یا ابن الرّوح

فی اوّل القول املک قلباً جیّداً حسناً منیراً لتملک ملکاً دائماً باقیاً ازلاً قدیماً

یا ابن الرّوح

احبّ الأشیآء عندی الانصاف لا ترغب عنه ان تکن الیّ راغباً و لا تغفل منه لتکون لی امیناً و انت توفّق بذلک ان تشاهد الأشیآء بعینک لا بعین العباد و تعرفها بمعرفتک لا بمعرفة احد فی البلاد فکّر فی ذلک کیف ینبغی ان تکون ذلک من عطیّتی علیک و عنایتی لک فاجعله امام عینیک

یا ابن الانسان

کنت فی قدم ذاتی و ازلیّة کینونتی عرفت حبّی فیک خلقتک و القیت علیک مثالی و اظهرت لک جمالی

یا ابن الانسان

احببت خلقک فخلقتک فأحببنی کی اذکرک و فی روح الحیاة اثبّتک

یا ابن الوجود

احببنی لأحبّک ان لم تحبّنی لن احبّک ابداً فاعرف یا عبد

یا ابن الوجود

رضوانک حبّی و جنّتک وصلی فادخل فیها و لا تصبر هذا ما قدّر لک فی ملکوتنا الأعلی و جبروتنا الأسنی

یا ابن البشر

ان تحبّ نفسی فأعرض عن نفسک و ان ترد رضائی فاٴغمض عن رضائک لتکون فیّ فانیاً و اکون فیک باقیاً

یا ابن الرّوح

ما قدّر لک الرّاحة الّا باعراضک عن نفسک و اقبالک بنفسی لأنّ ینبغی ان یکون افتخارک باسمی لا باسمک و اتّکالک علی وجهی لا علی وجهک لأنّی وحدی احبّ ان اکون محبوباً فوق کلّ شیء

یا ابن الوجود

حبّی حصنی من دخل فیه نجا و امن و من اعرض غوی و هلک

یا ابن البیان

حصنی انت فادخل فیه لتکون سالماً حبّی فیک فاعرفه منک لتجدنی قریباً

یا ابن الوجود

مشکاتی انت و مصباحی فیک فاستنر به و لا تفحص عن غیری لأنّی خلقتک غنیّاً و جعلت النّعمة علیک بالغة

یا ابن الوجود

صنعتک بأیادی القوّة و خلقتک بأنامل القدرة و اودعت فیک جوهر نوری فاستغن به عن کلّ شیء لأنّ صنعی کامل وحکمی نافذ لا تشکّ فیه و لا تکن فیه مریباً

یا ابن الرّوح

خلقتک غنیّاً کیف تفتقر و صنعتک عزیزاً بم تستذلّ و من جوهر العلم اظهرتک لم تستعلم عن دونی و من طین الحبّ عجنتک کیف تشتغل بغیری فأرجع البصر الیک لتجدنی فیک قائماً قادراً مقتدراً قیّوماً

یا ابن الانسان

انت ملکی و ملکی لا یفنی کیف تخاف من فنائک و انت نوری و نوری لا یطفأ کیف تضطرب من اطفائک و انت بهائی و بهائی لا یغشی و انت قمیصی و قمیصی لا یبلی فاسترِح فی حبّک ایّای لکی تجدنی فی الأفق الأعلی

یا ابن البیان

وجّه بوجهی و اعرض عن غیری لأنّ سلطانی باق لا یزول ابداً و ملکی دائم لا یحول ابداً و ان تطلب سوائی لن تجد لو تفحص فی الوجود سرمداً ازلاً

یا ابن النّور

انس دونی و آنس بروحی هذا من جوهر امری فأقبل الیه

یا ابن الانسان

اکف بنفسی عن دونی و لا تطلب معیناً سوائی لأنّ ما دونی لن یکفیک ابداً

یا ابن الرّوح

لا تطلب منّی ما لا نحبّه لنفسک ثمّ ارض بما قضینا لوجهک لأنّ ما ینفعک هذا ان تکن به راضیاً

یا ابن المنظر الأعلی

اودعت فیک روحاً منّی لتکون حبیباً لی لم ترکتنی و طلبت محبوباً سوائی

یا ابن الرّوح

حقّی علیک کبیر لا ینسی و فضلی بک عظیم لا یغشی و حبّی فیک موجود لا یغطی و نوری لک مشهود لا یخفی

یا ابن البشر

قدّرت لک من الشّجر الأبهی الفواکه الأصفی کیف اعرضت عنه و رضیت بالّذی هو ادنی فارجع الی ما هو خیر لک فی الأفق الأعلی

یا ابن الرّوح

خلقتک عالیاً جعلت نفسک دانیة فاصعد الی ما خلقت له

یا ابن العمآء

ادعوک الی البقآء و انت تبتغی الفنآء بم اعرضت عمّا نحبّ و اقبلت الی ما تحبّ

یا ابن الانسان

لا تتعدّ عن حدّک و لا تدّع ما لا ینبغی لنفسک اسجد لطلعة ربّک ذی القدرة و الاقتدار

یا ابن الرّوح

لا تفتخر علی المسکین بافتخار نفسک لأنّی امشی قدّامه و اراک فی سوء حالک و العن علیک الی الأبد

یا ابن الوجود

کیف نسیت عیوب نفسک و اشتغلت بعیوب عبادی من کان علی ذلک فعلیه لعنة منّی

یا ابن الانسان

لا تنفّس بخطإ احد ما دمت خاطئاً و ان تفعل بغیر ذلک ملعون انت و انا شاهد بذلک

یا ابن الرّوح

ایقن باٴنّ الّذی یأمر النّاس بالعدل و یرتکب الفحشآء فی نفسه انّه لیس منّی ولو کان علی اسمی

یا ابن الوجود

لا تنسب الی نفس ما لا تحبّه لنفسک و لا تقل ما لا تفعل هذا امری علیک فاعمله

یا ابن الانسان

لا تحرم وجه عبدی اذا سألک فی شیء لأنّ وجهه وجهی فاخجل منّی

یا ابن الوجود

حاسب نفسک فی کلّ یوم من قبل ان تحاسب لأنّ الموت یأتیک بغتةً و تقوم علی الحساب فی نفسک

یا ابن العمآء

جعلت لک الموت بشارة کیف تحزن منه و جعلت النّور لک ضیآء کیف تحجب عنه

یا ابن الرّوح

ببشارة النّور ابشّرک فاستبشر به و الی مقرّ القدس ادعوک تحصّن فیه لتستریح الی ابد الأبد

یا ابن الرّوح

روح القدس یبشّرک بالأنس کیف تحزن و روح الأمر یؤیّدک علی الأمر کیف تحتجب و نور الوجه یمشی قدّامک کیف تضلّ

یا ابن الانسان

لا تحزن الّا فی بعدک عنّا و لا تفرح الّا فی قربک بنا و الرّجوع الینا

یا ابن الانسان

افرح بسرور قلبک لتکون قابلاً للقائی و مرآةً لجمالی

یا ابن الانسان

لا تعرّ نفسک عن جمیل ردائی و لا تحرم نصیبک من بدیع حیاضی لئلّا یأخذک الظّمأ فی سرمدیّة ذاتی

یا ابن الوجود

اعمل حدودی حبّاً لی ثمّ انه نفسک عمّا تهوی طلباً لرضائی

یا ابن الانسان

لا تترک اوامری حبّاً لجمالی و لا تنس وصایای ابتغآء لرضائی

یا ابن الانسان

ارکض فی برّ العمآء ثمّ اسرع فی میدان السّمآء لن تجد الرّاحة الّا بالخضوع لأمرنا و التّواضع لوجهنا

یا ابن الانسان

عظّم امری لأظهر علیک من اسرار العظم و اشرق علیک بأنوار القدم

یا ابن الانسان

کن لی خاضعاً لأکون لک متواضعاً و کن لأمری ناصراً لتکون فی الملک منصوراً

یا ابن الوجود

اذکرنی فی ارضی لأذکرک فی سمائی لتقرّ به عینک و تقرّ به عینی

یا ابن العرش

سمعک سمعی فاسمع به و بصرک بصری فابصر به لتشهد فی سرّک لی تقدیساً علیّاً لأشهد لک فی نفسی مقاماً رفیعاً

یا ابن الوجود

استشهد فی سبیلی راضیاً عنّی و شاکراً لقضائی لتستریِح معی فی قباب العظمة خلف سرادق العزّة

یا ابن الانسان

فکّر فی امرک و تدبّر فی فعلک أ تحبّ ان تموت علی الفراش او تستشهد فی سبیلی علی التّراب و تکون مطلع امری و مظهر نوری فی اعلی الفردوس فأنصف یا عبد

یا ابن الانسان

وجمالی تخضّب شعرک من دمک لکان اکبر عندی عن خلق الکونین و ضیآء الثّقلین فاجهد فیه یا عبد

یا ابن الانسان

لکلّ شیء علامة و علامة الحبّ الصّبر فی قضائی و الاصطبار فی بلائی

یا ابن الانسان

المحبّ الصّادق یرجو البلآء کرجآء العاصی الی المغفرة و المذنب الی الرّحمة

یا ابن الانسان

ان لا یصیبک البلآء فی سبیلی کیف تسلک سبل الرّاضین فی رضائی و ان لا تمسّک المشقّة شوقاً للقائی کیف یصیبک النّور حبّاً لجمالی

یا ابن الانسان

بلائی عنایتی ظاهره نار و نقمة و باطنه نور و رحمة فاستبق الیه لتکون نوراً ازلیّاً و روحاً قدمیّاً و هو امری فاعرفه

یا ابن البشر

ان اصابتک نعمة لا تفرح بها و ان تمسّک ذلّة لا تحزن منها لأنّ کلتیهما تزولان فی حین و تبیدان فی وقت

یا ابن الوجود

ان یمسّک الفقر لا تحزن لأنّ سلطان الغنی ینزل علیک فی الأیّام و من الذّلّة لا تخف لأنّ العزّة تصیبک فی الزّمان

یا ابن الوجود

ان تحبّ هذه الدّولة الباقیة الأبدیّة و هذه الحیاة القدمیّة الأزلیّة فاترک هذه الدّولة الفانیة الزّائلة

یا ابن الوجود

لا تشتغل بالدّنیا لأنّ بالنّار نمتحن الذّهب و بالذّهب نمتحن العباد

یا ابن الانسان

انت ترید الذّهب و انا ارید تنزیهک عنه و انت عرفت غنآء نفسک فیه و انا عرفت الغنآء فی تقدیسک منه وعمری هذا علمی و ذلک ظنّک کیف یجتمع امری مع امرک

یا ابن الانسان

انفق مالی علی فقرائی لتنفق فی السّمآء من کنوز عزّ لا تفنی و خزائن مجد لا تبلی ولکن وعمری انفاق الرّوح اجمل لو تشاهد بعینی

یا ابن البشر

هیکل الوجود عرشی نظّفه عن کلّ شیء لاستوائی به و استقراری علیه

یا ابن الوجود

فؤادک منزلی قدّسه لنزولی و روحک منظری طهّره لظهوری

یا ابن الانسان

ادخل یدک فی جیبی لأرفع رأسی عن جیبک مشرقاً مضیئاً

یا ابن الانسان

اصعد الی سمائی لکی تری وصالی لتشرب من زلال خمر لا مثال و کوب مجد لا زوال

یا ابن الانسان

قد مضی علیک ایّام و اشتغلت فیها بما تهوی نفسک من الظّنون و الأوهام الی متی تکون راقداً علی بساطک ارفع رأسک عن النّوم انّ الشّمس ارتفعت فی وسط الزّوال لعلّ تشرق علیک بأنوار الجمال

یا ابن الانسان

اشرق علیک النّور من افق الطّور و نفخت روح السّنآء فی سینآء قلبک فأفرغ نفسک عن الحجبات و الظّنونات ثمّ ادخل علی البساط لتکون قابلاً للبقآء و لائقاً للّقآء کیلا یأخذک موت و لا نصب و لا لغوب

یا ابن الانسان

ازلیّتی ابداعی ابدعتها لک فاجعلها ردآء لهیکلک و احدیّتی احداثی اخترعتها لأجلک فاجعلها قمیص ‌نفسک لتکون مشرق قیّومیّتی الی الأبد

یا ابن الانسان

عظمتی عطیّتی الیک و کبریائی رحمتی علیک و ما ینبغی لنفسی لا یدرکه احد و لن تحصیه نفس قد اخزنته فی خزائن سرّی و کنائز امری تلطّفاً لعبادی و ترحّماً لخلقی

یا ابنآء الهویّة فی الغیب

ستمنعون عن حبّی و تضطرب النّفوس من ذکری لأنّ العقول لن تطیقنی و القلوب لن تسعنی

یا ابن الجمال

وروحی و عنایتی ثمّ رحمتی و جمالی کلّ ما نزّلت علیک من لسان القدرة و کتبته بقلم القوّة قد نزّلناه علی قدرک و لحنک لا علی شأنی و لحنی

یا ابنآء الانسان

هل عرفتم لم خلقناکم من تراب واحد لئلّا یفتخر احد علی احد و تفکّروا فی کلّ حین فی خلق انفسکم ینبغی کما خلقناکم من شیء واحد ان تکونوا کنفس واحدة بحیث تمشون علی رجل واحدة و تأکلون من فم واحد و تسکنون فی ارض واحدة حتّی تظهر من کینوناتکم و اعمالکم و افعالکم آیات التّوحید و جواهر التّجرید هذا نصحی علیکم یا ملأ الأنوار فانتصحوا منه لتجدوا ثمرات القدس من شجر عزّ منیع

یا ابنآء الرّوح

انتم خزائنی لأنّ فیکم کنزت لآلئ اسراری و جواهر علمی فاحفظوها لئلّا یطّلع علیها اغیار عبادی و اشرار خلقی

یا ابن من قام بذاته فی ملکوت نفسه

اعلم بأنّی قد ارسلت الیک روائح القدس کلّها و اتممت القول علیک و اکملت النّعمة بک و رضیت لک ما رضیت لنفسی فارض عنّی ثمّ اشکر لی

یا ابن الانسان

اکتب کلّ ما القینا الیک من مداد النّور علی لوح الرّوح و ان لن تقدر علی ذلک فاجعل المداد من جوهر الفؤاد و ان لن تستطیع فاکتب من المداد الأحمر الّذی سفک فی سبیلی انّه احلی عندی عن کلّ شیء لیثبت نوره الی الأبد

ای صاحبان هوش و گوش

اوّل سروش دوست اینست ای بلبل معنوی جز در گلبن معانی جای مگزین و ای هدهد سلیمان عشق جز در سبای جانان وطن مگیر و ای عنقای بقا جز در قاف وفا محل مپذیر اینست مکان تو اگر بلامکان بپر جان برپری و آهنگ مقام خود رایگان نمائی

ای پسر روح

هر طیری را نظر بر آشیانست و هر بلبلی را مقصود جمال گل مگر طیور افئدهٴ عباد که بتراب فانی قانع شده از آشیان باقی دور مانده‌اند و بگلهای بعد توجّه نموده از گلهای قرب محروم گشته‌اند زهی حیرت و حسرت و افسوس و دریغ که بابریقی از امواج رفیق اعلی گذشته‌اند و از افق ابهی دور مانده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اند

ای دوست

در روضهٴ قلب جز گل عشق مکار و از ذیل بلبل حبّ و شوق دست مدار مصاحبت ابرار را غنیمت دان و از مرافقت اشرار دست و دل هر دو بردار

ای پسر انصاف

کدام عاشق جز در وطن معشوق محل گیرد و کدام طالب که بی‌مطلوب راحت جوید عاشق صادق را حیات در وصالست و موت در فراق صدرشان از صبر خالی و قلوبشان از اصطبار مقدّس از صدهزار جان درگذرند و بکوی جانان شتابند

ای پسر خاک

براستی میگویم غافلترین عباد کسی است که در قول مجادله نماید و بر برادر خود تفوّق جوید بگو ای برادران باعمال خود را بیارائید نه باقوال

ای پسران ارض

براستی بدانید قلبی که در آن شائبهٴ حسد باقی باشد البتّه بجبروت باقی من درنیاید و از ملکوت تقدیس من روائح قدس نشنود

ای پسر حبّ

از تو تا رفرف امتناع قرب و سدرهٴ ارتفاع عشق قدمی فاصله قدم اوّل بردار و قدم دیگر بر عالم قدم گذار و در سرادق خلد وارد شو پس بشنو آنچه از قلم عزّ نزول یافت

ای پسر عزّ

در سبیل قدس چالاک شو و بر افلاک انس قدم گذار قلب را بصیقل روح پاک کن و آهنگ ساحت لولاک نما

ای سایهٴ نابود

از مدارج ذلّ وهم بگذر و بمعارج عزّ یقین اندرآ چشم حقّ بگشا تا جمال مبین بینی و تبارک الله احسن الخالقین گوئی

ای پسر هوی

براستی بشنو چشم فانی جمال باقی نشناسد و دل مرده جز بگل پژمرده مشغول نشود زیرا که هر قرینی قرین خود را جوید و بجنس خود انس گیرد

ای پسر تراب

کور شو تا جمالم بینی و کر شو تا لحن و صوت ملیحم را شنوی و جاهل شو تا از علمم نصیب بری و فقیر شو تا از بحر غنای لایزالم قسمت بیزوال برداری کور شو یعنی از مشاهدهٴ غیر جمال من و کر شو یعنی از استماع کلام غیر من و جاهل شو یعنی از سوای علم من تا با چشم پاک و دل طیّب و گوش لطیف بساحت قدسم درآئی

ای صاحب دو چشم

چشمی بربند و چشمی برگشا بربند یعنی از عالم و عالمیان برگشا یعنی بجمال قدس جانان

ای پسران من

ترسم که از نغمهٔ ورقا فیض نبرده بدیار فنا راجع شوید و جمال گل ندیده بآب و گل بازگردید

ای دوستان

بجمال فانی از جمال باقی مگذرید و بخاکدان ترابی دل مبندید

ای پسر روح

وقتی آید که بلبل قدس معنوی از بیان اسرار معانی ممنوع شود و جمیع از نغمهٴ رحمانی و ندای سبحانی ممنوع گردید

ای جوهر غفلت

دریغ که صدهزار لسان معنوی در لسانی ناطق و صدهزار معانی غیبی در لحنی ظاهر ولکن گوشی نه تا بشنود و قلبی نه تا حرفی بیابد

ای همگنان

ابواب لامکان باز گشته و دیار جانان از دم عاشقان زینت یافته و جمیع از این شهر روحانی محروم مانده‌اند الّا قلیلی و از آن قلیل هم با قلب طاهر و نفس مقدّس مشهود نگشت الّا اقلّ قلیلی

ای اهل فردوس برین

اهل یقین را اخبار نمائید که در فضای قدس قرب رضوان روضهٴ جدیدی ظاهر گشته و جمیع اهل عالین و هیاکل خلد برین طائف حول آن گشته‌اند پس جهدی نمائید تا بآن مقام درآئید و حقائق اسرار عشق را از شقائقش جوئید و جمیع حکمتهای بالغهٴ احدیّه را از اثمار باقیه‌اش بیابید قرّت ابصار الّذینهم دخلوا فیه آمنین

ای دوستان من

آیا فراموش کرده‌اید آن صبح صادق روشنی را که در ظلّ شجرهٴ انیسا که در فردوس اعظم غرس شده جمیع در آن فضای قدس مبارک نزد من حاضر بودید و بسه کلمهٴ طیّبه تکلّم فرمودم و جمیع آن کلمات را شنیده و مدهوش گشتید و آن کلمات این بود ای دوستان رضای خود را بر رضای من اختیار مکنید و آنچه برای شما نخواهم هرگز مخواهید و با دلهای مرده که بآمال و آرزو آلوده شده نزد من میائید اگر صدر را مقدّس کنید حال آن صحرا و آن فضا را بنظر درآرید و بیان من بر همهٴ شما معلوم شود

در سطر هشتم از اسطر قدس که در لوح پنجم از فردوس است میفرماید

ای مردگان فراش غفلت

قرنها گذشت و عمر گرانمایه را بانتها رسانده‌اید و نفس پاکی از شما بساحت قدس ما نیامد در ابحر شرک مستغرقید و کلمهٴ توحید بر زبان میرانید مبغوض مرا محبوب خود دانسته‌اید و دشمن مرا دوست خود گرفته‌اید و در ارض من بکمال خرّمی و سرور مشی مینمائید و غافل از آنکه زمین من از تو بیزار است و اشیای ارض از تو در گریز اگر فی‌الجمله بصر بگشائی صدهزار حزن را از این سرور خوشتر دانی و فنا را از این حیات نیکوتر شمری

ای خاک متحرّک

من بتو مأنوسم و تو از من مأیوس سیف عصیان شجرهٔ امید تو را بریده و در جمیع حال بتو نزدیکم و تو در جمیع احوال از من دور و من عزّت بیزوال برای تو اختیار نمودم و تو ذلّت بی‌منتهی برای خود پسندیدی آخر تا وقت باقی مانده رجوع کن و فرصت را مگذار

ای پسر هوی

اهل دانش و بینش سالها کوشیدند و بوصال ذی الجلال فائز نگشتند و عمرها دویدند و بلقای ذی الجمال نرسیدند و تو نادویده بمنزل رسیده‌ئی‌ و ناطلبیده بمطلب واصل شدی و بعد از جمیع این مقام و رتبه بحجاب نفس خود چنان محتجب ماندی که چشمت بجمال دوست نیفتاد و دستت بدامن یار نرسید فتعجّبوا من ذلک یا اولی الأبصار

ای اهل دیار عشق

شمع باقی را اریاح فانی احاطه نموده و جمال غلام روحانی در غبار تیرهٴ ظلمانی مستور مانده سلطان سلاطین عشق در دست رعایای ظلم مظلوم و حمامهٴ قدسی در دست جغدان گرفتار جمیع اهل سرادق ابهی و ملأ اعلی نوحه و ندبه مینمایند و شما در کمال راحت در ارض غفلت اقامت نموده‌اید و خود را هم از دوستان خالص محسوب داشته‌اید فباطل ما انتم تظنّون

ای جهلای معروف بعلم

چرا در ظاهر دعوی شبانی کنید و در باطن ذئب اغنام من شده‌اید مثل شما مثل ستارهٴ قبل از صبح است که در ظاهر درّی و روشن است و در باطن سبب اضلال و هلاکت کاروانهای مدینه و دیار من است

ای بظاهر آراسته و بباطن کاسته

مثل شما مثل آب تلخ صافیست که کمال لطافت و صفا از آن در ظاهر مشاهده شود چون بدست صرّاف ذائقهٴ احدیّه افتد قطره‌ئی از آن را قبول نفرماید بلی تجلّی آفتاب در تراب و مرآت هر دو موجود ولکن از فرقدان تا ارض فرق دان بلکه فرق بی‌منتهی در میان

ای دوست لسانی من

قدری تأمّل اختیار کن هرگز شنیده‌‌ئی که یار و اغیار در قلبی بگنجد پس اغیار را بران تا جانان بمنزل خود درآید

ای پسر خاک

جمیع آنچه در آسمانها و زمین است برای تو مقرّر داشتم مگر قلوب را که محلّ نزول تجلّی جمال و اجلال خود معیّن فرمودم و تو منزل و محلّ مرا بغیر من گذاشتی چنانچه در هر زمان که ظهور قدس من آهنگ مکان خود نمود غیر خود را یافت اغیار دید و لامکان بحرم جانان شتافت و مع‌ذلک ستر نمودم و سرّ نگشودم و خجلت ترا نپسندیدم

ای جوهر هوی

بسا سحرگاهان که از مشرق لامکان بمکان تو آمدم و ترا در بستر راحت بغیر خود مشغول یافتم و چون برق روحانی بغمام عزّ سلطانی رجوع نمودم و در مکامن قرب خود نزد جنود قدس اظهار نداشتم

ای پسر جود

در بادیه‌های عدم بودی و ترا بمدد تراب امر در عالم ملک ظاهر نمودم و جمیع ذرّات ممکنات و حقائق کائنات را بر تربیت تو گماشتم چنانچه قبل از خروج از بطن امّ دو چشمهٔ شیر منیر برای تو مقرّر داشتم و چشمها برای حفظ تو گماشتم و حبّ ترا در قلوب القا نمودم و بصرف جود ترا در ظلّ رحمتم پروردم و از جوهر فضل و رحمت ترا حفظ فرمودم و مقصود از جمیع این مراتب آن بود که بجبروت باقی ما درآئی و قابل بخششهای غیبی ما شوی و تو غافل چون بثمر آمدی از تمامی نعیمم غفلت نمودی و بگمان باطل خود پرداختی بقسمی که بالمرّه فراموش نمودی و از باب دوست بایوان دشمن مقرّ یافتی و مسکن نمودی

ای بندهٴ دنیا

در سحرگاهان نسیم عنایت من بر تو مرور نمود و ترا در فراش غفلت خفته یافت و بر حال تو گریست و بازگشت

ای پسر ارض

اگر مرا خواهی جز مرا مخواه و اگر ارادهٔ جمالم داری چشم از عالمیان بردار زیرا که ارادهٔ من و غیر من چون آب و آتش در یک دل و قلب نگنجد

ای بیگانهٴ بایگانه

شمع دلت برافروختهٴ دست قدرت منست آن را ببادهای مخالف نفس و هوی خاموش مکن و طبیب جمیع علّتهای تو ذکر من است فراموشش منما حبّ مرا سرمایهٴ خود کن و چون بصر و جان عزیزش دار

ای برادر من

از لسان شکرینم کلمات نازنینم شنو و از لب نمکینم سلسبیل قدس معنوی بیاشام یعنی تخمهای حکمت لدنّیم را در ارض طاهر قلب بیفشان و بآب یقین آبش ده تا سنبلات علم و حکمت من سرسبز از بلدهٔ طیّبه انبات نماید

ای اهل رضوان من

نهال محبّت و دوستی شما را در روضهٔ قدس رضوان بید ملاطفت غرس نمودم و بنیسان مرحمت آبش دادم حال نزدیک بثمر رسیده جهدی نمائید تا محفوظ ماند و بنار امل و شهوت نسوزد

ای دوستان من

سراج ضلالت را خاموش کنید و مشاعل باقیهٔ هدایت در قلب و دل برافروزید که عنقریب صرّافان وجود در پیشگاه حضور معبود جز تقوای خالص نپذیرند و غیر عمل پاک قبول ننمایند

ای پسر تراب

حکمای عباد آنانند که تا سمع نیابند لب نگشایند چنانچه ساقی تا طلب نبیند ساغر نبخشد و عاشق تا بجمال معشوق فائز نشود از جان نخروشد پس باید حبّه‌های حکمت و علم را در ارض طیّبهٔ قلب مبذول دارید و مستور نمائید تا سنبلات حکمت الهی از دل برآید نه از گل

در سطر اوّل لوح مذکور و مسطور است و در سرادق حفظ الله مستور

ای بندهٔ من

ملک بی‌زوال را بانزالی از دست منه و شاهنشهی فردوس را بشهوتی از دست مده اینست کوثر حیوان که از معین قلم رحمن ساری گشته طوبی للشّاربین

ای پسر روح

قفس بشکن و چون همای عشق در هواء قدس پرواز کن و از نفس بگذر و با نفس رحمانی در فضای قدس ربّانی بیارام

ای پسر رماد

براحت یومی قانع مشو و از راحت بیزوال باقیه مگذر و گلشن باقی عیش جاودان را بگلخن فانی ترابی تبدیل منما از زندان بصحراهای خوش جان عروج کن و از قفس امکان برضوان دلکش لامکان بخرام

ای بندهٴ من

از بند ملک خود را رهائی بخش و از حبس نفس خود را آزاد کن وقت را غنیمت شمر زیرا که این وقت را دیگر نبینی و این زمان را هرگز نیابی

ای فرزند کنیز من

اگر سلطنت باقی بینی البتّه بکمال جدّ از ملک فانی درگذری ولکن ستر آن را حکمتهاست و جلوهٔ این را رمزها جز افئدهٔ پاک ادراک ننماید

ای بندهٔ من

دل را از غل پاک کن و بی حسد ببساط قدس احد بخرام

ای دوستان من

در سبیل رضای دوست مشی نمائید و رضای او در خلق او بوده و خواهد بود یعنی دوست بی رضای دوست خود در بیت او وارد نشود و در اموال او تصرّف ننماید و رضای خود را بر رضای او ترجیح ندهد و خود را در هیچ امری مقدّم نشمارد فتفکّروا فی ذلک یا اولی الأفکار

ای رفیق عرشی

بد مشنو و بد مبین و خود را ذلیل مکن و عویل برمیار یعنی بد مگو تا نشنوی و عیب مردم را بزرگ مدان تا عیب تو بزرگ ننماید و ذلّت نفسی مپسند تا ذلّت تو چهره نگشاید پس با دل پاک و قلب طاهر و صدر مقدّس و خاطر منزّه در ایّام عمر خود که اقلّ از آنی محسوبست فارغ باش تا بفراغت از این جسد فانی بفردوس معانی راجع شوی و در ملکوت باقی مقرّ یابی

وای وای ای عاشقان هوای نفسانی

از معشوق روحانی چون برق گذشته‌اید و بخیال شیطانی دل محکم بسته‌اید ساجد خیالید و اسم آن را حقّ گذاشته‌اید و ناظر خارید و نام آن را گل گذارده‌اید نه نفس فارغی از شما برآمد و نه نسیم انقطاعی از ریاض قلوبتان وزید نصائح مشفقانهٔ محبوب را بباد داده‌اید و از صفحهٴ دل محو نموده‌اید و چون بهائم در سبزه‌زار شهوت و امل تعیّش مینمائید

ای برادران طریق

چرا از ذکر نگار غافل گشته‌اید و از قرب حضرت یار دور مانده‌اید صرف جمال در سرادق بیمثال بر عرش جلال مستوی و شما بهوای خود بجدال مشغول گشته‌اید روائح قدس میوزد و نسائم جود در هبوب و کل بزکام مبتلا شده‌اید و از جمیع محروم مانده‌اید زهی حسرت بر شما و علی الّذینهم یمشون علی اعقابکم و علی اثر اقدامکم هم یمرّون

ای پسران آمال

جامهٴ غرور را از تن برآرید و ثوب تکبّر از بدن بیندازید

در سطر سیّم از اسطر قدس که در لوح یاقوتی از قلم خفیّ ثبت شده این است

ای برادران

با یکدیگر مدارا نمائید و از دنیا دل بردارید بعزّت افتخار منمائید و از ذلّت ننگ مدارید قسم بجمالم که کل را از تراب خلق نمودم و البتّه بخاک راجع فرمایم

ای پسران تراب

اغنیا را از نالهٴ سحرگاهی فقرا اخبار کنید که مبادا از غفلت بهلاکت افتند و از سدرهٴ دولت بی نصیب مانند الکرم و الجود من خصالی فهنیئاً لمن تزیّن بخصالی

ای ساذج هوی

حرص را باید گذاشت و بقناعت قانع شد زیرا که لازال حریص محروم بوده و قانع محبوب و مقبول

ای پسر کنیز من

در فقر اضطراب نشاید و در غنا اطمینان نباید هر فقری را غنا در پی و هر غنا را فنا از عقب ولکن فقر از ما سوی الله نعمتی است بزرگ حقیر مشمارید زیرا که در غایت آن غنای بالله رخ بگشاید و در این مقام انتم الفقرآء مستور و کلمهٴ مبارکهٴ و الله هو الغنیّ چون صبح صادق از افق قلب عاشق ظاهر و باهر و هویدا و آشکار شود و بر عرش غنا متمکّن گردد و مقرّ یابد

ای پسران غفلت و هوی

دشمن مرا در خانهٔ من راه داده‌اید و دوست مرا از خود رانده‌اید چناچه حبّ غیر مرا در دل منزل داده‌اید بشنوید بیان دوست را و برضوانش اقبال نمائید دوستان ظاهر نظر بمصلحت خود یکدیگر را دوست داشته و دارند ولکن دوست معنوی شما را لأجل شما دوست داشته و دارد بلکه مخصوص هدایت شما بلایای لاتحصی قبول فرموده بچنین دوست جفا مکنید و بکویش بشتابید اینست شمس کلمهٴ صدق و وفا که از افق اصبع مالک اسماء اشراق فرموده افتحوا آذانکم لاصغآء کلمة الله المهیمن القیّوم

ای مغروران باموال فانیه

بدانید که غنا سدّیست محکم میان طالب و مطلوب و عاشق و معشوق هرگز غنی بر مقرّ قرب وارد نشود و بمدینهٴ رضا و تسلیم درنیاید مگر قلیلی پس نیکوست حال آن غنی که غنا از ملکوت جاودانی منعش ننماید و از دولت ابدی محرومش نگرداند قسم باسم اعظم که نور آن غنی اهل آسمان را روشنی بخشد چنانچه شمس اهل زمین را

ای اغنیای ارض

فقرا امانت منند در میان شما پس امانت مرا درست حفظ نمائید و براحت نفس خود تمام نپردازید

ای فرزند هوی

از آلایش غنا پاک شو و با کمال آسایش در افلاک فقر قدم گذار تا خمر بقا از عین فنا بیاشامی

ای پسر من

صحبت اشرار غم بیفزاید و مصاحبت ابرار زنگ دل بزداید من اراد ان یأنس مع الله فلیأنس مع احبّائه و من اراد ان یسمع کلام الله فلیسمع کلمات اصفیائه

زینهار ای پسر خاک

با اشرار الفت مگیر و مؤانست مجو که مجالست اشرار نور جان را بنار حسبان تبدیل نماید

ای پسر کنیز من

اگر فیض روح القدس طلبی با احرار مصاحب شو زیرا که ابرار جام باقی از کفّ ساقی خلد نوشیده‌اند و قلب مردگان را چون صبح صادق زنده و منیر و روشن نمایند

ای غافلان

گمان مبرید که اسرار قلوب مستور است بلکه بیقین بدانید که بخطّ جلیّ مسطور گشته و در پیشگاه حضور مشهود

ای دوستان

براستی میگویم که جمیع آنچه در قلوب مستور نموده‌اید نزد ما چون روز واضح و ظاهر و هویداست ولکن ستر آن را سبب جود و فضل ماست نه استحقاق شما

ای پسر انسان

شبنمی از ژرف دریای رحمت خود بر عالمیان مبذول داشتم و احدی را مقبل نیافتم زیرا که کل از خمر باقی لطیف توحید بماء کثیف نبید اقبال نموده‌اند و از کأس جمال باقی بجام فانی قانع شده‌اند فبئس ما هم به یقنعون

ای پسر خاک

از خمر بیمثال محبوب لایزال چشم مپوش و بخمر کدرهٔ فانیه چشم مگشا از دست ساقی احدیّه کؤوس باقیه برگیر تا همه هوش شوی و از سروش غیب معنوی شنوی بگو ای پست‌فطرتان از شراب باقی قدسم چرا بآب فانی رجوع نمودید

بگو ای اهل ارض

براستی بدانید که بلای ناگهانی شما را در پی است و عقاب عظیمی از عقب گمان مبرید که آنچه را مرتکب شدید از نظر محو شده قسم بجمالم که در الواح زبرجدی از قلم جلیّ جمیع اعمال شما ثبت گشته

ای ظالمان ارض

از ظلم دست خود را کوتاه نمائید که قسم یاد نموده‌ام از ظلم احدی نگذرم و این عهدیست که در لوح محفوظ محتوم داشتم و بخاتم عزّ مختوم

ای عاصیان

بردباری من شما را جری نمود و صبر من شما را بغفلت آورد که در سبیلهای مهلک خطرناک بر مراکب نار نفس بی‌باک میرانید گویا مرا غافل شمرده‌اید و یا بی‌خبر انگاشته‌اید

ای مهاجران

لسان مخصوص ذکر من است بغیبت میالائید و اگر نفس ناری غلبه نماید بذکر عیوب خود مشغول شوید نه بغیبت خلق من زیرا که هر کدام از شما بنفس خود ابصر و اعرفید از نفوس عباد من

ای پسران وهم

بدانید چون صبح نورانی از افق قدس صمدانی بردمد البتّه اسرار و اعمال شیطانی که در لیل ظلمانی معمول شده ظاهر شود و بر عالمیان هویدا گردد

ای گیاه خاک

چگونه است که با دست آلوده بشکر مباشرت جامهٴ خود ننمائی و با دل آلوده بکثافت شهوت و هوی معاشرتم را جوئی و بممالک قدسم راه خواهی هیهات هیهات عمّا انتم تریدون

ای پسران آدم

کلمهٴ طیّبه و اعمال طاهرهٴ مقدّسه بسماء عزّ احدیّه صعود نماید جهد کنید تا اعمال از غبار ریا و کدورت نفس و هوی پاک شود و بساحت عزّ قبول درآید چه که عنقریب صرّافان وجود در پیشگاه حضور معبود جز تقوای خالص نپذیرند و غیر عمل پاک قبول ننمایند اینست آفتاب حکمت و معانی که از افق فم مشیّت ربّانی اشراق فرمود طوبی للمقبلین

ای پسر عیش

خوشی ساحتی است ساحت هستی اگر اندرآئی و نیکو بساطی است بساط باقی اگر از ملک فانی برتر خرامی و ملیح است نشاط مستی اگر ساغر معانی از ید غلام الهی بیاشامی اگر باین مراتب فائز شوی از نیستی و فنا و محنت و خطا فارغ گردی

ای دوستان من

یاد آورید آن عهدی را که در جبل فاران که در بقعهٴ مبارکهٴ زمان واقع شده با من نموده‌اید و ملأ اعلی و اصحاب مدین بقا را بر آن عهد گواه گرفتم و حال احدی را بر آن عهد قائم نمی‌بینم البتّه غرور و نافرمانی آن را از قلوب محو نموده بقسمی که اثری از آن باقی نمانده و من دانسته صبر نمودم و اظهار نداشتم

ای بندهٴ من

مثل تو مثل سیف پرجوهریست که در غلاف تیره پنهان باشد و باین سبب قدر آن بر جوهریان مستور ماند پس از غلاف نفس و هوی بیرون آی تا جوهر تو بر عالمیان هویدا و روشن آید

ای دوست من

تو شمس سماء قدس منی خود را بکسوف دنیا میالای حجاب غفلت را خرق کن تا بی پرده و حجاب از خلف سحاب بدرآئی و جمیع موجودات را بخلعت هستی بیارائی

ای ابناء غرور

بسلطنت فانیهٔ ایّامی از جبروت باقی من گذشته‌ و خود را باسباب زرد و سرخ میارائید و بدین سبب افتخار مینمائید قسم بجمالم که جمیع را در خیمهٔ یک‌رنگ تراب درآورم و همهٔ این رنگهای مختلفه را از میان بردارم مگر کسانی که برنگ من درآیند و آن تقدیس از همهٴ رنگها است

ای ابناء غفلت

بپادشاهی فانی دل مبندید و مسرور مشوید مثل شما مثل طیر غافلی است که بر شاخهٴ باغی در کمال اطمینان بسراید و بغتةً صیّاد اجل او را بخاک اندازد دیگر از نغمه و هیکل و رنگ او اثری باقی نماند پس پند گیرید ای بندگان هوی

ای فرزند کنیز من

لازال هدایت باقوال بوده و این زمان بافعال گشته یعنی باید جمیع افعال قدسی از هیکل انسانی ظاهر شود چه که در اقوال کل شریکند ولکن افعال پاک و مقدّس مخصوص دوستان ماست پس بجان سعی نمائید تا بافعال از جمیع ناس ممتاز شوید کذلک نصحناکم فی لوح قدس منیر

ای پسر انصاف

در لیل جمال هیکل بقا از عقبهٴ زمرّدی وفا بسدرهٴ منتهی رجوع نمود و گریست گریستنی که جمیع ملأ عالین و کرّوبین از نالهٴ او گریستند و بعد از سبب نوحه و ندبه استفسار شد مذکور داشت که حسب الأمر در عقبهٴ وفا منتظر ماندم و رائحهٔ وفا از اهل ارض نیافتم و بعد آهنگ رجوع نمودم ملحوظ افتاد که حمامات قدسی چند در دست کلاب ارض مبتلا شده‌اند در این وقت حوریّهٔ الهی از قصر روحانی بی ستر و حجاب دوید و سؤال از اسامی ایشان نمود و جمیع مذکور شد الّا اسمی از اسماء و چون اصرار رفت حرف اوّل اسم از لسان جاری شد اهل غرفات از مکامن عزّ خود بیرون دویدند و چون بحرف دوم رسید جمیع بر تراب ریختند در آن وقت ندا از مکمن قرب رسید زیاده بر این جایز نه انّا کنّا شهدآء علی ما فعلوا و حینئذ کانوا یفعلون

ای فرزند کنیز من

از لسان رحمن سلسبیل معانی بنوش و از مشرق بیان سبحان اشراق انوار شمس تبیان من غیر ستر و کتمان مشاهده نما تخمهای حکمت لدنّیم را در ارض طاهر قلب بیفشان و بآب یقین آبش ده تا سنبلات علم و حکمت من سرسبز از بلدهٔ طیّبه انبات نماید

ای پسر هوی

تا کی در هوای نفسانی طیران نمائی پر عنایت فرمودم تا در هوای قدس معانی پرواز کنی نه در فضای وهم شیطانی شانه مرحمت فرمودم تا گیسوی مشکینم شانه نمائی نه گلویم بخراشی

ای بندگان من

شما اشجار رضوان منید باید باثمار بدیعهٴ منیعه ظاهر شوید تا خود و دیگران از شما منتفع شوند لذا بر کل لازم که بصنایع و اکتساب مشغول گردند اینست اسباب غنا یا اولی الألباب و انّ الأمور معلّقة بأسبابها و فضل الله یغنیکم بها و اشجار بی‌ثمار لایق نار بوده و خواهد بود

ای بندهٴ من

پست‌ترین ناس نفوسی هستند که بی‌ثمر در ارض ظاهرند و فی‌الحقیقه از اموات محسوبند بلکه اموات از آن نفوس معطّلهٴ مهمله ارجح عندالله مذکور

ای بندهٴ من

بهترین ناس آنانند که باقتراف تحصیل کنند و صرف خود و ذوی القربی نمایند حبّاً للّه ربّ العالمین

عروس معانی بدیعه که ورای پرده‌های بیان مستور و پنهان بود بعنایت الهی و الطاف ربّانی چون شعاع منیر جمال دوست ظاهر و هویدا شد شهادت میدهم ای دوستان که نعمت تمام و حجّت کامل و برهان ظاهر و دلیل ثابت آمد دیگر تا همّت شما از مراتب انقطاع چه ظاهر نماید کذلک تمّت النّعمة علیکم و علی من فی السّموات و الأرضین و الحمد لله ربّ العالمین