O Diyos! O Diyos! Nakikita Mo na ang maitim na karimlan ay kumukubkob sa lahat ng pook, lahat ng bansa ay nasisilab sa sunog ng kasuwailan at ang apoy ng digmaan at pagpatay ay nagsiklab sa mga silangan ng lupa at mga kanluran niyon. Ang dugo ay nabububo, at ang mga bangkay ay nagratay sa lupa at ang mga pugot na ulo ay nagsibagsakan sa alabok ng larangan ng digmaan.

O Panginoon! Magdalang-habag sa mga walang muwang na ito, itunghay sa kanila ang mata ng pagpapaumanhin at pagpapatawad. Subhan ang apoy na ito upang ang mapapanglaw na ulap na nakatakip sa sugpungang guhit ay maikalat; ang Araw ng Katotohanan ay makasikat na taglay ang mga sinag ng pagkakasundo; ang karimlang ito ay mapunit at lahat ng bansa ay matanglawan ng mga liwanag ng kapayapaan.

O Panginoon! Hanguin sila buhat sa mga kalaliman ng dagat ng pagkamuhi at pakikipag-away, at iligtas sila sa di mapasok na kadilimang ito, pagkaisahin ang kanilang mga puso at liwanagan ang kanilang mga mata sa pamamagitan ng ilaw ng kapayapaan at pagkakasundo.

O Panginoon! Iligtas sila buhat sa mga kalaliman ng digmaan at pagdanak ng dugo, at palayain sila buhat sa dilim ng pagkakamali, punitin ang lambong sa kanilang mga mata, paningningin ang kanilang mga puso sa pamamagitan ng liwanag ng pamamatnubay, pakitunguhan sila sa pamamagitan ng Iyong masuyong habag at pakikiramay, at sila’y huwag pakitunguhan ayon sa Iyong katarungan at galit na pinangatal ang mga kamay at paa ng mga makapangyarihan!

O Panginoon! Tunay na ang mga digmaan ay tumagal, ang mga kapahamakan ay dumami, at bawat gusali ay naaguho.

O Panginoon! tunay na ang mga dibdib ay balisa at ang mga kaluluwa ay namimilipit sa sakit. Mahabag sa mga kaawa-awang mga kaluluwa na ito at huwag silang pabayaan sa mga kalabisan ng kanilang sariling mga kagustuhan!

O Panginoon! Gawing hayag sa Iyong mga bansa ang mapagkumbaba at mapagpahinuhod na mga kaluluwa, ang kanilang mga mukha ay naliliwanagan ng mga sinag ng pamamatnubay, hiwalay sa daigdig, dinadakila ang Iyong Pangalan, bumibigkas ng Iyong papuri, at nagpapalaganap ng Iyong mga banal na kabanguhan sa sangkatauhan!

O Panginoon! Palakasin ang kanilang mga likod, palakasin ang kanilang mga balakang at papintigin ang kanilang mga puso sa mga tanda ng Iyong pinakadakilang pag-ibig.

O Panginoon! Tunay na sila’y mahina at Ikaw ang Malakas at Makapangyarihan; at sila’y walang kakayahan at Ikaw ang Tumutulong at ang Mahabagin!

O Panginoon! Tunay na ang dagat ng pagsalansang ay umaalon nang mataas at ang mga unos na ito ay hindi mapapayapa liban sa pamamagitan ng Iyong walang hanggang biyaya na sumasaklaw sa lahat ng mga dako!

O Panginoon! Tunay na ang mga tao ay nasa malalim na bangin ng pagnanasa at walang makapagliligtas sa kanila liban sa Iyong walang hanggang mga pagpapala.

O Panginoon! Pawiin ang mga karimlan nitong balakyot na mga hangarin at liwanagan ang mga puso ng tanglaw ng Iyong pag-ibig, na nagbibigay ng liwanag sa lahat ng mga bansa. Pagtibayin, gayundin, ang Iyong mga minamahal, yaon na lumisan sa kanilang mga bansa, sa kanilang mga pamilya, at sa kanilang mga anak, naglalakbay sa mga banyagang lupa nang dahil sa pag-ibig sa Iyong kagandahan, sa pagkakalat ng Iyong mga kabanguhan, at sa pagpapalaganap ng Iyong mga turo. Ikaw ang maging kasama nila sa kanilang pangungulila, katulong nila sa isang banyagang lupa, tagapawi ng kanilang kalungkutan, kanilang tagaaliw sa kalamidad. Ikaw ay maging tagatighaw ng kanilang pagkauhaw, tagapagpagaling ng kanilang karamdaman at pang-alo ng apoy ng kanilang paghahangad.

Tunay na Ikaw ang Pinaka Bukas Palad, ang Panginoon ng Masaganang Biyaya, at tunay na Ikaw ang Madamayin at ang Mahabagin.

- `Abdu'l-Bahá