقليمِ جليل کن و ذَرّۀ فقير را اميرِ اوجِ اثير فرما، قطره را موهبتِ بحر بخش و سبزه را طراوت و لطافتِ شجرۀ اَخضَر عطا فـرمـا، کُل يارانِ تـو انـد و بندگانِ درگاهِ تو، فضل وَ جود مبذول دار و در اين يومِ مسعود تأييدِ مخصوص مشهود کن. توئی بخشنده و مهربان و درخشنده و تابان.
هُواللّه
ای يزدانِ مهربان، سرا پا گُنَهيم و خاکِ رَهيم و مُتِضَرّع در هر صبحگهيم، ای بزرگوار، خطا بپوش و عطا ببخش، وفا بفرما، صفا عنايت کن تا نورِ هدايت تابد و پرتوِ موهبت بيفزايد، شمعِ غفران بر افروزد و پردۀ عِصيان بسوزد، صبحِ اميد دَمَد، ظلمتِ نوميد زائل گردد، نسيمِ الطاف بِوَزَد و شميمِ اِحسان مُرور نمايد، مشامها مُعَطّر گردد، رويها مُنَوّر شود. توئی بخشنده و مهربان و درخشنده و تابان.
هُواللّه
پاک يزدانا، کُلّ گُنهکاريم و تـو آمرزگار، جميع جامع عُيوبيم و تو کاشفِ کُروب، گناهِ اين عاصيان را در لوحِ محفوظ ثبت مفرما و از رَقّ مَنشور محو کن، نظر به اِستحقاق و اِستعداد مفرما به آنچه شايانِ آستان رحمانيّت است معامله فرما، غُفران صِفَتِ جليل است و عَفو و صَفح از اعظم نُعوتِ آن خداوند مجيد، پس گناهِ اين بيچارگان را ببخش و از قُصورِ اين عاصيان در گذر، ذَنبِ اين عبد، اعظم ذُنوب و گناهِ اين بی پناه، بزرگتر از کوهِ پُر شکوه، اوّل قُصُورِ اين بی سر و سامان را ببخش پس گناهِ هر عاصی نادان. توئی بخشنده و مهربان و توئی آمرزنده و مستعان.
هُوالابهی
ای خداوند مهربان، ما گنهکاريم و تو آمُرزگار و ما تبهکاريم و تو عَفُوّ غَفّار، هر چند موجِ گنه اوج گرفته است ولی به عَفو و غُفرَانت معتمديم و هر چند سيلِ عِصيان در نهايتِ طُغيان است ولی به بخشش و احسانت مُتوَسّليم. ای خدای پر عطا، خطا بپوش دريای رحمت به جوش آور و جامِ مغفرت بنوشان، هر چند ظلمتِ ذُنوب شديد است ولی مَه تابانِ مَغفِرَتت بس مُنير. ای خداوند، اين مستمند را در ايوانِ بلند جای ده و ارجمند فرما و در فَلَکِ غُفران اَخترِ تابان کن و در سايۀ درختِ اميد مسکن و مأوی بخش. توئی غفور و تـوانـا.
هُوالابهی
ای پروردگار، توئی آمرزگار و ملجاء و پناهِ هر گناهکار، بيچارگانيم چاره بخش، دردمندانيم درمانی عطا فرما، بی سر و سامانيم مَلجاء و پناهی ده، گمگشتگانيم به درگاه هدايت فرما، آوارگانيم منزل و مأوائی عطا فرما. توئی مهربان توئی رحمن توئی منّان توئی مُستَعان.
هُوالابهی
پـاک يـزدانا محبوبِ مهربـانـا، اين يـاران آشفتۀ بـویِ تو اند و سر گشتۀ کوی تو، از هر قيدی رَستند و به مَحبتِ تو پيوستند، از جهان و جهانيان بيزارند و به عشقِ تو مفتون و گرفتار، جز عنايتت هيچ دردی را درمان نخواهند و در سبيلت هيچ زخمی را مرهم نجويند، همواره آرزوی بخشش بی پايان نمايند و تمنّای الطاف بيکران کنند. ای بخشندۀ مهربان، اين ذليلانِ خويش را عزيز فرما و اين اسيرانِ محبّتت را امير کن و به فلکِ اثير برسان و در جانفشانی بر سريرِ عزّت ابديّه استقرار ده. توئی مقتدر و توانا و توئی بينا و شنوا. لک الحمد علی ما أَدْلَلْتَ و لک الشّکر بما وَفَيْتَ نَحمِدُک و نَشکرک علی العطاء و نَتَضَرَّعُ اليک فی کلّ صباحِ و مساء.
هُواللّه
ای محبوبِ بی انباز، اين نفوس يارانِ تو اند و بندگانِ آستانِ تو و سرمَستِ صهبای تو اند و سرگشتۀ صحرای تو، تشنۀ سلسبيلِ تو اند و پيروان دليلِ جليلِ تو، تأييد فرما توفيق عطا کن تا آنکه هر يک آيتِ هُدی گردند و موهبتِ ملأ اعلی، مظاهرِ اسرارِ توحيد شوند و مطالعِ انوارِ تجريد، جنودِ ملکوت شوند و جيوش حيات بخشِ حيّ لايموت، سپاهِ نفس و هوی را در هم شکنند و پناهِ رحمت و تقوی جويند، سببِ حيات شوند و روحِ نجات بخشند. ای پروردگار ای آمرزگار، عنايتی فرما که کُلّ حريفان بزمِ الهی گردند و سر مستانِ بادۀ موهبتِ حضرت يزدانی.
هُوالابهی
ای خداوندِ بی نياز، اين دلها را به رازِ خويش دمساز کن و از بيگانه و خويش بی نياز فرما، از جامِ صَبوحی در صبحِ احديّت بنوشان و از جامِ الَست سرمست نما، اين بندگان واله و شيدای تو اند و اين مشتاقان آشفته و پريشان تو، سر گشتۀ کوی تو اند و پُر جَذبه در روی تو و گله آهوی تو، در بيابانِ هجران سر گَشته و سر گردان هستيم و در وادی حِرمان پريشان، بدرقۀ عنايت بفرست و پيکِ هدايت تا بوئی از کوی تو به مشام در آيد و پرتوی از رويت در کُلبِۀ احزان اين حسرت زدگان افتد، ظلمتِ ديجور به نور تبديل گردد و گُلخَنِ حِرمان گُلشنِ احسان گردد. تـوئی تـوانا و بينا و شنوا.
هُواللّه
ای خداوند بيمانند، يارانِ عبدالبهاء را ياوری کن و گناهکاران را بزرگواری نما، بَزمِ غُفران بيارا و جامِ فضل و احسان بخش، بيچارگان و آوارگان را ملجأ و پناه ده و آگاه فرما، دستگير شو مُجير گرد تا هر اسير و فقير از خوانِ نعمتت نصيب و بهره بردارد. توئی مقتدر و توانا و توئی دهنده و بخشنده و مهربان.
هُواللّه
ای پروردگار، آن مشتاقان را تَجَلّی عِنايت فرما و ابوابِ موهبت بگشا، از هر آلودگی طَيّب و طاهر کن و از هر ناشايستگی آزادی بخش، قَميصِشان چون پيرهن يوسف مُعَطّر کن و خُلق و خويشان را چون جَيبِ نَسيمِ صبا پُر مُشک و عَنبَر نما به صفاتِ رحمانيّت مُتَّصِف کن و به اخلاقِ روحانيان مُتَخَلّق تـا آيـاتِ تـوحيد گردند و بَيّناتِ اشراقِ نور ربّ فريد، سببِ عِزّتِ امرِ تو گردند و علّتِ بزرگواری قدرِ خود تا شِدّتِشان به رَخا مبدّل گردد و فقرشان به غَنا، عِزّت ابديّه يابند و موهبتِ سَرمَديّه مظاهرِ تقديس گردند و مطالعِ تَنزيه از عالمِ نورانيّت و روحانيّت حکايت کنند تا جميعِ ابواب از جميعِ جهات بر وجوهشان گشوده گـردد. انّکَ انتَ القويّ القدير.
هُواللّه
ای پـروردگار مهربـان، اين کَسان بندۀ آستانند و در نهـايتِ صدق و راستی و درستی، جامِ آمال سرشار فـرما، انـوار تـابـان کن، پـرتـوِ عنايت ببخش، مَظهَرِ موهبت بفرما، روز به روز تـرقّی بخش و الطاف افـزون فـرما تـا ايـن نفـوسِ نَفيسه به اعلـی درجۀ فلاح و نَجاح وصول بيـابند. تـوئی مقتدر و تـوئـی دهنده و بخشنده و بينا.
هُواللّه
ای پروردگار، اين گروهِ جان نثار ياران ديرينند و با هم همدَم و همنشين، گفتگو شيرين و شکرين و بزم مانندِ بهشت بَرين، زيرا رویِ تـو جويند راهِ تـو پويند رازِ تـو گويند و هر دَم در جستجويند که آنچه شايان اين روزگار است بيابند و جهان بيارايند. ای بخشنده، چَرَنده و پَرَنده را پناهی و به رازِ درون آگاه، جويندگان را يابندگان کن و آرزومندان را شادمان فرما، تشنگان را سيراب کن و آزُردِگان را آسايشِ دل و جان بخش. ستايش تو را که راه نمودی و رهبر فرمودی و بخشش افزودی و اين مرغان را به آشيانه و لانه و کاشانۀ بلند راه بنمودی. توئی بينا و دانا و توانا و شنوا.
ای پروردگار، خطيئات اين نفوس را عَفو کن و سَيّئاتِ اين ذليلان را سَتر نما، تو واقفی تو عالِمی تو مُطّلِعی تو آگاهی، ما گُنهکاريم ما خطا کاريم ما غافليم ما ذاهليم، تو عَفُوّی تو غَفوری تو بزرگواری تو آمرزگاری. اِنّک اَنتَ التّوّابُ السّتّار.
هُواللّه
ای پـروردگار، ايـن دوستان ياران تـو اند و ايـن جمع عاشقانِ پريشان تو، مَلجَائی جز پناه تو ندارند و مَأمَنی بهغير از بارگاه تو نجويند، پس مَدَد فرما و عنايت و نصرت فرما و هدايت و به آنچه رضای خودت است دلالت کن و بـر اَمرَت مستقيم و استوار بدار، بيچـارگانيـم آوارگانيـم درمانـدگانيـم افسردگانيـم پژمردگانيم، جانی ببخش و روانی بده، دری بگشا گشايشی بنما، سر و سامانی بخش، درد را درمانی بنما، زخم را مرهمی کن و زهر را شِکری نما، ظُلَمات را انوارکن و زحمات را راحتِ آشکار، جز تو ندانيم جز تو نجوئيم جز نامت نگوئيم جز در باديۀ مُحبّتت نپوئيم، مرحمت فرما عنايت کن هدايت بخش، اِنَّکَ اَنتَ القَويّ القَدير.
هُواللّه
ای خداوندِ مهربان، بصيرتها را روشن کن گوشها را شنوا نما دلهای مُرده را زنده کن نفوسِ خواب را بيدار نما. خداوندا ما را از هر قيدی آزاد فرما و به جهانِ نا محدود خويش دلالت کن. خداوندا عنايتی فرما که تو را بشناسيم و عاشقِ جمالِ تو باشيم، جويای شمسِ حقيقت باشيم از هر اُفقی طالع شود، طالبِ رائحۀ طَيّبه باشيم از هر گُلی انتشار يابد. خداوندا ما را از عالمِ مَحدود نجات ده و به جهانِ نا مَحدودِ خويش رسان تا در سَبيلِ تو سُلوک نمائيم، جستجوی تو نمائيم و مشاهدۀ جمال و کمالِ تو کنيم. توئی بخشنده توئی مهربان توئی قادر و توانا.
هواللّه
خداوندا آمرزگارا، اين مَجمع را تأييد کن و توفيق بخش تا عالم را به نورِ اتّحاد روشن نمايد، شرق و غرب را به پرتوِ محبّت و نورِ اتّفاق مُنَوّر کند. ای بخشندۀ مهربان، دلها را به نَفَثاتِ روحالقدس زنده کن و رويها را مانندِ شمع افروخته نما تا جهان را نورانی کنند و نفوس را رحمانی نمايند. توئی بخشنده توئی دهنده و توئی مهربان.
اِلهَا مَعبُودا مَقصُودا كَريما رَحيما
جانها از تو و اقتدارها در قبضۀ قدرتِ تو. هر كه را بلند كنی از مَلَك بگذرد و بهمقامِ "وَ رَفَعناهُ مَكاناً عَلِيّاً" رسد و هر كه را بيندازی از خاك پستتر بلكه هيچ از او بهتر. پروردگارا، با تَباه كاری و گُناهكاری و عَدمِ پرهيزگاری مَقعَد صِدق ميطلبيم و لِقای مَليكِ مُقتدر ميجوئيم. اَمر اَمرِ تو است و حُكم آنِ تو و عَالَمِ قدرت زيرِ فرمانِ تو. هر چه كنی عدلِ صِرف است بَل فضلِ مَحض. يك تَجَلّی از تجلّياتِ اسمِ رحمانت رَسمِ عِصيان را از جهان براندازد و مَحو نمايد و يك نسيم از نسائمِ يوم ظهورت عالم را بهخلعتِ تازه مُزيّن فرمايد. ای توانا، ناتوانان را توانائی بخش و مُردِگان را زندگی عطا فرما، شايد تو را بيابند و بهدريایِ آگاهيت راه يابند و بر امرت مستقيم مانند. اگر از لُغاتِ مختلفۀ عالم عَرف ثنای تو مُتِضَوّع شود همه محبوب جان و مقصودِ روان، چه تازی چه فارسی، اگر از آن محروم ماند قابلِ ذكر نه، چه الفاظ چه معانی. ای پروردگار، از تو ميطلبيم كُلّ را راه نمائی و هدايت فرمائی. توئی قادر و توانا و عالم و بينا.
پَروَردِگارا مِهربانا پادشاها دادرَسا
حمد و ثنا و شكر و بها تو را سزاست كه گنجِ شناسائی را در دل وديعه گذاردی و لطيفۀ وجود را از آب و گِل بر انگيختی. توئی توانائی كه قوّت و شوكتِ عباد تو را ضعيف ننمود و لشكرِ غَفلت و عَسكَرِ غرور و ثروت تو را از اراده باز نداشت. در حينی كه سِهامِ ضغينه و بَغضا از جميع جهات طيّار بهاستقامتِ تمام قائم و بما يَنبَغی قائل. ظلمِ فراعنه تو را از گفتار منع نكرد و قَهرِ جبابره از ارادۀ غالبه منع نساخت. ای پروردگار، دستوران را راه نما و بهجنود دانائی و علمِ لَدُنّی مَدَد بخش شايد عبادِ تو را بهراه راست و خبر بزرگ بشارت دهند و فائز نمايند. ای كريم، نورت ساطع و اَمرَت غالب و حُكمَت نافذ، اوليائت را از دريای بخششت محروم مساز و از برای هر يك، از قلم عنايت، آنچه اليوم سزاوار فضل تو است مرقوم نما و مُقدّر فرما. توئی توانا و توئی دانا و بينا. ای پروردگار، دستوران را آگاه نما تا به آگاهی خود غافلين را آگاه نمايند و گمراهان را به راه آرند تا كُلّ در ظِلِّ قِباب عَظمت و سِدرۀ رحمت جمع شوند و بشنوند آنچه را كه قوّۀ سامعه از برای آن بهظهور آمده و مشاهده نمايند آنچه را كه قوّۀ باصره از برای آن موجود گشته. امر امرِ تو و جانها قربان تو.
هُواللّه
ای خداوند بيهمتا ای رَبُّ المَلکوت، اين نفوس سپاهِ آسمانی تو اند امداد فرما و به جنودِ ملأ اعلی نصرت کن تا هر يک نظيرِ اردوئی شوند و آن مَمَالک را به مَحبّتاللّه و نورانيّتِ تعاليم الهی فتح کنند. ای خدا، ظَهير و نَصيرِ آنها باش و در بيابان و کوه و درّه و جنگلها و درياها و صحراها مونسِ آنها باش تا به قُوَّتِ ملکوتی و نفثات روحالقدس فرياد زنند توئی مقتدر و عزيز و توانا و توئی دانا و شنوا و بينا.
هواللّه
ای خداوندِ بی انباز، اين حقيقتِ مُبتَهله را مانندِ شمع روشن کن تا در هر جمع به ذکرِ تو مشغول گردد، نورِ هُدی بر افروزد و در انجمنِ رحمن مانند سِراج بسوزد و به ياران نور بخشد. ای خداوند، روحی در دلها بِدَم که همدمِ تو گردند و شوقی در قلوب بينداز که به ذکرِ تو دمساز شوند، جانها را شور و وَلهی ده و دلها را وَجد و طَرَبی بخش که هر دَم روحی تازه يابند و به سُروری بی انـدازه رسند. ای خداونـدِ مهربـان، يـاران را روح و ريحان بخش و تأييدی آسمانی فـرما تـا تشنگان را سلسبيل هدايت دهند و گمگشتگان را به سبيلِ عِنايت دلالت کنند. تـوئی مقتدر و تـوانا و شنونده و بينا.
هُواللّه
پروردگارا يزدانا مهربانا، اين بندۀ تو از اقصی بلادِ شرق به غرب شتافت که شايد از نفحاتِ عناياتت مشامهای اين نفوس معطّر شود، نسيم گلشنِ هدايت بر اين ممالک بوزد، نفوس استعدادِ الطافِ تو يابند، قلوب مستبشر به بشاراتِ تو گردند، ديدهها مشاهده نورِ حقيقت نمايد، گوشها از ندای ملکوت بهره و نصيب گيرد. ای پروردگار، دلها را روشن کن، ای خداوند مهربان قلوب را رشکِ گلزار و گلشن فرما، ای محبوب بيهمتا نفحاتِ عنايت بوزان انوارِ احسان تابان کن تا دلها پاک و پاکيزه شود، از تأييدات تو بهره و نصيب گيرد، اين جمع راه تو پويند، رازِ تو جويند، رویِ تو بينند، خویِ تو گيرند. ای پروردگار، الطافِ بی پايان ارزان فرما، گنجِ هدايت رايگان کن تا اين بيچارگان چاره يابند. توئی مهربان توئی بخشنده توئی دانا و توانا.
هُواللّه
ای بی نياز، ياران را مَحرمِ راز نما و آئينۀ غمّاز کن تا در جهان نغمه و آوازی اندازند و آهنگ و شهنازی بنوازند که جهانِ وجود به اهتزاز آيد و دلبر وحدت انسانی پرده براندازد و در انجمنِ عالم جلوه نمايد.
اِلهی اِلهی تَرانی مَع ذِلّی و عَدم اِستعدادی و اِقتداری مهتمّاً بِعظائم الاُمُور، قاصِداً لِاعلاء کَلمَتک بين الجُمهُور، نادياً لِنشر تَعاليمک بين العُموم و اِنّی أتوَفّق بِهذا اِلّا أَن يِؤيّدَنی نفثات رُوحُ القُدس و يَنصرنی جُنود مَلکوتِک الاَعلی و تُحيط بی تُوفيقاتِک اَلّتی تَجعَل الذِباب عقاباً و القَطرة بِحوراً و أَنهاراً و الذَرّات شُموُسَاً و أنواراً رَبِّ أيّدنی بُقوّتِک القاهِرة و قُدرَتک النافذة حَتّی يَنطِق لِسانی بِمحامِدک و نُعوتِک بَين خَلقک و يطفح جَنانی بَرحيقِ مَحبّتک و مَعرِفتِک اِنّکَ أنتَ المُقتدر عَلی ما تَشاء و اِنّک عَلی کُلِّ شُیء قَدير ع ع.
" لوح دوم دوره دوم الواح فرامین تبلیغی حضرت عبدالبهاء"
رَبِّ رَبِّ لَک الحَمدُ و الشُکرُ بِما هَدَيتَنی سَبيل المَلکُوت و سَلکتَ بی هذَا الصراطَ المُستَقيم المَمدُود و نَوَّرتَ بَصَری بَمشاهَدةِ الأَنوار و أِسمعتنی نَغمات طُيور القُدس مِن مَلکُوت الأَسرار و اجتَذبت قَلبی بَمحَبّتک بَين الأَبرار رَبِّ أيّدنی بِروحُ القُدس حَتّی أنادی بِاسمکَ بِين الاَقوام و ابشّر بِظهُور مَلکوتِکَ بين الأنام رَبِّ اِنّی ضَعيف قَوّنی بَقدرتِکَ و سُلطانِکَ و کَليل اللسان اِنطقنی بِذکرکَ و ثنائکَ و ذليل عَزِّزَنی بِالدخولِ فی مَلکُوتِکَ و بَعيد قَرّبنی بَعتَبة رَحمانيَّتکَ رَبِّ اجعَلنی سِراجاً وَهّاجاً و نَجماً بازِغاً و شَجرة مُبارِکة مَشحُونة بِالأثمار مُظلّلة فی هذِه الديار اِنّکَ اَنتَ العزيز المُقتَدر المُختار. ع ع
" لوح سوم دوره دوم الواح فرامین تبلیغی حضرت عبدالبهاء"
اِلهی اِلهی هذا طَير کَليل الجَناح بَطئ الطَيران اَيّدهُ بِشديدِ القُوی حَتّی يَطير اِلی اُوج الفَلاح و النِجاح و يَرفرف بِکلِّ سرُور و اِنشراحِ فی هذا الفَضاء و يَرتَفع هَديره فی کُلِّ الاَرجاء بِاسمِک الأَعلی و تَتلذّذ الآذان مِن هَذا النداء و تَقرّ الأَعين بِمشاهدةِ آيات الهُدی رَبِّ اِنّی فَريد وحَيد حَقير لَيس لِی ظَهير اِلّا أنت و لا نَصير الِّا أنت و لا مُجير الِّا أَنت وَفِّقنی عَلی خِدمَتک و أَيِّدنی بِجنُود مَلائِتک و اُنصرنی فی اِعلاء کَلمتِک و اَنطِقنی بِحکمِتک بَين بَريّتک اِنّک مَعين الضُعفا و نَصير الصُغراء و اِنّک أَنت المُقتدر العَزيز المُختار. ع ع.
" لوح چهارم دوره دوم الواح فرامین تبلیغی حضرت عبدالبهاء"
اِلهی اِلهی تَری هذا الضَعيف يِتمنّی القُوّه المَلکوُتيّة و هذا الفَقير يَترَّجی کُنوزُک السَماويّة و هذا الظَمآن يشتاق مَعين الحَياة الأَبديّة و هذا العَليل يَرجُو شَفاء الغَليل بِرحَمتِک الواسِعَة الّتی اختَصصت بِها عِبادک المُختارين فی مَلکوتِک الأَعلی رَبِّ لَيس لِی نَصير اِلّا أَنتَ و لا مُجير اِلّا أنتَ و لا مُعين اِلّا أنتَ أيّدَنی بِملائِکتکَ عَلی نَشر نَفحاتِ قُدسکَ و بَثّ تَعاليمکَ بين خَيرة خَلقکَ رَبِّ اجعَلنی مُنقطِعاً عَن دونک مُتشبّثاً بِذيل عِنايتکَ مُخلصاً فی دينک ثابِتاً عَلی مَحبَّتک عَامِلًا بِما أَمرتنی به فی کِتابِک اِنّک أنتَ المُقتَدر العَزيز القَدير. ع ع.
" لوح پنجم دوره دوم الواح فرامین تبلیغی حضرت عبدالبهاء"
اِلهی اِلهی تَری ضَعفی و ذِلّی و هَوانی بَين خَلقک مَع ذلک تَوکَّلتُ عَليک و قُمتُ عُلی تَرويج تَعالِيمک بَين عِبادِک الأَقويا مُعتَمِداً عَلی حُولک و قُوّتک رَبِّ اِنّ طَيراً کَليل الجَناح أَراد أَن يَطير فی هذَا الفَضاء اَلّذی لا يَتناهی فَکَيف يُمکن هذَا الِّا بِعونک و عِنايتک و تأييدک و تُوفيقک رَبِّ ارحِم ضَعفی و قَوّنی بِقدرتک و رَبِّ ارحِم عَجزی أَيّدَنی بِقوّتِک و قُدرَتک رَبِّ لَو تُؤيّد بِنفثاتِ الرُوح اعجز الوَری لِبلغ المَنی و تَصرَّف کَيفَ يشاء کَما أَيّدت عِبادک مِن قَبل و کانُوا أعجز خَلقک و اَذلّ عِبادک و أحقَر مِن فی أَرضک وَلکن بَعونک و قُوّتک سَبَقوا أجلّاء خَلقک وَأعاظم بَريَّتک و کانُوا ذباباً فَاستَنسِروا و کانُوا قباء فاستَبحروا بِفضلک و عِنايتک و أَصبحوا نُجُوماً ساطِعة فی أُفق الهُدی و طُيوراً صادِحة فی اَيکة البَقاء و اَسوداً زائِرة فی غِياض العِلم و النُهی و حَيتاناً سابِحة فی بُحوُر الحَياة بِرحمَتک الکُبری اِنّک أَنت لِکريم القَويّ العَزيز الرَّحمن الرَّحيم عع
" لوح ششم دوره دوم الواح فرامین تبلیغی حضرت عبدالبهاء"
هواللّه
ای پروردگار، اين دوستان ياران تو اند و سر مستِ پيمانۀ پيمانِ تو، همه پروردۀ آغوشِ بخششند و شيرخوارِ پستانِ دهشِ خداونـدِ آفـرينش، اگـر مستمندند ولی هوشمندند، اگر ناتوانند ولی زورمندند چه که تو پشتيبانی، تو ياور مهربانی، در جهانِ کيهانْ سر بلند نما و در ايوانِ يزدانی جای بده، در انجمنِ بالا رو سفيد فرما و دَرِ اميد بگشا و از بخشش آسمانی بهره بخش، شبِ تيره را روز فرما و روزِ نوروز را فيروز کن. توئی توانا توئی بينا توئی شنوا توئی بيهمتا توئی مهربان.
ای پروردگار همچنانکه از مشتهيات جسمانيّه و اشتغال بطعام و شراب باز ماندم دل و جانم را از محبّت غير خويش پاک و مقدّس کن و نفسم را از شهوات هوائيّه و اخلاق شيطانيّه محفوظ و مصون بدار تا روح بنفحات قدس انس گيرد و از ذکر دون تو صائم گردد.
هوالله
ای پروردگار پدر و مادر این بندۀ درگاه را در دریای غفران غوطه ده و از گناه و خطا پاک و مقدّس نما عفو و بخشش شایان نما و غفران و آمرزش ارزان کن تویی آمرزنده و تویی غفور تویی بخشندۀ فیص موفور ای آمرزگار هر چند گنه کاریم ولی امید به وَعده و نوید تو داریم و هر چند در ظلمت خطا مبتلاییم ولکن توجّه به صبح عطا داشته و داریم به آنچه سزاوار درگاه است معامله کن و هر چه شایگان بارگاه است شایان فرما تویی غفور تویی عفّو و تویی بخشندۀ هر قصور. ع ع
هُوَ العَزیزُ المَنّان
یا اِلهَ الرَّحمنِ وَ المُقتَدِرُ عَلَی الاِمکانِ تَری عِبادَکَ وَ اَرِّقائِکَ الّذینَ یَصُومُونَ فیِ الاَیّامِ بِاَمرِکَ وَ اِرادَتِکَ وَ یَقُومُونَ فیِ الاَسحارِ لِذِکرِکَ وَ ثَنائِکَ رَجاءَ ما کُنِزَ فی کَنائِزِ فَضلِکَ وَ خَزائِنِ جُودِکَ وَ کَرَمِکَ. اَسأَلُکَ یا مَن بِیَدِکَ زِمامُ المُمکِناتِ وَ فی قَبضَتِکَ مَلَکُوتُ الاَسماءِ وَ الصِّفاتِ بِاَن لا تَحرِم عِبادَکَ عَن اَمطارِ سَحابِ رَحمَتِک فی اَیّامّکَ وَ لا تَمنَعَهُم عَن رَشَحاتِ بَحرِ رِضائِکَ. اَی رَبِّ قَد شَهِدَتِ الذَّرّاتُ بِقُدرَتِکَ وَ سُلطانِکَ وَ الآیاتُ بِعَظَمِتکَ وَ اقتِدارِکَ فَارحَم یا اِلهَ العالَمِ وَ مالِکَ القِدَمِ وَ سُلطانَ الاُمَمِ عِبادَکَ الَّذینَ تَمَسَّکُوا بِحَبلِ اَوامِرکَ وَ خَضَعُوا عِندَ ظُهُوراتِ اَحکامِکَ مِن سَماءِ مَشیَّتِکَ اَی رَبِّ تَری عُیُونَهُم ناظِرَةً اِلی اُفُقِ عِنایَتِکَ وَ قُلُوبَهُم مُتَوَجِّهَةً اِلی بُحُورِ اَلطافِکَ وَ اَصواتِهُم خاشِعَةً لِنِدائِکَ اَلاَحلی الَّذی ارتَفَع مِنَ المَقامِ الاَعلی بِاسمِکَ الاَبهی اَی رَبِّ فَانصُر اَحِبِّتَکَ الَّذینَ نَبَذُوا ما عِندَهُم رَجاءَ ما عِندَکَ وَ اَحاطَتهُم البَأساءُ وَ الضَّراءُ بِما اَعرَضُوا عَنِ الوَری وَ اَقبَلُوا اِلَی الاُفُقِ الاَعلی. اَی رَبِّ اَسأَلُکَ بِاَن تَحفَظَهُم مِن شُئُوناتِ النَّفسِ وَ الهَوی وَ تُؤَیِدَهُم عَلی ما یَنفَعُهُم فیِ الاخِرَةِ وَ الاُولی. اَی رَبِّ اَسأَلُکَ بِاسمِکَ المَکنُونِ المَخزُونِ الذَّی یُنادی بِاَعلَی النِّداءِ فی مَلَکُوتِ الاِنشاءِ وَیَدعُوا الکُلَّ اِلی سِدرَةِ المُنتَهی وَ المَقام الاَقصی بِاَن تُنزِلَ عَلَینا وَ عَلی عِبادِکَ مِن اَمطارِ سَحابِ رَحمَتِکَ لِیُطَّهِرَنا عَن ذِکر غَیرِکَ وَ یُقَّرِبَنا اِلی شاطی بَحرِ فَضلِکَ. اَی رَبِّ فَاکتُب لَنا مِن قَلَمِکَ الاَعلی ما یَبقی بِه اَرواحُنا فی جَبَروتِکَ وَ اَسمائُنا فی مَلَکُوتِکَ وَ اَجسادُنا فی کَنائِزِ حِفظِکَ وَ اَجسامُنا فی خَزائِنِ عِصمَتِکَ اِنَّکَ اَنتَ المُقتَدِرُ عَلی ما کانَ وَ ما یَکُونُ. لا اِلهَ اِلاّ اَنتَ المُهَیمِنُ القَیُّومُ. اَی رَبِّ تَری اَیادِیَ الرَّجاءِ مُرتَفِعَةً اِلی سَماءِ جُودِکَ وَ کَرَمِکَ اَسأَلُکَ بِاَن لا تُرجِعَها اِلاّ بِکُنُوزِ عَطائِکَ وَ اِحسانِکَ. اَی رَبِّ فَاکتُب لَنا وَ لِآبائِنا کَلِمَةَ الغُفرانِ ثُمَّ اقضِ لَنا ما اَرَدناهُ مِن طَمطامِ فَضلِکَ وَ مَواهِبِکَ ثُمَّ اقبَل مِنّا یا مَحبُوبَنا ما عَمِلناهُ فی سَبیلِکَ. اِنَّکَ اَنتَ المُقتَدِرُ المُتَعالِی الفَردُ الواحِدُ الغَفُورُ العَطُوفُ.
قولُهُ تَعالی:
بِسمِ اللهِ الاَقدَسِ الاَبهی
یا اِلهی هذِه اَیّامٌ فیها فَرَضتَ الصّیامَ عَلی عِبادِکَ وَ بِه طَرَّزتَ دیباجَ کِتابِ اَوامِرِکَ بَینَ بَریَّتِکَ وَ زَیَّنتَ صَحائِفَ اَحکامِکَ لِمَن فی اَرضِکَ وَ سَمائِکَ وَ اختَصَصتَ کُلَّ ساعَةٍ مِنها بِفَضیلَةٍ لَم یُحِط بِها اِلاّ عِلمُکَ الَّذی اَحاطَ الاَشیاءَ کُلَّها وَ قَدِّرتَ لِکُّلِ نَفسٍ مِنها نَصیباً فی لَوحِ قًضائِکَ وَ زُبُرِ تَقدیرِکَ وَ اختَصَصت کُلَّ وَرَقَةٍ مِنها بِحِزبٍ مِن الاَحزابِ وَ قَدَّرتَ لِلعُشّاقِ کَأسَ ذِکرِکَ فِی الاَسحارِ یا رَبَّ الاَربابِ. اُولئِکَ عِبادٌ اَخَذَهُم سُکرُ خَمرِ مَعارِفِکَ عَلی شَأنٍ یَهرُبُونَ مِنَ المَضاجِع شَوقاً لِذِکرِکَ وَ ثَنائِکَ وَ یَفِرُّونَ مِنَ النَّومِ طَلَباً لِقُربِکَ وَ عِنایَتِکَ لَم یَزَل طَرفُهُم اِلی مَشرِقِ اَلطافِکَ وَ وَجهُهُم اِلی مَطلَع اِلهامِکَ فَاَنزِل عَلَینا وَ عَلَیهِم مِن سَحابِ رَحمَتِکَ ما یَنبَغی لِسَماءِ فَضلِکَ وَ کَرَمِکَ سُبحانَکَ هذِه ساعَةٌ فیها فَتَحتَ اَبوابَ جُودِکَ عَلی وَجهِ بَریَّتِکَ وَ مَصاریعَ عِنایَتِکَ لِمَن فی اَرضِکَ. اَسأَلُکَ بِالَّذینَ سُفِکَ دِماؤُهُم فی سَبیلِکَ وَ انقَطَعُوا عَن کُلِّ الجِهاتِ شَوقاً لِلِقائِکَ وَ اَخَذَتهُم نَفَحاتُ وَحیِکَ عَلی شَأنٍ یُسمَعُ مِن کُلِّ جُزءٍ مِن اَجزاءِ اَبدانِهِم ذِکرُکَ وَ ثَناؤُکَ بِاَن لا تَجعَلَنا مَحرُوماً عَمّا قَدَرتَهُ فی هذَا الظُّهُوِر الَّذی بِه یَنطِقُ کُلُّ شَجَرَةٍ بِما نَطَقَ سِدرَةُ السَّیناءِ لِمُوسی کَلیمِکَ وَ یُسَبِّحُ کُلُّ حَجَرٍ بِما سَبَّحَ بِه الحَصاةُ فی قَبضَةِ مُحَمَّدٍ حَبیبِکَ فیا اِلهی هؤُلاءِ عِبادُکَ الَّذین جَعَلتَهُم مُعاشِرَ نَفسِکَ وَ مُؤآنِسَ مَطلَعِ ذاتِکَ وَ فَرَّقتَهُم اَریاحُ مَشیَّتِکَ اِلی اَن اَدخَلَتهُم فی ظِلِّ قِبابِ رَحمَتِکَ. وَفِّقهُم عَلی ما یَنبَغی لِهذَا المَقامِ الاَسنی. اَی رَبِّ لا تَجعَلهُم مِنَ الَّذینَ فیِ القُربِ مُنِعُوا عَن زِیارَةِ طَلعَتِکَ وَ فیِ الوِصالِ جُعِلُوا مَحرُوماً عَن لِقائِکَ. اَی رَبِّ هؤُلاءِ عِبادٌ دَخَلُوا مَعَکَ فی هذَا السِجنِ الاَعظَمِ وَ صامُوا فیهِ بِما اَمَرتَهُم فی اَلواحِ اَمرِکَ وَ صَحائِفِ حُکمِکَ فَاَنزِل عَلَیهِم ما یُقَدِّسُهُم عَمّا یَکرَهَهُ رِضاؤُکَ لِیَکُونُوا خالِصاً لِوَجهِکَ وَ مُنقَطِعاً عَن دُونِکَ. فَاَنزِل عَلَینا یا اِلهی ما یَنبَغی لِفَضلِکَ وَ یَلیقُ لِجُودِکَ. ثُمَّ اجعَل یا اِلهی حَیاتَنا بِذِکرِکَ وَ مَماتَنا بِحُبِّکَ ثُمَّ ارزُقنا لِقائَکَ فی عَوالِمِکَ الَّتی ما اطَّلَعَ بِها اَحَدٍ اِلّا نَفسُکَ اِنَّکَ اَنتَ رَبُّنا وَ رَبُّ العالَمینَ وَ اِلهُنا وَ اِلهُ مَن فی السَّمواتِ وَ الاَرَضینَ فیا اِلهی تَری ما وَرَدَ عَلی اَحِبّائِکَ فی اَیّامِکَ فَوَ عِزَّتِکَ ما مِن اَرضٍ اِلّا فیهاَ ارتَفَعَ ضَجیجُ اَصفِیائِکَ وَ مِنهُمُ الذَّینَ جَعَلَهُم المُشرِکُونَ اُساری فی مَملِکَتِکَ وَ مَنَعُوهُم عَنِ التَّقرُّبِ اِلَیکَ وَ الوُرُودِ فی ساحَةِ عِزِّکَ وَ مِنهُم یا اِلهی تَقَرَّبُوا اِلَیکَ وَ مُنِعُوا عَن لِقائِکَ وَ مِنهُم مَن دَخَلُوا فی جِوارِکَ طَلَباً لِلِقائِکَ وَ حالَ بَینَهُم وَ بَیَنَکَ سُبُحاتُ خَلقِکَ وَ ظُلمُ طُغاةِ بَرَّیتِکَ. اَی رَبِّ هذِهِ ساعِةٍ جَعَلتَها خَیرَ السّاعاتِ وَ نَسَبتَها اِلی اَفضَلِ خَلقِکَ. اَسأَلُکَ یا اِلهی بِکَ وَ بِهِم بِاَن تُقَدِّرَ فی هذِهِ السَّنةِ عِزّاً لِاَحِبّائِکَ ثُمَّ قَدِّر فیها ما یَستَشرِقُ بِه شَمسُ قُدرَتِکَ عَن اُفُقِ عَظَمَتِکَ وَ یَستَضیئیُ بِهَا العالَمُ بِسُلطانِکَ. اَی رَبِّ فَانصُر اَمرَکَ وَ اخذُل اَعدائَکَ ثُمَّ اکتُب لَنا خَیرَ الآخِرَةِ وَ الاُولی اِنَّکَ اَنتَ الحَقُّ عَلّامُ الغُیُوبِ لا اِلهَ اِلّا اَنتَ الغَفُورُ الکَریمُ.
بِسْمه المُشرِق من افق البَيان
اللّهمّ انّي أسألك بالآية الكبری و ظهور فضلك بين الوری أن لا تطردنی عن باب مدينة لقائك و لا تخيّبنی عن ظهورات فضلك بين خلقك * تراني يا الهی متمسّكا باسمك الاقدس الانور الاعزّ الاعظم العليّ الابهی و متشبّثاً بذيل تشبّث به من فی الآخرة و الاولی * اللّهمّ انّي أسألك بندائك الاحلی و الكلمة العليا أن تقرّبنی فی كلّ الاحوال الی فناء بابك و لا تبعدنی عن ظلّ رحمتك و قباب كرمك * ترانی يا الهی متمسّكا باسمك الاقدس الانور الاعزّ الاعظم العليّ الابهی و متشبّثاً بذيل تشبّث به من فی الآخرة و الاولی * اللّهمّ انيّ أسألك بضياء غرّتك الغرّاء و اشراق أنوار وجهك من الافق الاعلی أن تجذبنی من نفحات قميصك و تشربني من رحيق بيانك * تراني يا الهی متمسّكا باسمك الاقدس الانور الاعزّ الاعظم العليّ الابهی و متشبّثاً بذيل تشبّث به من فی الآخرة و الاولی* اللّهمّ انّی أسألك بشعراتك الّتی يتحرّك علی صفحات الوجه كما يتحرّك علی صفحات الالواح قلمك الاعلی و بها تضوّعت رائحة مسك المعاني فی ملكوت الانشاء أن تقيمنی علی خدمة أمرك علی شأن لا يعقبه القعود و لا تمنعه اشارات الّذين جادلوا بآياتك و أعرضوا عن وجهك * تراني يا الهي متمسّكا باسمك الاقدس الانور الاعزّ الاعظم العليّ الابهی و متشبّثاً بذيل تشبّث به من فی الآخرة و الاولی* اللّهمّ انّی أسألك باسمك الّذی جعلته سلطان الاسماء و به انجذب من فی الارض و السّماء أن تريني شمس جمالك و ترزقنی خمر بيانك * تراني يا الهي متمسّكا باسمك الاقدس الانور الاعزّ الاعظم العليّ الابهی و متشبّثاً بذيل تشبّث به من فی الآخرة و الاولی* اللّهمّ انّی أسألك بخباء مجدك علی أعلی الجبال و فسطاط أمرك علی أعلی الاتلال أن تؤيّدني علی ما أراد به ارادتك و ظهر من مشيّتك * ترانی يا الهي متمسّكا باسمك الاقدس الانور الاعزّ الاعظم العليّ الابهی و متشبّثاً بذيل تشبّث به من فی الآخرة و الاولی * اللّهمّ انّي أسألك بجمالك المشرق من افق البقاء الّذی اذا ظهر سجد له ملكوت الجمال و كبّر عن ورائه بأعلی النّداء بأن تجعلنی فانياً عمّا عندی و باقياً بما عندك * تراني يا الهي متمسّكا باسمك الاقدس الانور الاعزّ الاعظم العليّ الابهی و متشبّثاً بذيل تشبّث به من فی الآخرة و الاولی* اللّهمّ انّی أسألك بمظهر اسمك المحبوب الّذی به احترقت أكباد العشّاق و طارت أفئدة من فی الآفاق أن توفّقني علی ذكرك بين خلقك و ثنائك بين بريّتك * تراني يا الهی متمسّكا باسمك الاقدس الانور الاعزّ الاعظم العليّ الابهی و متشبّثاً بذيل تشبّث به من فی الآخرة و الاولی * اللّهمّ انّی أسألك بحفيف سدرة المنتهی و هزيز نسمات آياتك فی جبروت الاسماء أن تبعّدنی عن كلّ ما يكرهه رضاؤك و تقرّبنی الی مقام تجلّی فيه مطلع آياتك * ترانی يا الهی متمسّكا باسمك الاقدس الانور الاعزّ الاعظم العليّ الابهی و متشبّثاً بذيل تشبّث به من في الآخرة و الاولی* اللّهمّ انّی أسألك بالحرف الّتي اذا خرجت من فم مشيّتك ماجت البحار و هاجت الارياح و ظهرت الاثمار و تطاولت الاشجار و محت الآثار و خرقت الاستار و سرع المخلصون الی أنوار وجه ربّهم المختار أن تعرّفنی ما كان مكنوناً فی كنائز عرفانك و مستوراً فی خزائن علمك * تراني يا الهی متمسّكا باسمك الاقدس الانور الاعزّ الاعظم العليّ الابهی و متشبّثاً بذيل تشبّث به من فی الآخرة و الاولی * اللّهمّ انّی أسألك بنار محبّتك الّتی بها طار النّوم عن عيون أصفيائك و أوليائك و قيامهم فی الاسحار لذكرك و ثنائك أن تجعلنی ممّن فاز بما أنزلته في كتابك و أظهرته بارادتك * ترانی يا الهی متمسّكا باسمك الاقدس الانور الاعزّ الاعظم العليّ الابهی و متشبّثاً بذيل تشبّث به من في الآخرة و الاولی* اللّهمّ انّی أسألك بنور وجهك الّذی ساق المقرّبين الی سهام قضائك و المخلصين الی سيوف الاعداء فی سبيلك أن تكتب لی من قلمك الاعلی ما كتبته لامنائك و أصفيائك* ترانی يا الهی متمسّكاً باسمك الاقدس الانور الاعزّ الاعظم العليّ الابهی
و متشبّثاً بذيل تشبّث به من في الآخرة و الاولی * اللّهمّ انّی أسألك باسمك الّذی به سمعت نداء العاشقين و ضجيج المشتاقين و صريخ المقرّبين و حنين المخلصين و به قضيت أمل الآملين و أعطيتهم ما أرادوا بفضلك و الطافك و بالاسم الّذی به ماج بحر الغفران أمام وجهك و أمطر سحاب الكرم علی أرقّائك أن تكتب لمن أقبل اليك وصام بأمرك أجر الّذين لم يتكلّموا الّا باذنك و ألقوا ما عندهم فی سبيلك و حبّك * أي ربّ أسألك بنفسك و بآياتك و بيّناتك و اشراق أنوار شمس جمالك و أغصانك بأن تكفّر جريرات الّذين تمسّكوا بأحكامك و عملوا بما أمروا به في كتابك * ترانی يا الهی متمسّكا باسمك الاقدس الانور الاعزّ الاعظم العليّ الابهی و متشبّثاً بذيل تشبّث به من فی الآخرة و الاولی*
اَلْثَّناءُ الَّذِيْ ظَهَرَ مِنْ نَفْسِكَ الأَعْلى وَالبَهاءُ الَّذِي طَلَعَ مِنْ جَمالِكَ الأَبْهی، عَلَيْكَ يا مَظْهَرَ الْكِبْرِياءِ وَسُلْطانَ الْبَقآءِ وَمَلِيْكَ مَنْ فِي الأَرْضِ وَالسَّماءِ، اَشْهَدُ اَنَّ بِكَ ظَهَرَتْ سَلْطَنَةُ اللَّهِ وَاقْتِدارُهُ وَعَظَمَةُ اللَّهِ وَكِبْرِياؤُهُ، وَبِكَ اَشْرَقَتْ شُمُوسُ الْقِدَمِ فِي سَماءِ الْقَضاءِ وَطَلَعَ جَمالُ الْغَيْبِ عَنْ أُفُقِ الْبَداءِ، وَ اَشْهَدُ اَنَّ بِحَرَكَةٍ مِنْ قَلَمِكَ ظَهَرَ حُكْمُ الْكافِ وَالنُّونِ وَبَرَزَ سِرُّ اللَّهِ الْمَكْنُونُ، وَبُدِئَتِ المُمْكِناتُ وَبُعِثَتِ الظُّهُوْراتُ، وَ اَشْهَدُ اَنَّ بِجَمالِكَ ظَهَرَ جَمالُ الْمَعْبُودِ وَ بِوَجْهِكَ لاحَ وَجْهُ الْمَقْصُودِ وَ بِكَلِمَةٍ مِنْ عِنْدِكَ فُصِّلَ بَيْنَ الْمُمْكِناتِ وَ صَعَدَ المُخْلِصُونَ اِلَى الذِّرْوَةِ الْعُلْيا وَالْمُشْرِكوْنَ اِلَى الدَّركاتِ السُّفْلی، وَ اَشْهَدُ بِاَنَّ مَنْ عَرَفَكَ فَقَدْ عَرَفَ اللَّهَ، وَ مَنْ فازَ بِلِقائِكَ فَقَدْ فازَ بِلِقاءِاللَّهِ، فَطُوْبى لِمَنْ آمَنَ بِكَ وَ بِآياتِكَ وَ خَضَعَ بِسُلْطانِكَ وَ شُرِّفَ بِلِقائِكَ وَ بَلَغَ بِرِضائِكَ وَ طافَ فِي حَوْلِكَ وَ حَضَرَ تِلْقاءَ عَرْشِكَ، فَوَيْلٌ لِمَنْ ظَلَمَكَ وَأَنْكَرَكَ وَ كَفَرَ بِآياتِكَ وَ جاحَدَ بِسُلْطانِكَ وَ حارَبَ بِنَفْسِكَ وَ اسْتَكْبَرَ لَدى وَجْهِكَ وَ جادَلَ بِبُرْهانِكَ وَ فَرَّ مِنْ حُكُومَتِكَ وَ اقْتِدارِكَ وَ كانَ مِنَ الْمُشْرِكِيْنَ فِي اَلْواحِ الْقُدْسِ مِنْ اِصْبَعِ الأَمْرِ مَكْتُوبًا.
فَيا اِلهِي وَ مَحْبُوْبِيْ فَأَرْسِلْ اِلَيَّ عَنْ يَمِيْنِ رَحْمَتِكَ وَ عِنايَتِكَ نَفَحاتِ قُدْسِ أَلْطافِكَ لِتَجْذِبَنِيْ عَنْ نَفْسِيْ وَ عَنِ الدُّنْيا اِلى شَطْرِ قُرْبِكَ وَ لِقائِكَ وَ اِنَّكَ اَنْتَ الْمُقْتَدِرُ عَلَى ما تَشاءُ وَ اِنَّكَ كُنْتَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ مُحِيْطاً.
عَلَيْكَ يا جَمالَ اللَّهِ ثَناءُ اللَّهِ وَ ذِكْرُهُ وَ بَهاءُاللَّهِ وَ نُورُهُ اَشْهَدُ بِاَنَّ ما رَأَتْ عَيْنُ الإِبْداعِ مَظْلُوماً شِبْهَكَ كُنْتَ فِي اَيَّامِكَ فِي غَمَراتِ الْبَلايا مَرّةً كُنْتَ تَحْتَ السَّلاسِلِ وَ الأَغْلالِ و مَرَّةً كُنْتَ تَحْتَ سُيُوفِ الأَعْداءِ وَ مَعَ كُلِّ ذلِكَ أَمَرْتَ النَّاسَ بِما أُمِرْتَ مِنْ لَدُنْ عَلِيْمٍ حَكِيْمٍ. رُوْحِيْ لِضُرِّكَ الْفِداءُ وَ نَفْسِيْ لِبَلائِكَ الْفِداءُ اَسْأَلُ اللَّه بِكَ وَبِالَّذِيْنَ اسْتَضائَتْ وُجُوهُهُمْ مِنْ اَنْوارِ وَجْهِكَ وَ اتَّبَعُوْا ما أُمِرُوا بِهِ حُبّاً لِنَفْسِكَ أَنْ يَكْشِفَ السُّبُحاتِ الَّتِيْ حالَتْ بَيْنَكَ وَ بَيْنَ خَلْقِكَ وَ يَرْزُقَنِيْ خَيْرَ الدُّنْيا وَالآخِرَةِ اِنَّكَ اَنْتَ الْمُقْتَدِرُ الْمُتَعالِ الْعَزِيْزُ الْغَفُورُ الرَّحِيْمُ، صَلِّ اللَّهُمَّ يا اِلهِي عَلَى السِّدْرَةِ وَ اَوْراقِها وَ اَغْصانِها وَ اَفْنانِها وَ أُصُولِها وَ فُرُوْعِها بِدَوامِ اَسْمائِكَ الْحُسْنى وَ صِفاتِكَ الْعُلْيا ثُمَّ احْفَظْها مِنْ شَرِّ المُعْتَدِيْنَ وَ جُنُودِ الظَّالِمِيْنَ اِنَّكَ اَنْتَ الْمُقْتَدِرُ الْقَدِيْرُ، صَلِّ اللَّهُمَّ يا اِلهِي عَلَى عِبادِكَ الْفائِزِيْنَ وَ اِمائِكَ الْفائِزاتِ اِنَّكَ اَنْتَ الْكَرِيْمُ ذُوالْفَضْلِ الْعَظِيْمِ لا اِلهَ اِلاَّ اَنْتَ الْغَفُوْرُ الْكَرِيْمُ.
هُوَ السُّلطانُ العَليمُ الحَكيمُ
هذِهِ وَرقَةُ الفِردَوسِ تُغَنّی علی اَفنانِ سِدرَةِ البَقاءِ بِاَلحانِ قُدسٍ مَليحٍ* وَ تُبَشّرُ المُخلِصينَ اِلی جِوارِ اَللّهِ وَ المُوَحّدينَ اِلی ساحَةِ قُربٍ كَريمٍ وَ تُخبِرُ المُنقَطِعينَ بِهذّا اَلنّبَأِ اَلّذی فُصّلَ مِن نَبَأِ اَللّهِ المَلِكِ العَزيزِ الفَريدِ* وَ تَهدِی المُحبّينَ اِلی مَقعَدِ القُدسِ ثَمَّ اِلی هذَا المَنظَرِ المُنيرِ* قُل اِنَّ هذا لَمَنظَرُ الاكبَرِ اَلّذیِ سُطِرَ في اَلواحِ المُرسَلينَ* وَ بِهِ يُفصَلُ الحَقُّ عَنِ الباطِلِ وَ يُفَرقُ كُلُّ اَمرٍ حَكيمٍ* قُل اِنَّهُ لَشَجَرُ اَلرّوحِ اَلّذی اَثمَرَ بِفَواكِهِ اَللّهِ العَلِيّ المُقتَدِرِ العَظيمِ* اَن يا اَحمَدُ فَاشهَد بِاَنَّهُ هُوَ اَللّهَ لا اِلهَ اِلا هُوَ السُّلطانُ المُهَيمِنُ العَزيزَ القَديرُ* وَ اَلّذی اَرسَلَهُ بِاَسمٍ عَلِيّ هُوَ حَقُّ مِن عِندِاَللّهِ وَ اِنّا كُلُّ بِاَمرِهِ لَمِنَ العامِلينَ* قُل يا قُومِ فَاَتّبِعُوا حُدودَ اَللّهِ اَلّتی فُرِضَت فِی البيانِ مِن لَدُن عَزيزٍ حَكيمٍ* قُل اِنَّهُ لَسُلطانُ الرُّسُلِ وَ كِتابَهُ لأمُّ الكِتابِ اِن اَنتُم مِنَ العارفينَ* كَذلِكَ يُذَكّرُكُمُ الوَرقاءُ فی هَذَا اَلسّجنِ وَ ما عَلَيهِ اِلّا البَلاغُ المُبينُ* فَمَن شاءَ فَليُعرِض عَن هَذَا النُّصحِ وَ مَن شاءَ فَليَتّخِذ اِلی رَبّهِ سَبيلاً* قُل يا قُومِ اِن تَكفُرُوا بِهذِهِ الآياتِ فَبِاَيّ حُجّةٍ آمَنتُم بِاللّهِ مِن قَبلُ هاتُوا بِها يا مَلأ الكاذِبينَ* لا فَوَاَلّذي نَفسی بِيَدهِ لَن يَقدِرُوا وَ لَن يَستَطيعُوا وَ لَو يَكُونُ بَعضُهُم لِبَعضٍ ظَهيراً*
اَن يا اَحمَدُ لا تَنسَ فَضلی في غَيبَتي ثُمّ ذكَّر اَيّامی في اَيّامِكَ ثُمَّ كُربَتی وَ غُربَتي في هذَا اَلسّجنِ البَعيدِ* وَ كَن مُستَقيماً في حُبّي بِحَيثُ لَن يُحَوَّلَ قَلبُكَ وَ لَو تُضرَبُ بِسُيُوفِ الأعداءِ وَ يَمنَعُكَ كُلُّ مَن فِي السَّمواتِ وَالارَضينَ* وَ كَن كَشُعلَةِ اَلنّار لاَعدائی وَ كَوثَرِ البَقاءِ لاحِبّائي وَ لا تَكُنُ مِنَ المُمتَرينَ* وَ اِن يَمَسّكَ الحُزنُ فی سَبيلی اَوِ الذّلّةُ لأَجلِ اَسمی لا تَضطَرِب فَتَوَكَّل عَلَی اَللّهِ رَبّكَ وَ رَبّ آبائِكَ الأَوَّلينَ* لأنَّ اَلنّاسَ يَمشُونَ فی سُبُلِ الوَهمِ وَ لَيسَ لَهُم مِن بَصَرٍ لِيَعرفُوا اَللّهَ بِعُيُونِهِم اَويَسمَعُوا نَغَماتِهِ بِآذانِهِم وَكَذلِك اَشهَدناهُم اِن اَنتَ مِنَ اَلشّاهِدينَ* كَذلِكَ حالَتِ الظُّنُونُ بَينَهُم وَ قُلُوبِهِم وَ تَمنَعَهُم عَن سُبُلِ اَللّهِ العَلِيّ العَظيمِ* وَ اِنَّكَ اَنتَ اَيقِن في ذاتِكَ بِاَنّ اَلَّذي اَعرَضَ عَن هذَا الجَمالِ فَقَد اَعرَضَ عَنِ الرُّسُلِ مِن قَبلُ ثّمَّ اَستَكبَرَ عَلَی اَللّهِ في اَزَلِ الآزالِ اِلی اَبّدِ الآبِدينَ*
فَاحفَظ يا اَحمَدُ هذَا اَللَّوحَ ثُمَّ اَقرَاَهُ في اَيّامِكَ وَ لا تَكُن مِنَ اَلصّابِرينَ* فَاِنَّ اَللّهَ قَد قَدَّرَ لِقارِئِه اَجرَ مِاَئَةِ شَهيدٍ ثُمَّ عِبادَةِ اَلثّقَلَينِ* كَذلِكَ مَنَنّا عَلَيكَ بِفَضلٍ مِن عِندِنا وَ رَحمَةٍ مِن لَدُنّا لِتَكُونَ مِنَ اَلشّاكِرينَ* فَوَ اَللّهِ مَن كانَ فی شِدَّةٍ اَو حُزنٍ وَ يَقرَوُ هَذا اَللّوحَ بِصِدقٍ مُبينٍ يَرفَعُ اَللّهُ حُزنَهُ وَ يَكشِفُ ضُرَّهُ وَ يُفَرَّجُ كَربَهُ وَ اِنَّهُ لَهُوَ اَلرَّحمنُ اَلرّحيمُ* وَ الحَمدُ لِلّهِ رَبّ العالَمينَ* ثُمَّ ذكّر مِن لَدُنّا كُلَّ مَن سَكَنَ في مَدينَةِ اَللّهِ المَلِكِ الجَميلِ مِنَ اَلّذينَ هُم آمَنُوا بِاللّهِ وَ بِالّذي يَبعَثُهُ اَللّهُ في يَومِ القِيمَةِ وَ كانُوا عَلی مَناهِجِ الحَقَّ لَمِنَ اَلسّالِكينَ*
بِسمِ اللّهِ الأقدَم الأعظم
قَدِ اَحتَرَقَ المُخلِصُونَ مِن نارِ الفِراقِ، اَينَ تَشَعشُعُ اَنوارِ لِقائِكَ يا مَحبُوبَ العالَمينَ * قَد تُرِكَ المُقَرَّبُونَ فی ظَلماءِ الهِجرانِ، اَينَ اِشراقُ صُبحِ وِصالِكَ يا مَقصُودَ العالمينَ * قَد تَبَلبَلَ اَجسادُ الاَصفِياءِ عَلی اَرضِ البُعدِ، اَينَ بَحرُ قُربِكَ يا جَذّابَ العالَمينَ * قَدِ اَرتَفَعَت اَيادِی اَلرَّجاءِ اِلی سَماءِ الفَضلِ وَ العَطاءِ، اَينَ اَمطارُ كَرَمِكَ يا مُجيبَ العالَمينَ * قَد قامَ المُشرِكُونَ بِالاعتِسافِ فی كُلّ الاطرافِ، اَينَ تَسخيرُ قَلَمِ تَقديرِكَ يا مُسَخّرالعالَمينَ* قَدِ اَرتَفَعَ نُباحُ الكِلابِ مِن كُلّ الجِهاتِ، اَينَ غَضَنفَرُ غِياضِ سَطوَتِكَ يا قَهّارَالعالَمينَ* قَد اَخَذَتِ البُرُودَةُ كُلّ البَرِيّةِ* اَينَ حَرارَةُ مَحَبَّتِكَ يا نارَالعالَمينَ* قَد بَلَغَتِ البَليّةُ اِلَی الغايةِ، اَينَ ظُهُوراتُ فَرَجِكَ يا فَرَجَالعالَمينَ*قَد اَحاطَتِ الظُّلمَةُ اَكثَرَ الخَليقَةِ* اَينَ اَنوارُ ضِيائِكَ يا ضياءَ العالَمينَ* قَد طالَتِ الاَعناقُ بِالنّفاقِ، اَينَ اَسيافُ انتِقامِكَ يا مُهلِكَ العالَمينَ* قَد بَلَغَتِ اَلذّلّةُ اِلیاَلنّهايةِ، اَينَ آياتُ عِزَّتِكَ يا عِزّالعالَمينَ* قَد اَخَذَتِ الاَحزانُ مَطلَعَ اسمِكَ الرّحمنِ* اَينَ سُرُورُ مَظهَرِ ظُهُورِكَ يا فَرَحَ العالَمينَ* قَد اَخَذَ الَهُمّ كُلَّ الاُمَمِ* اَينَ اَعلامُ ابتِهاجِكَ يا بَهجَةَ العالَمينَ* تَری مَشرِقَ الآياتِ فی سُبُحاتِ الاِشاراتِ* اَينَ اِصبَعُ قُدرَتِكَ يا اقتِدارَ العالَمينَ* قَد اَخَذَت رَعدَة الظَّمَأ مَن فِی الاِنشاءِ* اَينَ فُراتُ عِنايتِكَ يا رَحَمَةَ الَعالمينَ* قَد اَخَذَ الحِرصُ مَن فِی الاِبداعِ* اَينَ مَطالِعَ الاِنقِطاعِ يا مَولَی العالَمينَ* تَرَی المَظلُومَ فَريداً فِیالغُربِةِ* اَينَ جُندُ سَماءِ اَمرِكَ يا سُلطانَ الَعالمينَ* قَد تُرِكتُ وَحدَةً فی دِيارِالغُربَة، اَينَ مَشارِقُ وَفائِكَ يا وَفاءَالعالَمينَ* قَد اَخَذَت سَكَراتُ المُوتِ كُلّ الآفاقِ* اَينَ رَشَحاتُ بَحرِ حَيَوانِكَ يا حَياةَ العالَمينَ* قَد اَحاطَت وَساوِسُ اَلشّيطانِ مَن فِی الاِمكانِ، اَينَ شِهابُ نارِكَ يا نُورَ العالَمينَ* قَد تَغَيّرَ اَكثَرُ الوَری مِن سُكرِ الهَوی* اَينَ مَطالِعُ التَّقوی يا مَقصُودَ العالَمينَ* تَرَی المَظلُومَ فی حِجابِ الظَّلامِ بَينَ اَهلِ الشّامِ* اَينَ اِشراقُ اَنوارِ صَباحِكَ يا مِصباحَ العالَمينَ* تَراني مَمنُوعاً عَنِ البَيانِ* مِن اَينَ تَظهَرُ نَغَماتُكَ يا وَرقاءَ العالَمينَ* قَد غَشَّتِ الظُّنُونُ وَ الاَوهامُ اَكثَرَ الاَنامِ* اَينَ مَطالعُ ايقانِكَ يا سَكينَةَ العالَمينَ* قَد غُرِقَ البَهاءُ فی بَحرِ البَلاءِ* اَينَ فُلكُ نَجاتِكَ يا مُنجِیَ العالَمينَ* تَری مَطلَعَ آياتِكَ فی ظُلُماتِ الاِمكانِ* اَينَ شَمسُ اُفُقِ عِنايَتِكَ يا نَوّارَ العالَمينَ* قَد خَبَت مَصابيحُ الصّدقِ وَ اَلصّفاءِ وَ الغَيرَةِ وَ الوَفاءِ* اَينَ شُؤُوناتُ غَيرَتِكَ يا مُحَرّكَ العالَمينَ* هَل تُری مَن يَنصُرُ نَفسَكَ اَو يَتَفَكّرُ فيما وَرَدَ عَلَيها فی حُبَّكَ* اِذاً تَوَقّفَ القَلَمُ يا مَحبُوبَ العالَمينَ* قَد كُسِرَت اَغصانُ سِدرَةِ المُنتَهی مِن هُبُوبِ اَرياحِ القَضاءِ* اَينَ راياتُ نُصرَتِكَ يا مَنصُورَ العالَمينَ* قَد بَقِيَ الوَجهُ فی غُبارِالاَفتِراءِ* اَينَ اَرياحُ رَحمَتِكَ يا رَحمنَ العالَمينَ* قَد تَكَدَّرَ ذَيلُ التَّقديسِ مِن اُولِی اَلتَّدليسِ* اَينَ طِرازُ تَنزيهِكَ يا مُزَيَّنَ العالَمينَ* قَد رَكَدَ بَحرُ العِنايِةِ بِما اُكتَسَبَت اَيدِی البَرِيّةِ* اَينَ اَمواجُ فَضلِكَ يا مُرادَ العالَمينَ* قَد غُلّقِ بابُ اَللّقاءِ مِن ظُلمِ الاَعداءِ* اَينَ مِفتاحُ جُودِكَ يا فَتّاحَ العالَمينَ* قَدِ اصفَرّتِ الاَوراقُ مِن سَمِومِ اَرياحِ اَلنّفاقِ* اَينَ جَودُ سَحابِ جُودِكَ يا جَوّادَ العالَمينَ* قَد تَغَبّرَ الاَكوانُ مِن غُبارِ العِصيانِ* اَينَ نَفَحاتُ غُفرانِكَ يا غَفّارَ العالَمينَ* قَد بَقِیَ الغُلامُ فی اَرضِ جَدباءَ* اَينَ غَيثُ سَماءِ فَضلِكَ يا غِياثَ العالَمينَ* اَن يا قَلَمَ الاَعلی قَد سَمِعنا نِداءَكَ الاَحلی مِن جَبَرُوتِ البَقاءِ اَنِ اَستَمِع ما يَنطِقُ بِهِ لِسانُ الكِبرِياءِ يا مَظلُومَ العالَمينَ* لَو لا البُرُودَةُ كَيفَ تَظهَرُ حَرارَة بَيانِكَ يا مُبَيّنَ العالَمينَ* وَ لَو لا البَليَّةُ كَيفَ اَشرَقَت شَمسُ اصطِبارِكَ يا شُعاعَ العالَمينَ* لا تَجزَع مِنَ الاَشرارِ قَد خُلِقتَ لِلاَصطِبارِ يا صَبرَ العالَمينَ* ما اَحلی اِشراقَكَ مِن اُفُقِ الميثاقِ بَينَ اَهلِ اَلنَّفاقِ وَ اَشتِياقَكَ بِاللّهِ يا عِشقَ العالَمينَ* بِكَ اَرتَفَعَ عَلَمُ الاِستِقلالِ عَلی اَعلَی الجِبالِ وَ تَمَوَّجَ بَحرُ الاِفضالِ يا وَلَهَ العالَمينَ* بِوَحدَتِكَ اَشرَقَت شَمسُ اُلتَّوحيدِ وَ بِغُربَتِكَ زُيّنَ وَطَنُ اَلتَّجريدِ اَنِ اصطَبِر يا غَريبَ العالَمينَ* قَد جَعَلنَا اَلذّلّةَ قَميصَ العِزّة وَ البَليّةَ طِرازَ هَيكَلِكَ يا فَخرَ العالَمينَ* تَرَی القُلُوبَ مُلِئَت مِنَ البَغضاءِ وَ لَكَ الاِغضاءُ يا سَتّارَ العالَمينَ* اِذا رَأَيتَ سَيفاً اَن اَقبِل اِذا طارَ سَهمً اَنِ استَقبِل يا فِداءَ العالَمينَ* اَتنُوحُ اُو اَنُوحُ بَل اَصيحُ مِن قِلَّةِ ناصِريكَ يا مَن بِكَ اَرتَفَعَ نَوحُ العالَمينَ* قَد سَمِعتُ نِداءَكَ يا مَحبُوبَ الابهی، اِذاً اَنارَ وَجهُ البَهاءِ مِن حَرارَةِ البَلاءِ وَ اَنوارِ كَلِمَتِكَ اَلنّوراءِ وَ قامَ بِالوَفاءِ فی مَشهَدِ الفِداءِ ناظِراً رِضاءَكَ يا مُقَدَّرَ العالَمينَ* اَن يا عَلِيُّ قَبلَ اَكبَرَ اَنِ اَشكُرِ اَللّهَ بِهذَا اَللّوحِ الَّذی تَجِدُ مِنهُ رائِحَةَ مَظلُومِيَّتي وَ ما اَنّا فيهِ في سَبيلِ اَللّهِ مَعبُودِ العالَمينَ* لَو يَقرَؤُهُ العِبادُ طُرّاً وَ يَتَفَكّرُونَ فيهِ لَيُضرِمُ فی كُلّ عِرقٍ مِن عُرُوقِهم ناراً يَشتَعِلُ مِنهَا العالَمينَ*
هو
مریما، عیسی جان بلا مکان عُروج نمود قفس وجود از طیرِ محمود خالی ماند و بلبلِ قِدَم بهصحرای عَدم رو نمود و عَندَلیبِ اِلهی بَر سِدرۀ رَبانی بهخُروش آمد، سُرادقِ عِزت بَر دَرید و هُمای رَفعَت از شاخسارِ بِهجت بَر پَرید، افلاکهای بلند بر خاکِ تیره بنشست و نَعرهها از دلِ پُر درد بَرخاست، آبِ گُوارا بهخون تبدیل شد و صَحنِ فِردوسِ بَرین بهخون آمیخته، بلی تیرِ قَضای اِلهی را سینۀ مُنیر دوستان لایق و کَمَندِ بلای نا متناهی را گَرَدنِ عاشقان شائق، هرکجا خَدنگی است بَر صَدرِ احباب وارد آید و هر جا غمی است بَر دلِ اَصحاب نازل گردد، عاشِقان را چَشم تَر باید و معشوقان را ناز وکِرِشمه شاید، حَبیب اگر صد ناله سراید محبوب بر جفا بیافزاید. اگر شربتِ وصال خواهی تَن بهزوال دَر دِه و اگر خَمرِ جمال طلبی در وادی حِرمان پا نه. مَریما، حُزن را به سُرور بخش و غم را از جامِ فَرَح دَر کش، اگر خواهی قَدَم درکویِ طَلب گُذاری صابر باش و رُخ را مَخَراش و آب از دیده مَپاش و از بیصبران مَباش، پیراهنِ تسلیم پوش و از بادۀ رضا بنوش و عالَمی را به دِرهَمی بِفروش، دل به قَضا دربند و به حُکمِ قَدَر پیوند، چشمِ عِبرت برگُشا و از غیر دوست دَرپوش که عَنقَریب در مَحضرِ قُدس حلقه زنیم و به حضرتِ اُنس رو آریم و از بَربَطَ عَراق نغمه حِجازی بشنویم و با دوست مُلحَق شویم، ناگفتنی بگوئیم و نادیدنی ببینیم و ناشنیدنی بشنویم و به آهنگِ نـور هیکلِ روح را به رقص آوریم و در حَریمِ جان بـزمِ خوشی بیارائیم و از ساقیِ جلال ساغَرِ جَمال برگیریم و بهیـادِ رُخِ ذوالجلال خَمرِ بیمثال درنـوشیم، چشم را ازآب پـاک کن و دل را از حُزن بِـروب و قلب را از غم فـارغ نما و به آهنگ ملیح بـرخوان:
اين مناجات را هر نفسی به کمالِ تَضَرّع و ابتهال بخواند سببِ روح و ريحانِ قلبِ اين عبد گردد و حُکمِ ملاقات دارد.
هُوالابهی
اِلهی اِلهی انّی اَبْسُطُ اِليکَ اَکُفَّ التَّضَرُّعِ وَ التَّبَتُّلِ و الابتهال وَ اَعَفِّرُ وَجْهی بتُرابِ عَتَبَة تَقَدَّسَتْ عَنْ اِدْراکِ اَهْلِ الحَقايِقِ و النُّعوتِ مِنْ اَوْلِی الأَلْبابِ اَنْ تَنْظُرَ الی عبدِکَ اَلْخاضِعِ الْخاشِعِ بِبابِ اَحديّتک بِلَحَظاتِ اَعْيُنِ رَحْمانِيَّتِکَ وَ تُغَمِّرَهُ فی بِحارِ رَحْمَةِ صَمَدانيّتکَ اَيْ رَبِّ اِنَّهُ عَبدُکَ البائِسُ الفَقِيْرُ وَ رَقِيْقُکَ السّائِلُ المُتَضَرِّعُ الأَسِيْرُ مُبْتَهِلٌ اِلَيْکَ مُتَوَکِّلٌ عَليکَ مُتَضَرِّعٌ بَيْنَ يَديْکَ يُنادِيْکَ و يُناجِيْکَ وَ يَقُول: رَبِّ اَيِّدْنِی علی خِدمةِ اَحِبّائِکَ و قَوِّنی عَلی عُبُوْدِيَّةِ حَضْرَةِ اَحَدِيَّتِکَ و نَوِّر جَبِيْنِی بِاَنْوارِ التَّعَبُّدِ فِی ساحَة قُدسِکَ و التَّبَتُّلِ اِلی مَلَکُوتِ عَظَمَتِکَ وَ حَقِّقْنِی بالفَناءِ فی فِناءِ بابِ أُلُوهِيَّتِکَ و اَعِنِّی عَلَی المُواظَبَة عَلَی الإِنْعِدام فی رَحْبَةِ رُبُوْبِيَّتِکَ. اَی رَبِّ اسْقِنِی کَأْسَ الفَناءِ و اَلْبِسْنِی ثَوْبَ الفَناءِ و اَغْرِقْنِی فِی بَحْرِ الفَناءِ وَ اْجْعَلْنِی غُباراً فِی مَمَرِّ الْأَحِبّاءِ وَ اجْعَلْنِی فِداءً لِلأَرْضِ الَّتی وَطِئَتْها اَقْدامُ الْأَصْفِياء فی سَبِيْلِکَ يا رَبَّ الْعِزَّةِ وَ العُلی اِنَّکَ اَنْتَ الکَريمُ الرَّحيمُ المُتَعال.
هذا ما يُناديکَ بِه ذلِکَ العَبْدُ فی البُکُوْرِ و الآصالِ اَی رَبِّ حَقِّقْ آمالَهُ وَ نَوِّرْ اَسْرارَهُ وَ اشْرَحْ صَدْرَهُ و أَوْقِدْ مِصْباحَهُ فی خِدْمَةِ أَمْرِکَ و عِبادِکَ. اِنَّکَ اَنْتَ الکَريمُ الرَّحيمُ الوهّابُ و اِنَّکَ اَنْتَ العَزِيْزُ الرَّؤُفُ الرَّحمنُ.