“Ang pag-iisang dibdib ng Bahá’í ay ang pagbubuklod at magalang na pagmamahal sa pagitan ng dalawang panig. Gayunman, dapat silang gumamit ng sukdulang ingat at makilala ang pag-uugali ng isa’t isa. Itong di-magmamaliw na pagkaka-ugnay sa kanila ay dapat pagtibayin ng matatag na kasunduan, at ang kanilang layunin ay upang patibayin ang pagkakasundo, pagkakaibigan, pag­ kakaisa at upang matamo ang buhay na walang hanggan.” — ‘Abdu’l-Bahá

Ang sumpa ng pag-iisang dibdid, ang pariralang magkasunod na bibigkasin ng nobya at nobyo sa harap ng dalawa man lamang saksi na tinatanggap ng Spiritual Assembly, sang-ayon sa nakasaad sa Kitáb-i-Aqdas, ay:

“Lahat kami, sa katunayan, ay susunod sa Kalooban ng Diyos.”

Siya ang Tagapagkaloob, ang Mapagpala!

Purihin ang Diyos, ang Napakatanda, ang Laging Nananahan, ang Walang Pagbabago, ang Walang-hanggan! Siya na nagpatunay sa Kaniyang Sarili na tunay na Siya ang Iisa, ang Nag-iisa, ang Di-nasasagkaan, ang Maluwalhati. Saksi kami na tunay na walang Diyos kundi Siya; tinatanggap ang Kaniyang kaisahan, pinatutunayang ang Kaniyang pagiging iisa. Siya kailanman ay nananahan sa di-mararating na mga kataasan, sa mga tugatog ng Kaniyang katayugan, malayo sa pagbanggit ng sinuman liban sa Kaniyang Sarili, hindi mailalarawan ng sinuman liban sa Kaniya.

At nang naisin Niyang magpakita ng biyaya at pagpapala sa tao, at isaayos ang daigdig, nagpahayag Siya ng mga dapat isagawa at lumikha ng mga batas; kabilang sa mga ito, itinatag niya ang batas sa pag-iisang dibdib, ginawa itong gaya ng isang moog sa ikabubuti at kaligtasan, at iniutos ito sa atin doon sa pinapanaog Niya buhat sa langit ng kabanalan sa Kaniyang Pinakabanal na Aklat. Sabi Niya, dakila ang Kaniyang kaluwalhatian; “Magsipag-asawa, O mga tao, upang harinawa ay magsilang kayo noong babanggit sa Akin na kasama ng Aking mga tagapaglingkod. Ito ang Aking utos sa inyo; mangapit nang mahigpit dito bilang tulong sa inyong mga sarili.”

- Bahá'u'lláh