Innsta merking þessara orða er sú, að þeir sem feta stigu trúarinnar og þyrstir í vín fullvissunnar verða að hreinsa sjálfa sig af öllu jarðnesku — eyru sín af fá- nýtu hjali, huga sinn af hégómlegum ímyndunum, hjörtu sín af veraldlegum ástríðum, augu sín af því sem glatast. Þeir verða að setja traust sitt á Guð, halda fast við hann og ganga á vegum hans. Þeir munu þá verða verðugir dýrðarljómans frá sól himneskrar þekkingar og skilnings og þiggja miskunn sem er tak- markalaus og ósýnileg. Því maðurinn getur aldrei vænst þess að öðlast þekkingu á hinum aldýrlega né drekka vatn himneskrar þekkingar og visku og ganga inn í híbýli ódauðleikans eða teyga af bikar guðlegrar nálægðar og gjafmildi nema og þangað til hann hættir að líta á orð og gerðir dauðlegra manna sem mæli- kvarða á raunverulegan skilning og viðurkenningu á Guði og spámönnum hans.
Hugleiddu liðna tíma. Hversu margir, bæði háir og lágir, hafa ekki á öllum tímum beðið óþreyjufullir eftir birtingu Guðs í heilögum persónum hans út- völdu? Hve oft hafa þeir ekki vænst komu hans, hve oft beðið þess að blæ guðlegrar miskunnar mætti anda yfir og hin fyrirheitna fegurð fella huliðsblæjuna og opinbera sig öllum heimi? Og ætíð þegar hlið náðar- innar opnuðust, ský himneskrar gjafmildi sendu regn sitt yfir mannkynið og ljós hins ósýnilega birtist yfir sjónarrönd himnesks máttar afneituðu þeir honum allir sem einn og sneru baki við ásjónu hans — ásjónu Guðs sjálfs. Lestu það sem stendur skrifað í öllum helgum bókum til að ganga úr skugga um sannleiks- gildi þessara orða.
Hugsa þig um eitt andartak og íhuga hvernig á því stendur að þeir sem hafa leitað með svo mikilli alvöru og ástríðu afneituðu sannleikanum með slíkum hætti. Árásir þeirra hafa verið grimmilegri en hægt er að lýsa í orði eða riti. Aldrei hefur opinberandi heilag- leikans birst að hann hafi ekki verið hrjáður með afneitun, frávísun og ofsafengnum mótþróa þeirra sem voru í kringum hann. Því hafa þessi orð verið opinberuð: ,,Ó eymd og lánleysi mannanna! Sá boð- beri kemur ekki til þeirra að þeir hafi hann ekki að athlægi.“[1] Og ennfremur sagði hann: ,,Sérhver þjóð hefur ráðið boðbera sínum banaráð og reynt að hrekja sannleikann með falsrökum.“‘[2]
Óteljandi eru einnig þau orð sem hafa streymt frá
[1] Kóraninn 36:30
[2] Kóraninn 40:5
uppsprettu valds og stigið niður frá himni dýrðar, ofar venjulegum mannlegum skilningi. Þeim sem eru gæddir sönnum skilningi og innsæi nægir án efa súra Húds. Hugleiddu um stund þessi heilögu orð í hjarta þínu og reyndu í algjörri andlegri lausn að skilja merkingu þeirra. Íhugaðu undursamlegar athafnir spámannanna og minnstu þeirrar ófrægingar og af- neitunar sem kom frá börnum synjunar og fals svo að þú megir koma því til vegar að fugl mannshjartans flýi híbýli gáleysis og efa og leiti í hreiður trúar og full- vissu, drekki af hreinum vötnum fornrar visku og neyti ávaxta af tré himneskrar þekkingar. Slíkur er skerfur hinna hreinhjörtuðu af brauðinu sem hefur stigið niður frá ríkjum eilífðar og heilagleika.
Ef þú kynnir þér auðmýkingarnar sem féllu spá- mönnum Guðs í hlut og skilur hvað vakti í rauninni fyrir kúgurum þeirra þegar þeir andmæltu þeim, munt þú án efa gera þér grein fyrir mikilvægi stöðu þeirra. Og því betur sem þú hugleiðir afneitun þeirra sem voru andsnúnir opinberendum himneskra eigin- leika þeim mun stöðugri verður trú þín á málstað Guðs. Þessvegna skal í þessari töflu drepið stuttlega á ýmsar frásagnir um spámenn Guðs svo að þær megi varpa ljósi á þann sannleika að birtendur valds og dýrðar hafa alltaf verið beittir svo svívirðilegri grimmd að enginn penni dirfist að færa það í letur. Þetta gæti kannske orðið til þess að einhverjir hætti að láta glepjast af háreysti og mótbárum guðsmannanna og hinna fávísu á þessari öld og styrkist í trausti og fullvissu.
Meðal spámannanna var Nói. Í níu hundruð og fimmtíu ár hvatti hann þjóð sína í bænarhug og kallaði hana til griðastaðar öryggis og friðar. Samt gaf enginn boðskap hans gaum. Á hverjum degi sætti blessuð persóna hans slíkum raunum og þjáningum af völd- um mannanna að engum kom til hugar að hann mundi lifa það af. Hversu oft afneituðu þeir honum ekki, hve meinfýsislega létu þeir ekki í ljós tortryggni sína í hans garð! Því voru þessi orð opinberuð: ,,Og ætíð þegar flokkur manna hans gekk fram hjá honum hæddu þeir hann. Hann sagði við þá: ,Eins og þér spottið oss núna þannig munum vér og spotta yður, líkt og þér spottið oss. Að endingu munuð þér sjá!‘ “[3] Löngu seinna lofaði hann félögum sínum sigri nokkr- um sinnum og tiltók stundina. En stundin rann upp og hið guðlega fyrirheit rættist ekki. Þetta fékk nokkra meðal örfárra fylgjenda hans til að snúa við honum baki eins og texti hinna þekktustu bóka vitnar um. Þú hefur áreiðanlega lesið þær; ef ekki muntu án efa kynna þér þær. Að lokum voru aðeins fjörutíu eða sjötíu og tveir af fylgjendum hans eftir með honum eins og skýrt er frá í bókum og arfsögnum. Að lokum hrópaði hann úr djúpum verundar sinnar: ,,Drottinn! Lát þú engan vantrúarmann verða eftir á jörðunni!“[4]
Og íhuga nú eitt andartak villu þessa fólks. Hvað gat verið að baki slíkri frávísun og höfnun? Hvað hafði fengið það til að neita að varpa af sér klæðum afneitunar og skrýðast kyrtli viðurkenningar? Og hvað hafði valdið því að hið guðlega fyrirheit sem fékk
[3] Kóraninn 11:38
[4] Kóraninn 71:26
leitendurna til að afneita því sem þeir höfðu viður- kennt rættist ekki? Hugsa þig vel um til þess að leynd- ardómar ósýnilegra hluta megi birtast þér svo að þú megir anda að þér sætleika andlegs og ótortímanlegs ilms og viðurkenna þann sannleika, að frá ómunatíð og um alla eilífð hefur hinn almáttugi reynt og mun halda áfram að reyna þjóna sína svo að hægt verði að að greina ljós frá myrkri, sannleika frá falsi, rétt frá röngu, leiðsögn frá villu, hamingju frá lánleysi og rósir frá þyrnum. Líkt og hann hefur opinberað: ,,Halda mennirnir að þeir verði látnir í friði ef þeir segja: ,Við trúum‘ án þess að reynt sé á trú þeirra?“[5] Og eftir daga Nóa birtist ljómi ásýndar Húds yfir sjónarrönd sköpunarinnar. Í næstum sjö hundruð ár, að sögn manna, hvatti hann mennina til að beina augum sínum að Ridván hinnar guðlegu návistar og nálgast hana. Hvílíkt úrhelli þjáninga steyptist ekki yfir hann. Að lokum báru innilegar hvatningar hans ávexti í enn meiri uppreisn og ítrekaðar tilraunir hans enduðu í vísvitandi blindni þjóðar hans. ,,Og vantrú mun aðeins steypa hinum vantrúuðu í enn meiri glöt- un.“[6]
Og að honum liðnum steig fram frá Ridván hins eilífa, hins ósýnilega, heilög persóna Salih sem kallaði mennina aftur til fljóts eilífs lífs. Í meira en 100
ár hvatti hann þá til að halda fast við boð Guðs og forðast það sem var bannað. Áminningar hans báru samt engan árangur og bænir hans urðu til einskis. Nokkr-
[5] Kóraninn 29:2
[6] Kóraninn 35:39
um sinnum dró hann sig í hlé og lifði í einangrun. Allt þetta gerðist þótt sú eilífa fegurð kallaði mennina ekki til neins annars en borgar Guðs. Því voru þessi orð opinberuð: ,,Og til ættbálks Thamúds sendum vér bróður þeirra Salih. ,Ó þjóð mín‘, sagði hann, ,tilbiðjið Guð, þið hafið engan Guð nema hann . . .‘ Þeir svör- uðu: ,Ó Salih, fram til þessa hafa vonir okkar verið festar á þér; bannar þú okkur að tilbiðja það sem feður okkar tilbáðu? Vissulega tortryggjum við það sem þú áformar okkur.‘ “[7] Allt varð þetta til einskis uns loks steig upp mikið óp og allir féllu í algjöra glötun.
Seinna birtist fegurð ásýndar vinar Guðs[8] undan blæjunni og annar fáni guðlegrar leiðsagnar var dreg- inn að hún. Hann bauð íbúum jarðarinnar að safnast að ljósi réttlætisins. Þeim mun ákafar sem hann hvatti þá, því meiri varð öfund og vegvilla þeirra, að undan- skildum þeim sem höfnuðu öllu nema Guði og risu upp á vængjum fullvissu til þeirrar stöðu sem Guð hafði upphafið ofar skilningi manna. Það er vel kunn- ugt hvílíkur óvinaskari sat um hann, uns eldur öfund- ar og uppreisnar tendraðist að lokum gegn honum. Og eftir viðburð eldsins var hann, lampi Guðs meðal manna, rekinn út úr borg sinni eins og skráð er í öllum bókum og króníkum.
Og að honum gengnum kom röðin að Móse. Hann skein frá Sinaí ljóssins á veröldina, vopnaður staf himneskra yfirráða, prýddur hvítri hönd himneskrar þekkingar og gangandi fram frá Párán ástar Guðs,
[7] Kóraninn 11:61,62
[8] Abraham
upphefjandi orm valds og eilífrar tignar. Hann kallaði allar þjóðir og ættkvíslir jarðarinnar til ríkis eilífðar- innar og bauð þeim að eta af ávöxtunum af tré tryggð- arinnar. Þér er án efa kunnugt um heiftuga andstöðu Faraós og þjóðar hans og um þá steina fánýtra ímynd- ana sem hendur trúníðinganna vörpuðu að því bless- aða tré. Svo mjög ágerðust þessir hlutir, að Faraó og þjóð hans reis að lokum upp og gerðu sitt ýtrasta til að slökkva með vatni fals og afneitunar eld þess heilaga trés og gleymdu þeim sannleika að ekkert jarðneskt vatn getur slökkt loga guðlegrar visku og enginn dauðlegur gjóstur slökkt á lampa eilífra yfirráða. Nei, slíkt vatn magnar aðeins eldinn og þvílíkur gjóstur tryggir einungis varðveislu lampans ef þér aðgætið skilningsríkum augum og gangið á vegum heilags vilja og velþóknunar Guðs. Hversu vel hefur ekki átrúandi af ætt Faraós sem hinn aldýrlegi hefur sagt frá í bók- inni sem var opinberuð hans ástfólgna, orðað þetta: ,,Og maður af fjölskyldu Faraós sem var átrúandi og leyndi trú sinni, sagði: ,Ætlið þér að drepa mann vegna þess að hann sagði: ,Drottinn minn er Guð‘ þegar hann hefur komið til yðar með tákn frá Drottni yðar? Ef hann er lygari, þá komi lygi hans honum í koll, en ef hann segir satt komi eitthvað af því sem hann hótaði yfir yður. Sannlega leiðbeinir Guð ekki þeim sem er yfirtroðslumaður, lygari.‘ “[9] Að lokum ágerðist ójöfnuður þeirra svo, að þessi sami átrúandi var líflátinn á skammarlegan hátt. ,,Bölvun Guðs hvíli yfir kúgurunum.“
[9] Kóraninn 40:28
Og íhugaðu nú þessa hluti. Hvað gæti hafa valdið slíkum deilum og sundurlyndi? Hvernig stendur á því að slíkar þrætur og uppnám, slík kúgun og umbrot hafa fylgt komu sérhverrar sannrar birtingar Guðs? Þetta hefur gerst þrátt fyrir þá staðreynd, að í hvert sinn sem spámenn Guðs voru birtir þjóðum heims hafa þeir undantekningalaust sagt fyrir komu annars spámanns eftir sinn dag og kunngert táknin sem boð- uðu komu framtíðar trúarkerfa. Textar allra heilagra bóka bera þessu vitni. Hvernig stendur á því að þrátt fyrir eftirvænting mannanna í leit sinni að birtendum heilagleikans og táknin sem standa skrifuð í hinum heilögu bókum eru slík ofbeldis-, kúgunar- og grimmdarverk gegn öllum spámönnunum og hinum útvöldu Guðs framin á hverri öld og trúarhringrás? Þessvegna hefur hann opinberað: ,,Ætíð þegar postuli færir yður það sem sálir yðar vilja ekki bólgnið þér upp af drambi, sakið suma um svik og drepið aðra.“[10]
Hugleiddu — hvaða ástæða er að baki slíkum gerð- um? Hvað gat valdið slíkri framkomu gagnvart opin- berendum fegurðar hins aldýrlega? Hvaðeina sem fyrr á dögum olli afneitun og andstöðu þess fólks hefur nú leitt til þverúðar manna á þessari öld. Að halda því fram, að vitnisburður forsjónarinnar hafi verið ófullkominn og það sé ástæðan fyrir afneitun mannanna er ekkert nema opinskátt guðlast. Hve fjarri væri það ekki náð hins almiskunnsama, ástríkri forsjón hans og mildri miskunn, að útvelja eina sál meðal allra manna til að leiðbeina skepnum hans,
[10] Kóraninn 2:87
meina henni annarsvegar um fullan skerf guðlegs vitnisburðar en láta hinsvegar ægilegt endurgjald koma yfir þjóð hennar fyrir að hafa snúið sér frá hans útvöldu sál! Nei, margvísleg hylli Drottins allra vera hefur ætíð umlukið jörðina og alla sem á henni dvelja fyrir milligöngu þeirra sem birta guðdómlegan kjarna hans. Ekki eitt andartak hefur hann haldið aftur af náð sinni og aldrei hafa regnskúrir ástríkis hans hætt að falla á mannkynið. Þarafleiðandi er ekki hægt að tilreikna slíka hegðun neinu öðru en smámunasemi þeirra sálna sem reika í dölum hroka og drambs, eru týndar á auðnum fjarlægðar, ganga vegu sinna hégómlegu ímyndana og fylgja boðum leiðtoga trúar sinnar. Fyrir þeim vakir aðeins andstaða; það eina sem þeir vilja 0er að virða sannleikann að vettugi. Sérhverj- um glöggskyggnum áhorfanda er ljóst, að ef þessir menn hefðu helgað augu sín, eyru og hjörtu á dögum sérhvers birtanda sólar sannleikans frá öllu sem þeir höfðu séð, heyrt og skynjað, mundu þeir vissulega ekki hafa farið varhluta af fegurð Guðs né villst langt frá híbýlum dýrðarinnar. En þegar þeir höfðu lagt mælistiku sinnar eigin þekkingar sem þeir höfðu fengið úr kenningum trúarleiðtoga sinna, á vitnisburð Guðs og komist að raun um að þessi vitnisburður stóðst ekki samkvæmt takmörkuðum skilningi þeirra, risu þeir upp og frömdu svo ósæmilega verknaði.
Trúarleiðtogar sérhverrar aldar hafa hindrað fylgj- endur sína frá því að ná til stranda eilífs hjálpræðis því að stjórnartaumarnir voru í máttugum höndum þeirra. Þeir urðu þess valdandi að mennirnir urðu afskiptir — sumir vegna þess að þeir þráðu völd, aðrir vegna þess að þá skorti skilning og þekkingu. Með þeirra leyfi og í krafti yfirráða þeirra hefur sérhver spámaður Guðs drukkið úr bikar fórnarinnar og tekið flugið til hæða dýrðarinnar. Hvílíka óumræðilega grimmd hafa þeir sem sitja í hásætum myndugleika og lærdóms ekki látið bitna á sönnum einvöldum heims- ins, þessum gimsteinum himneskrar dyggðar! Þeir létu sér nægja tímabundin yfirráð og sviftu sig um leið eilífri drottnun. Þannig sáu augu þeirra ekki ljós ásýndar hins heittelskaða og eyru þeirra heyrðu ekki hina ljúfu söngva sem fuglar þrárinnar sungu. Þetta er ástæðan fyrir því, að í öllum heilögum bókum hefur verið minnst á guðsmenn sérhverrar aldar. Því sagði hann: ,,Ó fylgjendur bókarinnar! Hversvegna trúið þér ekki á tákn Guðs sem þér sjálfir hafið séð?“[11] Og hann sagði einnig: ,,Ó fylgjendur bókarinnar! Hvers- vegna hjúpið þér sannleikann falsi? Hversvegna felið þér sannleikann vísvitandi?“[12] Enn sagði hann: ,,Seg, ó fylgjendur bókarinnar, hversvegna beinið þér átrú- endum af vegi Guðs.“[13] Það er augljóst, að með ,,fylgj- endum bókarinnar“ sem hafa hrakið náunga sína af hinum beina vegi Guðs er ekki átt við neina aðra en guðsmenn þess tíma. Nöfn þeirra og skapgerðarein- kenni hafa verið opinberuð í hinum heilögu bókum og til þeirra vísað í þeim versum og arfsögnum sem þar eru skráðar ef þú aðgætir með auga Guðs.
Lít um stund með stöðugu og einörðu augnaráði,
[11] Kóraninn 3:70
[12] Kóraninn 3:71
[13] Kóraninn 3:99
fæddu af óskeikulu auga Guðs, yfir sjónarrönd himn- eskrar þekkingar og íhuga þau orð fullkomnunar sem hinn eilífi hefur opinberað, svo að leyndardómar guð- legrar visku sem fram til þessa voru huldir undir blæju dýrðar og varðveittir í helgidómi náðar hans, megi opinberast þér. Afneitanir og andstaða þessara trúarbragðaleiðtoga hafa að mestu leyti stafað af skilningsskorti þeirra og þekkingarleysi. Þeir skildu aldrei né skynjuðu orðin sem opinberendur fegurðar hins eina sanna Guðs mæltu né táknin sem voru sett fram og áttu að boða komu framtíðar birtinga. Þaraf- leiðandi hófu þeir upp fána uppreisnar og æstu til fjandskapar og undirróðurs. Það er augljóst að sönn merking orða fugla eilífðarinnar opinberast ekki neinum nema þeim sem birta hina eilífu verund og söngvar næturgala heilagleikans geta ekki borist til eyrna neinna annarra en íbúa hins eilífa ríkis. Kopti harðstjórnar getur aldrei drukkið af bikar sem Septi réttlætis hefur borið að vörum sér og Faraó vantrúar getur aldrei vænst þess að bera kennsl á hönd Móse sannleikans. Því sagði hann: ,,Enginn þekkir merk- ingu þeirra nema Guð og þeir sem hafa staðgóða þekkingu.“[14] Og samt hafa þeir leitað túlkunar á bók- inni frá þeim sem eru hjúpaðir blæjum og hafa neitað að leita upplýsinga frá sjálfri þekkingarlindinni.
Og þegar dagar Móse voru taldir og ljós Jesú sem skein frá dagsbrún andans umlukti veröldina, reis Ísraelslýður upp gegn honum. Með háreysti lýsti hann því yfir að sá sem hafði verið boðaður í biblíunni yrði
[14] Kóraninn 3:7
að kunngera og uppfylla lögmál Móse, en þessi ungi maður frá Nazaret sem gerði tilkall til stöðu hins guð- dómlega Messíasar hefði aftur á móti numið úr gildi skilnaðarlögin og hvíldardaginn — þungvægustu lög Móse. Og hvað um tákn birtandans sem enn var ókominn? Lýður Ísraels bíður enn í dag opinber- andans sem biblían hafði sagt fyrir! Hversu margar birtingar heilagleikans, hversu margir opinberendur eilífs ljóss, hafa ekki komið fram síðan á dögum Móse og enn bíður þjóð Ísraels, hjúpuð þykkustu blæjum djöfullegra ímyndana og hugarburðar, eftir því að sá hjáguð sem hún sjálf hefur smíðað komi með þeim táknum sem hún sjálf hefur búið til! Þessvegna hefur Guð hremmt þá vegna synda þeirra, slökkt í þeim anda trúarinnar og kvalið þá með logum hins neðsta elds. Og það fyrir þær sakir einar að Ísrael neitaði að viðurkenna merkingu þeirra orða sem standa í biblí- unni um tákn opinberunarinnar sem var í vændum. Þar sem þeir hafa aldrei skilið sanna þýðingu þeirra og þau rættust aldrei á ytra borði voru þeir sviftir þekkingu á fegurð Jesú og sáu aldrei auglit Guðs. Og enn bíða þeir komu hans! Frá ómunatíð og allt til þessa dags hafa allar ættkvíslir og þjóðir jarðarinnar haldið dauðahaldi í svo hégómlegar og ósæmilegar hugmyndir og þannig svipt sig þeim tæru vötnum sem streyma frá uppsprettum hreinleika og heilagleika.
Er vér afhjúpum þessa leyndardóma höfum vér í fyrri töflum vorum sem beint var til vinar á hljómfag- urri tungu Hijáz, vitnað til nokkurra ritningarorða sem voru opinberuð spámönnunum til forna. Og nú sem svar við málaleitan þinni, munum vér aftur á þessum blöðum vitna til þessara sömu ritningar- greina, að þessu sinni á undursamlegri tungu Íraks, svo hinir sárþyrstu á auðnum fjarlægðar geti náð til úthafs hinnar guðdómlegu návistar og þeir sem tærast upp á eyðisöndum aðskilnaðar leiti heim til eilífrar sameiningar. Megi þoku blekkingar létta og skínandi ljós himneskrar leiðsagnar bjarma yfir sjónhring mannshjartnanna. Á Guð setjum vér traust vort og til hans leitum vér um hjálp, svo að frá þessum penna megi streyma það sem endurlífgar sálir mannanna og þeir rísi allir af beðum gáleysis síns og hlýði á þytinn í laufum paradísar frá trénu sem hönd himnesks mátt- ar hefur með Guðs leyfi gróðursett í Ridván hins aldýrlega.
Þeim sem hafa skilning er ljóst, að þegar eldur ástar Jesú eyddi blæjum gyðinglegra takmarkana og vald hans var opinberað og að nokkru leyti framfylgt, vís- aði hann, opinberandi hinnar ósýnilegu fegurðar, til dauða síns þegar hann dag nokkurn ávarpaði læri- sveina sína. Hann glæddi í hjörtum þeirra eld saknað- ar og sagði við þá: ,,Eg fer burt og kem aftur til yðar.“ Og á öðrum stað sagði hann: ,,Eg fer og annar kemur sem mun segja yður allt sem ég hef ekki sagt yður og uppfylla það sem ég hef sagt.“ Þessi orð eru einnar og sömu merkingar þú hugleiðir birtingar einingar Guðs með guðlegu innsæi.
Sérhver skilningsríkur áhorfandi sér, að í trúarkerfi Kóransins er sannleiksgildi bókarinnar og málstaður Jesú staðfestur. Hvað nöfnum viðvíkur hefur Múhammeð sjálfur sagt: ,,Ég er Jesús.“ Hann skildi sannleika táknanna, spádómanna og orða Jesú og bar því vitni að allt var þetta frá Guði. Í þessum skilningi hefur enginn munur verið á persónu Jesú og ritning- um hans annarsvegar og á Múhammeð og hans helgu bók hinsvegar, því að báðir hafa barist fyrir málstað Guðs, sungið honum lof og opinberað boð hans. Því sagði Jesús sjálfur: ,,Ég fer burt og kem aftur til yðar.“ Íhugið sólina. Ef hún segði nú: ,,Ég er sól gærdags- ins,“ þá segði hún sannleikann. Og ef hún, með tilliti til réttrar tímaraðar, segðist vera önnur sól, segði hún líka sannleikann. Á sama hátt væri það rétt og satt ef því væri haldið fram að allir dagar væru einn og sami dagurinn. Og ef sagt væri með hliðsjón af sérstökum nöfnum þeirra og táknunum, að þeir væru ólíkir hver öðrum væri það líka sannleikur. Því að þótt þeir séu einn og sami dagur má finna í hverjum og einum mismunandi heiti, sérstakar eigindir og einkenni. Hugsa þér ennfremur þau auðkenni, tilbrigði og ein- ingu sem einkennir ýmsar birtingar heilagleikans til þess að þú megir skilja tilvísanir skapara allra nafna og eiginda til leyndardóma auðkenna og einingar og finna svarið við spurningu þinni um hversvegna þessi eilífa fegurð skuli á ýmsum tímum hafa nefnt sig ýmsum nöfnum og titlum.
Síðar spurðu félagar og lærisveinar Jesú hann um þau tákn sem boða áttu afturkomu hans. Hvenær, spurðu þeir, munu þessir hlutir gerast? Þessa spurn- ingu lögðu þeir oftsinnis fyrir hina óviðjafnanlegu fegurð og í hvert sinn svaraði hann og setti fram sérstakt tákn sem átti að boða komu hins fyrirheitna trúarkerfis. Þessu bera vitni guðspjöllin fjögur.
Þessi rangtleikni ætlar aðeins að nefna eitt þessara dæma og færa þannig mannkyni sakir Guðs þær náðargjafir sem enn eru faldar í hirslu hins hulda og helga trés, svo að dauðlegir menn þurfi ekki að fara varhluta af sínum skerfi í ávextinum eilífa og megi höndla dropa af vötnum eilífs lífs sem frá Baghdad, ,,híbýlum friðarins“, eru gefin öllu mannkyni. Vér biðjum hvorki um umbun né endurgjald. ,,Vér nærum sálir yðar sakir Guðs; hvorki leitum vér endurgjalds né þakklætis frá yður.“[15] Þetta er fæðan sem gefur hinum hjartahreinu og upplýstu í anda eilíft líf. Þetta er brauðið sem sagt er um: ,,Drottinn, sendu okkur brauð þitt af himni.“[16] Þessu brauði verður aldrei haldið frá þeim sem eiga það skilið og það getur aldrei gengið til þurrðar. Það vex eilíflega á tré náðarinnar; það stígur niður á öllum árstíðum frá himnum réttlæt- is og náðar. Því sagði hann: ,,Veist þú ekki við hvað Guð líkir góðu orði? Við gott tré; rætur þess eru fastar í jörðunni, greinar þess teygja sig til himins og gefa af sér ávexti á öllum árstímum.“[17]
Hversu hryggilegt er það ekki að maðurinn skuli svifta sig þessari dásamlegu gjöf, þessari ótortíman- legu hylli, þessu eilífa lífi! Það sæmir honum að meta að verðleikum þessa fæðu sem kemur frá himni, svo að hinir dauðu megi öðlast nýtt líf fyrir undursamlegt örlæti sólar sannleikans og visnaðar sálir verða vaktar til lífs af hinum takmarkalausa anda. Haf hraðann á, ó bróðir minn, svo að varir okkar geti meðan enn gefst tími bergt á hinum ódauðlega drykk, því að andvari
[15] Kóraninn 76:9
[16] Kóraninn 5:117
[17] Kóraninn 14:24
lífsins sem nú berst frá borg hins elskaða varir ekki og straumhörð elfur heilags máls hlýtur að kyrrast og Ridván-hliðin geta ekki ætíð staðið opin. Sá dagur mun vissulega koma þegar næturgali paradísar tekur flugið frá jarðneskum bústað sínum til hins himneska hreiðurs. Þá munu söngvar hans ekki heyrast framar og fegurð rósarinnar fölna. Grípið því tækifærið áður en dýrð hins guðlega vors bliknar og fugl eilífðarinnar hættir að syngja lög sín, svo að innri heyrn þín megi ekki fara á mis við ákall hans. Þetta er ráð mitt til þín og ástvina Guðs. Lát þann sem það vill fylgja þessu ráði og þann sem það vill hafna því. Guð er vissulega óháður honum og því sem hann kann að sjá og heyra.
Þetta eru söngvarnir sem Jesús, sonur Maríu, söng með rödd tignar og valds í Ridván guðspjallsins er hann opinberaði þau tákn sem boða komu birtingar- innar á eftir honum. Í fyrsta guðspjallinu, Matteusar- guðspjalli, stendur skrifað: ,,Og þegar þeir spurðu Jesúm hver tákn komu hans væru, sagði hann við þá: ,En þegar eftir þrenging[18] þessara daga mun sólin sortna og tunglið eigi gefa skin sitt og stjörnurnar munu hrapa af himni og kraftar himnanna munu bifast. Og þá mun tákn manns-sonarins sjást á himnin- um; og þá munu allar kynkvíslir jarðarinnar kveina og þær munu sjá mannssoninn komandi á skýjum himins með mætti og mikilli dýrð. Og hann mun senda út engla sína með hljómsterkum lúðri.‘ “[19] Á persneskri
[18] Gríska orðið í frumtextanum (Thlipsis) hefur tvær merkingar:
þrýstingur og þrenging.
[19] Matt. 24:29-31
tungu[20], er merking þessara orða sem hér segir: Þegar þrengingin og þjáningarnar sem munu koma yfir mannkynið birtast, hættir sólin að gefa birtu sína og tunglið ljós sitt, stjörnur himinsins munu hrapa á jörð- ina og undirstöður jarðarinnar bifast. Á þeim tíma mun tákn mannssonarins birtast á himnum, þ.e.a.s. hin fyrirheitna fegurð og fæða lífsins mun að þessum táknum uppfylltum stíga út úr ríki hins ósýnilega inn í hinn sýnilega heim. Og hann segir: Á þeim tíma munu allar þjóðir og kynkvíslir sem búa á jörðunni, kveina og barma sér og þær sjá hina guðdómlegu fegurð koma á skýjum frá himnum með valdi, tign og mikilleika, sendandi út engla sína með miklum lúðra- hljómi. Þessi sömu orð eru skráð með sama hætti í hinum þremur guðspjöllum Markúsar, Lúkasar og Jóhannesar. Þar sem vér höfum vitnað til þeirra í löngu máli í töflum vorum á arabísku, nefnum vér þær ekki á þessum síðum og takmörkum oss við aðeins eina tilvitnun.
Þar sem kristnir guðsmenn hafa ekki skilið merk- ingu þessara orða, skynjuðu ekki tilgang þeirra og markmið og héldu fast við bókstaflega túlkun á orðum Jesú, fóru þeir á mis við náðarúthellingu opinberunar Múhammeðs og gnótt gjafa hennar. Hinum fávísu innan vébanda hins kristna samfélags sem fylgdu for- dæmi trúarleiðtoga sinna var einnig meinað að líta fegurð konungs dýrðarinnar, því að þau tákn sem áttu að fylgja sólarupprás múhammeðska trúarkerfisins
[20] Bahá’u’lláh vitnar til ritningargreinarinnar á arabísku og þýðir
hana síðan á persnesku. rættust í rauninni ekki. Þannig hafa aldir liðið og hinn hreinasti andi hefur horfið til athvarfs fornra yfirráða sinna. Enn einu sinni hefur andinn eilífi blásið í hinn dulræna lúður og kallað hina dauðu upp úr gröfum gáleysis og villu til ríkis leiðsagnar og náðar. Og samt hrópar þetta eftirvæntingarfulla samfélag: Hvenær gerast þessir hlutir? Hvenær mun hinn fyrirheitni, sá sem við bíðum eftir, opinberast svo við megum rísa upp til sigurs fyrir málstað hans, gefa eigur okkar fyrir hans sakir, fórna lífi okkar á vegi hans? Á sama hátt hafa fánýtar ímyndanir á borð við þessar orðið til þess að önnur samfélög villtust frá Kawthar óendan- legrar náðar forsjónarinnar, upptekin að sínum eigin fánýtu hugarórum.
Auk þessa kafla er enn önnur ritningargrein í guð- spjöllunum þar sem hann segir: ,,Himinn og jörð munu líða undir lok; en mín orð munu alls ekki undir lok líða.“[21] Þessvegna héldu fylgjendur Jesú því fram, að lög guðspjallanna yrðu aldrei numin úr gildi og að ætíð þegar hin fyrirheitna fegurð birtist og öll táknin opinberuðust yrði hann að staðfesta og grundvalla á ný lögin sem eru kunngerð í guðspjöllunum til þess að heimurinn mætti ekki þekkja neina trú aðra en hans. Þetta er grundvöllur trúarbragða þeirra. Og slík er sannfæring þeirra, að ef einhver persóna kæmi fram með öllum þessum fyrirheitnu táknum og kunngerði eitthvað sem bryti í bága við lagabókstaf guðspjallanna mundu þeir vissulega hafna honum, neita að lúta lögum hans, lýsa hann trúníðing og spotta hann. Þetta
[21] Lúkas 21:33
sannaðist þegar sól opinberunar Múhammeðs rann upp. Hefðu þeir með auðmjúkum huga spurt birtingu Guðs í sérhverju trúarkerfi um sanna merkingu orð- anna sem birtast í hinum helgu bókum hefðu þeir vissulega verið leiddir inn í sólarljós sannleikans og uppgötvað leyndardóma guðdómlegrar þekkingar og visku. Misskilningur á þessum orðum hefur svift mennina viðurkenningu á Sadratu’l-Muntahá, hinu endanlega áformi.
Þessi þjónn ætlar nú að deila með þér litlum dropa úr ómælishafi sannleikans sem felst í þessum heilögu orðum, svo að glöggskyggn hjörtu megi skilja allar tilvísanir og afleiddar merkingar orðanna sem birting- ar heilagleikans hafa talað og yfirþyrmandi tign orðs Guðs megi ekki hindra þá frá því að ná til úthafs nafna hans og eiginda né svifta þá viðurkenningu á lampa Guðs sem er aðsetur opinberunar dýrlegs kjarna hans.
Hvað varðar orðin: ,,Þegar eftir þrengingu þeirra daga“ — þá vísa þau til þess tíma er mennirnir verða þjáðir og aðþrengdir þegar síðustu geislarnir frá sól sannleikans og ávöxturinn af tré þekkingar og visku eru horfnir frá mönnum þegar mannkynið lýtur stjórn hinna fávísu og fáfróðu þegar hlið himneskrar einingar og skilnings — innsta og hæsta markmið sköpunarinnar — hafa lokast þegar hégómlegar ímyndanir eru komnar í stað vissrar þekkingar og spilling situr í hásæti réttlætis. Slíkt er ástand mála í dag þegar fávísir leiðtogar halda stjórntaumum sér- hvers samfélags í hendi sér og stýra því samkvæmt eigin geðþótta og hneigðum. Minning Guðs er nafnið tómt á vörum þeirra; fyrir þeim er heilagt orð hans dauður bókstafur. Slíkt er áhrifavald ástríðna þeirra, að slokknað hefur á lampa samvisku og skynsemi í hjörtum þeirra og það þótt fingur himnesks afls hafi opnað hlið þekkingar Guðs og ljós himneskrar þekk- ingar og guðlegrar náðar hafi upplýst og innblásið innsta kjarna allra skapaðra hluta — og það í þeim mæli að dyr þekkingar hafa opnast í sérhverjum hlut og vottur af sólinni verið birtur í sérhverri öreind. Og þrátt fyrir allar þessar margvíslegu opinberanir guð- legrar þekkingar sem hafa umlukið heiminn ímynda þeir sér í hégómleik sínum, að dyr þekkingar séu lokaðar og regnskúrir náðar séu hættar að falla. Í fastheldni við hégómlegar ímyndanir hafa þeir villst langt frá ‘Urvatu’l-Vuthqá himneskrar þekkingar. Hjörtu þeirra virðast ekki hneigjast til þekkingar og dyra hennar né heldur huga þeir að birtingum henn- ar, því að í fánýtri ímyndun hafa þeir fundið dyr að jarðneskum auðæfum, en í opinberanda þekkingar sjá þeir aftur á móti ekkert nema hvöt til sjálfsfórnar. Þeir halda því vitaskuld fast við hið fyrra og flýja hið síðara. Þótt þeir viðurkenni í hjarta sínu að lög Guðs eru ein og hin sömu, gefa þeir úr öllum áttum út nýjar tilskip- anir og á hverri árstíð láta þeir útganga ný boð. Hvergi er meðal þeirra að finna tvo menn sem eru sammála um ein og sömu lög, því þeir leita einskis Guðs nema sinna eigin langana og feta enga stigu nema stigu villunnar. Í forystu hafa þeir fundið sitt helsta tak- mark og stolt og hroki er æðsta uppfylling óskanna sem þeir ala í hjörtum sínum. Þeir hafa sett auvirðileg vélabrögð sín ofar guðlegri ákvörðun, afneitað undir- gefni undir vilja Guðs, verið uppteknir af eigin hag og gengið vegu hræsnarans. Þeir reyna af öllum styrk sínum og mætti að tryggja sjálfa sig í lítilmótlegri eftirsókn sinni, fullir ótta við minnsta vott af van- trausti sem gæti grafið undan myndugleika þeirra eða varpað rýrð á mikilleika þeirra. Ef augað væri smurt og upplýst með græðismyrsli þekkingar Guðs, mundi það vissulega sjá hvernig fjöldi gráðugra villidýra hef- ur safnast saman og bíður færis á hræjunum af sálum mannanna.
Hvaða ,,þrenging“ er meiri en sú sem hér hefur verið greint frá? Hvaða ,,þrenging“ er hörmulegri en sú, að sál sem leitar sannleikans og vill öðlast þekkingu á Guði skuli ekki vita frá hverjum eða hvar hennar skuli leitað? Því að sundrung hefur magnast og leið- irnar til að ná til Guðs hafa margfaldast. Þessi ,,þreng- ing“ er höfuðeinkenni sérhverrar opinberunar. Ef hún birtist ekki kemur sól sannleikans ekki í ljós. Því árdagsljómi guðlegrar leiðsagnar kemur í kjölfar dimmrar nætur villunnar. Þessvegna er í öllum krón- ikum og arfsögnum skírskotað til þessara hluta, þ.e. að ójöfnuður muni hylja yfirborð jarðarinnar og myrkrið umlykja mannkynið. Þar sem arfsagnirnar sem vísað er til eru vel þekktar og þessi þjónn vill vera stuttorður mun hann ekki vitna til texta þessara arf- sagna.
Væri þessi ,,þrenging“ (sem bókstaflega þýðir ,,þrýstingur“) túlkuð þannig að allt á jörðunni drægist saman eða ef menn ímynduðu sér fávíslega að svipuð ógæfa kæmi yfir mannkynið, þá er öldungis augljóst að slíkt getur aldrei gerst. Þeir munu vissulega andæfa og segja, að þessi forsenda guðlegrar opinberunar hafi ekki verið uppfyllt. Þannig hafa röksemdir þeirra hljómað og gera enn. En með ,,þrengingu“ er átt við vöntun á hæfni til að öðlast andlega þekkingu og skilja orð Guðs. Með henni er átt við að þegar sól sannleik- ans hefur hnigið til viðar og speglarnir sem endur- varpa ljósi hans eru liðnir undir lok, verður mannkyn- ið ,,þrengingum“ að bráð og veit ekki hvar leita á leiðsagnar. Þannig fræðum vér þig um túlkun arf- sagnanna og birtum þér leyndardóma guðlegrar visku, svo að þér megi auðnast að skilja merkingu hennar og komast í hóp þeirra sem hafa drukkið af bikar himneskrar þekkingar og skilnings.
Og íhuga nú þessi orð hans: ,,Sólin mun sortna og tunglið ekki gefa skin sitt og stjörnurnar hrapa af himni.“ Með orðunum ,,sól“ og ,,tungl“ sem notuð er í ritningum spámanna Guðs er ekki aðeins átt við sól og mána hins sýnilega alheims. Nei, þeir hafa gætt þessi orð margvíslegum merkingum. Í sérhverju tilviki hafa þeir gefið þeim ákveðna þýðingu. Þannig er með ,,sól“ í einum skilningi orðsins átt við þær sólir sannleikans sem rísa frá dagsbrún fornrar dýrðar og fylla veröld- ina af gjafmildi sinni náðarútstreymi af hæðum. Þess- ar sólir sannleikans eru allsherjarbirtingar Guðs í heimum eiginda hans og nafna og gegna sama hlut- verki og hin sýnilega sól sem fyrir ákvörðun Guðs, hins sanna, hins dáða, stuðlar að þroska allra jarðn- eskra fyrirbrigða, svo sem trjánna og ávaxtanna og litbrigða þeirra, steinefna jarðar og alls sem augað sér í heimi sköpunarinnar. Þannig koma hinir guðlegu ljósgjafar því til vegar með ástríki sínu og þroskandi áhrifum að tré guðlegrar einingar, ávöxtur eindar hans, lauf andlegrar lausnar, blóm þekkingar og fullvissu og myrtur visku og máls birtast og lifna. Þessvegna endurnýjast heimurinn við upprás þessara ljósgjafa Guðs, vötn eilífs lífs streyma fram, öldur ástríkis rísa, ský náðar hnappast saman og andblæ gjafmildi andar yfir alla hluti skapaða. Hitinn sem þessar sólir Guðs gefa frá sér og þeir ódeyjandi eldar sem þær kveikja valda því að ljós ástar Guðs skín skært í hjörtum mannkynsins. Fyrir ríkulega náð þessara tákna aðskilnaðar er anda eilífs lífs blásið í líkama hinna dánu. Vissulegu er hin sýnilega sól aðeins tákn um dýrð þessarar sólar sannleikans; ljósgjafa sem engan jafningja getur átt, enga líkingu eða keppinaut. Allt sem til er lifir, hrærist og hefur verund sína með atbeina hans. Það birtist fyrir náð hans og til hans snýr það aftur. Frá honum eru allir hlutir komnir og til hirslna opinberunar hans hafa þeir allir snúið aftur. Frá honum kom allt sem skapað er og til hirslna laga hans hverfur það aftur.
Það, að þessar guðlegu sólir virtust stundum háðar sérstökum titlum og eigindum eins og þú hefur séð og sérð enn, er ekki neinu að kenna nema ófullkomnum og takmörkuðum skilningi vissra huga. Annars eru þeir ævinlega og munu um alla eilífð vera upphafnir yfir sérhvert lofsyrði og helgaðir frá sérhverri eigind sem gæti lýst þeim. Innsti kjarni allra nafna getur ekki vænst þess að fá inngöngu í hirð heilagleika þeirra og hin æðsta og hreinasta allra eiginda getur aldrei nálg- ast dýrðarríki þeirra. Ómælanlega hátt eru spámenn Guðs upphafnir yfir skilning manna sem geta aldrei þekkt þá nema í gegnum þeirra eigin sjálf. Fjarri sé það dýrð hans, að hægt sé að mikla hans útvöldu með nokkru öðru en þeirra eigin persónum. Dýrlegir eru þeir ofar lofgjörð manna; upphafnir yfir mannlegan skilning!
Orðið ,,sólir“ hefur oft verið notað í ritningum hinna ,,flekklausu sálna“ um spámenn Guðs, þessi geislandi tákn andlegrar lausnar. Meðal þessara rita eru eftirfarandi orð skráð í ,,Bæn Nudbih“[22]: ,,Hvað er orðið af hinum ljómandi sólum! Hvað er orðið af þessum lýsandi tunglum og tindrandi stjörnum?“ Af þessu er augljóst að orðin ,,sól“, ,,tungl“ og ,,stjörnur“ tákna fyrst og fremst spámenn Guðs, dýrlingana og félaga þeirra — sólir sem hafa stafað ljósi þekkingar sinnar á veraldir hins sýnilega og ósýnilega.
Í öðrum skilningi er með þessum orðum átt við guðsmenn fyrri trúarkerfa sem lifa á dögum síðari opinberanna og veita trúarbrögðunum forystu. Ef þessir guðsmenn eru upplýstir af ljósi síðari opinber- unar verða þeir þóknanlegir Guði og stafa frá sér eilífu ljósi. Að öðrum kosti eru þeir nefndir myrkvað- ir, jafnvel þótt þeir séu á ytra borði leiðtogar manna, því að trú og vantrú, leiðsögn og villa, hamingja og auðnuleysi, ljós og myrkur, er allt háð leyfi hans sem er sól sannleikans. Hver sá á meðal guðsmanna sér- hverrar aldar sem á degi reikningsskilanna fær vitnis- burð trúar frá uppsprettu sannrar þekkingar þiggur vissulega lærdóm, guðlegri hylli og ljós sanns skiln-
[22] Harmsöngur Imáms ‘Alí ings. Að öðrum kosti verður hann brennimerktur sem sekur um flónsku, afneitun, guðlast og kúgun.
Það er ljóst hverjum skilningsríkum áhorfanda, að líkt og ljós stjörnunnar bliknar fyrir geisladýrð sólar- innar, þannig verða sólir jarðneskrar þekkingar, visku og skilnings að engu andspænis geisladýrð Dagstjörnu sannleikans, sól guðlegrar upplýsingar.
Að orðið ,,sól“ hefur verið notað um trúarleiðtoga er háð upphafinni stöðu þeirra, frægð og orðstír. Slík- ir eru hinir almennt viðurkenndu guðsmenn hverrar aldar sem mæla af myndugleika og byggja orðstír sinn á traustum grunni. Ef þeir líkjast sól sannleikans verða þeir vissulega taldir meðal hinna upphöfnustu allra ljósgjafa; að öðrum kosti verður litið á þá sem mið- depla vítiselds. Eins og hann sagði: ,,Vissulega eru bæði sól og máni dæmd til að þjást í vítiseldi.“[23] Þú ert vafalaust kunnugur túlkun orðanna ,,sól“ og ,,máni“ sem minnst er á í þessu versi; þessvegna er engin þörf á að vitna til þess. Og hver sá sem er af efni þessarar ,,sólar“ og þessa ,,mána“, þ.e. fylgir fordæmi þessara leiðtoga með því að játast falsi og snúa baki við sann- leikanum, hann kemur án nokkurs vafa úr myrkri vítis og hverfur þangað aftur.
Og nú sæmir okkur, ó leitandi, að halda fast við ‘Urvatu’l-Vuthqá, svo að okkur megi auðnast að snúa baki við dimmri nótt villunnar og umfaðma morgun- birtu guðlegrar leiðsagnar. Eigum við ekki að flýja ásjónu afneitunar og leita í svalandi forsælu vissunn- ar? Eigum við ekki að frelsa okkur frá hryllingi djöful-
[23] Kóraninn 55:5
legs svartnættis og hraða ferð okkar til rísandi ljóss hinnar himnesku fegurðar? Þannig gefum við þér ávexti af tré himneskrar þekkingar svo að þú, glaður og fagnandi, megir hvílast í Ridván guðlegrar visku.
Í öðrum skilningi er með orðunum ,,sól“, ,,máni“ og ,,stjörnur“ átt við þau lög og kenningar sem hafa verið grundvallaðar og kunngerðar í sérhverju trúarkerfi, svo sem lög um bænir og föstu. Þegar fegurð Múh- ammeðs spámanns hvarf sýnum voru þessi lög, að boði Kóransins, talin hin veigamestu og þungvægustu af lögum trúarkerfis hans. Þessu bera textar arfsagn- anna og króníkanna vitni. Ekki þarf að vitna til þeirra hér vegna þess hve þekktar þær eru. Nei, áhersla hefur öllu fremur verið lögð á bænalögin í sérhverju trúarkerfi og þeim hvarvetna framfylgt. Þessu bera vitni skráðar arfsagnir sem eru eignaðar þeim geislum sem stafað hefur frá sól sannleikans, kjarna Múh- ammeðs spámanns.
Arfsagnirnar staðfestu þá staðreynd, að í öllum trúarkerfum hafa bænalögin verið grundvallarþáttur í opinberunum allra spámanna Guðs. Form þeirra og háttur hefur verið aðlagaður breytilegum þörfum sér- hverrar aldar. Þar sem sérhver síðari opinberun hefur numið úr gildi siði, venjur og kenningar sem voru augljóslega, sérstaklega og tryggilega grundvallaðar í fyrri trúarkerfum, hefur þeim þannig á táknrænan hátt verið lýst með orðunum ,,sól“ og ,,máni“. ,,Að hann mætti reyna yður, hver yðar bæri af í gerðum.“[24]
Auk þess hafa orðin ,,sól“ og ,,máni“ í arfsögnunum
[24] Kóraninn 67:2
verið notuð um bæn og föstu, líkt og sagt er: ,,Fasta er upplýsing, bæn er ljós.“ Dag einn heimsótti oss nafn- togaður guðsmaður. Í samræðum vorum færði hann í tal fyrrgreinda arfsögn. Hann sagði: ,,Þar eð fasta veldur því að líkamshitinn hækkar hefur henni verið líkt við ljós sólarinnar og þar sem bæn á næturstund endurnærir manninn hefur henni verið líkt við geisla mánans.“ Og þá skildum vér að vesalings manninum hafði ekki verið miðlað einum dropa af hafi sanns skilnings og hann hafði villst langt frá brennandi þyrnirunna guðlegrar visku. Vér sögðum því hæversklega við hann: ,,Túlkun yðar göfga á þessari arfsögn er sú sem tíðkast meðal manna. Væri ekki hægt að túlka hana öðruvísi?“ Hann spurði oss: ,,Hvernig?“ Vér svöruðum: ,,Múhammeð, innsigli spámannanna og hinn virtasti af hinum útvöldu Guðs hefur líkt trúarkerfi Kóransins við himin vegna upp- hafningar þess, háleitra áhrifa, tignar og þeirrar stað- reyndar, að það felur í sér öll trúarbrögðin. Og þar sem sólin og máninn eru björtustu og mest áberandi hnettirnir á festingunni, þannig hafa tveir skínandi hnettir verið ákvarðaðir himni trúar Guðs — fasta og bæn. ,,Islám er himinn; fasta er sól þess, bæn tungl þess.“
Þetta er tilgangurinn með táknrænum orðum birt- inga Guðs. Þarafleiðandi er notkun orðanna ,,sól“ og ,,máni“ um þá hluti sem þegar hefur verið minnst á, sönnuð og réttlætt með texta heilagra versa og skráðra arfsagna. Því er auðsætt að með orðunum ,,sólin mun sortna og tunglið ekki gefa skin sitt og stjörnurnar hrapa af himni“ er átt við vegvillu guðsmannanna og ógildingu laga sem hafa verið tryggilega grundvölluð með guðlegri opinberun. Birting Guðs hefur sagt allt þetta fyrir á táknrænu máli. Engir nema hinir réttlátu munu bergja á þessum bikar; engir nema hinir guð- legu fá skerf af honum. ,,Hinir réttlátu skulu drekka af bikar sem er tempraður við kamfórubrunninn.“[25]
Það verður ekki dregið í efa, að í hverri nýrri opin- berun myrkvast ,,sól“ og ,,máni“ kenninga, laga, boða og banna sem hafa verið grundvölluð í undanfarandi trúarkerfi og yfirskyggt menn þeirrar aldar — þ.e. þau eru slokknuð og hafa ekki lengur áhrif. Íhuga nú: Ef fylgjendur guðspjallanna hefði skilið táknræna merkingu orðanna ,,sólar“ og ,,mána“; ef þeir hefðu, andstætt hinum vegvilltu og öfugsnúnu, leitað upplýs- ingar frá honum sem er opinberandi himneskrar þekkingar, hefðu þeir vissulega skilið tilgang þessara orða og ekki þjáðst og kvalist í myrkri eigingjarnra ástríðna sinna. En þar eð þeim mistókst að afla sér sannrar þekkingar frá sjálfri uppsprettunni hafa þeir tortímst í hættulegum dal villu og vantrúar. Þeir hafa ekki ennþá vaknað og skilið að öll fyrirheitnu táknin hafa verið opinberuð, að hin fyrirheitna sól hefur risið yfir sjónhring guðlegrar opinberunar og að ,,sól“ og ,,máni“ kenninga, laga og lærdóms fyrri trúarkerfa hafa sortnað og hnigið til viðar.
Og gakk nú með einörðu augnaráði og styrkum vængjum inn á braut fullvissu og sannleika: ,,Seg: það er Guð: Leyf þeim svo að gamna sér í friði að aðfinnsl-
[25] Kóraninn 76:5
um sínum.“[26] Þannig munt þú komast í hóp þeirra félaga og vina sem hann sagði um: ,,Þeir sem segja: ,Drottinn okkar er Guð‘ og ganga staðfastir áfram á vegi hans, yfir þá munu englarnir vissulega stíga nið- ur.“[27] Þá munt þú sjá alla þessa leyndardóma með þínum eigin augum.
Ó bróðir minn! Taktu skref andans, svo að þú meg- ir með leifturhraða þjóta yfir eyðimerkur fjarlægðar og sorgar, komast til Ridván eilífra endurfunda og á einu andartaki samneyta hinum himnesku öndum. Því með mannlegum fótum getur þú aldrei vænst þess að fara þessar ómælanlegu vegalengdir né ná tak- marki þínu. Friður sé með honum sem ljós sannleik- ans leiðir í allan sannleika og sem í nafni Guðs stendur á vegi málstaðar hans á ströndum sanns skilnings.
Þetta er merking hinnar helgu ritningargreinar: ,,Nei! Ég sver við Drottinn austranna og vestranna“,[28] því að ,,sólirnar“ sem vísað er til koma upp og setjast hver á sínum sérstaka stað. Kóran-skýrendum tókst ekki að skilja táknræna merkingu þessara ,,sólna“ og áttu þessvegna einnig í erfiðleikum með að útskýra ofangreint vers. Sumir þeirra héldu því fram að orðin ,,austur“ og ,,vestur“ hafi verið notuð í fleirtölu vegna þess að sólin rís á hverjum degi frá nýjum stað. Aðrir hafa skrifað að versið eigi við árstíðirnar fjórar, því að sólaruppkoma og sólsetur breytist með árstíðunum. Svo næmur er skilningur þeirra! Engu að síður halda
[26] Kóraninn 6:91
[27] Kóraninn 41:30
[28] Kóraninn 70:40
þeir áfram að tileinka þessum gimsteinum þekkingar, þessum óaðfinnanlegu og skærustu táknum viskunn- ar, rangindi og flónsku.
Reyndu einnig í ljósi þessarar skýru, öflugu og ótví- ræðu fullyrðinga að skilja merkingu orðanna ,,klofn- ing himnanna“ — eitt þeirra tákna sem boðar komu hinnar síðustu stundar, upprisudagsins. Eins og hann sagði: ,,Þegar himinninn verður klofinn sundur.“[29] Með ,,himni“ er átt við himinn guðlegrar opinberunar sem er hafinn upp með sérhverri nýrri birtingu og klofinn sundur með þeirri næstu. Með orðunum ,,klofinn sundur“ er átt við úreldingu og afnám fyrr- verandi trúarkerfa. Ég sver við Guð! Að kljúfa þennan himinn sundur er í augum hinna skynibornu máttugri gerð en að kljúfa sundur hinn sýnilega him- inn. Hugsa þig um eitt andartak: Guðleg opinberun hefur árum saman verið tryggilega grundvölluð; allir sem hafa játast henni hafa alist upp og nærst í forsælu hennar; kynslóðir manna agaðar í ljósi laga hennar; menn hafa heyrt feður sína segja frá ágæti hennar — þannig að mannsaugað hefur ekkert séð nema gagn- takandi áhrif náðar hennar og dauðleg eyru ekkert heyrt nema glymjandi tign boða hennar. Er hægt að hugsa sér máttugra verk en að slík opinberun skuli með mætti Guðs vera ,,klofin sundur“ og numin úr gildi með birtingu einnar sálar? Íhuga hvor gerðin er máttugri, þessi eða sú sem þessir auvirðilegu og fávísu menn hafa ímyndað sér að ,,klofning himinsins“ merkti?
[29] Kóraninn 82:1
Leið þér ennfremur í huga þrengingarnar og bitur- leikann í lífi þessara opinberenda hinnar guðlegu feg- urðar. Íhuga hversu einir og hjálparvana þeir stóðu gegn heiminum og öllum þjóðum hans er þeir kunn- gerðu lög Guðs! Hversu harðvítugar ofsóknir sem þessar helgu, dýrmætu og blíðu sálir þoldu, sýndu þær samt langlundargeð í mikilleika valds síns og þrátt fyrir herradóm sinn þjáðust þær og þreyðu.
Reyndu einnig að skilja merkingu orðanna ,,um- breyting jarðarinnar“. Vita skaltu, að jarðvegi sér- hvers hjarta sem örlátar regnskúrir náðar frá ,,himni“ guðlegrar opinberunar hafa fallið á hefur vissulega verið breytt í jörð guðlegrar þekkingar og visku. Hví- líkar myrtur einingar hafa ekki sprottið úr jarðvegi hjartna þeirra! Þvílík blóm sannrar þekkingar og visku hafa ekki runnið upp af upplýstum brjóstum þeirra! Ef engin breyting hefði orðið á jarðvegi hjartna þeirra, hvernig gætu slíkar sálir sem ekki hafa lært einn bókstaf, engan kennara séð og aldrei gengið í skóla, mælt slík orð og sýnt slíka þekkingu sem ekki er á færi neins að skilja? Mér sýnist sem þeir hafi verið mótaðir úr leir takmarkalausrar þekkingar og hnoð- aðir í vatni guðlegrar visku. Þessvegna hefur verið sagt: ,,Þekking er ljós sem Guð varpar í hjarta hvers sem hann vill.“ Þessi þekking er og hefur ætíð verið lofsverð ólíkt þeirri takmörkuðu þekkingu sem á uppruna sinn í hjúpuðum og dimmum hugum. Þessa takmörkuðu þekkingu laumast þeir jafnvel til að taka hver frá öðrum og stæra sig af henni hégómlega!
Ef aðeins hjörtu mannanna gætu hreinsast af þeim takmörkunum og dimmu hugsunum manna sem þröngvað er upp á þá, svo þeir geti uppljómast af ljósi sólar sannrar þekkingar og skilið leyndardóm guð- legrar visku! Íhuga nú: Ef skrælnuð og hrjóstrug jörð þessara hjartna breytist ekki, hvernig gætu þeir nokkru sinni veitt opinberun guðlegra leyndardóma og opinberendum hins guðlega kjarna viðtöku? Því hefur hann sagt: ,,Á þeim degi þegar jörðin verður að nýrri jörð.“[30]
Andblær hylli frá konungi sköpunarinnar hefur jafnvel valdið breytingum á hinni efnislegu jörð ef þér hugleiðið í hjarta yðar leyndardóma guðlegrar opinberunar.
Og nú hvað varðar merkingu þessarar ritningar- greinar: ,,Á upprisudeginum heldur hann gjörvallri jörðunni í greip sinni og vefur himnunum saman í hægri hendi sér. Dýrð sé honum! Og hátt sé hann upphafinn yfir þá jafningja sem þeir eigna honum!“[31] Og dæm nú af sanngirni. Ef þessi ritningargrein tákn- aði það sem menn halda, að hvaða gagni kæmi hún þá manninum, mættum við spyrja? Auk þess er augljóst að engin hönd sýnileg mannlegu auga gæti fram- kvæmt slík verk og ekki væri heldur hægt að eigna hana upphöfnum kjarna hins eina sanna Guðs. Nei, slík staðhæfing er aðeins opinskátt guðlast, algjör ranghverfa sannleikans. Og ef menn héldu að þessi ritningargrein ætti við birtingar Guðs sem yrðu kvaddar á degi dómsins til að framkvæma slíkar gerðir
[30] Kóraninn 14:48
[31] Kóraninn 39:67
virðist það einnig fjarri sanni og slík hugmynd er vissulega einskis virði. Þvert á móti. Með orðinu ,,jörð“ er átt við jörð skilnings og þekkingar og með ,,himn- um“ við himna guðlegrar opinberunar. Íhuga hvernig hann hefur annarsvegar með máttugri greip sinni breytt áður afhjúpaðri jörð þekkingar og skilnings í einskæra hnefafylli og hinsvegar breitt út nýja og upp- hafna jörð í hjörtum manna og þannig látið hin fersk- ustu og yndislegustu blóm og voldugstu og háleit- ustu tré spretta úr upplýstum brjóstum manna.
Íhuga ennfremur hvernig upphafnir himnar trúarkerfa fortíðarinnar hafa verið undnir saman af hægri hönd máttar, hvernig himnar guðlegrar opin- berunar hafa verið reistir upp með skipun Guðs og skrýddir sól, mána og stjörnum undursamlegra boð- orða hans. Slíkir eru leyndardómar orðs Guðs sem hafa verið birtir og afhjúpaðir í þeim tilgangi að þú megir skynja morgunbirtu guðlegrar leiðsagnar, getir með valdi trausts og afneitunar slökkt á lampa hégóm- legs hugarburðar, fánýtra ímyndana, hiks og efa og tendrað í innsta afkima hjarta þíns nýfætt ljós guðlegr- ar þekkingar og vissu.
Vit með vissu að tilgangurinn með öllum þessum táknrænu orðum og torræðu tilvitnunum sem koma frá opinberendum heilags málstaðar Guðs hefur verið sá að reyna þjóðir heimsins, svo að greina megi jörð hreinna og upplýstra hjartna frá spilltum og ófrjó- sömum jarðvegi. Frá ómunatíð hefur Guð beitt þess- ari aðferð meðal skepna sinna og þetta staðfesta skráðar sagnir hinna helgu bóka.
Og hugleið nú einnig opinberaða ritningargrein um ,,Qiblih“[32]. Þegar Múhammeð, sól spámennskunn- ar, hafði flúið frá dagsuppsprettu Bathá[33] til Yathrib[34] hélt hann áfram þeim sið meðan hann baðst fyrir að snúa ásjónu sinni til Jerúsalem, hinnar helgu borgar, allt fram til þess tíma er gyðingar byrjuðu að hrakyrða hann. Að endurtaka hrakyrðin hér væri óboðlegt þessum síðum og myndi þreyta lesandann. Múhamm- eð var mjög misboðið með þessum orðum. Meðan hann í djúpri hugleiðslu og furðu horfði til himins heyrði hann ljúfa rödd Gabríels sem sagði: ,,Af hæð- um sjáum vér þig snúa ásýnd þinni til himins; en vér munum snúa þér til Qiblih sem þér mun þekkjast.“[35] Næsta dag þegar spámaðurinn bað hádegisbænina með félögum sínum og hafði framkvæmt tvær hinna lögboðnu Rik‘ats[36], heyrðist rödd Gabríels aftur: ,,Bein þú augliti þínu til hinnar heilögu mosku.“[37,38] Í miðri þessari sömu bæn sneri Múhammeð skyndilega ásýnd sinni frá Jerúsalem til Ka‘bih. Þá greip mikil skelfing félaga spámannsins. Reynt var vægðarlaust á trú þeirra. Svo mikill var ótti þeirra að margir hættu að biðjast fyrir og sneru baki við trú sinni. Vissulega olli Guð þessu uppnámi í þeim tilgangi einum að láta reyna til þrautar á þjóna sína. Annars hefði hann, hinn fullkomni konungur, auðveldlega getað látið
[32] Bænarátt — áttin sem horfa skal til í bæn.
[33] Mekka
[34] Medína
[35] Kóraninn 2:144
[36] Það að falla fram í lotningu
[37] Í Mekka
[38] Kóraninn 2:149
Qiblih verið óbreytta og Jerúsalem vera áfram mið- depil lofgjörðar í trúarkerfi hans og ekki svift þá helgu borg þeirri sérstöku velþóknun sem henni hafði verið sýnd.
Enginn hinna mörgu spámanna sem hafa verið sendir sem boðendur Guðs orðs frá því Móse var birtur, svo sem Davíð, Jesús og aðrir meðal hinna upphafnari opinberenda sem komu fram á tímaskeið- inu milli opinberana Móse og Múhammeðs, breyttu nokkru sinni reglunni um Qiblih. Þessir sendiboðar Drottins sköpunarinnar hafa allir sem einn boðið þjóðum sínum að snúa sér í sömu átt. Í augum Guðs, hins fullkomna konungs, eru allir staðir jarðarinnar einn og hinn sami nema sá sem hann ákvarðar sérstakt hlutverk á dögum opinberendanna. Eins og hann hef- ur opinberað: ,,Austrið og vestrið eru Guðs; því hvert sem þér snúið yður, þar er ásýnd Guðs.“[39] En þrátt fyrir þennan sannleika, hversvegna hefði átt að skipta um Qiblih og valda þannig undrun og ofboði meðal manna með þeim afleiðingum að félagar spámannsins tvístigu og komust í slíkt uppnám? Já, slíkir atburðir sem slá hjörtu allra manna felmtri eru aðeins próf- raun Guðs fyrir sérhverja sál svo sannleikurinn megi birtast og verða aðgreindur frá falsi. Þannig hefur hann opinberað eftir sundrungina meðal mannanna: ,,Vér settum ekki Qiblih að þínum vilja heldur vildum vér þekkja þá sem fylgja postulanum frá þeim sem snúast á hæla.“[40] ,,Hræddar ösnur sem flýja ljón.“[41]
[39] Kóraninn 2:115
[40] Kóraninn 2:143
[41] Kóraninn 74:50
Ef þú hugleiðir um stund þessi orð í hjarta þínu munt þú vissulega sjá hlið skilnings opnast og alla þekkingu og leyndardóma þeirra birtast augum þín- um. Slíkir atburðir verða aðeins til þess að sálir mann- anna geti þroskast og frelsast úr prísund sjálfs og ástríðu. Annars hefur sá fullkomni konungur um alla eilífð í kjarna sínum verið óháður skilningi allra vera og hann verður um alla eilífð í sinni eigin verund upphafinn yfir vegsömun sérhverrar sálar. Einn and- blær auðlegðar hans nægir til að skrýða allt mannkyn kyrtli ríkidæmis og einn dropi úr hafi örlátrar náðar hans nægir til að færa öllum verum dýrð eilífs lífs. En þar sem hið guðlega áform felur í sér að sannleikann skuli greina frá falsi og sól frá skugga, hefur hann á sérhverri árstíð sent skúrir þolrauna niður yfir mann- kynið frá ríki dýrðar sinnar.
Ef menn hugleiddu líf hinna fornu spámanna, mundi þeim veitast svo auðvelt að þekkja og skilja vegu þessara spámanna, að þeir hættu að láta orð og gerðir sem ganga gegn þeirra eigin veraldlegu ástríð- um byrgja sér sýn. Þannig myndu þeir eyða sérhverri byrgjandi blæju með eldinum sem brennur í runni guðlegrar þekkingar og fá tryggilega staðfestu í hásæti friðar og fullvissu. Íhuga t.d. Móse, son ‘Imráns, einn hinna upphöfnu spámanna og höfund guðlega opin- beraðrar bókar. Er hann dag einn gekk gegnum markaðinn á yngri árum sínum áður en ætlunarverk hans var kunngert, sá hann tvo menn fljúgast á. Ann- ar þeirra bað Móse að hjálpa sér gegn andstæðingi sínum. Móses skarst þá í leikinn og drap hann. Þessu ber vitni texti hinnar helgu bókar. Ef skýra ætti frá smáatriðum mundi það lengja og trufla röksemda- færsluna. Fregnin um þetta atvik breiddist um borg- ina og Móses var óttasleginn eins og texti bókarinnar ber vitni. Og þegar viðvörunin ,,Ó Móses! Sannlega taka höfðingjarnir ráð saman um að drepa þig“[42] náði eyrum hans, fór hann úr borginni og tók sér bústað í Midíanslandi í þjónustu Shoebs. Er Móses sneri aftur kom hann í dalinn helga í Sinaí-eyðimörkinni. Þar vitraðist konungur dýrðarinnar honum í ,,Trénu sem hvorki er af austri né vestri“. Þar heyrði hann hug- næma rödd andans tala úr eldsloganum og bjóða hon- um að upplýsa faraóiskar sálir ljósi guðlegrar leið- sagnar og frelsa þær frá skuggunum í dal sjálfs og ástríðu svo að þær mættu komast á engi himnesks unaðar og frelsa þær með Salsabíl afneitunar frá ráð- villu fjarlægðar til þess að þær gætu gengið inn í friðsæla borg himneskrar návistar. Þegar Móses kom til Faraós og flutti honum hina himnesku orðsend- ingu að boði Guðs mælti Faraó í móðgandi tóntegund og sagði: ,,Ert þú ekki sá sem framdir morð og gerðist trúvillingur?“ Þannig skýrði Drottinn tignar frá þeim orðum sem Faraó mælti við Móse: ,,Hvaða verknað hefur þú framið! Þú tilheyrir hinum vanþakklátu. Hann sagði: Ég gerði það vissulega og tilheyrði þeim sem fór villur vega. Og ég flúði frá þér þegar mér stóð stuggur af þér, en Drottinn minn hefur gefið mér visku og gert mig einn af postulum sínum‘ “[43]
Og hugleið nú í hjarta þínu uppnámið sem Guð olli.
[42] Kóraninn 28:20
[43] Kóraninn 26:19
Hugsaðu um þær einkennilegu og margvíslegu þraut- ir sem hann reynir þjóna sína með. Íhugaðu hvernig hann skyndilega útvaldi einn af þjónum sínum og treysti honum fyrir upphöfnu hlutverki himneskrar leiðsagnar. Manni sem var þekktur fyrir morð og hafði sjálfur viðurkennt grimmd sína og sem í nær 30
ár hafði í augsýn heimsins verið uppfóstraður á heim- ili Faraós og nærður við borð hans. Gat Guð, hinn almáttugi konungur, ekki haldið aftur af Móse, svo ekki mætti ásaka hann um manndráp og valda þannig andúð og ráðaleysi meðal manna?
Leið þér ennfremur í huga ástand og aðstæður Maríu. Svo mikið var úrræðaleysi þessarar fegurstu ásýndar og kringumstæður hennar svo hörmulegar, að hún harmaði beisklega að hafa nokkru sinni fæðst. Þessu ber vitni texti hins heilaga vers, þar sem þess er getið að eftir að hún hafði fætt Jesú kveinaði hún yfir hlutskipti sínu og hrópaði: ,,Ó að ég hefði dáið áður en til þessa kom og væri öldungis gleymd!“[44] Ég sver við Guð! Slíkt kvein tærir hjartað og skekur verund- ina. Slíkt felmtur einnar sálar, slík örvílnun, gæti ekki átt sér neinar aðrar orsakir en átölur óvinarins og aðfinnslur trúvillingsins og hinna öfugsnúnu. Íhug- aðu - hvaða svar gat María gefið samferðafólki sínu? Hvernig gat hún fullyrt að ófeðrað barn væri getið af heilögum anda? Þessvegna tók María, þessi hulda og ódauðlega ásýnd, upp barn sitt og sneri heim. Fólkið hafði ekki fyrr komið auga á hana en það hóf upp
[44] Kóraninn 19:22
raddir sínar og sagði: ,,Ó systir Arons! Ekki var faðir þinn illmenni né móðir þín lauslát.“[45]
Og hugleiddu nú þetta mesta umrót, þessa átakan- legu prófraun. Þrátt fyrir allt þetta íklæddi Guð þenn- an kjarna andans sem þekktur var meðal manna sem föðurleysingi, dýrð spámennskunnar og gerði hann að vitnisburði sínum öllum sem eru á himnum og jörðu.
Sjá hve ólíkir vegir birtinga Guðs sem konungur sköpunarinnar hefur ákvarðað, eru aðferðum og ástríðum manna! Þegar þú skilur kjarna þessara guð- legu leyndardóma munt þú skilja áform Guðs, hins guðlega heillanda, hins ástfólgna. Þú munt líta á orð og gerðir þessa almáttuga yfirdrottnara sem eitt og hið sama og það í þeim mæli, að hvaðeina sem þú sérð í gerðum hans muntu einnig finna í orðum hans. Og hvaðeina sem þú lest í orðum hans þekkir þú aftur í gerðum hans. Hið ytra er því slíkar gerðir og orð hefndareldur yfir illræðismennina og hið innra eru þau vatn miskunnar fyrir hina réttlátu. Ef auga hjart- ans opnaðist mundi það vissulega sjá að orðin sem opinberast frá himni vilja Guðs eru ígildi gerðanna sem hafa komið frá ríki guðlegs valds.
Og ver nú varkár, ó bróðir! Ef slíkir atburðir gerð- ust í þessu trúarkerfi og þvílíkir viðburðir yrðu á þess- um tímum, hvað mundu mennirnir þá taka til bragðs? Eg sver við hann sem er sannur fræðari mannkynsins og opinberandi orðs Guðs: menn mundu án nokkurs vafa strax lýsa hann trúvilling og dæma hann til
[45] Kóraninn 19:28
dauða. Hversu fjarri fer því að þeir hlýði á röddina sem segir: Sjá! Jesús hefur birst frá anda heilags anda og Móses er kallaður til verkefnis sem Guð hefur ákvarðað! Þótt aragrúi radda hljómaði mundi ekkert eyra hlusta vér segðum að föðurlaust barn hefði verið kallað til spámanns eða morðingi hlýtt á boðskapinn: ,,Sannlega, sannlega er ég Guð!“ úr loga hins brenn- andi þyrnirunna.
Ef augu réttlætisins opnuðust mundu þau strax skynja í ljósi ofangreindra orða, að hann sem er mál- staður og hinsta áform allra þessara hluta er opinber- aður á þessum degi. Þótt svipaðir viðburðir hafi ekki gerst í þessu trúarkerfi halda mennirnir samt fast við þesskonar hégiljur sem óþokkinn elur með sér. Hversu hörmulegar eru ekki ákærurnar sem hann er borinn! Hversu heiftugar eru ekki ofsóknirnar sem hann er ofurseldur. Aldrei fyrr hafa menn orðið vitni að ákærum og ofsóknum sem jafnast á við þessar!
Máttugi Guð! Þegar flaumur orðanna var kominn á þetta stig sáum vér og sjá! Ilmsætur blær Guðs barst frá dögun opinberunar og morgunandvari blés frá Sheba hins eilífa. Tíðindi hans glöddu hjartað á ný og færðu sálinni óumræðilega gleði. Hann gerði alla hluti nýja og færði ótölulegar og ómetanlegar gjafir frá hinum óþekkjanlega vini. Kyrtill mannlegs lofs getur aldrei vænst þess að sæma göfugri tignarstöðu hans. Klæði málsins geta aldrei hæft skínandi mynd hans. Hann afhjúpar innri leyndarmál án orða og birtir hulda dóma hinna guðlegu orða án máls. Hann kenn- ir næturgölunum sem kvaka á greinum fjarlægðar og sorgar, kvein og andvörp, uppfræðir þá í list ástarinn- ar og sýnir þeim leyndardóminn með uppgjöf hjart- ans. Blómum í Ridván himneskrar sameiningar sýnir hann blíðuhót ástríðufulla elskhuga og afhjúpar töfra hins undurfagra. Anemónum í garði ástarinnar skýrir hann frá leyndarmálum sannleikans og hjörtum elsk- huganna treystir hann fyrir táknum hinna innstu, óskilgreinanlegu leyndardóma. Á þessari stundu er úthelling náðar hans svo ríkuleg að sjálfur heilagur andi fyllist öfund! Hann hefur gefið dropanum bylgj- ur hafsins og gætt mýfluguna ljóma sólarinnar. Svo mikil er úthelling örlætis hans að hin auvirðilegasta bjalla hefur leitað moskusilmsins og leðurblakan ljóss sólarinnar. Það hefur lífgað hina dauðu með anda lífsins og fengið þá til að hraða sér út úr gröfum dauðlegra líkama sinna. Það hefur staðfest hinn fá- fróða í sessi lærdóms og hafið hinn kúgaða í hásæti réttlætis.
Alheimurinn er þrunginn þessum margbreytilegu og ósýnilegu gjöfum og bíður þeirrar stundar þegar áhrifa þeirra fer að gæta í þessum heimi og hinir löngunarfullu og sárþyrstu höndla Kawthar síns heitt- elskaða og vegvilltur förumaður, týndur á auðnum fjarlægðar og eiveru, gengur inn í helgidóm lífsins og sameinast þrá hjarta síns. Í jarðvegi hvaða hjarta munu þessi heilögu fræ vaxa? Í garði hvaða sálar munu blóm hinna ósýnilegu raunveruleika spretta? Sannlega segi Eg, svo ákaft logar eldurinn í runna ástarinnar á Sinaí hjartans að niðandi vötn heilags máls geta aldrei slökkt loga þess. Úthöfin geta aldrei svalað brennandi þorsta þessa Levíatans og þessi Fön- ix hins ódeyjandi elds getur hvergi unnt sér hvíldar nema í ljómanum frá ásýnd hins heittelskaða. Kveiktu því, ó bróðir minn, á lampa andans með olíu visku í innsta afkima hjarta þíns og vernda hann í ljóshjálmi skilnings, svo að andi trúvillingsins geti ekki slökkt loga hans né snúið birtu hans í myrkur. Þannig höfum vér upplýst himinn máls dýrlegu sólarljósi himneskrar visku og skilnings svo hjarta þitt megi finna frið og þú megir tilheyra þeim sem hafa svifið á vængjum full- vissu til himins ástar Drottins síns, hins almiskunn- sama.
Og nú hvað varðar orð hans: ,,Og þá mun birtast tákn Mannssonarins á himnum“. Þessi orð merkja, að þegar sól himneskra kenninga hefur sortnað, stjörnur guðlegrar lagasetningar hafa hrapað og tungl sannrar þekkingar — fræðari mannkynsins — hefur snúist í myrkur, mælikvörðum leiðsagnar og hamingju verið umsnúið og morgun sannleika og réttlætis orðið næt- urmyrkri að bráð, þá mun tákn Mannssonarins birtast á himni. Með ,,himni“ er átt við hinn sýnilega himinn, því þegar sú stund nálgast að sólin á himni réttlætis birtist og örk guðlegrar leiðsagnar siglir á hafi dýrðar kviknar stjarna á himnum og boðar þjóð sinni komu þess æðsta ljóss. Á sama hátt mun stjarna birtast á ósýnilega himninum og verða fyriboði um komu hins sanna og upphafna morguns. Þetta tvöfalda tákn á hinum sýnilega og ósýnilega himni hefur boðað opin- berun sérhvers spámanns Guðs eins og almennt er talið.
Meðal spámannanna var Abraham, vinur Guðs. Áður en hann kunngerði köllun sína dreymdi Nimr- od draum. Síðan kallaði hann á spásagnamenn sem sögðu honum að stjarna væri risin á himni. Sömuleiðis kom kallari sem fór um allt landið og tilkynnti komu Abrahams.
Eftir hann kom Móse sem átti samræður við Guð. Spásagnamenn hans tíma vöruðu Faraó við með þess- um orðum: ,,Stjarna er risin á himni og sjá! Hún boðar fæðingu barns sem heldur örlögum þínum og þjóðar þinnar í höndum sér.“ Á sama hátt birtist vitringur sem í húmi nætur færði lýð Ísraels fagnaðartíðindi, sálum þeirra huggun og fullvissu hjörtum þeirra. Þessu bera vitni textar hinna helgu bóka. Ef allt væri tínt til yrði þessi pistill að bók. Auk þess er ekki ætlun vor að segja sögur um liðna daga. Guð ber oss vitni að það sem vér nú segjum, segjum vér aðeins sakir elsku í þinn garð, svo að hinir fátæku á jörðinni megi ná til sjávarstranda auðæfa, hinir fáfróðu verða leiddir til hafs himneskrar þekkingar og þeir sem þrá skilning neyta af Salsabíl himneskrar visku. Annars lítur þessi þjónn á íhugun slíkra texta sem alvarleg mistök og hörmulega yfirtroðslu.
Sömuleiðis vissu nokkrir vitringanna þegar stund opinberunar Jesú nálgaðist að stjarna hans hafði birst á himnum. Þeir leituðu hennar og fylgdu henni uns þeir komu til þeirrar borgar sem var sæti ríkis Heród- esar. Yfirráð hans á þeim dögum náðu til allra inn- byggjara þess lands.
Þessir vitringar sögðu: ,,Hvar er hinn nýfæddi gyð- ingakonungur? Því að vér höfum séð stjörnu hans austur frá og erum komnir til þess að veita honum lotning.“[46] Er þeir höfðu leitað komust þeir að raun um að í Betlehem, í landi Júdeu, var barn fætt. Þetta tákn var birt á hinum sýnilega himni. Hvað snertir táknið á hinum ósýnilega himni — himni guðlegrar þekkingar og skilnings — þá var það Yahyá, sonur Sakaría sem flutti mönnunum tíðindin um birtingu Jesú. Eins og hann hefur opinberað: ,,Guð boðar þér Yahyá sem á að bera vitni orði frá Guði og er mikil- menni og skírlífur.“[47] Merking ,,orðsins“ er Jesú og Yahyá sagði fyrir komu hans. Auk þess stendur skrif- að í hinum himnesku ritningum: ,,En á þeim dögum kemur Jóhannes skírari fram og predikar í óbyggðum Júdeu og segir: Gjörið iðrun, því að himnaríki er nálægt.“[48] Með Jóhannesi er átt við Yahyá.
Áður en fegurð Múhammeðs var afhjúpuð voru tákn hins sýnilega himins birt með sama hætti. Hvað varðar tákn hins ósýnilega himins birtust fjórir menn hver á fætur öðrum og tilkynntu mönnunum fagnað- artíðindin um dögun þessa guðlega ljósgjafa. Rúz-bih, seinna nefndur Salmán, naut þess heiðurs að vera í þjónustu þeirra. Er dauði eins þeirra nálgaðist sendi hann Rúz-bih til hins næsta, uns hinn fjórði er fann dauðann nálgast ávarpaði Rúz-bih og sagði: ,,Ó Rúz- bih! Þegar þú hefur tekið líkama minn og jarðsett hann, far til Hijáz, því þar mun sól Múhammeðs rísa. Sæll ert þú því þú munt líta ásýnd hans!“
Og nú hvað varðar þennan undursamlega og upp-
[46] Matt. 2:2
[47] Kóraninn 3:39
[48] Matt. 3:1-2
hafnasta málstað: Vit með vissu, að fjöldi stjörnufræð- inga hefur tilkynnt að stjarna hans muni birtast á hinum sýnilega himni. Einnig birtust Ahmad og Kázim[49], þessi tvö skínandi ljós — megi Guð helga legstaði þeirra!
Af öllu sem vér höfum greint frá má ljóst vera að fyrir opinberun sérhvers spegils sem endurspeglar hinn guðlegra kjarna hljóta táknin sem boða komu þeirra að opinberast bæði á hinum sýnilega og ósýni- lega himni sem er aðsetur sólar þekkingar, tungls visku og stjarna skilnings og máls. Tákn hins ósýnilega himins verða að birtast í persónu þess fullkomna manns sem kemur á undan sérhverjum opinberanda og uppfræðir og undirbýr sálir mannanna undir komu þessa guðlega ljósgjafa, ljóss einingar Guðs meðal manna.
Og nú hvað varðar orð hans: ,,Og síðan munu kyn- kvíslir jarðarinnar kveina og þær munu sjá manns- soninn komandi á skýjum himinsins með mætti og mikilli dýrð.“ Þessi orð tákna að á þeim dögum munu menn kveina yfir missi sólar guðlegrar fegurðar, tungls þekkingar og stjarna guðlegrar visku. Síðan munu þeir líta ásýnd hins Fyrirheitna, hinnar vegsöm- uðu fegurðar, stíga frá himnum og koma í skýjunum. Þetta táknar, að hin guðlega fegurð verður birt frá himni vilja Guðs og kemur í formi mannlegs musteris. Orðið ,,himinn“ táknar hátign og upphafningu, því hann er sá staður þar sem birtingar heilagleikans, sólir aldinnar dýrðar, opinberast. Þótt þessar fornu verur
[49] Shaykh Ahmad-i-Ahsá’í og Siyyid Kázim-i-Rashtí komi úr móðurkviði hafa þær í raun stigið niður frá himni vilja Guðs. Þótt þær dvelji á þessari jörðu eru sönn híbýli þeirra athvarf dýrðar í ríkjunum hið efra. Þótt þær gangi á meðal dauðlegra manna svífa þær á himnum guðlegrar nálægðar. Án fóta ganga þær stigu andans og án vængja rísa þær upp til háleitra hæða guðlegrar einingar. Á sérhverju hraðfleygu andartaki spanna þær ómælanleik geimsins. Í hverri andrá ferð- ast þær um ríki hins sýnilega og ósýnilega. Á hásæti þeirra stendur skrifað: ,,Ekkert hindrar hann í að vera upptekinn af einhverju öðru.“[50] Og á sess þeirra eru letruð orðin: ,,Sannlega, nýjar leiðir fer hann á hverj- um degi.“ Þær eru sendar út með yfirskilvitlegu afli hins aldna og eru reistar upp af upphöfnum vilja Guðs, hins máttugasta konungs. Þetta er það sem átt er við með ,,komunni í skýjum himinsins.“
Í máli hinna guðlegu ljósgjafa hefur orðið ,,himinn“ verið notað um marga hluti og fjölbreytta; t.d. ,,him- inn skipunar“, ,,himinn vilja“, ,,himinn guðlegs áforms“, ,,himinn guðlegrar þekkingar“, ,,himinn full- vissu“, ,,himinn máls“, ,,himinn opinberunar“, ,,him- inn dular“, o.s.frv. Í hverju tilviki notar hann orðið ,,himinn“ í ákveðinni merkingu. Þýðing hennar er ekki opinberuð neinum nema þeim sem eru innvígðir í guðlega leyndardóma og hafa drukkið af kaleik ódauðlegs lífs. Hann segir til dæmis: ,,Himininn hefur fæðu fyrir þig og geymir það sem þér hefur verið lofað.“[51]; jafnvel þótt það sé jörðin sem gefi slíka fæðu.
[50] Kóraninn 55:29
[51] Kóraninn 51:22
Ennfremur hefur verið sagt: ,,Nöfnin koma frá himn- um“, þótt þau komi af vörum manna. Ef þú hreinsaðir spegil hjarta þíns af ryki meinfýsni mundir þú skilja merkingu hinna táknrænu orða sem eru opinberuð af alltumlykjandi orði Guðs sem er birt í sérhverju trúarkerfi. Þú mundir uppgötva leyndardóma guð- legrar þekkingar. Þó getur þú ekki séð skínandi morg- un sannrar þekkingar fyrr en þú eyðir þeim blæjum fánýts lærdóms sem tíðkast meðal manna með eldi algjörs aðskilnaðar.
Vita skaltu í sannleika að þekking er tvennskonar: guðdómleg og djöfulleg. Önnur kemur frá brunni guðlegs innblásturs; hin er einungis endurspeglun hégómlegra og myrkra hugsana. Uppspretta hinnar fyrri er Guð sjálfur. Hreyfiafl hinnar síðari er hvískur eigingjarnar ástríðu. Önnur hefur að leiðarljósi orðin ,,Óttist Guð; Guð mun fræða yður“. Hin er aðeins staðfesting á sannleika orðanna: ,,Þekking er hin hryggilegasta blæja milli manns og Skapara hans.“ Hin fyrri laðar fram ávexti þolinmæði, löngunarfullr- ar þrár, sanns skilnings og ástar, en hin síðari gefur ekkert af sér nema hroka, hégómafíkn og dramb. Ekki er með neinu móti hægt að finna ódaun þessara tor- ræðu fræðikenninga sem hafa hjúpað heiminn myrkri af ummælum þeirra meistara heilags máls sem hafa útskýrt merkingu sannrar þekkingar. Tré slíkrar þekkingar getur ekki gefið af sér neitt nema ójöfnuð og uppreisn og ber enga ávexti nema hatur og öfund. Ávöxtur þess er banvænt eitur; skuggi þess eyðandi eldur. Hversu vel hefur ekki verið komist að orði: ,,Hald fast við kyrtilinn sem þrá hjarta þíns íklæðist og vík frá þér allri smán; bið hina veraldarvísu að víkja frá þér hversu þekkt sem nöfn þeirra eru.“
Hjartað verður því að hreinsa af fánýtum ummæl- um manna og helga frá sérhverri jarðneskri ást, svo það megi uppgötva dulda merkingu guðlegs innblást- urs og verða fjárhirsla leyndardóma guðdómlegrar þekkingar. Því hefur verið sagt: ,,Hann sem fetar hinn fannhvíta stíg og fylgir hinum fagurrauða stólpa mun aldrei komast til híbýla sinna nema hendur hans séu tómar af þeim veraldlegu hlutum sem mönnum eru kærir.“ Þetta er fyrsta krafan sem gerð er til hvers og eins sem gengur þennan veg. Íhuga þessi orð svo að þú getir með skýrri sýn skilið sannleika þeirra.
Vér höfum vikið frá markmiði röksemdafærslu okkar, jafnvel þótt allt sem sagt hefur verið þjóni þeim tilgangi einum að staðfesta markmið vort. Við Guð! Hversu heitt sem vér þráum að vera stuttorðir getum vér samt ekki hamið penna vorn. Þrátt fyrir allt sem vér höfum sagt hvílíkur aragrúi af perlum dyljast ekki í skel hjarta vors! Hversu margar húrís innri merkinga eru ekki enn fólgnar í herbergjum guðlegrar visku! Enginn hefur nálgast þær; — húrís sem ,,hvorki mað- ur né andi hefur áður snert.“[52] Þrátt fyrir allt sem sagt hefur verið virðist sem ekki einn einasti bókstafur tilætlunar vorrar hafi verið festur á blað né einu ein- asta tákni ljóstrað upp um málefni vort. Hvenær kemur trúfastur leitandi fram sem klæðist kyrtli píla- grímsins, nær til Ka‘bih hjartans þrár sinnar og upp- götvar leyndardóma guðlegs máls án eyra eða tungu?
[52] Kóraninn 55:56
Þannig hefur merking ,,himinsins“ í ofangreindum versum verið skýrð til fullnustu með þessum upplýs- andi, ótvíræðu og ljósu fullyrðingum. Og nú hvað varðar orð hans þess efnis, að Mannssonurinn ,,komi í skýjum himinsins.“ Með orðinu ,,ský“ er átt við þá hluti sem eru andstæðir aðferðum mannanna og ástríðum þeirra. Líkt og hann hafði opinberað í áður- nefndri ritningargrein: ,,Ætíð þegar postuli kemur til yðar með það sem hjörtu yðar vilja ekki, bólgnið þér upp af drambi, sakið suma um svik og drepið aðra“[53]. Þessi ,,ský“ tákna á einn hátt ógildingu laganna, afnám fyrri trúarkerfa, höfnun helgisiða og venja sem tíðkast meðal manna, upphafningu hinna ómenntuðu og trú- föstu yfir lærða andstæðinga trúarinnar. Í öðrum skilningi tákna þau birtingu þeirrar ódauðlegu feg- urðar í mynd dauðlegs manns sem er háður mannleg- um takmörkunum, svo sem mat og drykk, fátækt og ríkidæmi, dýrð og niðurlægingu, svefni og vöku og öðrum þeim hlutum sem varpa efa í hugi mannanna og valda fráhvarfi þeirra. Allar slíkar slæður eru á táknrænu máli nefndar ,,ský.“
Þetta eru ,,skýin“ sem valda því að himnar þekking- ar og skilnings allra sem dvelja á jörðu klofna. Eins og hann hefur opinberað: ,,Á þeim degi munu skýin kljúfa himininn.“[54] Líkt og skýin byrgja auganu sólar- sýn, þannig koma þessir hlutir í veg fyrir að sálir mannanna beri kennsl á birtu hins guðlega ljósgjafa. Þessu bera vitni orð vantrúarmannanna, eins og opin-
[53] Kóraninn 2:87
[54] Kóraninn 25:25
berað hefur verið í hinni helgu bók: ,,Og þeir hafa sagt: ,Hverskonar postuli er þetta? Hann neytir matar og gengur um strætin. Ef ekki kemur engill af himni sendur og staðfestir viðvaranir hans, munum við ekki trúa.‘ “[55] Aðrir spámenn hafa á sama hátt þjáðst vegna fátæktar og harðræðis, hungurs, hörmunga og um- skipta þessa heims. Þar sem þessar helgu persónur urðu að líða slíkan skort og neyð villtust mennirnir á auðnum kvíða og efasemda, lostnir undrun og ráð- leysi. Þeir furðaði sig á hvernig slík persóna gæti verið send frá Guði, staðfest yfirráð sín yfir öllum þjóðum og kynkvíslum jarðarinnar og sagt sig vera markmið allrar sköpunarinnar — líkt og hann hefur sagt: ,,Ef ekki væri þín vegna hefði ég ekki skapað allt á himnum og á jörðu“ — og samt orðið að þjást vegna svo smávægilegra hluta. Þér hefur án efa verið skýrt frá þjáningunum, fátæktinni, hörmungunum og auð- mýkingunum sem fallið hafa í hlut öllum spámönnum Guðs og félögum hans. Þú hlýtur að hafa heyrt hvernig höfuð fylgjenda hans voru send sem gjafir til ýmissa borga, með hve hraksmánarlegum hætti þeir voru hindraðir í að gera það sem þeim hafði verið boðið. Sérhver þeirra varð óvinum málstaðar síns að bráð og þurfti að þola það sem þeir lögðu á hann.
Það er augljóst að umbyltingarnar sem verða í hverju trúarkerfi eru hin dimmu ský sem koma á milli augna mannlegs skilnings og þeirra himnesku ljós- gjafa sem skína frá dagsbrún guðdómlegs kjarna. Íhugið hvernig menn hafa í margar kynslóðir líkt í
[55] Kóraninn 25:7
blindni eftir feðrum sínum og verið agaðir í samræmi við þær leiðir og markmið sem kveðið var á um í forskriftum trúar þeirra. Ef þessir menn yrðu þess skyndilega varir að maður sem hefur lifað mitt á með- al þeirra og verið háður sömu mannlega takmörkun- um og þeir sjálfir, væri byrjaður að afnema sérhverja viðurkennda meginreglu trúar þeirra — reglur sem voru lagðar til grundvallar uppeldi þeirra og ögun og sérhver afneitari eða andstæðingur þeirra var talinn trúvillingur, siðleysingi og illmenni — mundu þeir vissulega blindast og ekki geta viðurkennt sannleika hans. Slíkir hlutir eru sem ,,ský“ og byrgja þeim sýn sem hið innra með sér hafa ekki smakkað Salsabíl aðskilnaðar né drukkið af Kawthar þekkingar Guðs. Þegar slíkir menn komast í þannig aðstöðu verður blinda þeirra svo mikil að án nokkurs hiks lýsa þeir opinberanda Guðs trúvilling og dæma hann til dauða. Þú hlýtur að hafa heyrt um slíka viðburði sem gerst hafa á öllum öldum og sérð þá gerast á þessum dögum.
Þessvegna sæmir það okkur að sýna ítrustu viðleitni og leita ósýnilegrar aðstoðar Guðs svo þessar dimmu slæður, þessi ský prófrauna af himni ofan komi ekki á milli okkar og fegurðar skínandi ásýndar hans; að við getum þekkt hann aðeins af hans eigin sjálfi. Og ef við biðjum um sönnun fyrir sannleika hans ættum við að gera okkur eina og aðeins eina, að góðu svo við getum þannig náð til hans sem er uppspretta óendanlegrar náðar. Allar gnægtir jarðar verða að engu í návist hans. Þannig gætum við látið af því að álasa honum á hverjum degi og varpað frá okkur fánýtum heilafóstr- um okkar.
Miskunnsami Guð! Þrátt fyrir viðvaranir sem á dá- samlegu táknmáli og í óræðum vísbendingum hafa verið gefnar á umliðnum dögum og áttu að vekja þjóðir jarðarinnar og koma í veg fyrir að þær færu á mis við sinn skerf af svellandi úthafi náðar Guðs, hafa þeir viðburðir gerst sem við þegar höfum orðið vitni að! Tilvísanir til þeirra má einnig finna í Kóraninum eins og sjá má af þessu versi: ,,Hvers geta slíkir menn vænst annars en að Guð komi niður til þeirra yfir- skyggður í skýjunum?“[56] Allmargir guðsmannanna sem halda fast við bókstaf orðs Guðs hafa litið á þetta vers sem eitt af táknunum um upprisuna sem aðeins er til í þeirra eigin hégómlegu ímyndun. Og það þrátt fyrir þá staðreynd að hægt er að finna svipaðar tilvís- anir í flestum himneskum bókum og standa í öllum ritningarversum sem tengjast táknum komandi birt- ingar.
Sömuleiðis sagði hann: ,,Á þeim degi, er himinninn gefur frá sér dimman reyk sem umlykur mannkynið: Það verður sár þjáning.“[57] Hinn aldýrlegi hefur ákvarðað einmitt þessa hluti sem eru andstæðir óskum illra manna sem mælikvarða og prófstein á þjóna hans, svo þekkja megi hinn réttláta frá hinum rangláta og hinn trúfasta frá trúvillingnum. Táknorðið ,,reyk- ur“ merkir alvarlegan ágreining, afnám og eyðingu viðurkenndra mælikvarða og fullkomna tortímingu þröngsýnna talsmanna þeirra. Hvaða reykur er áþreifanlegri og ægilegri en sá sem nú umlykur allar
[56] Kóraninn 2:210
[57] Kóraninn 44:10
þjóðir jarðarinnar og kvelur þær? Þær eru allsendis ófærar um að komast undan honum hversu mjög sem þær reyna. Svo heiftugur er þessi eldur sjálfsins sem brennur hið innra með þeim að á hverju andartaki virðast þær lostnar nýjum hörmungum. Því meira sem þær heyra um þennan undursamlega málstað Guðs, þessa opinberun frá hinum hæsta — að hún hafi verið birt öllu mannkyni og eflist og vaxi með hverjum degi — þeim mun heitar brennur eldurinn í hjörtum þeirra. Því meira sem þær sjá af ósigrandi styrk, full- kominni afneitun, óskeikulli staðfestu heilagra félaga Guðs sem með Guðs hjálp verða göfugri og dýrlegri með hverjum degi, þeim mun dýpri verður óttinn sem tærir sálir þeirra. Á þessum dögum, lof sé Guði, hefur vald orðs hans náð slíkum tökum á mönnunum að þeir þora ekki að mæla orð frá vörum. Ef þeir hittu einn félaga Guðs sem mundi fús og glaður fórna tíu þúsund lífum fyrir Ástvin sinn ef hann gæti það yrðu þeir svo óttaslegnir, að þeir mundu strax játa trú sína á hann, en í leyndum mundu þeir vanhelga og svívirða nafn hans! Líkt og hann hefur opinberað: ,,Og þegar þeir mæta ykkur segja þeir: ,Við trúum‘, en þegar þeir eru fjarri ykkur, bíta þeir í fingur sína af heift gegn yður. Seg: ,Deyið í heift ykkar!'[58] Guð þekkir vissulega innstu afkima hjartna ykkar.“
Áður en langt um líður munu augu þín líta fána guðlegs afls dregna að hún á öllum svæðum og tákn sigrandi máttar og yfirráða birtast í sérhverju landi. Þar sem flestum guðsmannanna hefur ekki tekist að
[58] Kóraninn 3:119
skilja merkingu þessara versa og hafa ekki skilið þýð- ingu upprisudagsins, hafa þeir fávíslega túlkað þessi vers samkvæmt hégómlegum og gölluðum hugmynd- um sínum. Hinn eini sanni Guð er mér vitni! Þeir þurfa ekki að hafa mikinn skilning til að geta ráðið af táknmáli þessara tveggja ritningarversa allt sem vér höfum viljað útskýra og ganga þannig fyrir náð hins almiskunnsama inn í skínandi morgun fullvissunnar. Þetta eru ómar hinna himnesku söngva sem ódauð- legur fugl himinsins syngjandi á Sadrih Bahá lætur hljóma allt um kring, að þú megir með leyfi Guðs ganga stigu himneskrar þekkingar og visku.
Og nú hvað varðar orð hans: ,,Og hann mun senda engla sína . . .“ Með ,,englum“ er átt við þá sem styrktir mætti andans hafa með eldi ástar Guðs eytt öllum mannlegum einkennum og takmörkunum og íklæðst eigindum hinna upphöfnustu vera og kerúba. Sá helgi maður, Sádiq,[59] sagði í lofræðu sinni um kerúb- ana: ,,Lið trúbræðra okkar úr flokki shí’íta stendur bak við hásætið.“ Margar mismunandi túlkanir eru til á orðunum ,,bak við hásætið“. Í vissum skilningi gefa þau til kynna að enginn sannur shí’íti sé til. Líkt og hann hefur sagt í annarri málsgrein: ,,Sönnum átrú- anda er líkt við stein heimspekingsins.“ Er hann síðan ávarpaði áheyranda sinn sagði hann: ,,Hefur þú nokkru sinni séð stein heimspekingsins?“ Íhuga hvernig þessi táknrænu orð, snjallari en nokkur ber- sögul ræða, bera því vitni að enginn sannur átrúandi er til. Slíkur er vitnisburður Sádiq. Og íhuga nú
[59] Sjötti imám shí’íta ósanngirni þeirra fjölmörgu sem ekki hafa sjálfir and- að að sér ilmi trúarinnar, en fordæma þá sem trúvill- inga sem með orðum sínum grundvalla og staðfesta sjálfa trúna.
Og þar sem þessar heilögu verur hafa helgað sig frá sérhverri mannlegri takmörkun, íklæðst eigindum hins andlega og skrýðst göfugum einkennum hinna blessuðu, hafa þær verið nefndar ,,englar“. Þetta er þýðing þessara versa. Sérhvert orð þeirra hefur verið útskýrt með aðstoð hinna skýrustu texta, áhrifamestu röksemda og áreiðanlegustu sannana.
Þar sem fylgjendur Jesús hafa aldrei skilið hulda merkingu þessara orða og þar eð táknin sem þeir og trúarleiðtogar þeirra hafa beðið eftir hafa aldrei kom- ið fram neituðu þeir allt fram til þessa dags að viður- kenna sannleika þeirra opinberenda heilagleikans sem hafa verið birtir síðan á dögum Jesú. Þeir hafa þannig svift sjálfa sig úthellingu heilagrar náðar Guðs og undrum guðlegra orða hans. Svo lág er staða þeirra á þessum degi upprisunnar! Þeir hafa ekki einu sinni getað skilið, að ef tákn opinberanda Guðs á sérhverri öld birtust í sýnilega ríkinu í samræmi við texta staðfestra arfsagna, gæti enginn afneitað þeim eða snúið við þeim baki og ekki væri hægt að aðgreina hinn blessaða frá hinum vesæla og yfirtroðslumann- inn frá þeim sem óttast Guð. Dæmdu af sanngirni. Ef spádómarnir sem skráðir eru í guðspjöllunum rættust bókstaflega; ef Jesús, sonur Maríu, stigi niður í skýjun- um í fylgd engla frá hinum sýnilega himni, hver mundi þora að sýna vantrú, hver mundi dirfast að hafna sannleikanum og bera sig drembilega? Nei, slíkt ofboð myndi strax grípa alla sem eru á jörðu, að engin sál gæti mælt orð frá vörum hvað þá heldur hafnað sannleikanum eða viðurkennt hann. Vegna þess að mörgum kristnum guðsmönnum tókst ekki að skilja þessi sannindi, andmæltu þeir Múhammeð og gáfu andstöðu sína til kynna með orðum sem þessum: ,,Ef þú ert í sannleika spámaðurinn fyrirheitni, hvers- vegna eru englarnir ekki í för með þér sem heilagar bækur okkar sögðu fyrir; þeir sem eiga að stíga niður með hinni fyrirheitnu fegurð til að aðstoða hann við opinberun hans og aðvara þjóð hans?“ Hinn aldýrlegi skráði fullyrðingar þeirra þannig: ,,Hversvegna hefur engill ekki verið sendur með honum okkur til varnað- ar?“[60]
Slík mótmæli og deilur hafa blossað upp á öllum öldum. Mennirnir hafa ævinlega verið uppteknir af þessum villandi hugleiðingum og mótmælt til fánýtis: ,,Hversvegna hefur ekki þetta eða hitt táknið komið fram?“ Þeir rötuðu í þessar þrengingar vegna þess eins að þeir höfðu samið sig í einu og öllu að háttum guðsmanna samtímans og fylgdu þeim að máli hvort heldur þeir viðurkenndu eða höfnuðu þessum frum- kjörnum sjálfslausnar, þessum helgu og guðlegu verum. Þar sem þessir leiðtogar voru ofurseldir eigin- gjörnum ástríðum sínum og sóttust eftir tímanlegum og auvirðilegum hlutum, hafa þeir talið að þessir guð- legu ljósgjafar stæðust ekki mælikvarða þekkingar þeirra og skilnings og væru andsnúnir (82) aðferðum þeirra og dómum. Þar sem þeir hafa túlkað bókstaf-
[60] Kóraninn 25:7
lega orð Guðs ásamt orðum og arfsögnum bókstafa einingarinnar og útskýrt þau samkvæmt sínum eigin takmarkaða skilningi, hafa þeir svift sig og gervalla þjóð sína örlátum regnskúrum náðar og miskunnar Guðs. Og samt bera þeir vitni þessari vel þekktu arf- sögn: ,,Vissulega er orð vort torskilið, afar torskilið“. Í öðru tilviki er sagt: ,,Málstaður vor er erfið prófraun, ákaflega torræður; enginn getur borið hann nema eftirlæti himnanna eða innblásinn spámaður og sá sem reyndur hefur verið í trú sinni af Guði.“ Þessir trúarleiðtogar viðurkenna að ekkert þessara þriggja tilgreindu skilyrða eigi við þá. Það er augljóst, að þeir uppfylla ekki fyrstu tvö skilyrðin og hvað hið þriðja varðar er ljóst að þeir hafa aldrei verið sönnun gegn þeim þolraunum sem Guð hefur sent. Og þegar hinn guðlegi prófsteinn birtist kom í ljós að þeir voru ein- skær sori.
Máttugi Guð! Þótt þessir guðsmenn viðurkenni sannleiksgildi þessara arfsagna deila þeir enn um og draga í efa torskilin atriði í guðfræði trúar sinnar og telja sig samt sem áður skýrendur óræðra atriða í lögum Guðs og innstu leyndardóma heilags orðs hans. Þeir staðhæfa fullvissir í sinni sök, að arfsagnirnar sem vísa til komu hins fyrirheitna Qá‘im hafi ekki enn rætst, en sjálfir hafa þeir ekki andað að sér ilmi merk- ingar þessara arfsagna og gleyma enn þeirri staðreynd að öll táknin sem sögð voru fyrir eru komin fram; að vegur heilags málstaðar Guðs hefur verið birtur og herskari hinna trúföstu, skjótur sem elding, gengur nú á þessu andartaki þennan veg meðan þessir fávísu guðsmenn bíða með eftirvæntingu eftir því að verða vitni að hinum fyrirheitnu táknum. Seg, ó fávísir! Bíðið eins og þeir sem fóru á undan yður bíða enn þann dag í dag!
Ef þeir væru spurðir um þau tákn sem eiga að boða opinberun og upprás sólar trúarkerfis Múhammeðs sem vér þegar höfum vísað til — og ekkert þeirra hefur ræst bókstaflega — og ef sagt væri við þá: ,,Hversvegna hafið þið hafnað tilkalli kristinna manna og fylgjenda annarra trúarbragða og litið á þá trúvill- inga?“ mundu þeir ekki vita hverju þeir ættu að svara og segðu: ,,Þessar bækur hafa verið rangfærðar. Þær eru ekki og hafa aldrei verið frá Guði.“ Íhuga: Orð versanna sjálfra bera mælskt vitni þeim sannleika að þau eru frá Guði. Svipað vers hefur einnig verið opin- berað í Kóraninum ef þér tilheyrið þeim sem skilja. Sannlega segi ég, allan þennan tíma hefur þeim gjör- samlega mistekist að skilja hvað átt er við með rang- færslu textanna.
Já, í ritningunum og orðum speglanna sem endur- varpa sól trúarkerfis Múhammeðs, hefur verið minnst á ,,endurbætur sem upphafnar verur hafa gert“ og ,,breytingar sem hinir fyrirlitlegu hafa framkvæmt.“ Slík orð vísa þó aðeins til einstakra tilvika. Meðal þeirra er sagan um Ibn-i-Súríyá. Þegar lýður Khayb- ars spurði miðdepil múhammeðsku opinberunarinn- ar um refsingu fyrir hór sem kvæntur maður drýgir með konu annars manns svaraði Múhammeð og sagði: ,,Lög Guðs segja, að bæði skuli grýtt til dauða.“ En þá mótmæltu þeir og sögðu: ,,Engin slík lög hafa verið opinberuð í Mósebókum.“ Múhammeð svaraði og sagði: ,,Hvern meðal rabbía yðar teljið þér fremst- an og fróðastan um sannleikann?“ Þeir komu sér sam- an um Ibn-i-Súríyá. Síðan kallaði Múhammeð hann til sín og sagði: ,,Ég heiti á þig í nafni Guðs sem klauf fyrir ykkur hafið lét manna falla af himnum yfir ykk- ur og skýið yfirskyggja ykkur sem frelsaði ykkur frá Faraó og þjóð hans og upphóf ykkur yfir allar mann- verur, að segja okkur hvað Móse hefur fyrirskipað varðandi hór sem kvæntur maður drýgir með konu annars manns.“ Hann svaraði: ,,Ó Múhammeð! Lögin bjóða að bæði skulu grýtt til dauða.“ Múhammeð sagði: ,,Hversvegna hafa þessi lög þá verið afnumin og eru ekki lengur í gildi meðal gyðinga?“ Hann svaraði og sagði: ,,Þegar Nebúkadnesar eyddi Jerúsalem með eldi og líflét gyðinga, komust aðeins fáeinir undan á lífi. Er guðsmenn þeirrar aldar hugleiddu hversu fáir gyðingar voru eftir og hversu fjölmennir Amalekít- arnir voru, tóku þeir ráð saman og komust að þeirri niðurstöðu að ef lagaákvæðum Mósebóka væri fylgt, hefðu allir sem voru frelsaðir úr höndum Nebúkadn- esar verið líflátnir samkvæmt dómi bókarinnar. Í ljósi þessara yfirvegana felldu þeir með öllu úr gildi dauð- arefsinguna.“ Á meðan innblés Gabríel upplýstu hjarta Múhammeðs þessum orðum: ,,Þeir rangfæra textann sem geymir orð Guðs.“[61]
Þetta er eitt þeirra dæma sem hefur verið vísað til. Í sannleika er með ,,rangfærslu“ textans ekki átt við það sem þessar fávísu og lítilmótlegu sálir hafa ímyndað sér, líkt og sumir halda því fram að guðsmenn gyðinga og kristinna manna hafi máð af bókinni þau vers sem
[61] Kóraninn 4:45
upphefja og vegsama ásýnd Múhammeðs og í staðinn sett hið gagnstæða. Hversu fullkomlega fánýt og rangsnúin eru ekki þessi orð! Getur maður sem trúir á bók og heldur hana vera innblásna af Guði rangfært hana? Auk þess hafði Mósebókum verið dreift um allt yfirborð jarðarinnar og þær voru ekki aðeins til í Mekka og Medína, svo þeir gætu þar í leyndum brenglað og rangfært texta þeirra. Nei, með afbökun textans er öllu fremur átt við það sem allir guðsmenn Múslima eru að gera í dag: að túlka heilaga bók Guðs samkvæmt fánýtum hugarburði sínum og hégómleg- um ástríðum. Og þar sem gyðingar á tímum Múh- ammeðs túlkuðu þessi vers Mósebóka sem vísuðu til birtingar hans samkvæmt eigin ímyndunum og neit- uðu að gera sér að góðu heilög orð hans, var ákæran um ,,rangfærslu“ textans borin fram á hendur þeim. Á sama hátt er ljóst á þessum degi, að þjóð Kóransins hefur rangfært texta heilagrar bókar Guðs varðandi táknin um hina fyrirheitnu birtingu og túlkað þau samkvæmt hneigðum sínum og ástríðum.
Í enn öðru dæmi segir hann: ,,Nokkrir þeirra heyrðu Guðs orð og síðan er þeir höfðu skilið það rangfærðu þeir það vitandi vits.“[62] Þetta vers gefur líka til kynna, að merking orðs Guðs hefur verið rang- færð, ekki að orðin sjálf hafi verið afmáð. Þeir sem eiga heilbrigða hugsun bera þessum sannleika vitni.
Og í öðru tilviki segir hann ,,Vei þeim sem eigin hendi umskrifa bókina og rangfæra hana og segja síðan ,þetta er frá Guði‘ til þess að geta selt hana fyrir
[62] Kóraninn 2:75
smánarverð.“[63] Þetta vers var opinberað með tilvísan til guðsmanna og leiðtoga gyðingdóms. Til þess að þóknast hinum ríku, hagnast á veraldarvísu og gefa öfund sinni og vantrú útrás, skrifuðu þessir guðs- menn fjölda ritgerða þar sem tilkalli Múhammeðs var hafnað. Þeir studdu rök sín vitnisburðum sem væri vansæmandi að nefna og héldu því fram að þessar röksemdir væru sóttar í texta Mósebóka.
Þetta á einnig við í dag. Sjá þau margvíslegu and- mæli sem fávísir guðsmenn þessarar aldar hafa ritað gegn þessum undursamlegasta málstað! Hversu fánýt er ekki sú ímyndun þeirra, að þessi óhróður samræm- ist versum heilagrar bókar Guðs og máli skilningsríkra manna!
Markmið vort með því að skýra frá þessum hlutum er að áminna þig um, að ef þeir héldu því fram að þessi vers þar sem fjallað er um táknin sem vísað er til í guðspjöllunum, hafi verið afbökuð og ef þeir höfnuðu þeim og héldu í staðinn fast við önnur vers og arfsagn- ir, þá getur þú gengið að því vísu að orð þeirra eru fullkomið fals og einskær óhróður. Já, í vissum tilvik- um hefur textinn í raun verið ,,rangfærður“ í þeim skilningi sem vér höfum nefnt. Vér höfum minnst á nokkur þeirra, svo sérhverjum skilningsríkum áhorf- anda megi verða ljóst að fáeinum ólærðum helgum mönnum hefur verið gefið fullt vald á mannlegum lærdómi, svo illkvittnir andstæðingar geti hætt að full- yrða að ákveðið vers beri með sér að textinn hafi verið ,,rangfærður“ og dylgja um að vér höfum vakið máls á
[63] Kóraninn 2:79
slíku vegna þekkingarskorts. Auk þess hafa flest vers- in sem gefa til kynna ,,rangfærslu“ textans verið opin- beruð með tilvísun til gyðinga ef þið könnuðu vegu opinberunar Kóransins.
Vér höfum einnig heyrt marga af hinum fávísu á jörðinni fullyrða að ósvikinn texti hins himneska guð- spjalls sé ekki til meðal kristinna manna og hafi stigið upp til himsins. Hve hrapalleg er ekki villa þeirra! Þeir hafa öldungis gleymt þeirri staðreynd, að með slíkri fullyrðingu bera þeir náðugri og ástríkri forsjón á brýn megnasta óréttlæti og harðýðgi! Þegar sól feg- urðar Jesú var horfin sjónum fólks hans og stigin upp til hins fjórða himins, hvernig hefði Guð getað látið heilaga bók sína, æðsta vitnisburð hans meðal skepna hans, hverfa líka? Hvaða haldreipi hefðu mennirnir haft frá því sól Jesú settist þar til sól opinberunar Múhammeðs reis? Hvað lög gátu verið þeim athvarf og leiðarljós? Hvernig hefði verið hægt að gera þá að fórnarlömbum hefnandi reiði Guðs, hins alvalda hefnanda? Hvernig hefði hinn himneski konungur getað kvalið þá með svipu hirtingar? Og umfram allt — hvernig hefði útstreymi náðar frá hinum algjöfula getað stöðvast? Hvernig hefði úthaf blíðrar miskunn- ar hans getað hætt að ólga? Við leitum athvarfs hjá Guði fyrir þeim hugmyndum sem skepnur hans hafa um hann! Upphafinn er hann yfir skilning þeirra!
Kæri vinur! Nú þegar ljós eilífs morguns Guðs rennur upp þegar geislar heilagra orða hans: ,,Guð er ljós himins og jarðar“[64] stafa birtu sinni yfir allt mann-
[64] Kóraninn 24:35
kynið; þegar flekkleysi helgidóms hans er kunngert í heilögum orðum hans: ,,Guð hefur viljað fullkomna ljós sitt“[65]; og hönd almættisins sem ber þennan vitnis- burð hans: ,,Í greip sinni hefur hann ríki allra hluta“, er útrétt til allra þjóða og kynkvísla jarðarinnar, þá sæmir það okkur að gyrða lendar viðleitni okkar svo við fyrir náð og miskunn Guðs getum gengið inn í borgina himnesku: ,,Vissuleg tilheyrum við Guði“ og hvílast innan hinna upphöfnu híbýla: ,,Og til hans snúum við aftur.“ Þér ber skylda með Guðs leyfi til að hreinsa augu hjarta þíns af veraldlegum hlutum svo þú megir gera þér grein fyrir óendanleik guðlegrar þekkingar og getir skynjað sannleikann svo skýrt að þú þurfir ekki á neinum rökum að halda til að sýna fram á raunveruleik hans né neinni sönnun til að staðfesta vitnisburð hans.
Ó ástríki leitandi! Ef þú svifir í heilögu ríki andans sæir þú Guð opinberaðan og upphafinn yfir alla hluti með þeim hætti að augu þín mundu ekki sjá neinn nema hann. ,,Guð var einn, enginn var nema hann.“ Svo háleit er þessi staða, að enginn vitnisburður getur vottað hana og engin rök staðfest sannleiksgildi henn- ar á verðugan hátt. Ef þú kannaðir heilagt ríki sann- leikans, mundir þú sjá að ekki er hægt að þekkja neitt nema í ljósi viðurkenningar hans; að frá upphafi og um alla eilífð hefur aðeins verið hægt að þekkja hann af hans eigin verund. Og ef þú dvelur í landi vitnis- burðar ger þér að góðu það sem hann sjálfur hefur opinberað. ,,Nægir þeim ekki, að vér höfum sent bók-
[65] Kóraninn 9:33
ina niður til þín?“[66] Þetta er vitnisburður sem hann hefur sjálfur ákvarðað; engin sönnun er, né getur orðið, þessari æðri: ,,Þessi sönnun er orð hans; hans eigið sjálf, vitnisburður sannleika hans.“
Og nú biðjum vér fylgjendur Bayánsins, alla hina lærðu, vitringana, guðsmennina og vitnin meðal þeirra, að gleyma ekki þeim óskum og hvatningum sem eru opinberaðar í bók þeirra. Lát þá ætíð beina augum sínum að aðalatriðum málstaðar hans svo það megi ekki gerist, að þegar hann opinberast sem er frumkjarni sannleikans, innsta raunvera allra hluta, uppspretta alls ljóss, haldi þeir fast við vissar máls- greinar bókarinnar og fremji það gegn honum sem var framið í trúarkerfi Kóransins. Því sannlega hefur hann, konungur guðlegs afls, vald til að slökkva með einum bókstaf undursamlegra orða sinna anda lífsins í öllum Bayáninum og mönnum hans og með einum bókstafi gefa þeim nýtt og ævarandi líf og láta þá rísa upp og skunda út úr gröfum fánýtra og eigingjarnra ástríðna sinna. Varist og sýnið aðgát og minnist þess að æðsta fylling alls er að trúa á hann, upplifa dag hans og bera kennsl á guðlega návist hans. ,,Engin guðrækni er í því að snúa ásýnd sinni til austurs eða vesturs, en sá er guðrækinn sem trúir á Guð og hinn efsta dag.“[67] Ljáið eyra, ó fylgjendur Bayánsins, sann- leikanum sem vér höfum áminnt yður um svo þér megið leita athvarfs í skugganum sem á degi Guðs nær yfir allt mannkynið.
[66] Kóraninn 29:51
[67] Kóraninn 2:176
Vissulega hefur hann sem er sól sannleikans og opinberandi hinnar æðstu verundar, ætíð í hendi sér óumdeilanleg yfirráð alls sem er á himni og jörðu þótt enginn maður finnist á jörðunni sem hlýði honum. Hann er vissulega óháður öllum jarðneskum yfirráðum þótt hann eigi alls ekkert. Þann- ig opinberum vér þér leyndardóma málstaðar Guðs og gefum þér gimsteina guðdómlegrar visku, svo að þú megir svífa á vængjum sjálfsafneitunar til þeirra hæða sem eru duldar augum manna. Þýðing og innsta markmið þessara orða er að opin- bera og sýna hinum hreinhjörtuðu og helguðu í anda, að þeir sem eru ljósgjafar sannleikans, speglarnir sem endurvarpa ljósi guðlegrar einingar, hafa án undan- tekninga óskorað vald og þeim eru falin ósigrandi yfirráð sama á hvaða öld og í hvaða trúarhringrás þeir eru sendir niður frá ósýnilegum híbýlum fornrar dýrðar til þessa heims til að uppfræða sálir mannanna og úthella náð yfir alla hluti skapaða. Því þessi huldu djásn, þessir földu og ósýnilegu fjársjóðir, sýna og sanna af sér sjálfum veruleika hinna helgu orða: ,,Vissulega gerir Guð það sem hann vill og ákvarðar það sem honum þóknast.“
Sérhverju skilningsríku og upplýstu hjarta er ljóst, að Guð, hinn óþekkjanlegi kjarni, hin guðdómlega verund, er ómælanlega upphafinn yfir sérhverja mannlega eigind, svo sem líkamlega tilvist, uppstign- ingu og niðurstigningu, framþróun og afturför. Fjarri sé það dýrð hans, að mannleg tunga geti vegsamað hann svo verðugt sé eða mannshjartað skilið ómælis- dul hans. Hann er og hefur alltaf verið hjúpaður fornri eilífð kjarna síns og verður um alla eilífð, í raunveruleika sínum, hulinn sjónum manna. ,,Engin sýn meðtekur hann, en hann meðtekur alla sýn; hann er hinn óræði, sá er allt skynjar.“[1] Engin bein tengsl geta hugsast milli hans og skepna hans. Hann er ofar og handan öllum aðskilnaði og einingu, allri nálægð og fjarlægð. Ekkert tákn getur gefið til kynna návist hans eða fjarlægð; því með orði skipunar hans hefur allt sem er á himnum og jörðu orðið til og að ósk hans sem er sjálfur Frumviljinn, hafa allir gengið út úr algjörri eiveru inn í ríki verundarinnar, veröld hins sýnilega.
Miskunnsami Guð! Hvernig væri hægt að gera sér í hugarlund nokkur samskipti eða samband milli orðs hans og þeirra sem það hefur skapað? Versið: ,,Guð varar ykkur við“[2] ber röksemdum vorum skýrt vitni. Orðin: ,,Guð var einn; enginn var nema hann“ eru traustur vitnisburður um sannleiksgildi þeirra. Allir spámenn Guðs og þeirra útvöldu, allir guðsmennirn- ir, vitringarnir og vísmenn sérhverrar kynslóðar, við- urkenna einum rómi að þeir eru alls ófærir um að skilja þennan innsta kjarna alls sannleika og játa, að þeim er um megn að skynja hann sem er innsti veru- leiki allra hluta.
[1] Kóraninn 6:103
[2] Kóraninn 3:28
Þar sem dyrnar að þekkingu á hinum aldna eru þannig lokaðar öllum verum, hefur uppspretta óend- anlegrar náðar í samræmi við orð hans: ,,Náð hans hefur sigrað alla hluti; náð mín hefur umlukið þá alla“, látið þessa skínandi gimsteina heilagleikans birt- ast úr ríki andans í göfugri mynd mannlegs musteris og opinberað þá öllum mönnum, svo þeir megi skýra heiminum frá leyndardómum hinnar óumbreytan- legu verundar og segja frá óræðum einkennum ótor- tímanlegs kjarna hans. Þessir helguðu speglar, þessar sólir fornrar dýrðar, eru hér á jörðu allir sem einn útskýrendur hans sem er miðlægur hnöttur alheims- ins, kjarni hans og endanlegt áform. Frá honum fá þeir þekkingu sína og vald, frá honum koma yfirráð þeirra. Fegurð ásýnda þeirra endurspeglar aðeins ímynd hans og opinberun þeirra er tákn um eilífa dýrð hans. Þeir eru fjársjóðir himneskrar þekkingar og hirslur guðdómlegrar visku. Fyrir þá er veitt náð sem engan enda tekur og þeirra vegna er opinberað ljós sem getur aldrei slokknað. Líkt og hann hefur sagt: ,,Enginn munur er á þér og þeim; nema hvað þeir eru þjónar þínir og skapaðir af þér.“ Þetta er merking arfsagnarinnar: ,,Ég er hann sjálfur og hann er ég sjálfur.“
Arfsagnirnar og ummælin sem vísa beinlínis til grunnstefs vors eru mörg og fjölþætt; vér höfum stillt oss um að vitna til þeirra til þess að lengja ekki mál vort. Nei, allt sem er á himni og jörðu ber hið innra með sér órækt vitni um opinberun eiginda og nafna Guðs því í hverri öreind eru fólgin tákn sem bera mælskt vitni opinberun þess mesta ljóss. Mér virðist sem engin vera gæti verið til nema fyrir mátt þeirrar opinberunar. Hversu bjartar eru ekki sólir þekkingar- innar sem skína í öreindinni og hve víðáttumikil höf viskunnar sem bylgjast í einum dropa! Þetta á ekki við um neinn í jafn ríkum mæli og manninn sem einn allra skapaðra hluta hefur verið íklæddur kyrtli slíkra gjafa og útvalinn fyrir dýrð þvílíkra auðkenna. Því í honum býr möguleikinn á opinberun allra nafna og eiginda Guðs í slíkum mæli að engin önnur sköpuð vera kemst þar nærri. Við hann eiga öll þessi nöfn og eigindir. Þannig hefur hann sagt: ,,Maðurinn er leyndardómur minn og ég er leyndardómur hans.“ Mörg eru þau vers sem svo þráfaldlega hafa verið opinberuð í öllum himneskum bókum og helgum ritningum og lýsa þessu margslungna og háleitasta stefi. Þannig hefur hann opinberað: ,,Vér munum vissulega sýna þeim tákn vor í heiminum og hið innra með þeim sjálfum.“[3] Enn sagði hann: ,,Og munu þér þá ekki einnig líta tákn Guðs í yðar eigin sjálfi?“[4] Og aftur opinberaði hann: ,,Og verið ekki eins og þeir sem gleymdu Guði, svo að hann lét þá gleyma sínu eigin sjálfi.“[5] Í þessu sambandi hefur hann sem er hinn eilífi Konungur — megi sálum allra sem dvelja í hinum dulúðuga Helgidómi verða fórnað honum — mælt: ,,Sá hefur þekkt Guð sem hefur þekkt sjálfan sig.“
Ég sver við Guð, ó virti og heiðraði vinur! Ef þú
[3] Kóraninn 41:53
[4] Kóraninn 51:21
[5] Kóraninn 59:19
hugleiðir þessi orð í hjarta þínu munt þú vissulega sjá dyr guðlegrar visku og óendanlegrar þekkingar opn- ast á gátt fyrir augum þínum.
Af framangreindum orðum má ljóst vera, að sér- hver hlutur ber í innsta veruleika sínum vitni um opinberun nafna og eiginda Guðs hið innra með hon- um. Sérhver þeirra gefur til kynna og tjáir þekkingu Guðs í samræmi við hæfni sína. Svo máttug og altæk er þessi opinberun, að hún hefur umlukið alla hluti, sýnilega og ósýnilega. Þessvegna hefur hann opinber- að: ,,Hefur nokkur annar en þú vald opinberunar sem þú ekki hefur, að hann gæti hafa birt þig? Blint er augað sem ekki sér þig.“ Eins hefur hinn eilífi kon- ungur sagt: ,,Ekkert hef ég séð, að ég hafi ekki séð Guð innra með því, Guð á undan því og Guð á eftir því.“ Einnig er ritað í arfsögn Kumayl: ,,Sjá, ljós hefur skinið frá dagsbrún eilífðarinnar og sjá! öldur þess hafa brotið sér leið inn í innsta veruleika manna.“ Maðurinn, hinn göfugasti og fullkomnasti alls sem skapað er, ber af þeim öllum í ofurmætti þessarar opinberunar og tjáir dýrð hennar í enn ríkari mæli. Og af öllum mönnum eru opinberendur sólar sann- leikans hinir hæfustu, virtustu og ágætustu. Nei, allir aðrir lifa fyrir tilverknað vilja þeirra; þeir hrærast og eiga verund sína undir úthellingu náðar þeirra. ,,Ef ekki væri þín vegna, hefði ég ekki skapað himnana.“ Nei, í heilagri nærveru þeirra bliknar allt annað, hverfur og gleymist. Mannleg tunga getur aldrei sungið þeim verðugt lof og mannlegt mál getur aldrei afhjúpað leyndardóm þeirra. Þessi musteri heilagleik- ans, þessir frumrænu speglar sem endurspegla ljós ófölnandi dýrðar eru aðeins tákn hans sem er hinn ósýnilegi hinna ósýnilegu. Með opinberun þessara djásna guðdómlegrar dyggðar birtast öll nöfn og eig- indir Guðs, svo sem þekking og vald, yfirráð og herra- dómur, náð og viska, dýrð, hylli og miskunn.
Þessar eigindir Guðs eru ekki og hafa aldrei verið veittar sumum spámannanna sérstaklega og öðrum ekki. Nei, allir spámenn Guðs, eftirlæti hans, heilagir og útvaldir sendiboðar hans, bera án undantekninga nöfn hans og eru holdtekjur eiginda hans. Hið eina sem skilur þá að er kraftur opinberunar þeirra og hlutfallslegur máttur ljóss þeirra. Líkt og hann hefur opinberað: ,,Suma postulana höfum vér látið skara fram úr öðrum.“[6] Því er ljóst, að innan helgidóma þessara spámanna og hinna útvöldu Guðs hefur ljós óendanlegra nafna hans og upphafinna eiginda end- urspeglast, jafnvel þótt svo kunni að virðast, að ljós sumra þessara eiginda hafi aðeins á stundum opinber- ast augum mannanna frá þessum lýsandi Musterum. Þótt sýnast kunni, að þessir kjarnar andlegrar lausnar hafi ekki opinberað ákveðna eigind Guðs þýðir það enganveginn, að þeir sem eru sólir eiginda Guðs og hirslur heilagra nafna hans hafi í raun ekki búið yfir henni. Þessvegna hafa þessar upplýstu sálir, þessar ægifögru ásýndir, hver og ein verið prýddar öllum eigindum Guðs, svo sem herradómi, yfirráðum og þessháttar, jafnvel þótt þeir hið ytra virtust rúnir allri jarðneskri tign. Sérhverju glöggskyggnu auga er þetta ljóst; hér þarf hvorki vitna né sannana við.
[6] Kóraninn 2:253
Já, þar sem þjóðir jarðarinnar hafa látið undir höf- uð leggjast að leita innri merkingar heilagra orða Guðs frá skínandi og kristaltærum uppsprettum himneskrar þekkingar, hafa þær veslast upp, særðar og sárþyrstar, í dalverpi fánýtra ímyndana og villu. Þær hafa villst langt frá ferskum og svalandi vötnum og safnast saman um beiskt og svíðandi saltið. Um þær hefur Dúfa eilífðarinnar sagt: ,,Og ef þær sjá veg réttlætisins munu þær ekki velja hann; en ef þær sjá veg villunnar, munu þær fara hann vegna þess að þær trúðu ekki táknum vorum og skeyttu engu um þau.“[7]
Þessu ber vitni það sem gerst hefur í þessu undur- samlega og upphafna trúarkerfi. Fjöldi heilagra versa hefur stigið niður frá himni máttar og náðar, samt hefur enginn snúið sér til þeirra né látið af fylgispekt við orð þeirra manna sem hafa ekki botnað hið minnsta í merkingu orðanna sem þeir sjálfir mæltu. Af þessum sökum hafa mennirnir borið brigður á óyggjandi sannindi sem þessi og villst frá Ridván himneskrar þekkingar og eilífum engjalöndum guð- legrar visku.
Og hverfum nú aftur að röksemdafærslu vorri varðandi spurninguna: Hversvegna hafa yfirráð Qá‘ims sem eru staðfest í texta skráðra arfsagna og sem skínandi stjörnur trúarkerfis Múhammeðs réttu niður, ekki að neinu leyti verið birt? Nei, hið gagn- stæða hefur gerst. Hafa menn ekki farið hraksmánar- lega með lærisveina hans og félaga? Sæta þeir ekki heiftugri andstöðu óvina sinna? Lifa þeir ekki í dag lífi
[7] Kóraninn 7:145
dauðlegra manna, niðurlægðra og getulausra? Já, yfirráðin sem eru eignuð Qá’im og sem rætt er um í ritningunum, eru sönn og enginn getur borið brigður á það. Þau yfirráð eru samt sem áður ekki af því tagi sem hugir mannanna ímynda sér í rangsleitni sinni. Þegar sérhver spámaður fyrri tíma tilkynnti þjóð sinni um komu næstu opinberunar, vísaði hann jafnframt sérstaklega og án nokkurra undantekninga til þess drottinvalds sem hinn fyrirheitni opinberandi verður að hafa. Ritningar fortíðarinnar bera þessu vitni. Þetta drottinvald hefur ekki verið einskorðað við Qá’im. Nei, drottinvald ásamt öllum öðrum nöfnum og ein- kennum Guðs hefur og mun ætíð verða veitt öllum opinberendum Guðs fyrir og eftir dag Qá’ims því að þessir opinberendur eru eins og þegar hefur verið útskýrt holdtekjur eiginda Guðs, hins ósýnilega, opin- beranda himneskra leyndardóma.
Ennfremur er með drottinvaldi átt við alltumlykj- andi, altækt vald sem er áskapað Qá’im hvort sem hann birtist í heiminum klæddur tign jarðneskra yfir- ráða eða ekki. Þetta er algjörlega háð vilja og velþóknun Qá’ims sjálfs. Þú munt strax skilja, að orðin drottin- vald, auðæfi, líf, dauði, dómur og upprisa sem ritning- arnir til forna tala um merkja ekki það sem þessi kynslóð hefur ímyndað sér í hégómleik sínum. Nei, með drottinvaldi er átt við það vald sem býr hið innra með og beitt er af persónu opinberandans, dagstjörnu sannleikans, í sérhverju trúarkerfi. Þetta vald er þeir andlegu yfirburðir sem hann hefur í fyllstum mæli yfir öllu sem er á himni og öllu sem er á jörðu og sem í fyllingu tímans opinberast á jörðinni í beinu samræmi við getu og andlega móttökuhæfni. Þannig er drottin- vald Múhammeðs, sendiboða Guðs, augljóst og opin- berað mönnum á þessum degi. Þú veist mætavel hvað féll trú hans í skaut á fyrstu dögum trúarkerfis hans. Hve hraklegri meðferð sætti ekki þessi andlegi kjarni, þessi hreinasta og helgasta Verund, í höndum trúvill- inganna og hinna villuráfandi, guðsmanna aldarinnar og félaga þeirra! Hve mörgum þistlum og þyrnum stráðu þeir ekki á veg hans! Það er einsýnt, að í illri og djöfullegri ímyndun sinni leit sú vesæla kynslóð á sérhvern áverka sem hún veitti þessari ódauðlegu Verund sem leið til varanlegrar hamingju; því að við- urkenndir guðsmenn þeirrar aldar, svo sem ‘Abdu’l- láh-i-Ubayy, Abú’Ámir, einbúinn, Ka‘b-ibn-i-Ashraf og Nadr-Ibn-i-Hárith, litu allir á hann sem svikara og lýstu hann guðlastara og geðsjúkling. Svo svívirðilegar voru ákærurnar sem þeir báru fram á hendur honum, að er vér segjum frá þeim bannar Guð blekinu að renna, penna vorum að hreyfast og blaðsíðunni að bera þær. Þessar illgirnislegu ásakanir vöktu æsingu lýðsins sem reis upp til að kvelja hann. Og hversu sár er ekki sú kvöl ef þeir sem valda henni eru guðsmenn aldarinnar ef þeir fordæma hann frammi fyrir fylgj- endum sínum, varpa honum út úr sínum hópi og lýsa hann trúvilling! Hefur ekki hið sama fallið í hlut þessa þjóns og hafa ekki allir orðið vitni að því?
Af þessari ástæðu hrópaði Múhammeð: ,,Enginn spámaður Guðs hefur þolað jafn miklar raunir og ég.“ Og í Kóraninum eru allar ófrægingarnar og hrakyrð- in sem ausið var yfir hann, færðar í letur ásamt þeim þrengingum sem hann sætti. Kynntu þér þær til þess að þú megir ganga úr skugga um hvað opinberun hans féll í skaut. Svo þungbært varð hlutskipti hans, að um tíma hættu allir að samneyta honum og félög- um hans. Hver sá sem hafði samband við hann varð miskunnarlausri grimmd óvina hans að bráð.
Vér munum í þessu sambandi vitna til aðeins eins vers í þeirri bók. Ef þú aðgættir glöggskyggnu auga mundir þú alla æfidaga þína kveina og gráta yfir sárum Múhammeðs, hins rangtleikna og kúgaða sendiboða Guðs. Versið var opinberað á þeim tíma þegar Múhammeð tærðist upp, þreyttur og sorg- mæddur, undir oki andstöðu og látlausum pynding- um mannanna. Í miðri hugarkvöl hans heyrðist rödd Gabríels kalla frá Sadratu’l-Muntahá: ,,En ef mótþrói þeirra íþyngir þér — leitaðu ef þú getur að gryfju í jörðinni eða stiga til himins.“[8] Merking þessara orða er sú, að hann gat hvergi fengið bót meina sinna og menn myndu ekki hætta að leggja á hann hendur nema hann feldi sig í iðrum jarðar eða flýði til himins.
Íhuga hversu miklar breytingar hafa orðið í dag! Sjá fjölda þjóðhöfðingjanna sem beygja kné sín frammi fyrir nafni hans! Hversu margar eru ekki þjóðirnar og ríkin sem hafa leitað athvarfs í skugga hans og sem lýsa yfir hollustu við trú hans og hreykja sér af því! Frá predikunarstólnum stígur í dag vegsömun þar sem blessuðu nafni hans er fært lof í algjörri auðmýkt; og efst úr bænaturnunum hljómar ákallið sem býður her- skörum mannanna að færa honum lofgjörð. Jafnvel þeir konungar jarðarinnar sem hafa neitað að játast
[8] Kóraninn 6:35
trú hans eða afklæðast flíkum vantrúar, játa engu að síður og viðurkenna mikilleika og yfirþyrmandi tign sólar ástríkisins. Slík eru jarðnesk yfirráð hans. Vitnis- burðina um þau sérð þú á alla vegu. Þessi yfirráð verða að opinberast og fá staðfestingu annaðhvort í lífi sérhvers opinberanda Guðs eða eftir uppstigningu hans til hinna sönnu híbýla sinna í ríkjunum hið efra. Það sem þú hefur orðið vitni að í dag er aðeins stað- festing á þessum sannleika. Það andlega vald sem fyrst og fremst er átt við býr samt sem áður hið innra með þeim og hringsólar um þá frá eilífð til eilífðar. Ekki eitt andartak er hægt að skilja það frá þeim. Vald þeirra hefur umlukið allt sem er á himnum og á jörðu.
Það sem hér fer á eftir er vitnisburður um yfirráð Múhammeðs, sólar sannleikans. Hefur þú ekki heyrt hvernig hann með einu versi aðskildi ljós frá myrkri, réttláta frá óguðlegum og hina trúuðu frá trúvilling- unum? Öll táknin og vísbendingarnar varðandi Dómsdag sem þú hefur heyrt, svo sem upprisa hinna dauðu, dagur reikningsskilanna, hinn efsti dómur og annað þessháttar hefur birst fyrir opinberun þessa vers. Þessi opinberuðu orð voru blessun hinum rétt- látu sem hrópuðu þegar þeir heyrðu þau: ,,Ó Drottinn Guð okkar, við höfum heyrt og hlýðnast!“ Þau voru bölvun ójafnaðarmönnum sem staðfestu þegar þeir heyrðu þau: ,,Við höfum heyrt og þverskallast.“ Þessi orð, bitur sem sverð Guðs, hafa skilið hinn trúfasta frá trúvillingnum og slitið föður frá syni. Þú hefur vissu- lega séð hvernig þeir sem hafa játað trú sína á hann og þeir sem hafa afneitað honum, hafa barist og ágirnst eigur hvers annars! Hversu margir feður hafa ekki snúið baki við sonum sínum; hversu margir elskhugar sniðgengið ástvin sinn! Svo hárbeitt var þetta undur- samlega orð Guðs, að það skar á sérhvert band! Íhuga á hinn bóginn sambræðandi mátt orðs hans. Sjáðu hvernig þeir sem Satan sjálfsins hafði árum saman dvalið á meðal, dreifandi sæði illgirni og haturs, urðu svo samhuga og nátengdir hver öðrum vegna hollustu sinnar við þessa undursamlegu og yfirskilvitlegu opin- berun, að svo virtist sem þeir væru fæddir af einni og sömu móður. Slíkur er sameinandi máttur orðs Guðs sem samstillir hjörtu þeirra sem hafa afneitað öllu nema honum, trúað á tákn hans og drukkið úr Kawthar heilagrar náðar Guðs úr höndum dýrðarinn- ar. Hversu margar eru ekki einnig þær þjóðir ýmissa trúarbragða, andstæðra trúarjátninga og ólíks skap- lyndis sem hafa verið íklæddar nýjum kyrtli guðlegrar einingar og drukkið af bikar einstæðis hans fyrir end- urlífgandi ilm hins guðlega vors sem andaði yfir frá Ridván Guðs!
Þetta er merking þessara velþekktu orða: ,,Úlfurinn og lambið eru saman á beit“.[9] Sjá fáfræði og flónsku þeirra sem eins og fyrri tíma menn búast enn við að lifa þá tíma þegar þessi dýr eru saman á beit í einum haga! Svo djúpt eru þeir sokknir. Mér virðist sem varir þeirra hafi aldrei snert bikar skilnings né fætur þeirra fetað veg réttlætis. Að hvaða gagni kæmi það aukin- heldur heiminum ef slíkt gerðist? Hversu vel hefur hann ekki komist að orði um þá: ,,Hjörtu hafa þeir án skilnings og augu sem ekki sjá!“[10] [9] Jes. 65:25
[10] Kóraninn 7:178
Íhuga hvernig heimurinn og allt sem í honum er hefur verið kallað til reikningsskila frammi fyrir hon- um með þessu eina versi sem hefur stigið niður frá himni vilja Guðs. Hver sá sem viðurkennir sannleika hans og snýr sér til hans, góðverk hans vega þyngra en misgerðir hans og honum veitist aflát og fyrirgefning allra synda sinna. Með þessu verður sannleiki þessara orða varðandi hann augljós: ,,Skjótur er hann til reikningsskila.“ Þannig snýr Guð ójöfnuði í réttlæti ef þú rannsakar ríki guðlegrar þekkingar og skynjar leyndardóma visku hans. Hver sá sem drakk af bikar ástarinnar hlaut einnig sinn skerf af hafi eilífrar náðar og af regnskúrum eilífrar miskunnar og gekk inn í líf trúarinnar — himneska og eilífa lífið. En sá sem hefur snúið baki við þeim bikar var dæmdur til eilífs dauða. Með orðunum ,,líf“ og ,,dauði“ sem talað er um í ritningunum er átt við líf trúar og dauða vantrúar. Sakir þess að öllum þorra manna var um megn að skilja merkingu þessara orða, höfnuðu þeir persónu opinberandans og sýndu henni fyrirlitningu, sviftu sig ljósi himneskrar leiðsagnar hans og neituðu að fylgja í fótspor þeirrar ódauðlegu fegurðar.
Þegar ljós opinberunar Kóransins var kveikt í hirslu heilags hjarta Múhammeðs, felldi hann yfir mönnun- um dóm hins efsta dags, dóm upprisu, dómsdags, lífs og dauða. Síðan voru fánar uppreisnar dregnir að hún og dyr háðungar opnaðar. Þannig hafði hann, andi Guðs, skráð, eins og mælt var af vantrúarmönn- unum: ,,Og ef þú segðir: ,Eftir dauðann verðið þér í sannleika reistir upp aftur‘, þá munu vantrúarmenn- irnir vissulega hrópa: ,Sannarlega eru þetta ekkert annað en augljósir galdrar.‘ “[11] Aftur segir hann: ,,Ef þú nokkru sinni undrast, þá eru orð þeirra í sannleika kostuleg: ,Hvað! Þegar við erum orðnir að dufti, verð- um við þá reistir upp í nýrri sköpun?‘ “[12] Þannig hróp- ar hann í reiði sinni í annarri málsgrein: ,,Erum vér orðnir þreyttir á fyrstu sköpun vorri? Samt efast þeir um nýja sköpun!“[13]
Þar sem skýrendur Kóransins og þeir sem fylgja honum bókstaflega misskildu innri merkingu orða Guðs og tókst ekki að greina megintilgang þeirra, reyndu þeir að sýna fram á, að samkvæmt málfræði- reglum vísar orðið ,,idhá“ (ef eða þegar) ætíð til fram- tíðar ef það fer á undan fortíð. Seinna reyndu þeir í úrræðaleysi sínu að skýra þau vers bókarinnar, þar sem þetta orð var ekki að finna. Líkt og hann hefur opinberað: ,,Og það var blásið í lúðurinn — sjá! Þetta er Dagurinn sem hótað var! Og sérhver sál er kölluð til að standa reikningsskil gerða sinna — og með henni kallari og vitni.“[14] Er þeir útskýrðu þetta vers og önnur svipuð, hafa þeir í sumum tilvikum haldið því fram að orðið ,,idhá“ sé undirskilið. Í öðrum tilvikum hafa þeir í hégómleik sínum haldið því fram, að þar sem Dóms- dagur sé óhjákvæmilegur, hafi verið vísað til hans sem atburðar í fortíð en ekki framtíð. Hve hégómlegar eru ekki hártoganir þeirra! Hve hörmuleg blinda þeirra! Þeir vilja ekki viðurkenna skýran hljóm lúðursins sem í þessum texta var þeyttur með opinberun Múhamm-
[11] Kóraninn 11:7
[12] Kóraninn 13:5
[13] Kóraninn 50:15
[14] Kóraninn 50:20
eðs. Þeir svifta sig endurlífgandi anda Guðs sem and- aði gegnum hana og vænta þess í fávísi sinni að heyra lúðurhljóma Serafa Guðs sem er aðeins einn þjóna hans! Hefur ekki Serafinn sjálfur, engill Dómsdags og líking hans verið fyrirskipaður með orðum Múhamm- eðs sjálfs? Seg: Hvað! Viljið þér skipta á því sem gagn- ar yður og því sem er skaðlegt? Vesælt er það sem þér í rangsleitni yðar hafið hreppt! Vissulega eruð þér ill- menni og tjón yðar hrapallegt.
Nei, með ,,lúðri“ er átt við lúðurhljóm opinberunar Múhammeðs sem gall í hjarta alheimsins og með ,,upprisu“ er átt við upprisu hans sjálfs til að yfirlýsa málstað Guðs. Hann bauð hinum villuráfandi og veg- villtu að rísa upp og hraða sér út úr gröfum líkama sinna, skrýddi þá unaðsfögrum kyrtli trúarinnar og blés í þá anda nýs og undursamlegs lífs. Á þeirri stundu þegar Múhammeð, sú himneska fegurð, ákvað að afhjúpa einn leyndardómanna sem fólginn er í hinum táknrænu orðum ,,upprisa“, ,,dómur“, ,,para- dís“ og ,,helvíti“ heyrðist Gabríel, rödd innblásturs, segja: ,,Áður en langt um líður munu þeir hrista höf- uðið og segja: ,Hvenær gerist þetta?‘ Seg: ,Ef til vill er það í nánd‘.“[15] Það sem býr í þessu eina versi nægði þjóðum heimsins ef þær hugleiddu það í hjarta sínu.
Náðugi Guð! Hversu langt hafa þessir menn ekki villst frá vegi Guðs! Þótt dagur upprisunnar hafi risið með opinberun Múhammeðs, þótt ljós hans og tákn hafi umlukið jörðina og allt sem er í henni, hæddu þeir hann, gáfu sig á vald þeim hjáguðum sem guðs-
[15] Kóraninn 17:51
menn þeirrar aldar höfðu smíðað í hégómlegri og fánýtri ímyndun sinni og sviftu sig ljósi himneskrar náðar og skúrum guðlegrar miskunnar. Já, lítilmótleg bjallan getur aldrei andað að sér ilmi heilagleikans og leðurblaka myrkursins aldrei horft á ljóma sólarinnar.
Slíkt og þvílíkt hefur gerst á dögum sérhverrar birt- ingar Guðs. Líkt og Jesús sagði: ,,Þið verðið að endur- fæðast“.[16] Og enn sagði hann: ,,Ef maðurinn fæðist ekki af vatni og anda, getur hann ekki gengið inn í ríki Guðs. Það sem fætt er af holdinu er hold og það sem er af andanum er andi.“[17] Merking þessara orða er sú, að hver sá sem í sérhverju trúarkerfi fæðist af and- anum og er endurlífgaður af anda birtingar heilag- leikans, hann tilheyrir sannlega þeim sem hafa öðlast ,,líf“ og ,,upprisu“ og hafa gengið inn í ,,paradís“ ástar Guðs. Og sá sem ekki tilheyrir þeim, er dæmdur til ,,dauða“ og ,,skorts“, til ,,elds“ vantrúar og til ,,reiði“ Guðs. Í öllum ritningum, bókum og króníkum, hefur dómur dauða, elds, blindu, skilnings- og heyrnar- skorts verið felldur yfir þeim sem ekki hafa drukkið af hinum upphafna bikar sannrar þekkingar og sem í hjarta sínu hafa verið sviftir náð heilags anda á dögum þeirra. Eins og fyrr hefur verið ritað: ,,Hjörtu hafa þeir án skilnings.“[18]
Í öðrum kafla í guðspjallinu stendur skrifað: Og dag nokkurn lést faðir eins lærisveinanna. Læri- sveinninn sagði Jesú frá dauða hans og bað um leyfi til
[16] Jóh. 3:7
[17] Jóh. 3:5-6
[18] Kóraninn 7:178
að jarðsetja hann. Þá svaraði Jesús, þessi kjarni and- legrar lausnar og sagði: ,,Látið hina dauðu jarða sína dauðu.“[19]
Þannig fóru tveir af lýð Kúfih til ‘Alí, yfirboðara hinna trúföstu. Annar átti hús og vildi selja það; hinn ætlaði að kaupa. Þeir höfðu komið sér saman um að ganga frá þessum viðskiptum og skrifa samning með vitund ‘Alí. Hann, útskýrandi laga Guðs, ávarpaði skrifarann og sagði: ,,Ritaðu: ,Dauður maður hefur keypt hús frá öðrum dauðum manni. Húsið afmark- ast af fjórum veggjum. Einn nær að gröfinni, annar að grafhvelfingunni, hinn þriðji til Sirát, sá fjórði annað- hvort til himins eða helvítis.‘ “ Íhuga: Hefðu þessar tvær sálir lifnað aftur við lúðurhljóm ‘Alí, hefðu þær risið upp úr gröfum villu fyrir kraft ástar hans, þá hefðu þær áreiðanlega ekki verið taldar til hinna dauðu.
Á sérhverri öld og á öllum tímum, hefur tilgangur spámanna Guðs og þeirra útvöldu ekki verið neinn annar en sá að staðfesta andlega þýðingu orðanna ,,lífs“, ,,upprisu“ og ,,dóms“. Sá sem hugleiðir aðeins eitt stundarkorn þessi orð ‘Alí í hjarta sínu uppgötvar án efa alla leyndardómana sem felast í orðunum ,,gröf“, ,,grafhvelfing“, ,,sirát“, ,,paradís“ og ,,helvíti“. En hve einkennilegt og aumkunarvert er þetta ekki! Sjá, allir menn eru fangar í gröfum sjálfsins og grafnir í dýpstu djúp veraldlegrar ástríðu! Þótt þú fengir ekki í þinn hlut nema örlítinn dropa úr kristaltærum vötn- um guðlegrar þekkingar myndir þú án efa skilja að
[19] Lúkas 9:60
hið sanna líf er ekki líf holdsins heldur líf andans. Því bæði menn og dýr eiga líf holdsins, en líf andans eiga aðeins hinir hreinhjörtuðu sem hafa drukkið af hafi trúar og neytt af ávöxtum fullvissu. Þetta líf þekkir engan dauða og ódauðleikinn er kóróna þess. Líkt og sagt hefur verið: ,,Hann sem er sannur átrúandi lifir bæði í þessum heimi og hinum næsta.“ Ef með ,,lífi“ er átt við þetta jarðneska líf, er einsýnt að dauðinn grandar því.
Á sama hátt bera frásagnir allra ritninganna vitni þessum háleita sannleika og þessu upphafnasta orði. Auk þess er þetta vers Kóransins sem er opinberað varðandi Hamzih ,,Prins píslarvottanna“[20] og Abú- Jahl, skínandi vitnisburður og áreiðanleg sönnun um sannleiksgildi orða vorra: ,,Er hægt að jafna saman þeim sem dáinn var og vér reistum upp frá dauðum og gáfum ljós til að lýsa honum meðal manna og þeim sem hrökklast um í myrkri sem hann ratar aldrei út úr?“[21] Þetta vers steig niður frá himni frumlægs vilja á þeim tíma þegar Hamzih hafði þegar verið íklæddur heilögum kyrtli trúar og Abú-Jahl hafði þverskallast í andstöðu sinni og vantrú. Frá uppsprettu almættis og lind eilífs heilagleika barst dómurinn sem veitti Hamzih eilíft líf og dæmdi Abú-Jahl til eilífrar glötun- ar. Þetta var merkið sem fékk eld vantrúar til að brenna hvað heitast í hjörtum hinna vantrúuðu og eggjaði þá til að afneita opinskátt sannleika hans. Þeir gerðu háreysti og spurðu: ,,Hvenær dó Hamzih? Hve-
[20] Titill frænda Múhammeðs
[21] Kóraninn 6:122
nær reis hann upp? Á hvaða stundu var honum veitt slíkt líf?“ Þar sem þeir skildu ekki þýðingu þessara göfugu orða og leituðu ekki upplýsinga hjá viður- kenndum útskýrendum trúarinnar sem gátu gefið þeim vott af Kawthar guðlegrar þekkingar voru slíkir eldar vantrúar glæddir meðal manna.
Þrátt fyrir geisladýrðina frá sól guðlegrar þekking- ar sérð þú í dag hvernig allir menn, bæði háir og lágir, hafa ótrauðir fylgt vegum þessara auvirðilegu birt- enda myrkursfurstans. Þeir biðja þá stöðugt um hjálp við að skýra flókin atriði trúar sinnar og vegna þekk- ingarleysis haga þeir svörum sínum á þann veg, að þau geti ekki á neinn hátt skaðað frægð þeirra og frama. Það er augljóst, að þessar sálir, vesælar og viðurstyggilegar eins og bjallan sjálf, hafa ekki fengið neinn skerf af ilmsætum andvara eilífðarinnar og aldrei gengið inn í Ridván himnesks unaðar. Hvernig gætu þeir þá veitt öðrum af þeim ótortímanlega ilmi heilagleikans? Slík er leið þeirra og þannig verður hún að eilífu. Aðeins þeir fá þekkingu á orði Guðs sem hafa snúið sér til hans og afneitað birtingum Satans. Þannig hefur Guð á ný staðfest lögin um dag opinber- unar hans og skráð þau með penna valds á hina dul- rænu töflu sem er falin að baki blæja himneskrar dýrðar. Ef þú gæfir gaum að þessum orðum ef þú hugleiddir ytri og innri merkingu þeirra í hjarta þínu, mundir þú skilja þýðingu allra þeirra torræðu vanda- mála sem hafa á þessum degi orðið óyfirstíganleg hindrun milli manna og þekkingar á degi dómsins. Þá myndu ekki fleiri spurningar raska hugarró þinni. Það er innileg ósk vor, að Guð gefi að þú snúir ekki, þyrstur og allslaus, frá sjávarströndum guðlegrar náð- ar né hverfir tómhentur frá ótortímanlegum griða- stað þrár hjarta þíns. Megi nú koma í ljós hvað leit þín og viðleitni megnar.
Hverfum aftur að efninu: Tilgangur vor með því að setja fram þessi sannindi hefur verið að færa sönnur á yfirráð hans sem er konungur konunga. Vertu sanngjarn: Eru þessi yfirráð sem með framsetningu eins orðs hafa birt svo gagntæk áhrif, upphafningu og ægiþrungna tign, æðri veraldlegum yfirráðum þess- ara konunga jarðarinnar? Þátt fyrir umhyggju þeirra með þegnum sínum og hjálpina sem þeir veita hinum fátæku, geta þeir aðeins treyst á ytri og svipula holl- usta en megna hvorki að glæða ást né virðingu í hjört- um mannanna? Hafa ekki þessi yfirráð, fyrir mátt eins orðs, sigrað, endurlífgað og blásið nýju lífi í allan heiminn? Hvað! Getur auvirðilegt duft borið sig sam- an við hann sem er Drottinn Drottna? Hvaða tunga dirfist að segja frá því ómælisdjúpi sem er staðfest á milli þeirra? Nei, enginn samanburður getur náð til helgaðs griðastaðar yfirráða hans. Ef maðurinn íhug- aði þetta myndi honum vissulega skiljast, að jafnvel þjónn fótskarar Hans ríkir yfir öllum sköpuðum hlut- um! Þetta hefur vissulega komið í ljós og mun opin- berast í framtíðinni.
Þetta er aðeins ein af merkingum þeirra andlegu yfirráða sem vér höfum sett fram í samræmi við skiln- ingsgetu og móttækileika mannanna. Því hann sem hreyfir allar verur, hin dýrlega ásýnd, er uppspretta máttar sem hvorki þessi rangtleikni getur opinberað né þessi óverðuga kynslóð skilið. Ómælanlega upp- hafinn er hann yfir það lof sem menn geta fært yfir- ráðum hans; dýrlegur er hann ofar öllu sem þeir geta eignað honum!
Og hugleið nú þetta í hjarta þínu: Ef með yfirráðum væri átt við jarðneskt vald og veraldlega drottnun, ef þau gæfu til kynna auðsveipni og ytri hollustu allra þjóða og kynkvísla jarðarinnar — og í krafti þeirra yrðu ástvinir hans upphafnir og leyft að lifa í friði en óvinir hans kvaldir og niðurlægðir — þá gætu slík yfirráð ekki átt við Guð sjálfan, uppsprettu alls valds, hvers tign og drottnun allir hlutir bera vitni. Sérð þú ekki að allur þorri fólks er á valdi óvina hans? Hafa þeir ekki allir horfið af vegi velþóknunar hans? Hafa þeir ekki gert það sem hann hefur bannað og látið það ógert, nei, afneitað og streitst gegn því sem hann hefur fyrirskipað? Hafa ekki vinir hans ætíð þurft að lúta harðstjórn óvina hans? Allt er þetta augljósara en sólin í hádegisstað.
Vit því, ó spuruli leitandi, að jarðnesk yfirráð eru einskis virði og verða aldrei neins virði í augum Guðs og hans útvöldu. Ef upphafning og yfirráð væru auk- inheldur túlkuð sem jarðnesk yfirráð og tímanlegt vald, hvernig væri þá hægt að útskýra þessi vers: ,,Og vissulega munu herskarar vorir sigra.“[22] ,,Fegnir mundu þeir vilja slökkva ljós Guðs með munni sínum: en Guð fullkomnar ljós sitt þótt vantrúarmennirnir hafi andstyggð á því.“[23] ,,Hann er hinn drottnandi,
[22] Kóraninn 37:173
[23] Kóraninn 9:33
ofar öllum hlutum.“ Mestallur Kóraninn ber auk þess vitni þessum sannleika.
Ef fánýt andmæli þessara fávísu og fyrirlitlegu sálna væru sönn, ættu þeir einskis annars úrkosta en að hafna öllum þessum heilögu orðum og himnesku vís- bendingum. Því engan stríðsmann er að finna á jörðu, ágætari og nálægari Guði en Husayn, son ‘Alís, svo óviðjafnanlegur var hann. ,,Enginn var jafningi hans e ða komst í hálfkvisti við hann í heiminum.“ Þú hlýtur samt að hafa heyrt um hlutskipti hans. Bölvun Guðs komi yfir kúgarana![24]
Ef versið ,,Og sannlega munu herskarar vorir sigra“ er túlkað bókstaflega, er einsýnt, að það getur á engan hátt átt við hina útvöldu Guðs og herskara hans, því að Husayn, hvers hetjuskapur var deginum ljósari, drakk að endingu, kraminn og fótumtroðinn, bikar píslar- vættis í Karbilá, landi Taff. Hið sama gildir einnig um hið heilaga vers: ,,Fegnir mundu þeir vilja slökkva ljós Guðs með munni sínum; en Guð fullkomnar ljós sitt þótt vantrúarmennirnir hafi andstyggð á því.“ Ef túlka ætti þessi orð bókstaflega yrðu þau aldrei sann- leikanum samkvæm. Því á öllum öldum hafa þjóðir jarðarinnar, á ytra borði, kæft ljós Guðs og slökkt á lampa hans. Hvernig mátti þá skýra það að áhrifavald þessara lampa varð öllu öðru yfirsterkara? Hvað gæti máttur hins guðlega vilja til að ,,fullkomna ljós sitt“ táknað? Eins og þegar hefur komið fram, var fjand- skapur vantrúarmannanna svo mikill að enginn þess- ara guðlegu ljósgjafa gat nokkru sinni fundið sér
[24] Kóraninn 11:18
athvarf né drukkið af bikar rósemi. Þeir voru látnir sæta slíkri kúgun, að hinn lítilmótlegasti meðal manna gat gert á hlut þessara kjarna verundarinnar það sem honum lysti. Hvernig gátu þá slíkir menn skilið og útskýrt þessi orð Guðs, þessi vers eilífrar dýrðar?
En merking þessara versa er ekki sú sem þeir hafa ímyndað sér. Nei, orðin ,,áhrifavald“, ,,máttur“ og ,,myndugleiki“ gefa til kynna gjörólíka stöðu og þýðingu. Íhuga til dæmis gagntækt vald þessara blóð- dropa Husayns sem vökvuðu jörðina. Hvílíkt áhrifa- vald hefur ekki duftið sjálft yfir líkömum og sálum mannanna fyrir mátt og heilagleika þess blóðs! Slíkur var kraftur þess, að sá sem leitaði græðingar á veikind- um sínum læknaðist við snertingu þeirrar helgu mold- ar og hver sá sem vildi verja eigur sínar og geymdi með algjörri trú og skilningi lítið eitt af þeirri heilögu mold í húsi sínu, varðveitti allt sem hann átti. Þetta eru hinar ytri opinberanir máttar hennar. Og ef vér segð- um frá duldum dyggðum hennar, mundu þeir vissu- lega segja: ,,Hann hefur sannlega haldið duftið vera Drottinn Drottna og hefur algjörlega snúið baki við trú Guðs.“
Minnstu auk þess hinna smánarlegu kringum- stæðna við píslarvætti Husayns. Íhugaðu einsemd hans; að í hinum sýnilega heimi var enginn sem hjálp- aði honum, engan sem tók líkama hans og jarðsetti hann. Og sjá samt hversu margir klæðast pílagríms- kyrtli á þessum degi og leita frá ystu mörkum jarðar uppi píslarvættisstaðinn til þess að leggja höfuð sín á þröskuld grafhýsis hans. Slík er upphafning og vald Guðs! Slík er dýrð veldis hans og tignar!
Þú skalt ekki halda að vegna þess að þetta gerðist eftir píslarvætti Husayns hafi öll þessi dýrð ekki komið honum að neinu haldi. Því sú sál er ódauðleg, lifir lífi Guðs og hvílist í athvarfi himneskrar dýrðar á Sadrih himneskrar sameiningar. Þessir kjarnar verundarinn- ar eru skínandi fordæmi fórnar. Þeir hafa fórnað og munu halda áfram að fórna lífi sínu, eignum, sálum sínum, anda og öllu sem þeir eiga á vegi hins Elskaða. Engin staða, hversu upphafin sem hún kann að vera, gæti verið þeim kærari eða ástfólgnari. Því elskhug- arnir þrá ekkert nema velþóknun síns Elskaða og hafa ekkert markmið nema endurfundi við hann.
Ef vér óskuðum að sýna þér glampa af leyndardómi píslarvættis Husayns og opinbera þér ávexti þess, nægðu þessar síður aldrei til að tæma merkingu þess. Von vor er sú, að með leyfi Guðs megi andvari náðar bærast og hið guðlega vor klæða tré verundar kyrtli nýs lífs, svo að við megum uppgötva leyndardóma guðlegrar visku og með fulltingi forsjónar hans verða óháðir þekkingu á öllum hlutum. Vér höfum ennþá ekki fundið neina að undanskildum fáeinum óþekkt- um sálum sem hafa náð þessari stöðu. Látum fram- tíðina leiða í ljós hvernig Guðs mun dæma og hvað helgidómur ákvörðunar hans opinberar. Þannig skýr- um vér þér frá undrum málstaðar Guðs og látum himneska söngva hljóma í eyrum þínum, að þú megir ná stöðu sannrar þekkingar og neyta af ávöxtum hennar. Vit því með vissu að þótt þessir ljósgjafar himneskrar tignar dvelji í duftinu eru heimkynni þeirra sæti dýrðar í ríkjunum hið efra. Þótt þeir séu sviftir öllum jarðneskum eigum, svífa þeir í ríkjum ómælanlegra auðæfa. Og meðan þeir eru hrjáðir í óvinahöndum, sitja þeir til hægri handar valds og himneskra yfirráða. Mitt í myrkri niðurlægingar skín á þá ljós ófölnandi dýrðar og yfir hjálparleysi þeirra er úthellt táknum ósigrandi yfirráða.
Þannig mælti Jesús, sonur Maríu, þessi orð meðan hann dag einn sat og talaði af valdi Heilags Anda: ,,Ó menn! Fæða mín er gras vallarins — með því seð ég hungur mitt. Beður minn er duftið, lampi minn á næturnar tungsljósið og fararskjótinn fætur mínar. Sjá, hver á jörðu er ríkari en ég?“ Ég sver við réttlæti Guðs! Þúsundir fjársjóða hringsóla í kringum slíka fátækt og ótölulegur fjöldi dýrðarríkja þrá slíka niður- lægingu! Ef þú öðlaðist dropa úr hafi innri merkingar þessara orða, mundir þú vissulega yfirgefa heiminn og allt sem í honum er og eyða sjálfum þér eins og Fönix í logum hins ódeyjandi elds.
Sagt er ennfremur, að dag nokkurn hafi einn af félögum Sádiq kvartað við hann yfir fátækt sinni. Sádiq, hin ódauðlega fegurð, svaraði: ,,Vissulega ert þú ríkur og hefur drukkið skál auðlegðar.“ Þessi fá- tæka sál skildi ekki orðin sem sú ljómandi ásýnd mælti og sagði: ,,Hvar er ríkidæmi mitt, ég sem ekki á skild- ing.“ Sádiq svaraði þá: ,,Átt þú ekki ást vora?“ ,,Jú,“ svaraði hann, ,,hana á ég, ó þú erfingi spámanns Guðs!“ Og Sádiq spurði hann: ,,Mundirðu vilja skipta á þessari ást og þúsund dínurum?“ Hann sagði: ,,Nei, ég mundi aldrei skipta á henni jafnvel þótt mér væri gefinn heimurinn og allt sem í honum er!“ Þá sagði Sádiq: ,,Hvernig getur sá sem á slíkan fjársjóð kallast fátækur?“
Þessi fátækt og þetta ríkidæmi, þessi niðurlæging og dýrð, þessi yfirráð, vald og annað þvílíkt sem augu og hjörtu þessara hégómlegu og fávísu sálna beinast að — allt hverfur þetta og verður að engu í þeim kon- ungsgarði! Því hefur hann sagt: ,,Ó menn! Þið eruð aðeins fátæklingar og þarfnist Guðs; en Guð er hinn ríki, hinn óháði.“[25] Með ,,ríkidæmi“ er því átt við frelsi frá öllu nema Guði og með ,,fátækt“ er átt við skort á því sem er af Guði.
Minnstu einnig dagsins þegar gyðingar söfnuðust um Jesúm, son Maríu og lögðu hart að honum að játa tilkall sitt til að vera Messías og spámaður Guðs, svo þeir gætu lýst hann trúvilling og dæmt hann til dauða. Síðan leiddu þeir hann á brott, sólina á himni guðlegr- ar opinberunar, til Pílatusar og Kaífasar, hinna fremstu meðal guðsmanna aldarinnar. Allir æðstu prestarnir voru samankomnir í höllinni ásamt miklum manngrúa sem hafði safnast saman til að spotta hann og særa og verða vitni að þjáningu hans. Þótt þeir yfirheyrðu hann margsinnis í þeirri von að hann játaði tilkall sitt, þagði Jesús og svaraði þeim ekki. Loks reis upp einn sem var bölvaður af Guði, nálgaðist Jesú og sárbændi hann: ,,Sagðist þú ekki vera hinn guðlegi Messías? Sagðir þú ekki: ,Ég er konungur konunga, orð mitt er orð Guðs og ég brýt helgi hvíldardagsins‘?“ Þá leit Jesús upp og sagði: ,,Sérð þú ekki Mannssoninn sitja til hægri handar máttar og valds?“ Þessi voru orð hans. Íhuga hvernig hann var samt sem áður hið ytra rúinn öllu valdi nema því innra valdi sem var af Guði
[25] Kóraninn 35:15
og sem hafði umlukið allt sem er í himnum og á jörðu. Hvernig get ég sagt frá öllu því sem féll honum í hlut eftir að hann mælti þessi orð? Hvernig á ég að lýsa svívirðilegu framferði þeirra gagnvart honum? Að lokum ullu þeir blessaðri persónu hans slíkum þján- ingum, að hann leitaði athvarfs í hinum fjórða himni.
Skrifað stendur einnig í Lúkasar-guðspjalli, að dag einn hafi Jesús gengið fram hjá gyðingi sem var lam- aður og lá í sæng sinni. Þegar gyðingurinn sá hann, bar hann kennsl á hann og kallaði til hans um hjálp. Jesús sagði við hann: ,,Rís upp; syndir þínar eru þér fyrirgefnar.“ Nokkrir gyðinganna sem stóðu hjá mót- mæltu og sögðu: ,,Hver getur fyrirgefið syndir nema Guð?“ Og þegar hann skynjaði hugsanir þeirra, svar- aði Jesús og sagði við þá: ,,Hvort er auðveldara að segja við hinn lama: Syndir þínar eru fyrirgefnar, eða segja: Statt upp, tak sæng þína og gakk? Að þér vitið að manns-sonurinn hefur vald á jörðu til að fyrirgefa syndir.“[26] Þetta eru sönn yfirráð og slíkt er vald hinna útvöldu Guðs! Allt sem vér höfum áréttað og smá- atriðin sem vér höfum vísað til í ýmsum heimildum hafa þann tilgang einan að gera þér kleift að skilja merkingu vísbendinganna í orðum hinna útvöldu Guðs, svo að sum þeirra verði þess ekki til þess að fætur þínir svíki og hjarta þitt skelfist.
Þannig getum við staðföstum skrefum fetað veg fullvissunnar, svo að andvarinn sem berst frá högum velþóknunar Guðs megi veita yfir okkur sætum ilmi guðlegrar viðurkenningar og láta okkur, hverfula og
[26] Markús 2:3–12
dauðlega menn sem við erum, ná til ríkis eilífrar dýrðar. Þá munt þú skilja innri merkingu yfirráða og annars þessháttar sem fjallað er um í arfsögnum og ritningum. Auk þess er þegar ljóst eins og þú veist, að þeir hlutir sem gyðingar og kristnir menn hafa haldið fast við og hrakyrðin sem þeir jusu yfir persónu Múh- ammeðs, hafa á þessum degi verið endurtekin af fylgj- endum Kóransins og komið í ljós í fordæmingu þeirra á ,,Punkti Bayánsins“ — megi sálum allra sem dvelja í ríki guðlegrar opinberunar verða fórnað honum! Sjá flónsku þeirra: Þeir mæla sömu orðin og gyðingar mæltu til forna og vita það ekki! Hversu réttmæt og sönn eru ekki orð hans um þá: ,,Látið þá gamna sér við hrakyrði sín!“[27] ,,Sem þú lifir, ó Múhammeð! Þeir eru alteknir ofsa hégómlegra ímyndana sinna.“[28]
Þegar hinn ósýnilegi, eilífi, guðlegi kjarni lét sól Múhammeðs rísa yfir dagsbrún þekkingar, var ein ákæranna sem guðsmenn gyðinga báru fram á hend- ur honum sú, að enginn spámaður yrði sendur frá Guði eftir daga Móse. Já, í ritningunum hefur verið skýrt frá sál sem átti að birtast og þoka trúnni áleiðis og efla hagsmuni mannanna og Móse, svo að lög trúarkerfis hans gætu umlukið alla jörðina. Þannig hefur konungur eilífrar dýrðar í bók sinni vitnað til orða sem þessir vegfarendur í dal fjarlægðar og villu mæltu: ,, ,Hendur Guðs‘, segja gyðingar, ,eru fjötrað- ar.‘ Fjötraðar séu þeirra eigin hendur! Og bölvaðir séu
[27] Kóraninn 6:91
[28] Kóraninn 15:72
þeir fyrir orð sín. Nei, útréttar eru báðar hendur hans!“[29] ,,Hendur Guðs eru yfir þeirra höndum.“[30]
Þótt skýrendur Kóransins hafi með ýmsum hætti skýrt frá aðstæðunum við opinberun þessa vers, ættir þú samt að reyna að skilja merkingu þess. Hann sagði: Hversu fráleitt er það ekki sem gyðingar hafa ímynd- að sér! Hvernig getur hönd hans sem er Konungur í sannleika sem birti ásýnd Móse og skrýddi hann kyrtli spámennsku — hvernig gæti slík hönd verið bundin og fjötruð? Hvernig er hægt að gera sér í hugarlund, að hann skorti afl til að reisa upp annan spámann eftir Móses? Sjá hversu fjarstæðukennd orð þeirra eru, hversu langt þeir hafa villst frá vegi þekkingar og skilnings? Sjá hvernig allt þetta fólk hefur einnig á þessum degi gert sér dælt við slíka fjarstæðu. Í meira en þúsund ár hafa þeir lesið þetta vers og óafvitandi fellt dóm yfir gyðingum án þess að gera sér hina minnstu grein fyrir að þeir sjálfir, opinskátt og í leyndum, sýna tilfinningar og trú gyðingaþjóðarinn- ar! Þér er vissulega kunnugt um fánýta staðhæfingu þeirra þess efnis að allri opinberun sé lokið, að hlið guðlegrar náðar séu lokuð, að frá dagsbrún eilífs heil- agleika muni engin sól rísa framar, að úthaf ævarandi gjafmildi hafi kyrrst um eilífð og að sendiboðar Guðs séu hættir að birtast frá helgidómi fornrar dýrðar. Slíkur er skilningur þessa þröngsýna, fyrirlitlega fólks. Það hefur ímyndað sér að straumur alltumlykj- andi náðar og ríkulegrar miskunnar Guðs hafi stöðv-
[29] Kóraninn 5:67
[30] Kóraninn 48:10
ast þótt slíkt sé með öllu óhugsandi. Á alla vegu hafa þeir risið upp og gyrt lendar harðstjórnar og reynt til hins ítrasta að slökkva með beisku vatni hégómlegrar ímyndunar sinnar loga sem brennur í þyrnirunna Guðs. Þeir gleyma því að ljóshjálmur valds verndar lampa Guðs í sínu eigin rammgerða vígi. Algjör skort- ur þessa fólks nægir því vissulega, því það hefur verið svift viðurkenningu á kjarnlægu áformi málstaðar Guðs og þekkingu á leyndardómi hans og innihaldi. Því hæsta og ágætasta náðin sem veitt er mönnum er í því fólgin að ,,komast í návist Guðs“ og viðurkenna hann sem er fyrirheitinn öllum mönnum. Þetta er hæsta stig náðar sem hinn algjöfuli, hinn Aldni, veitir manninum, fylling algjörrar gjafmildi hans gagnvart þeim sem hann hefur skapað. Ekkert af þessu fólki hefur fengið hlutdeild í þessari náð og hylli né hefur það verið heiðrað með þessum upphöfnustu auð- kennum. Hversu fjölmörg eru ekki þau opinberuðu vers sem bera skýrt vitni þessum þungvægasta sann- leika og upphafna stefi! Og samt hafa þeir hafnað því og rangtúlkað merkingu þess samkvæmt sínum eigin ástríðum. Líkt og hann hefur opinberað: ,,Og hvað varðar þá sem trúa ekki á tákn Guðs né að þeir muni mæta honum, þeir munu örvænta um náð mína og þeirra bíður þungbær refsing.“[31] Einnig segir hann: ,,Þeir sem hafa í huga að þeir munu komast í návist Drottins síns og að til hans munu þeir hverfa aftur.“[32] Ennfremur sagði hann við annað tækifæri: ,,Þeir sem
[31] Kóraninn 29:23
[32] Kóraninn 2:46
töldu sýnt að þeir mundu mæta Guði sögðu: ,Hversu oft hefur ekki lítill herskari sigrað fjölmennan her með leyfi Guðs!‘ “[33] Við enn annað tækifæri segir hann: ,,Látið hann sem vonast til að komast í návist Drottins síns vinna réttlát verk.“[34] Og einnig sagði hann: ,,Hann ákvarðar alla hluti. Hann gerir tákn sín skýr, að þér megið vera stöðugir í þeirri trú að þér komist í návist Drottins yðar.“[35]
Þetta fólk hefur hafnað öllum þessum versum sem bera óefað vitni um raunveruleika þess að ,,komast í hina himnesku návist.“ Á ekkert stef hefur verið lögð ríkari áhersla í hinum helgu ritningum. Þrátt fyrir þetta hafa þeir svift sig þessari háleitu og upphöfnustu stöðu, þessari æðstu og dýrlegu vegsemd. Sumir hafa brugðið því við, að með því að ,,komast í hina himn- esku návist“ sé átt við ,,opinberun“ Guðs á degi uppris- unnar. Ef þeir fullyrða, að ,,opinberun“ Guðs tákni ,,allsherjaropinberun“, þá er einsýnt, að slík opinber- un er þegar til í öllum hlutum. Sannleika þess höfum vér þegar staðfest, því að vér höfum sýnt fram á að allir hlutir veita viðtöku og opinbera dýrð hins full- komna konungs og að táknin um opinberun sólarinn- ar, uppsprettu allrar dýrðar, eru fyrir hendi og birtast í speglum verundarinnar. Nei, ef maðurinn aðgætti augum himnesks og andlegs skilnings, mundi hann strax sjá að alls ekkert getur verið til án opinberunar dýrðar Guðs, hins fullkomna konungs. Íhuga hvernig
[33] Kóraninn 2:249
[34] Kóraninn 18:111
[35] Kóraninn 13:2
allir skapaðir hlutir bera mælskt vitni um opinberun þessa innra ljóss í verund sinni. Sjá hvernig Ridván- hlið Guðs standa opin hið innra með öllum sköpuðum hlutum, að leitendur megi ná til borga skilnings og visku og ganga inn í garða þekkingar og valds. Í sér- hverjum garði munu þeir sjá hina dulrænu brúður innri merkingar varðveitta í herbergjum máls í al- gjörri náð og fullum skrúða. Flest versa Kóransins vísa til þessa andlega stefs og bera því vitni. Versið: ,,Né heldur er nokkuð til sem ekki lofsyngur hann“[36] er mælskur vitnisburður um þetta; og ,,við gáfum öllum hlutum gætur og rituðum þá niður“[37] ber þessu ör- uggt vitni. Nú, ef með því að ,,komast í návist Guðs“ er átt við að öðlast þekkingu á slíkri opinberun, er aug- ljóst að allir menn hafa þegar komist í návist hinnar óumbreytanlegu ásýndar þess óviðjafnanlega Kon- ungs. Hversvegna ætti þá að takmarka slíka opinber- un við dag upprisunnar?
Og ef þeir segðu að með ,,guðlegri návist“ væri átt við hina ,,sérstöku opinberun Guðs“ sem nokkrir Súf- íar hafa lýst sem hinni ,,helgustu úthellingu“, er aug- ljóst að hún hefur að eilífu verið til í þekkingu Guðs ef hún vísar til sjálfs kjarnans. Ef gert er ráð fyrir að þessi kenning sé sönn, er augljóst að í þeim skilningi getur enginn ,,komist í návist Guðs“, því þessi opinberun er einskorðuð við hinn innsta kjarna sem enginn maður getur náð til. ,,Vegurinn er lokaður og allri leit hafn- að.“ Hugir hinna útvöldu himinsins, hversu hátt sem þeir kunnu að svífa, geta aldrei náð þessari stöðu,
[36] Kóraninn 17:44
[37] Kóraninn 78:29
hversu miklu síður skilningur myrkvaðra og takmark- aðra huga.
Og ef þeir segðu, að með hinni ,,himnesku návist“ væri átt við ,,aðra opinberun Guðs“ sem túlkuð er sem hin ,,himneska úthelling“, þá gæti þetta að vísu átt við heim sköpunarinnar, það er að segja ríki frumlægrar og upprunalegrar birtingar Guðs. Slík opinberun er einskorðuð við spámenn hans og hina útvöldu, því enginn þeim máttugri hefur komið fram í heimi ver- undarinnar. Allir viðurkenna þennan sannleika og bera honum vitni. Þessir spámenn og hinir útvöldu Guðs veita viðtöku og opinbera allar hinar óumbreyt- anlegu eigindir og nöfn Guðs. Þeir eru speglarnir sem í sannleika og trúfesti endurspegla ljós Guðs. Hvað- eina sem hægt er að eigna þeim er í raun hægt að eigna Guði sjálfum sem er bæði hinn sýnilegi og ósýni- legi. Að þekkja og komast til hans sem er uppspretta allra hluta er ógjörningur nema með því að þekkja og komast til þessara skínandi vera sem útganga frá sól sannleikans. Þegar maðurinn kemst í návist þessara helgu ljósgjafa, kemst hann í návist Guðs sjálfs. Fyrir þekkingu þeirra er þekking Guðs opinberuð og í ljós- inu frá ásýnd þeirra birtist ljómi ásýndar Guðs. Af margvíslegum eigindum þessara kjarna andlegrar lausnar sem eru hvorutveggja í senn hinn fyrsti og hinn síðasti, hinn sýnilegi og hinn ósýnilegi, kemur það fram, að hann sem er sól sannleikans, er ,,hinn fyrsti og hinn síðasti, hinn sýnilegi og hinn ósýni- legi.“[38] Hið sama gildir um önnur háleit nöfn og upp-
[38] Kóraninn 57:3
hafnar eigindir Guðs. Þessvegna hefur hver og einn, í hvaða trúarkerfi sem hann hefur viðurkennt og kom- ist í návist þessara dýrlegu, ljómandi og ágætustu ljós- hnatta, í sannleika komist í ,,návist Guðs“ sjálfs og gengið inn í borg eilífs og ódauðlegs lífs. Það er aðeins hægt að komast í slíka návist á Degi upprisunnar sem er dagur upprisu Guðs sjálfs í alltumlykjandi opinber- un hans.
Þetta er merking ,,upprisudagsins“ sem talað er um í öllum ritningunum og kunngerður öllum þjóðum. Íhugaðu: Er hægt að gera sér í hugarlund dýrmætari, máttugri og dýrlegri dag en þennan, að maðurinn fari vísvitandi á mis við náð hans og svipti sig hylli hans sem fellur eins og vorskúr frá himnum náðar yfir allt mannkynið? Nú þegar sýnt hefur verið fram á með svo óyggjandi hætti að enginn dagur er þessum degi meiri og engin opinberun þessari dýrlegri og nú þegar lagðar hafa verið fram allar þessar þungvægu og óskeikulu sannanir sem enginn skilningsríkur hug- ur getur dregið í efa og engum lærdómsmanni sést yfir, hvernig getur maðurinn hugsanlega svipt sig slík- um náðargjöfum vegna fánýtra mótbára frá mönnum efasemda og ímyndana? Hafa þeir ekki heyrt hina velþekktu arfsögn: ,,Þegar Qá’im rís, þá er upprisu- dagurinn?“ Á sama hátt hafa imámarnir, þessi óföln- andi ljós himneskrar leiðsagnar, túlkað versið: ,,Við hverju er hægt að búast nema að Guð komi niður til þeirra yfirskyggður í skýjunum.“[39] Á þetta tákn hafa
[39] Kóraninn 2:210
þeir óefað litið á sem eitt af einkennum upprisudags- ins sem vísaði til Qá’ims og birtingar hans.
Reyn því, ó bróðir minn, að skilja merkingu orðsins ,,upprisu“ og hreinsa eyru þín af fánýtum orðum þessa úrhraks. Ef þú gengir inn í ríki algjörrar and- legrar lausnar, mundir þú fúslega bera því vitni að enginn dagur er máttugri þessum degi og ekki er hægt að gera sér í hugarlund neina upprisu ægilegri en þessa upprisu. Eitt réttlátt verk sem er framkvæmt á þessum degi jafngildir öllum dyggðugum verkum sem menn hafa framkvæmt í aragrúa alda — nei, vér biðjum Guð fyrirgefningar á slíkum samanburði! Því vissulega er endurgjaldið sem slíkt verk verðskuldar, ómælanlega ofar og handan mati manna. Þar sem þessum skilningslausu og vesælu sálum tókst ekki að skilja sanna merkingu ,,upprisunnar“ og þess að ,,komast í hina himnesku návist“, hafa þeir verið full- komlega sviptir náð hennar. Þótt megintilgangur alls lærdóms og þess strits og erfiðis sem honum er sam- fara, sé sá einn að ná til og viðurkenna þessa stöðu, eru þeir samt allir önnum kafnir við eftirsókn efnis- legra fræðiiðkana sinna. Þeir neita sér um alla hvíld og vanrækja hann fullkomlega sem er kjarni alls lærdóms og einasta markmið leitar þeirra! Mér virðist sem varir þeirra hafi aldrei snert bikar himneskrar þekkingar né sýnast þeir hafa fengið einn einasta dropa af skúr- um himneskrar náðar.
Íhuga, hvernig getur hann sem á degi opinberunar Guðs lætur undir höfuð leggjast að öðlast náð ,,guð- legrar návistar“ og viðurkenna birtingu hans, með réttu kallast lærður ef hann kunni að hafa eytt þús- undum ára í þekkingarleit og öðlast allan takmark- aðan og efnislegan lærdóm manna? Það er vissulega augljóst að hann getur á engan hátt talist búa yfir sannri þekkingu. En ef hinn ólærðasti allra manna er heiðraður með þessari æðstu virðingarstöðu, er hann vissulega talinn til þessara guðlega-lærðu manna og þekking hans er frá Guði; því slíkur maður hefur náð hátindi þekkingar og hæsta stigi lærdóms.
Þessi staða er einnig tákn um Dag opinberunarinn- ar; eins og sagt er: ,,Hinn niðurlægða meðal yðar mun hann upphefja; og hina upphöfnu mun hann niður- lægja.“ Og einnig hefur hann opinberað í Kóranin- um: ,,Og vér óskum að sýna þeim hylli sem voru smáðir í landinu og gera þá að andlegum leiðtogum meðal manna og að erfingjum okkar.“[40] Það hefur komið í ljós á þessum degi hvernig margir guðsmann- anna hafa fallið og dvelja í dýpstu lægðum fáfræði og nöfn þeirra verið afmáð af bók hinna dýrlegu og lærðu vegna þess að þeir hafa hafnað sannleikanum. Og hversu margir hinna fáfróðu hafa ekki svifið upp og náð hæsta tindi þekkingar og nöfn þeirra verið skráð af penna valdsins á töflu guðlegrar þekkingar vegna þess að þeir játuðust trúnni. Þannig mun ,,Guð nema úr gildi eða staðfesta það sem honum þókn- ast; því með honum er uppspretta opinberunar.“[41] Þessvegna er það ,,ósæmilegur verknaður að leita vitn- isburðar þegar sönnunin hefur verið staðfest og ámælisvert að leggja sig fram um öflun þekkingar
[40] Kóraninn 28:5
[41] Kóraninn 13:41
þegar takmarki alls lærdóms hefur verið náð.“ Seg, ó menn jarðarinnar! Sjáið þennan eldlega ungling sem hraðar sér yfir tarkmarkalaus djúp andans og boðar ykkur fréttirnar: ,,Sjá: lampi Guðs skín“ og býður ykkur að gefa gaum að málstað hans sem skín í landi Íraks yfir dagsbrún eilífs heilagleika þótt hann sé hul- inn slæðum fornrar dýrðar.
Ó vinur minn, ef fugl huga þíns kannaði himna opinberunar Kóransins, ef hann íhugaði þau ríki himneskrar þekkingar sem þar eru afhjúpuð, mundir þú vissulega sjá ótölulegar dyr þekkingar opnast fyrir augliti þínu. Þér mundi í sannleika skiljast, að allir þeir hlutir sem á þessum degi hafa hindrað þetta fólk frá því að ná til stranda eilífrar náðar, hindruðu samtíma- menn Múhammeðs í trúarkerfi hans frá að viður- kenna þann guðlega ljósgjafa og að bera sannleika hans vitni. Þú munt einnig skilja leyndardóma ,,end- urkomu“ og ,,opinberunar“ og dvelja óhultur í háleit- ustu vistarverum fullvissu og öryggis.
Og það gerðist dag einn, að hópur andstæðinga hinnar óviðjafnanlegu fegurðar, menn sem höfðu villst langt frá ótortímanlegum griðastað Guðs, sögðu háðslega við Múhammeð: ,,Vissulega, hefur Guð gert sáttmála við okkur um að við eigum ekki að trúa postula fyrr en hann sýnir okkur fórn sem eldur frá himni eyðir.“[42] Merking þessa vers er sú, að Guð hafði gert sáttmála við þá um að þeir skyldu ekki að trúa á neinn boðbera fyrr en hann ynni kraftaverk Kains og Abels, það er að segja færði fórn sem eldur frá himni
[42] Kóraninn 3:183
eyddi, eins og þeir höfðu heyrt um í sögu Abels sem er skráð í ritningunum. Þessu svaraði Múhammeð og sagði: ,,Postular á undan Mér hafa þegar komið til ykkar með áreiðanlegan vitnisburð og með það sem þér nefnið. Hversvegna drápuð þér þá? Segið mér það ef þér eruð sannleikans menn?“[43] Og vertu nú sanngjarn. Hvernig gátu þessir menn sem lifðu á dög- um Múhammeðs, verið til mörg þúsund árum áður, á dögum Adams og annarra spámanna? Hversvegna skyldi Múhammeð, þessi kjarni sannleikans, álasa samtímamönnum sínum um morð á Abel eða hinum spámönnunum? Þú átt einskis annars kost en að líta á Múhammeð sem svikara eða flón — sem Guð forði! — eða halda því fram að þessi illmenni séu hin sömu sem á sérhverri öld atyrtu spámenn og boðbera Guðs og snerust gegn þeim uns þeir loks liðu píslarvætti í höndum þeirra.
Hugleið þetta í hjarta þínu, svo að ljúfir vindar himneskrar þekkingar sem blása frá högum miskunn- ar, megi veita yfir þig ilmi af orðum hins Elskaða og láta sál þína ná til Ridván skilnings. Þar sem hinum vegvilltu á hverri öld hefur mistekist að skilja dýpri merkingu þessara þungvægu og þrungnu orða og ímyndað sér að svör spámanna Guðs væru óvið- komandi þeim spurningum sem þeir lögðu fyrir þá, eignuðu þeir þessum kjörnum þekkingar og skilnings fáfræði og flónsku.
Múhammeð bar einnig í öðru versi fram mótmæli sín gegn mönnum þeirrar aldar. Hann sagði: ,,Þótt
[43] Kóraninn 3:182
þeir hafi fyrr beðið um sigur yfir þeim sem ekki trúðu, trúðu þeir samt ekki á þann sem þeir þekktu þegar hann kom til þeirra. Bölvun Guðs komi yfir trúvilling- ana!“[44] Íhuga hvernig þetta vers gefur einnig til kynna að menn sem lifðu á dögum Múhammeðs hafi verið hinir sömu sem á dögum eldri spámanna börðust með oddi og egg til að útbreiða trúna og kenna málstað Guðs. Og hvernig var samt hægt að líta á kynslóðirnar á dögum Jesú og Móse og þær sem lifðu á dögum Múhammeðs sem eitt og sama fólkið? Þeir sem þetta fólk hafði fengið vitneskju um áður, voru auk þess Móses, opinberandi Mósebóka og Jesús, höfundur Guðspjallsins. En hversvegna sagði þá Múhammeð: ,,Þegar hann sem þeir þekktu, kom til þeirra“ — það er Jesús eða Móses — ,,trúðu þeir ekki á hann.“? Var Múhammeð ekki hið ytra þekktur undir öðru nafni? Kom hann ekki frá annarri borg? Talaði hann ekki annað tungumál og opinberaði annað lögmál? Hvernig er þá hægt að staðfesta sannleika þessa vers og skýra merkingu þess?
Reyn því að skilja merkingu ,,endurkomunnar“ sem hefur verið opinberuð með svo skýrum hætti í Kóran- inum sjálfum og sem enginn hefur skilið enn. Hvað segir þú? Ef þú segir, að Múhammeð hafi verið ,,end- urkoma“ fyrri spámanna eins og þetta vers ber með sér, hljóta félagar hans einnig að hafa verið ,,endur- koma“ fyrri félaga, líkt og endurkomu hins fyrra fólks er borið skýrt vitni í texta ofangreindra versa. Og ef þú neitar þessu, hefur þú vissulega afneitað sannleika
[44] Kóraninn 2:89
Kóransins, áreiðanlegasta vitnisburði Guðs til manna. Reyn á sama hátt að skilja þýðingu ,,endurkomu“, ,,opinberunar“ og ,,upprisu“ sem áttu sér stað á dög- um birtenda hins guðlega kjarna, svo að þú megir sjá með þínum eigin augum ,,endurkomu“ heilagra sálna inn í helgaða og upplýsta líkama og megir þvo burt gróm fáfræðinnar og hreinsa hið myrka sjálf með vötnum náðar sem streyma frá uppsprettu himneskr- ar þekkingar; að þú megir með afli Guðs og ljósi guðlegrar leiðsagnar greina morgun eilífrar dýrðar frá dimmri nótt villunnar.
Auk þess er þér ljóst, að flytjendur trúnaðargjafar Guðs eru opinberaðir þjóðum jarðarinnar sem útskýr- endur nýs málstaðar og talsmenn nýs boðskapar. Þar sem þessir fuglar hins himneska hásætis eru allir send- ir niður frá himni vilja Guðs og þar sem þeir rísa allir upp til að yfirlýsa ómótstæðilega trú hans, er litið á þá sem eina sál og eina og sömu persónu. Því allir drekka þeir af sama bikari ástar Guðs og neyta af ávexti eins og sama trés einingarinnar. Sérhver þessara birtinga Guðs gegnir tvíþættri stöðu. Önnur er staða fullkom- ins andlegleika og eðliseiningar, þannig að ef þú nefn- ir þá alla sama nafni og eignar þeim sömu eigindir, hefur þú ekki villst frá sannleikanum. Líkt og hann hefur opinberað: ,,Engan greinarmun gerum vér á boðberum hans!“[45] því sérhver þeirra býður þjóðum jarðarinnar að viðurkenna einingu Guðs og kunngera þeim Kawthar óendanlegrar náðar og mildi. Þeir eru allir skrýddir kyrtli spámennsku og heiðraðir með
[45] Kóraninn 2:285
möttli dýrðar. Þessvegna hefur Múhammeð, punktur Kóransins, opinberað: ,,Ég er allir spámennirnir.“ Einnig segir hann: ,,Ég er hinn fyrsti Adam, Nói, Móses og Jesús.“ Svipaðar staðhæfingar hafa komið frá ‘Alí. Slíkar yfirlýsingar sem gefa til kynna eðlisein- ingu þessara boðbera einleikans hafa einnig borist frá farvegum ódauðlegra orða Guðs og hirslum gimsteina guðdómlegrar þekkingar og standa skrifaðar í ritn- ingunum. Þessar Ásýndir eru viðtakendur guðdóm- legrar skipunar og dagsbrúnir opinberunar hans. Þessi opinberun er hafin yfir blæjur margfeldni og takmarkanir talna. Þannig hefur hann sagt: ,,Málstað- ur vor er aðeins einn.“[46] þar eð málstaðurinn er einn og hinn sami, hljóta opinberendur hans einnig að vera einn og hinn sami. Sömuleiðis hafa imámar ‘Islám, þessir lampar fullvissunnar, sagt: ,,Múhammeð er okkar fyrsti, Múhammeð okkar síðasti, Múhammeð okkar allt.“
Þér er ljóst og auðsætt, að allir spámennirnir eru musteri málstaðar Guðs sem hafa birst í ýmsum skrúða. Ef þú aðgættir skarpskyggnum augum, sæir þú þá alla dvelja í einum helgidómi, svífa á sama himni, sitja í sama hásæti, mæla sömu orð og boða sömu trú. Slík er eining þessara kjarna verundarinn- ar, þessara ljósgjafa ómælanlegrar og takmarkalaus- rar dýrðar. Því er það, að ef ein þessara birtinga heilagleikans kunngerði: ,,Ég er endurkoma allra spá- mannanna“ segði hann vissulega sannleikann. Á sama hátt er endurkoma fyrri opinberunar staðreynd sem
[46] Kóraninn 54:50
er tryggilega staðfest í sérhverri opinberun sem kem- ur á eftir henni. Þar sem óyggjandi rök hafa verið færð að endurkomu spámanna Guðs sem borið er vitni í versum og arfsögnum Guðs, hafa fullar sönnur einnig verið færðar á endurkomu þeirra útvöldu. Þessi endurkoma er í sjálfri sér of augljós til að hún þarfnist nokkurs vitnisburðar eða sönnunar. Íhuga til að mynda að meðal spámannanna var Nói. Þegar hann var skrýddur kyrtli spámennsku og reis upp snortinn af anda Guðs til að boða málstað hans, hlotn- aðist hverjum þeim sem á hann trúði og viðurkenndi trú hans, náðargjöf nýs lífs. Um hann var sannlega hægt að segja, að hann hefði fæðst að nýju og öðlast nýtt líf, því að áður en hann hafði trúað á Guð og viðurkennt opinberanda hans, var hann með hugann allan við veraldlega hluti, svo sem eftirsókn jarðneskra gæða, konu, börn, mat, drykk og þvílíkt og það í þeim mæli, að nótt sem nýtan dag snerist hugur hans um það eitt að safna ríkidæmi og viða að sér meðulum til munúðar og lystisemda. Áður en hann drakk af end- urlífgandi vötnum trúar hafði hann aukinheldur verið svo trúr hefðum forfeðra sinna og helgað sig siðum þeirra og lögum af slíkri ástríðu, að hann hefði heldur viljað deyja en brjóta gegn einum bókstaf þeirra hjátrúarfullu forma og siða sem tíðkuðust með- al þjóðar hans. Líkt og menn hafa sagt: ,,Vissulega fundum við trú meðal feðra okkar og sannlega fetum við í fótspor þeirra.“[47]
[47] Kóraninn 43:22
Þótt þessir sömu menn hafi verið hjúpaðir öllum þessum blæjum takmarkana og þrátt fyrir hömlur slíkra erfðavenja, varð á þeim slík breyting þegar þeir drukku hinn ódauðlega teyg trúar af kaleik fullviss- unnar úr hönd opinberanda hins aldýrlega, að þeir vildu fyrir hans sakir afneita ættmennum sínum, eign- um, lífi sínu, trú sinni, já, öllu nema Guði! Svo heitt og innilega þráðu þeir Guð, svo gagnteknir voru þeir sælum unaði, að heimurinn og allt sem í honum var varð í augum þeirra að engu. Eru þessir menn ekki lifandi dæmi um leyndardóma ,,endurfæðingar“ og ,,endurkomu“? Hefur ekki komið í ljós, að áður en þessum sömu mönnum hlotnaðist ný og undursamleg náð Guðs, leituðust þeir með ótölulegum brögðum við að verja líf sitt gegn eyðingu? Fyllti þyrnirinn þá ekki skelfingu og rak ekki ásýnd refsins þá á flótta? En þegar þeir eitt sinn höfðu verið heiðraðir með æðstu auðkennum Guðs og öðlast ríkulega miskunn hans, hefðu þeir fórnað tíu þúsund lífum á vegi hans ef það hefði staðið í þeirra valdi. Nei, blessaðar sálir þeirra þráðu lausn og fyrirlitu búr líkamans. Einn hermaður í slíkum her gat staðið gegn og barist við mikinn fjölda! Hvernig hefðu þeir samt getað unnið slíkar dáðir sem stríða gegn aðferðum manna og eru í engu samræmi við veraldlegar ástríður þeirra ef ekki hefði verið fyrir breytinguna í lífi þeirra?
Það er augljóst að ekkert nema þessi dulræna breyt- ing gat orðið þess valdandi, að slíkur andi og hegðun sem stakk svo fullkomlega í stúf við fyrri siði þeirra og venjur, birtist í heimi verundarinnar. Því eirðarleysi þeirra var breytt í frið, efa í fullvissu, óframfærni í hugrekki. Slíkur er máttur hins guðdómlega elixírs sem á einni örskotsstund breytir sálum mannanna!
Íhuga til að mynda kopar. Ef hann er varinn í sinni eigin námu frá því að verða að föstu efni, yrði hann á sjötíu árum að gulli. Sumir halda því þó fram, að koparinn sjálfur sé gull sem með því að verða að föstu efni sé í sýktu ástandi og hafi því ekki náð eiginlegri stöðu sinni.
Hvernig sem þessu er háttað, breytir hinn raun- verulegi elixír kopari í gull á einu andartaki og kemur því til leiðar, að þróun sjötíu ára gerist í einu vetfangi. Væri hægt að nefna þetta gull kopar? Væri hægt að halda því fram, að hann hafi ekki náð ástandi gulls þegar prófsteinninn er nærtækur til að reyna hann og aðgreina hann frá kopar?
Með mætti hins guðdómlega elixírs ferðast þessar sálir einnig á einu andartaki yfir heim duftsins. Þær ganga inn í ríki heilagleika og stíga í einu skrefi yfir jörð takmarkana og komast til híbýla hins Staðlausa. Það sæmir þér að gera þitt ítrasta til að öðlast þennan elixír sem á svipulu andartaki lætur vestur fáfræði ná til austurs þekkingar, upplýsir næturmyrkrið með ljóma morgunsins, leiðir förumanninn á eyðilöndum efnisins að lind guðdómlegrar nálægðar og brunni fullvissu og heiðrar dauðlegar sálir með viðtöku í Ridván ódauðleikans. Ef líta má á þetta gull sem kop- ar, mætti á sama hátt líta svo á að þessir menn séu hinir sömu og þeir voru áður en þeim veittist trú.
Ó bróðir, sjá hvernig allir innri leyndardómar ,,end- urfæðingar“, ,,endurkomu“ og ,,upprisu“ hafa verið afhjúpaðir og birtir augum þínum með fulltingi þess- ara fullnægjandi, óhrekjanlegu og sannfærandi orða. Guð gefi, að þú fyrir miskunnsama og ósýnilega að- stoð hans megir færa líkama þinn og sál úr gömlu klæðunum og skrýðast nýjum og ótortímanlegum búningi.
Þessvegna má líta svo á að þeir sem í sérhverju síðara trúarkerfi voru öllum öðrum fyrri til að um- faðma trú Guðs sem drukku hreint vatn þekkingar úr höndum guðdómlegrar fegurðar og náðu hæstu tind- um trúar og fullvissu, séu — í nafni, gerð, orðum og stöðu — ,,endurkoma“ þeirra er gæddir voru sömu auðkennum í undangengnu trúarkerfi. Því hvaðeina sem fylgjendur hins fyrra trúarkerfis opinberuðu, slíkt hið sama hefur þessi síðari kynslóð gert. Líttu á rósina: hvort sem hún blómgast í austri eða vestri er hún engu að síður rós. Því það sem máli skiptir í þessu sambandi er ekki ytra form og sköpulag rósarinnar, heldur angan hennar og ilmur.
Hreinsa því augu þín af öllum jarðneskum tak- mörkunum, svo þú megir sjá þá alla bera eitt nafn og boða einn málstað, birta eitt sjálf og opinbera einn sannleika og megir skilja leyndardóma ,,endurkomu“ orða Guðs sem eru afhjúpaðir í þessum orðum. Hug- leið um stund hegðun félaganna í trúarkerfi Múh- ammeðs. Íhuga hvernig þeir sem endurnýjandi andi Múhammeðs hreinsaði af saurgun jarðnesks hégóma, leystust frá eigingjörnum ástríðum og sneru baki við öllu nema honum. Sjá hvernig þeir urðu öllum þjóð- um jarðar fyrri til að komast í heilaga návist hans — návist Guðs sjálfs. Hvernig þeir afneituðu heiminum og öllu sem í honum er og fórnuðu fúslega og fagn- andi lífi sínu við fætur þeirrar birtingar hins aldýr- lega. Og sjá nú ,,endurkomu“ sömu einbeitni, stað- festu og fráhvarfs frá veröldinni í félögum punkts Bayánsins.[48] Þú hefur séð hvernig þessir félagar hafa fyrir undur náðar Drottins Drottna, dregið fána full- komins fráhvarfs að húni á ótilkvæmilegum hæðum dýrðar. Þessi ljós hafa framgengið frá aðeins einni uppsprettu og þessir ávextir eru ávextir eins og sama trés. Þú getur ekki séð á þeim neinn greinarmun. Allt er þetta sökum náðar Guðs! Hann veitir hana þeim sem hann vill. Guð gefi, að við forðumst land afneit- unar og höldum út á haf viðtöku, svo við megum sjá með augum sem eru hreinsuð af öllum andstæðum, veraldir einingar og fjölbreytni, tilbrigða og einleika, takmarkana og andlegs frelsis og taka flugið til hæsta og innsta athvarfs sannrar merkingar Orðs Guðs.
Af þessum fullyrðingum má því ljóst og auðsætt vera, að ef sál yrði opinberuð við ,,þau endalok sem eiga sér engan endi“ og risi til að boða og efla málstað sem var kunngerður og staðfestur af annarri sál í því ,,upphafi sem á sér enga byrjun“, er með sanni hægt að segja um hann sem var hinn fyrsti og hann sem er hinn síðasti, að þeir séu einn og hinn sami, því báðir boða þeir einn og sama málstað. Af þessum ástæðum hefur punktur Bayánsins — megi líf allra annarra en hans verða fórnað honum! — líkt opinberendum Guðs við sólina. Þótt hún rísi frá því ,,upphafi sem á sér enga byrjun“ til þeirra ,,endaloka sem eiga sér engan endi“, er hún engu að síður sama sólin. Ef þú
[48] Bábinn
nú segðir, að þessi sól væri hin fyrri sól, væru orð þín sönn og ef þú segðir, að þessi sól væri ,,endurkoma“ hennar, væru orð þín einnig sannleikanum samkvæm. Af þessari fullyrðingu má einnig ljóst vera, að með orðinu ,,síðastur“ er átt við ,,hinn fyrsta“ og með orð- inu ,,fyrstur“ við ,,hinn síðasta“, því að bæði hinn ,,fyrsti“ og hinn ,,síðasti“ hafa risið til að boða eina og sömu trú.
Þrátt fyrir hve augljóst þetta er í augum þeirra sem hafa drukkið vín þekkingar og fullvissu, eru þeir þó margir sem hafa leyft orðunum, ,,Innsigli spámann- anna“ að myrkva skilning sinn og svifta sig náð marg- víslegra gjafa hans vegna þess að þeim tókst ekki að skilja merkingu þeirra! Hefur Múhammeð ekki sjálf- ur sagt: ,,Ég er allir spámennirnir“? Hefur hann ekki sagt, eins og vér höfum þegar greint frá: ,,Ég er Adam, Nói, Móses og Jesús“? Hversvegna skyldi Múhammeð, hin ódauðlega fegurð sem sagði: ,,Ég er hinn fyrsti Adam“ ekki einnig getað sagt: ,,Ég er hinn síðasti Adam?“ Því rétt eins og hann leit á sjálfan sig sem ,,fyrstan spámannanna“ — það er Adam — þann- ig á ,,innsigli spámannanna“ einnig við um þá guð- dómlegu fegurð. Það er að sönnu auðsætt, að ef hann er ,,fyrstur spámannanna“ er hann einnig ,,innsigli“ þeirra.
Leyndardómur þessa máls hefur verið sár prófraun öllu mannkyni í þessu trúarkerfi. Sjá hve margir halda dauðahaldi í þessi orð og hafa ekki trúað á hann sem er sannur opinberandi þeirra. Vér spyrjum: Hvað heldur þetta fólk að orðin ,,fyrstur“ og ,,síðastur“ tákni þegar átt er við Guð, dýrlegt sé nafn hans! Ef þeir héldu því fram, að þessi orð eigi við þennan efnislega alheim, hvernig gæti það staðist þegar sýnilegt skipu- lag hlutanna blasir enn skýrt við augum? Nei, með hinum ,,fyrsta“ er í þessu tilviki ekki átt við neinn annan en hinn ,,síðasta“ og með hinum ,,síðasta“ eng- an annan en hinn ,,fyrsta“.
Líkt og orðið ,,síðastur“ í því ,,upphafi sem á sér enga byrjun“ á í sannleika við um hann sem er fræðari hins sýnilega og ósýnilega, þannig eiga orðin ,,fyrstur“ og ,,síðastur“ við um opinberendur hans. Þeir eru hvorutveggja í senn boðendur hins ,,fyrsta“ og hins ,,síðasta“. Meðan þeir eru grundvallaðir í sessi hins ,,fyrsta“, sitja þeir í hásæti hins ,,síðasta.“ Ef til væri næmt auga, myndi það strax skynja, að boðendur hins ,,fyrsta“ og hins ,,síðasta“, hins ,,birta“ og hins ,,hulda“, ,,upphafsins“ og ,,innsiglisins“ eru engir aðrir en þess- ar heilögu verur, þessir kjarnar fráhvarfs frá verald- legum hlutum, þessar guðdómlegu sálir. Og ef þú svifir í ríkinu heilaga: ,,Guð var einn og enginn var nema hann“, mundi þér skiljast innan þeirrar hirðar, að öll þessi nöfn eiga sér alls enga tilveru og eru fullkomlega gleymd. Þá mundu þessar blæjur, orð og vísbendingar ekki lengur byrgja þér sýn. Hversu und- ursamlega hrein og háleit er ekki þessi staða sem ekki einu sinni Gabríel getur höndlað án leiðsagnar né Fugl himinsins komist hjálparlaust til!
Og reyndu nú að skilja merkingu þessara orða ‘Alí, foringja hinna trúföstu: ,,Að sjá í gegnum blæjur dýrðarinnar hjálparlaust.“ Meðal þessara ,,blæja dýrð- arinnar“ eru guðsmennirnir og fræðimennirnir sem lifa á dögum opinberenda Guðs og sem vegna skiln- ingsskorts og valdagræðgi hafa látið undir höfuð leggjast að beygja sig undir málstað Guðs — nei, jafn- vel neitað að hneigja eyru sín að hinum guðdómlega söng. ,,Þeir hafa stungið fingrunum í eyrun“.[49] Og mennirnir sem skeyttu alls engu um Guð og gerðu þá að meisturum sínum, hafa einnig beygt sig án nokkurs fyrirvara undir forræði þessara drambsömu og hræsnisfullu leiðtoga. Því sjálfir hafa þeir enga sjón, enga heyrn og ekkert hjarta til að aðgreina sannleika frá blekkingu.
Þrátt fyrir að allir spámenn, dýrlingar og hinir út- völdu Guðs, hafi af guðlegri andagift hvatt mennina til að sjá með sínum eigin augum og heyra með sínum eigin eyrum, hafa þeir hafnað ráðgjöf þeirra fullir þótta og fylgt í blindni í fótspor leiðtoga trúar sinnar og munu halda því áfram. Ef fátæk og óþekkt pers- óna, rúin skarti lærdómsmanna, ávarpaði þá og segði: ,,Fylgið, ó menn! sendiboðum Guðs“[50] myndu þeir undrast stórlega slíka staðhæfingu og svara: ,,Hvað! Átt þú við að allir þessir guðsmenn, allir þessir útskýr- endur lærdóms, með öllum sínum myndugleika, pompi og pragt, hafi villst af leið og ekki tekist að greina sannleika frá lygi? Þykist þú og þínir líkar hafa skilið það sem þeir skildu ekki?“ Ef líta ætti á fjölda og glæsileik skrúðklæða sem mælikvarða á lærdóm og sannleika, þá bæri vissulega að líta svo á að menn liðinna alda sé nútímamönnum meiri og verðugri, því
[49] Kóraninn 2:19
[50] Kóraninn 36:20
þeir hafa aldrei tekið þeim fram hvað varðar fjölda, glæsibrag og vald.
Það er deginum ljósara, að ætíð þegar opinberend- ur heilagleikans birtust, hafa guðsmennirnir sem uppi voru á sama tíma, hindrað mennina frá að komast á veg sannleikans. Þessu bera vitni orð allra ritninganna og hinna himnesku bóka. Aldrei hefur spámaður Guðs verið birtur, að hann hafi ekki orðið fórnarlamb vægðarlauss haturs, fordæmingar, afneitunar og böl- bæna klerkanna á dögum hans! Vei þeim fyrir rang- lætisverkin sem þeir frömdu fyrr á tímum! Vei þeim fyrir það sem þeir gera núna! Hvaða blæjur dýrðar- innar eru hörmulegri en þessar holdtekjur villunnar! Ég sver við réttlæti Guðs! Að sjá í gegnum slíkar blæj- ur er máttugust allra gerða og að slíta þær sundur virðingarverðast allra afreka! Megi Guð aðstoða okk- ur og aðstoða yður, ó herskari andans, svo að yður megi á tíma birtingar hans verða náðarsamlega hjálp- að til að vinna slík afrek og auðnist að komast í návist Guðs á degi hans.
Meðal ,,blæja dýrðarinnar“ eru aukinheldur orð svo sem ,,Innsigli spámannanna“ og þessháttar og að fjarlægja þær er æðsta afrekið í augum þessara villu- ráfandi sálna af lágum stigum. Af völdum þessara dul- úðugu orða, þessara hörmulegu ,,blæja dýrðarinnar“ hafa allir verið hindraðir í að líta ljós sannleikans. Hafa þeir ekki heyrt söng þessa fugls Himinsins[51] sem mælti þennan leyndardóm: ,,Þúsund Fatímum hef ég kvænst, allar voru þær dætur Múhammeðs, sonar
[51] Imám ‘Alí ‘Abdu’lláh, ,innsiglis spámannanna‘? Sjá, hve fjöl- margir leyndardómarnir eru sem enn felast í helgi- dómi þekkingar Guðs og hvílíkur aragrúi gimsteina visku hans dylst ekki ennþá í órjúfanlegum fjárhirsl- um hans! Ef þú hugleiddir þetta í hjarta þínu mundi þér skiljast, að handaverk hans þekkir hvorki upphaf né endi. Ríki ákvörðunar hans er of víðfeðmt til þess að tungur dauðlegra manna geti lýst því eða fugl mannshugarins ferðast yfir það; og kerfi forsjónar hans of leyndardómsfull til að mannsandinn geti skil- ið þau. Sköpun hans þekkir engan endi og hún hefur ætíð verið til frá því ,,upphafi sem á sér enga byrjun“. Opinberendur fegurðar hans eiga sér ekkert upphaf og þeir munu halda áfram að koma til þeirra ,,enda- loka sem eiga sér engan endi“. Hugleið orð þessi í hjarta þínu og íhuga hvernig heimfæra má þau á allar þessar helgu sálir.
Reyndu einnig að skilja merkingu söngva þeirrar eilífu fegurðar, Husayns, sonar ‘Alí sem ávarpaði Salmán orðum sem þessum: ,,Ég var með þúsund Adömum. Tíminn sem leið á milli komu hvers þeirra var fimmtíu þúsund ár. Sérhverjum þeirra kunngerði ég erfðaréttinn, sem veittur var föður mínum.“ Hann greinir síðan nánar frá þessu og segir svo: ,,Ég hef barist þúsund bardögum á vegi Guðs og þeirra sístur og þýðingarminnstur var bardaginn við Khaybar þar sem faðir minn barðist gegn trúvillingunum.“ Reyn nú að skilja af þessum tveimur arfsögnum leyndar- dóma ,,endaloka“, ,,afturkomu“ og ,,sköpunar án upp- hafs og endis.“
Ó minn elskaði! Söngurinn himneski er ómælan- lega upphafinn yfir viðleitni mannlegs eyra til að heyra eða mannshugarins að skilja leyndardóm hans! Hvernig getur hjálparvana maur gengið inn í hirð hins aldýrlega? Og samt afneita veikburða sálir þess- um torræðu orðum sökum skilningsskorts og efast um sannleiksgildi slíkra arfsagna. Nei, enginn getur skilið þær nema þeir sem eiga næmt hjarta. Seg: hann er sá endir sem hefur mótað allan alheiminn þannig, að ekki er hægt að gera sér í hugarlund nein endalok hans. Og heim sköpunarinnar hefur hann mótað þannig, að ekki er hægt að ímynda sér neitt upphaf hans. Sjá, ó herskari jarðarinnar, dýrð endalokanna endurspeglaða í opinberendum upphafsins!
Hve einkennilegt er þetta ekki! Með annarri hendi halda þessir menn dauðahaldi í þau vers Kóransins og þær arfsagnir fólks vissunnar sem samræmast hneigð- um þeirra og hagsmunum og með hinni hafna þeir því sem stríðir gegn eigingjörnum ástríðum þeirra. ,,Trúið þér á einn hluta bókarinnar og afneitið öðr- um?“[52] Hvernig getið þér dæmt um það sem þér skiljið ekki? Líkt og Drottinn verundarinnar hefur í óskeik- ulli bók sinni opinberað öllum mönnum fyrirheitið um ,,inngöngu í návist Guðs“ eftir að hafa talað um ,,Innsiglið“ í upphöfnum orðum sínum: ,,Múhammeð er spámaður Guðs og innsigli spámannanna“[53]. Vers bókarinnar bera vitni þessari inngöngu í návist hins ódauðlega Konungs. Vér höfum þegar greint frá sumum þeirra. Hinn eini sanni Guð er mér vitni!
[52] Kóraninn 2:85
[53] Kóraninn 33:40
Ekkert upphafnara eða augljósara en ,,inngangan í návist Guðs“ á degi upprisunnar hefur verið opinber- að í Kóraninum. Heill sé þeim sem hefur hlotnast slík innganga á þeim degi þegar flestir menn hafa snúið við henni baki eins og þú hefur orðið vitni að.
Og samt hafa þeir vegna leyndardóms fyrra versins hafnað náðinni sem er heitið í hinu síðara þrátt fyrir þá staðreynd að ,,inngangan í návist Guðs“ sé kunn- gerð skýrum orðum í bókinni. Sýnt hefur verið fram á og sannað með skýrum og óyggjandi rökum, að með ,,upprisu“ er átt við að opinberandi Guðs birtist til að boða málstað hans. Og með ,,inngöngu í návist Guðs“ er átt við inngöngu í návist fegurðar hans í persónum opinberenda hans. Því sannlega ,,meðtekur engin vitr- un hann, en hann meðtekur alla vitrun“.[54] Þrátt fyrir þessar óyggjandi staðreyndir og skýru yfirlýsingar, hafa þeir í fávisku sinni fest sig við orðið ,,innsigli“ og eru fullkomlega sviftir þekkingu á honum sem opin- berar bæði innsiglið og upphafið á degi návistar hans. ,,Ef Guð refsaði mönnunum fyrir illgerðir þeirra, mundi hann ekki skilja eftir neitt sem hrærist á jörð- inni! En hann hlífir þeim til tiltekins dags.“[55] En hefðu þessir menn aukinheldur fengið einn dropa úr þeim kristaltæru lækjum sem streyma frá orðunum: ,,Guð gerir það sem honum líst og fyrirskipar það sem hon- um þóknast“, mundu þeir ekki hafa álasað miðpunkti opinberunar hans með svo ósæmilegum hætti. Mál- staður Guðs, öll verk og allar gerðir, eru í máttugum greipum hans. ,,Allir hlutir eru í máttugum greipum
[54] Kóraninn 6:103
[55] Kóraninn 16;61
hans; honum eru allir vegir færir.“ Hann framkvæmir hvaðeina sem hann vill og gerir allt sem hann óskar. ,,Hver sá sem segir ,hversvegna‘ eða ,til hvers‘ hefur guðlastað!“ Ef þessir menn rumskuðu af svefni van- rækslunnar og gerðu sér grein fyrir þeim illræðum sem þeir hafa drýgt, mundu þeir vissulega tortímast og kasta sér ótilkvaddir í eldinn — sinn hinsta sama- stað og raunveruleg heimkynni. Hafa þeir ekki heyrt það sem hann hefur opinberað: ,,Hann skal ekki spurður gerða sinna?“[56] Hvernig dirfist maðurinn í ljósi þessara orða að draga í efa það sem hann segir og velta vöngum yfir fáfengilegum ummælum?
Miskunnsami Guð! Svo mikil er fáviska og öfug- hneigð mannanna, að þeir hafa beint augunum að eigin hugsunum og þrám og snúið baki við þekkingu og vilja Guðs — helgað og dýrlegt sé nafn hans!
Ver sanngjarn: Ef þeir viðurkenndu sannleika þess- ara skínandi orða og heilögu vísbendinga og játuðu, að Guð er ,,sá sem gerir það sem honum þóknast“ — hvernig gætu þeir haldið áfram að aðhyllast svo aug- ljósar fjarstæður? Nei, þeir mundu af allri sál sinni viðurkenna og lúta öllu sem hann segir. Ég sver við Guð! Ef ekki væri fyrir hina guðdómlegu ákvörðun og órannsakanlegar ráðstafanir forsjónarinnar, mundi jörðin sjálf hafa eytt öllu þessu fólki! ,,Hann hlífir þeim samt til tiltekins tíma á degi sem hann þekkir.“
Tólf hundruð og áttatíu ár eru liðin frá dögun trúarkerfis Múhammeðs og á hverjum morgni hefur þetta blinda og auvirðilega fólk lesið Kóraninn sinn og
[56] Kóraninn 21:23
samt ekki tekist að skilja einn einasta bókstaf í þeirri bók! Aftur og aftur les það versin sem bera raunveru- leika þessara heilögu stefa órækt vitni og staðfesta sannleika opinberenda eilífrar dýrðar. Samt skilja þeir ekki ennþá tilgang þeirra og hefur jafnvel láðst að skilja allan þennan tíma, að lestur ritninga og heilagra bóka hefur á sérhverri öld ekki þjónað neinum öðrum tilgangi en þeim að gera lesandanum kleift að skilja merkingu og afhjúpa dýpstu leyndardóma þeirra. Að öðru leyti hefur lestur án skilnings ekkert varanlegt gildi fyrir manninn.
Og það gerðist dag einn, að þurfandi maður kom í heimsókn til þessarar sálar og þyrsti í úthaf þekkingar hennar. Meðan rætt var við hann var minnst á tákn dómsdags, upprisu, endurvakningar og reiknings- skila. Hann hvatti oss til að útskýra hvernig hægt væri að kalla þjóðir heimsins til reikningsskila í þessu undursamlega trúarkerfi ef enginn væri sér þess með- vitandi. Vér gerðum honum grein fyrir vissum sann- indum vísinda og fornrar visku í samræmi við skiln- ingsgetu hans. Síðan spurðum vér hann: ,,Hefur þú ekki lesið Kóraninn og þekkir þú ekki þetta blessaða vers: ,Á þeim degi skal hvorki maður né andi verða inntur eftir misgerðum sínum‘?[57] Skilur þú ekki að með orðunum ,inntur eftir er ekki átt við spurningu sem borin er fram með tungu eða á mæltu máli, eins og versið gefur til kynna og staðfestir‘? Því síðan er sagt: ,Syndararnir þekkjast á ásýnd sinni og þeir verða hrifnir upp á fótunum og ennistoppum sínum.‘ “[58]
[57] Kóraninn 55:39
[58] Kóraninn 55:41
Þannig verða þjóðir heimsins dæmdar af ásýnd sinni. Þar birtist vantrú þeirra, trú og ójöfnuður. Þannig er augljóst á þessum degi hvernig hinir villur- áfandi þekkjast og eru aðgreindir frá fylgjendum guð- dómlegrar leiðsagnar á ásýndum sínum. Ef þetta fólk íhugaði þessi vers í hjarta sínu einvörðungu sakir Guðs og án þess að óska nokkurs annars en velþókn- unar hans, myndi það vissulega finna allt sem það leitar að. Í versum hans mundi það finna, opinber- aða og augljósa, alla þá hluti, stóra og smáa sem hafa gerst í þessu trúarkerfi. Það mundi jafnvel sjá í þeim vísbendingar til brottfarar opinberenda nafna og eig- inda Guðs frá heimalandi þeirra; andstöðu og þótta- fullan hroka stjórnar og þjóðar ásamt vísbendingum um dvöl og grundvöllun allsherjarbirtingar í ákveðnu og sérstaklega tilgreindu landi. Enginn getur þó skilið þetta nema sá sem hefur næmt hjarta.
Vér innsiglum stef vort með því sem áður var opin- berað Múhammeð, svo að þetta innsigli megi dreifa angan þess heilaga moskus sem leiðir menn til Ridván ófölnandi dýrðar. Hann sagði — og orð hans er sann- leiki: ,,Og Guð kallar til híbýla friðarins;[59] og hann leiðbeinir hverjum sem hann vill á hinn rétta veg.“[60] ,,Fyrir þá eru híbýli friðarins með Drottni sínum! Og hann mun verja þá sökum verka þeirra.“[61] Þetta hefur hann opinberað til þess að náð hans megi umlykja heiminn. Lof sé Guði, Drottni allrar verundar!
[59] Bagdad
[60] Kóraninn 10:25
[61] Kóraninn 6:127
Vér höfum þráfaldlega og á ýmsa vegu útskýrt merkingu sérhvers stefs til þess að allar sálir, háar og lágar, megi, í samræmi við getu sína og hæfni, fá skerf sinn og hlutdeild í því stefi. Ef þeim tekst ekki að skilja tilteknar röksemdir, gætu þær hugleitt önnur rök og þannig náð markmiði sínu. ,,Að allar manngerðir megi vita hvar þær geti slökkt þorsta sinn.“
Við Guð! Auk þessara söngva getur þessi fugl him- insins sem nú dvelur í dustinu, sungið aragrúa söng- laga. Auk þessara orða getur hann afhjúpað aragrúa leyndardóma. Hver einstök nóta í þeim ljóðum hans sem ekki hefur verið sungin, er ómælanlega upphafin yfir allt sem þegar hefur verið opinberað og ómælan- lega dýrlegra en það sem streymt hefur frá þessum penna. Lát framtíðina leiða í ljós stundina þegar brúð- ir innri merkinga hraða sér blæjulausar út úr leyndar- dómsfullum höllum sínum samkvæmt ráðsályktun Guðs og birtast í fornum ríkjum verundar. Alls ekkert er mögulegt án hans leyfis; ekkert vald stenst nema fyrir vald hans og enginn er Guð nema hann. Hans er málstaður Guðs og heimur sköpunarinnar. Allt kunn- gerir opinberun hans og afhjúpar leyndardóma anda hans.
Vér höfum nú þegar hér að ofan tilreiknað sér- hverjum þeim ljósgjafa sem rís frá dagsbrún ævarandi heilagleika, tvíþætta stöðu. Aðra þeirra, stöðu eðlis- einingar, höfum vér útskýrt. ,,Engan greinarmun ger- um vér á neinum þeirra.“[62] Hin er staða auðkenna og tilheyrir heimi sköpunar og takmörkunum hans. Í
[62] Kóraninn 2:136
þeim skilningi hefur sérhver opinberandi Guðs sér- stök einstaklingseinkenni, fyrirhugað ætlunarverk, forákvarðaða opinberun og sérstaklega tilgreindar takmarkanir. Sérhver þeirra þekkist undir sérstöku nafni, einkennist af ákveðinni eigind, uppfyllir tiltekið verkefni og er treyst fyrir sérstakri opinberun. Eins og hann sagði: ,,Suma postulana höfum vér látið skara fram úr hinum. Við suma hefur Guð talað, aðra hefur hann reist upp og upphafið. Og Jesú, syni Maríu, gáfum vér sérstök tákn og vér styrktum hann með heilögum anda.“[63]
Það er vegna þessa greinarmunar á stöðu þeirra og ætlunarverki að orðin og ummælin sem streyma frá þessum uppsprettum guðdómlegrar þekkingar virð- ast ólík og ósamhljóða. Að öðru leyti eru öll ummæli þeirra í raun og veru aðeins tjáning eins sannleika í augum þeirra sem eru innvígðir í leyndardóma guð- dómlegrar visku. Þar sem flestum mönnum hefur láðst að meta þær stöður sem vér höfum vísað til, eru þeir óttaslegnir og ráðþrota vegna ólíkra orða opin- berenda sem eru í eðli sínu einn og hinn sami.
Það hefur ætíð verið augljóst, að allan þennan mun á orðum má eigna ólíkum stöðum þeirra. Þannig hafa eigindir Guðdóms, guðleika fullkomins einstæðis og innsta eðlis frá sjónarhóli einstakleika þeirra og yfir- skilvitlegrar lausnar frá veröldinni vísað til og vísa enn til þessara kjarna verundarinnar. Því þeir sitja allir í hásæti himneskrar opinberunar og eru grundvallaðir í sessi guðdómlegrar leyndar. Með komu þeirra birtist
[63] Kóraninn 2:253
opinberun Guðs og auglit þeirra opinberar fegurð hans. Þessvegna hafa hljómar Guðs sjálfs borist frá vörum þessara opinberenda hinnar guðdómlegu ver- undar.
Í ljósi annarrar stöðu þeirra — stöðu auðkenna, sundurgreiningar, tímanlegra takmarkana, einkenna og mælikvarða — sýna þeir óskoraða þjónustu, full- komna örbirgð og algjöra sjálfsafmáun. Því sagði hann: ,,Ég er þjónn Guðs. Ég er aðeins maður eins og þið.“
Reyndu með fulltingi þessara óhrekjanlegu og full- sönnuðu yfirlýsinga að skilja merkingu spurninga þinna, svo að þú megir verða stöðugur í trú Guðs og munurinn á orðum spámanna hans og hans útvöldu megi ekki fylla þig skelfingu.
Ef einhver hinna allt-umlykjandi birtinga Guðs segði: ,,Ég er Guð!“ mælti hann vissulega sannleikann og það án nokkurs vafa. Því þráfaldlega hefur verið sýnt fram á, að með opinberun hans, eigindum og nöfnum, er opinberun Guðs, nöfn hans og eigindir, birt heiminum. Því segir hann einnig: ,,Þessi spjót voru Guðs, ekki þín!“[64] Einnig segir hann: ,,Í sann- leika sóru þeir Guði trúnað sem sóru þér trúnað.“[65] Og ef einhver þeirra segði: ,,Ég er sendiboði Guðs,“ segði hann einnig ótvíræðan sannleika. Líkt og hann sagði: ,,Múhammeð er ekki faðir neins manns á meðal yðar, en hann er boðberi Guðs.“ Frá þessu sjónar- horni eru þeir allir aðeins boðberar hins fullkomna
[64] Kóraninn 8:17
[65] Kóraninn 48:10
Konungs, hins óumbreytanlega kjarna. Og ef þeir allir kunngerðu: ,,Ég er innsigli spámannanna“, segðu þeir vissulega hreinan sannleika. Því þeir eru aðeins ein persóna, ein sál, einn andi, ein verund, ein opinberun. Þeir eru allir opinberendur ,,upphafsins“ og ,,enda- lokanna“, hins ,,fyrsta“ og hins ,,síðasta“, hins ,,sýni- lega“ og hins ,,ósýnilega“ — allt á þetta við um hann sem er innsti andi andanna og eilífur kjarni kjarn- anna. Og ef þeir segðu: ,,Við erum þjónar Guðs“[66] þá er það einnig ótvíræð og ómótmælanleg staðreynd. Því þeir hafa verið birtir í stöðu fullkominnar þjón- ustu, þjónustu sem enginn maður getur nokkru sinni öðlast. Þessvegna sögðu þessir kjarnar verundarinnar orð sín vera rödd Guðdómsins, kall Guðs sjálfs þegar þeir voru umluktir hafdjúpum forns og eilífs heilag- leika eða þegar þeir svifu til háleitustu tinda guðdóm- legra leyndardóma. Ef augu skilnings opnuðust mundu þau vissulega sjá, að einmitt í þessu ástandi hafa þeir talið sjálfa sig algjörlega útþurrkaða og til- vistarlausa frammi fyrir augliti hans sem er hinn al- sjándi, hinn ólýtanlegi. Mér virðist sem þeir hafi litið á sig sem alls ekkert og talið umgetningu sína í því ríki jafngilda guðlasti. Því hið minnsta hvísl sjálfsins innan þess konungsgarðs er vitnisburður um sjálfshafningu og sjálfstæða tilveru. Í augum þeirra sem hafa gengið inn í þann garð er ávæningur af öllu slíku hörmuleg yfirtroðsla í sjálfu sér. Hversu miklu hörmulegra væri það ekki ef eitthvað annað væri nefnt í þeirri návist; ef hjarta mannsins, tunga hans, hugur eða sál væri upp-
[66] Kóraninn 33:40
tekin af einhverju öðru en hinum heittelskaða, ef augu hans sæju einhverja aðra ásýnd en fegurð hans, ef eyru hans hneigðust að einhverjum öðrum söng en rödd hans og ef fætur hans fetuðu einhvern annan veg en hans.
Á þessum degi bærist andblær Guðs og andi hans hefur gagntekið alla hluti. Slík er úthelling náðar hans að penninn nemur staðar og tungan fær ekki mælt.
Í krafti þessarar stöðu hafa þeir gert tilkall til radd- ar guðdómleika og annars þvílíks um leið og þeir í krafti stöðu sinnar sem sendiboðar hafa lýst sjálfum sér sem boðberum Guðs. Í sérhverju tilviki hafa þeir lagað orð sín að þörfum tilefnisins og hafa eignað sjálfum sér allar þessar yfirlýsingar sem spanna ríki himneskrar opinberunar og ríki sköpunar, veldi Guðs og veldi jarðneskrar tilveru. Þessvegna eru öll orð þeirra sönn án minnsta vafa, hvort sem þau eiga við ríki guðdómleika, drottnunar, spámennsku, boðbera- dæmis, vörslu, postuladæmis eða þjónustu. Þessvegna ber að íhuga með athygli þau orð sem vér höfum vitnað til máli voru til sönnunar, svo að margvísleg orð opinberenda hins ósýnilega og dagsbrúna heilagleik- ans megi hætta að trufla hugann og valda sálinni uppnámi.
Íhuga ber orðin sem ljósgjafar sannleikans töluðu og ef þýðing þeirra er ekki ljós, ætti að leita upplýsinga frá vörslumönnum þekkingar, svo að þeir megi út- skýra merkingu og afhjúpa leyndardóm þeirra. Því það sæmir ekki neinum að túlka hin heilögu orð sam- kvæmt sínum eigin ófullkomna skilningi, né hafna sannleikanum og afneita honum ef honum finnst hann stríða gegn hneigðum sínum og ástríðum. Því þessar eru í dag aðferðir guðsmannanna og hinna lærðu á þessari öld sem sitja í sessi þekkingar og lær- dóms og hafa kallað fáfræði þekkingu og kúgun rétt- læti. Ef þeir spyrðu Ljós sannleikans um hégómleg hugarfóstur sín og uppgötvuðu, að svar hans sam- ræmdist ekki skilningi þeirra og hugmyndum um bók- ina, myndu þeir vissulega fordæma hann sem er náma og uppspretta allrar þekkingar og segja hann fullkom- lega skilningsvana. Slíkt hefur gerst á öllum öldum.
Svo dæmi sé nefnt svaraði Múhammeð, Drottinn verundar, að boði Guðs þegar hann var spurður um hin nýju tungl: ,,Þau eru tímabil ákvörðuð mönn- um.“[67] Þeir sem heyrðu til hans álösuðu honum síðan fyrir fáfræði.
Í versinu um ,,Andann“ sagði hann einnig: ,,Og þeir munu spyrja þig um Andann. Seg, ,Andinn útgengur að boði Drottins míns.‘ “[68] Um leið og Múhammeð hafði svarað mótmæltu þeir allir hástöfum og sögðu: ,,Sjá! fávís maður sem veit ekki hvað andinn er kallar sig opinberanda himneskrar þekkingar!“ Og sjá nú hvernig guðsmenn aldarinnar beygja sig í blindni undir sannleika hans vegna þess að þeir eru heiðraðir sakir nafns hans og sjá hvernig feður þeirra hafa viðurkennt opinberun hans. Ígrunda: Ef þessir menn fengju í dag slík svör við þvílíkum spurningum, mundu þeir hiklaust vísa þeim á bug og afneita þeim. Nei, þeir mundu atyrða þá eins og þeir hafa atyrt á
[67] Kóraninn 2:189
[68] Kóraninn 17:85
þessum degi. Og það þrátt fyrir þá staðreynd að þessir kjarnar verundarinnar eru ómælanlega upphafnir yfir svo hégómlegar ímyndanir og dýrð þeirra er óendanlega æðri svo fánýtum ummælum og ofar skilningi sérhvers næms hjarta. Þekking þeirra, ef þekkingu skyldi kalla, er einskær blekking þegar hún er borin saman við þá þekkingu og allur skilningur þeirra ekkert nema opinská villa. Nei, allt sem kemur frá þessum námum guðdómlegrar visku og forðabúr- um eilífrar þekkingar er sannleikurinn og ekkert nema sannleikurinn. Orðin: ,,Þekking er einn punkt- ur sem hinir fávísu hafa margfaldað“ sanna röksemd- ir vorar og arfsögnin: ,,Þekking er ljós sem Guð varpar í hjarta hvers sem hann vill“ staðfestir orð vor.
Þar eð þeir hafa ekki skilið inntak þekkingar og hafa nefnt þekkingu þær ímyndir sem þeirra eigin hugur hefur smíðað og sem koma frá holdtekjum fáviskunn- ar, hafa þeir lagt það á uppsprettu þekkingar sem þú hefur heyrt um og orðið vitni að.
Til að mynda hefur maður[69] einn sem er rómaður fyrir lærdóm og afreksverk og telur sig einn helsta leiðtoga þjóðar sinnar, fordæmt og lastað alla flytjend- ur raunverulegs lærdóms í bók sinni. Þetta hefur kom- ið skýrt og greinilega fram í opinskáum yfirlýsingum og vísbendingum hvarvetna í bók hans. Þar sem vér höfðum oft heyrt hans getið, ákváðum vér að lesa eitthvað í verkum hans. Vér höfum aldrei hneigst til að lesa rit annarra manna, en oss þótti nauðsyn til bera að kanna bækur hans, því einhver hafði spurt oss um
[69] Hájí Mírzá Karím Khán hann og vér vildum geta svarað fyrirspyrjanda vorum af þekkingu og skilningi. Verk hans á arabísku voru þó ekki fáanleg, en maður einn tjáði oss, að eina af ritgerðum hans, Irshádu’l-‘Avám[70], væri að finna í þessari borg. Frá þessum bókartitli barst oss ódaunn drambs og hégómadýrðar, því hann hafði talið sig lærðan og alla aðra fáfróða. Í rauninni komu verðleik- ar hans fram í nafninu sem hann hafði valið bók sinni. Það var augljóst, að höfundur hennar gekk stigu sjálfs og ástríðu og var týndur á auðnum fávisku og flónsku. Mér virðist sem hann hafi gleymt hinni velþekktu arfsögn sem segir: ,,Þekking er allt sem hægt er að þekkja; og máttur og vald, öll sköpunin.“ Þrátt fyrir þetta sendum vér eftir bókinni og höfðum hana í nokkra daga. Sennilega var hún opnuð tvisvar sinn- um. Í síðara skiptið rákumst vér af tilviljun á frásögn um ,,Mi‘ráj“[71] Múhammeðs sem sagt var um: ,,Ef ekki væri sakir þín mundum vér ekki hafa skapað himn- ana“. Vér tókum eftir, að hann hafði talið upp um tuttugu vísindagreinar sem allar voru taldar nauðsyn- legar til skilnings á leyndardómi ,,Mi‘ráj“. Oss skildist af yfirlýsingum hans, að sá sem ekki hefði fullt vald á þeim öllum gæti aldrei skilið þetta háleita og yfir- skilvitlega mál réttum skilningi. Meðal þeirra vísinda sem nefnd voru voru vísindi háspekilegs afstæðis, gullgerðarlistar og náttúrutöfra. Á svo hégómlegan og úreltan lærdóm leit þessi maður sem forsendur
[70] ,,Leiðsögn hinum fáfróðu“
[71] Uppstigning fyrir skilningi á heilögum og ævarandi leyndardómi guðdómlegrar þekkingar.
Miskunnsami Guð! Slík er þekking hans. Og sjá þó með hvílíkum ákúrum og dylgjum hann hefur veitst að þessum holdtekjum óendanlegrar þekkingar Guðs! Hversu rétt og sönn eru orðin: ,,Lastmælir þú þeim sem hinn eini sanni Guð hefur falið umsjá fjársjóð- anna á sjöunda sviði sínu?“ Ekkert skilningsríkt hjarta eða hugur, enginn hinna vitru og lærðu, gefur nokk- urn gaum að þessum heimskulegu orðum. Og hve augljóst er þó ekki sérhverju næmu hjarta, að hann sem er hinn eini sanni Guð, hefur ætíð hafnað og hafnar enn þessum svokallaða lærdómi. Hvernig væri hægt að líta á þekkingu á þessum vísindum sem eru svo fyrirlitleg í augum hinna sannlærðu sem forsendu skilnings á leyndardómum ,,Mi‘ráj“, þar sem ekki einn einasti bókstafur þessara takmörkuðu og myrku fræða íþyngdu sjálfum Drottni ,,Mi‘ráj“ og hann saurgaði aldrei geislandi hjarta sitt með neinni af þess- um hégómlegu bábiljum? Hve sönn eru ekki orð hans: ,,Allar mannlegar dáðir ferðast á höltum asna, en sannleikurinn sem situr á vindinum þýtur yfir geim- inn.“ Við réttlæti Guðs! Hver sá sem vill skilja leyndar- dóm ,,Mi‘ráj“ og þráir dropa úr þessu reginhafi ber að hreinsa og skíra hjarta sitt áður en ljós þessa leyndar- dóms getur endurspeglast í því ef það er flekkað af ryki þessara fræða.
Þeir sem eru umluktir úthafi fornrar þekkingar og dvelja í örk guðdómlegrar visku banna mönnunum á þessum degi að stunda svo fánýta eftirsókn. Skínandi hjörtu þeirra eru, lof sé Guði, helguð frá sérhverjum votti slíks lærdóms og hafin yfir svo hörmulegar blæj- ur. Vér höfum eytt þessari myrkustu allra blæja í kærleikseldi hins ástfólgna — blæjunni sem vísað er til með orðunum: ,,Verst allra blæja er blæja þekkingar.“ Á ösku hennar höfum vér reist helgidóm guðdóm- legrar þekkingar. Vér höfum, lof sé Guði, eytt ,,blæj- um dýrðarinnar“ í eldi fegurðar hins ástfólgna. Vér höfum rekið út úr mannshjartanu allt annað en hann sem er þrá heimsins og stærum oss af því. Vér höldum ekki fast við neina þekkingu nema þekkingu hans og festum ekki hjörtu vor við neitt annað en dýrðarljóm- ann af ljósi hans.
Vér urðum agndofa þegar vér komumst að raun um, að eini ásetningur hans var að koma mönnum í skilning um, að hann bæri skyn á allar þessar vísinda- greinar. Og samt sver ég við Guð, að ekki einn einasti andblær frá engjalöndum himneskrar þekkingar hef- ur nokkru andað yfir þessa sál né hefur hún nokkru sinni afhjúpað einn einasta leyndardóm fornrar visku. Nei, ef inntak þekkingar yrði einhverntíma útskýrt fyrir honum, mundi skelfing fylla hjarta hans og öll verund hans bifast frá grunni. Þrátt fyrir lítilmótlegar og skyniskroppnar yfirlýsingar hans, sjá til hvílíkra hæða öfgafullt tilkall hans hefur stigið!
Miskunnsami Guð! Undrandi og agndofa sjáum vér hvernig fólk flykkist í kringum hann og vottar pers- ónu hans hollustu! Þetta fólk hefur gert sér að góðu hverfult duftið, snúið sér til þess og varpað frá sér honum sem er Drottinn Drottna. Hugfangið af gargi krákunnar og heillað af ásýnd hrafnsins hefur það hafnað söngvum næturgalans og töfrum rósarinnar. Hve óumræðilegar rökleysur komu ekki fram við lest- ur þessarar drambsfullu bókar! Þær eru ekki þess virði að nokkur penni lýsi þeim og of auvirðilegar til þess að þeim sé gefinn minnsti gaumur. En ef próf- steinn fyndist, myndi hann strax aðgreina sannleika frá falsi, ljós frá myrkri og sól frá skugga.
Meðal þeirra vísinda sem þessi falsari kveðst kunna skil á er gullgerðarlist. Vér ölum þá von í brjósti, að konungur eða háttsett persóna fari þess á leit, að hann flytji þessi vísindi út úr ríkjum ímyndunar til ríkja staðreynda og af sviði einskærra látaláta til áþreifan- legra dáða. Mætti aðeins þessi ólærði og auðmjúki þjónn sem aldrei hefur þóttst kunna skil á slíkum hlutum, hvað þá heldur talið þá mælikvarða sannrar þekkingar, takast á hendur sama verkefni svo að sann- leikurinn megi koma í ljós og verða aðgreindur frá villu. En hvað myndi það stoða! Það eina sem þessi kynslóð myndi bjóða oss væru sár undan skeytum hennar og eini bikarinn sem oss væri réttur væri eitur- bikar hennar. Á hálsi vorum berum vér enn ör eftir hlekkina og á líkama vorn eru greyptir vitnisburðir vægðarlausrar grimmdar.
Og hvað viðvíkur afrekum þessa manns, fáfræði hans, skilningi og trú, sjá hvað bókin sem umlykur alla hluti, hefur opinberað: ,,Sannlega, Zaqqúm-tréð[72] skal vera fæða Athíms[73]“ Síðan koma nokkur vers og loks segir hann: ,,Bragðaðu þetta því að þú ert að sönnu hinn máttugi Karím!“[74] Íhuga hve vel honum hefur
[72] Tré vítis
[73] Syndari eða lastafullur. Kóraninn 44.43-44
[74] Heiðvirður — Kóraninn 44:49
verið lýst í ólýtanlegri bók Guðs! Þessi maður hefur aukinheldur undir yfirskini auðmýktar talað um sig sjálfan sem ,,athím þjóninn“: ,,Athím“ í bók Guðs, máttugur meðal alls þorra manna, ,,Karím“ að nafni!
Íhuga þetta blessaða vers svo að merking orðanna: ,,Ekki grær neitt né visnar, að það sé ekki skráð á hina óskeikulu bók“[75], megi verða greypt á hjarta þitt. Þrátt fyrir þetta játar fjöldinn honum hollustu. Þeir hafa afneitað Móse þekkingar og réttlætis og haldið fast við Sámiri[76] fáfræði. Þeir hafa snúið augliti sínu frá sól sannleikans sem skín á hinum guðdómlega og eilífa himni og hafa skeytt engu um ljóma hennar.
Ó bróðir minn! Úr guðdómlegri námu geta aðeins komið gimsteinar guðdómlegrar þekkingar og ilm hins dulúðga blóms er aðeins hægt að finna í hinum fullkomna garði. Liljur fornrar visku geta hvergi blómgast nema í borg hins flekklausa hjarta. ,,Í góðum jarðvegi vaxa gróskumiklar plöntur hennar með leyfi Drottins hennar en í grýttum jarðvegi vaxa þær aðeins á strjálingi.“[77]
Þar sem sýnt hefur verið fram á með skýrum orð- um, að aðeins þeir sem eru innvígðir í hina guðdóm- legu leyndardóma geta skilið söngvana sem Fugl himsins syngur ber hverjum og einum skylda að leita upplýsinga frá hinum upplýstu í hjarta og frá fjársjóð- um guðdómlegra leyndardóma varðandi óræð atriði í trú Guðs og torskildar vísbendingar í orðum dags-
[75] Kóraninn 6:59
[76] Töframaður — samtímamaður Móse
[77] Kóraninn 7:57
brúna heilagleikans. Þannig verða þessir leyndar- dómar afhjúpaðir — ekki með aðstoð aðfenginnar þekkingar heldur aðeins með hjálp Guðs og sakir úthellingar náðar hans. ,,Spyrjið því þá sem varðveita ritningarnar ef þér vitið ekki.“[78]
Ó bróðir minn! Þegar sannur leitandi ákveður að stíga skref leitarinnar á veginum sem liggur til þekk- ingar á hinum aldna, verður hann fyrst af öllu að skíra hjarta sitt sem er aðsetur opinberunar hinna innri leyndardóma Guðs, frá myrkvandi dusti allrar að- fenginnar þekkingar og launskrafi þeirra sem eru holdtekjur djöfullegra ímyndana. Hann verður að hreinsa brjóst sitt sem er griðastaður varanlegrar elsku hins Ástfólgna, af allri saurgun og helga sál sína frá því sem er af vatni og leir, frá öllum dökkum og skammlífum löngunum. Hann verður að skíra hjarta sitt að því marki, að engar leifar af ást eða hatri dvelji þar lengur, svo að ástin knýi hann ekki í blindni til villu og hatrið hrindi honum ekki frá sannleikanum. Því, eins og þú sjálfur ert vitni að, hafa flestir farið varhluta af hinni ódauðlegu ásýnd sakir slíkrar ástar eða haturs, villst langt frá holdtekjum guðdómlegra leyndardóma og reika hirðislausir á auðnum gleymsku og villu. Þessum leitanda ber ætíð að setja traust sitt á Guð, hafna þjóðum jarðarinnar, skiljast frá veröld duftsins og halda fast við hann sem er Drottinn Drottna. Hann má aldrei leitast við að upp- hefja sig yfir nokkurn mann og verður að afmá af töflu hjarta síns sérhvern vott af drambi og hégóma-
[78] Kóraninn 16:43
dýrð, halda fast við þolgæði og undirgefni, gæta þagn- ar og forðast fánýtt hjal. Því tungan er sem eldsglóð og ónytjumælgi er banvænt eitur. Efnislegur eldur eyðir líkamanum, en eldur tungunnar eyðir bæði hjarta og sál. Afl hins fyrrnefnda er skammætt, en áhrif hins síðarnefnda vara í heila öld.
Þessi leitandi ætti einnig að líta á baktal sem hörmu- lega villu og halda sig fjarri ríki þess, því að baktal slekkur ljós hjartans og kæfir líf sálarinnar. Hann ætti að gera sér lítið að góðu og vera laus við alla óhóflega ástríðu. Hann ætti að meta sem fjársjóð félagsskap þeirra sem hafa hafnað heiminum og líta á fjarveru frá hrokafullu og veraldlegu fólki sem verðmæt gæði. Í dögun hvern dag ætti hann að samneyta Guði og þreyja af allri sálu sinni í leitinni að ástvini sínum. Hann ætti að eyða sérhverri villuráfandi hugsun með eldi ástúðlegrar minningar hans og með eldingar- hraða sneiða hjá öllu nema honum. Hann ætti að rétta hinum smáða hjálparhönd og aldrei meina hinum allslausa um gjafir sínar. Hann ætti að sýna dýrunum gæsku og hversu þá miklu fremur náunga sínum, þeim sem gæddur er valdi málsins. Hann ætti ekki að hika við að fórna lífinu fyrir ástvin sinn og ekki leyfa hnjóðsyrðum mannanna að snúa sér frá sannleikan- um. Hann ætti ekki að óska öðrum þess sem hann ekki óskar sjálfum sér, né heita því sem hann ekki efnir. Hann ætti af öllu hjarta sínu að forðast félagsskap hinna óguðdómlegu og biðja um aflát synda þeirra. Hann ætti að fyrirgefa hinum syndugu og fyrirlíta aldrei lága stöðu þeirra, því að enginn þekkir sín eigin endalok. Hversu oft hefur ekki syndarinn á dauða- stundinni náð taki á kjarna trúarinnar og drukkið af hinum ódauðlega drykk og tekið flugið til herskar- anna á hæðum. Og hversu oft hefur ekki dyggur átrúandi á stundu uppstigningu sálar sinnar, um- myndast svo að hann hefur fallið niður í hinn neðsta eld. Áform vort með því að opinbera þessi þungvægu orð er að brýna fyrir leitandanum, að hann ætti að líta á allt nema Guð sem hjóm eitt og skoða allt nema hann sem er tilefni allrar lofgerðar sem alls ekkert.
Þetta eru nokkrar af eigindum hinna upphöfnu og einkenni hinna andlega sinnuðu. Þeirra hefur þegar verið getið í sambandi við þarfir vegfarendanna sem feta stigu jákvæðrar þekkingar. Þegar hinn andlega frjálsi vegfarandi og einlægi leitandi hefur uppfyllt þessi frumskilyrði, þá og aðeins þá er hægt að kalla hann sannan leitanda. Ætíð þegar hann hefur uppfyllt skilyrðin sem gefin eru til kynna í versinu: ,,Hver sá sem sýnir viðleitni fyrir oss“,[79] mun hann verða að- njótandi blessunarinnar sem veitt er í orðunum ,,Á vora vegu munum vér sannlega leiða hann.“[80]
Aðeins þegar lampi leitar, einlægrar viðleitni, ástr-íðufullrar þrár, heitrar löngunar, brennandi ástar, hrifningar og algleymis er glæddur í hjarta leitandans og andblær ástríkis Guðs berst yfir sál hans, dreifist myrkur villunnar, mistur kvíða og efasemda hverfur og ljós þekkingar og fullvissu umlykur verund hans. Á þeirri stundu mun hinn dulúðugi kallari sem ber fagnaðartíðindi andans skína frá borg Guðs, ljómandi
[79] Kóraninn 29:69
[80] Á sama stað eins og morgunninn og vekja hjartað, sálina og and- ann af svefni vanrækslu með lúðurhljómi þekkingar. Þá munu margvíslegar náðargjafir og ríkuleg mis- kunn hins heilaga og eilífa Anda gæða leitandann nýju lífi að því marki, að hann uppgötvar að hann hefur fengið nýja sýn, nýja heyrn, nýtt hjarta og nýjan huga. Hann mun íhuga ótvíræð tákn alheimsins og afhjúpa hulda leyndardóma sálarinnar. Er hann skyggnist um með auga Guðs mun hann í sérhverri öreind sjá dyr sem leiða hann til stöðu algjörrar full- vissu. Hann mun uppgötva í öllum hlutum leyndar- dóma guðdómlegrar opinberunar og vitnisburði eilífrar birtingar.
Ég sver við Guð! Ef sá sem fetar stigu leiðsagnar og leitast við að klífa hæðir réttlætis, næði þessari dýrlegu og æðstu stöðu, myndi hann anda að sér ilmi Guðs úr mörg þúsund mílna fjarlægð og sjá skínandi morgun guðdómlegrar handleiðslu rísa yfir dagsbrún allra hluta. Sérhver hlutur, hversu lítill sem hann er, yrði honum opinberun sem leiddi hann til síns Elskaða, takmarks leitar hans. Svo mikil yrði skarpskyggni þessa leitanda að hann gæti greint milli sannleika og lygi jafn auðveldlega og hann aðgreindi sól frá skugga. Yrði ilmi Guðs dreift á ystu mörkum Austurs- ins mundi hann vissulega þekkja og anda að sér þess- um ilmi þótt hann dveldi á ystu mörkum Vestursins. Hann mundi einnig gera skýran greinarmun á öllum táknum Guðs — undursamlegum orðum hans, vold- ugum verkum og máttugum gerðum — og orðum, gerðum og aðferðum manna, líkt og gimsteinasalinn þekkir gimstein frá grjótmola og maðurinn vor frá hausti og hita frá kulda. Þegar farvegur mannssálar- innar hreinsast af allri veraldlegri og tálmandi aðloð- un skynjar hann undantekingarlaust anda hins elskaða yfir ómælanlegar vegalengdir og kemst með fulltingi ilms hans til borgar fullvissunnar og gengur inn í hana. Þar mun hann skynja undur fornrar visku og nema allar hinar huldu kenningar af skrjáfandi laufum trésins sem blómgast í þeirri borg. Með ytri og innri heyrn sinni heyrir hann sálma dýrðar og veg- sömunar stíga úr dufti hennar til Drottins Drottna og með innri auga sínu uppgötvar hann leyndardóma ,,endurkomu“ og ,,endurlífgunar“. Hversu óumræði- lega dýrleg eru ekki táknin, ummerkin, opinberanirn- ar og dýrðirnar sem hann sem er konungur nafna og eiginda, hefur ákvarðað þeirri borg! Innganga í þá borg slekkur þorsta án vatns og glæðir ást Guðs án elds. Hið innra með sérhverju grasstrái felast leyndar- dómar órannsakanlegrar visku og á hverjum rósa- runna syngur aragrúi næturgala söngva sína í sælum unaði. Undursamlegir túlípanar hennar afhjúpa leyndardóm hins brennandi þyrnirunna og sæt angan heilagleika hennar ber ilm hins messíanska anda. Hún miðlar auði án gulls og veitir ódauðleika án dauða. Í hverju laufi eru varðveittar ósegjanlegar unaðssemdir og í hverri vistarveru er fólginn aragrúi leyndardóma.
Þeir sem sýna þrautseigju í leitinni að Guði munu þegar þeir eitt sinn hafa hafnað öllu nema honum, verða svo nátengdir og trúir þeirri borg, að þeir gætu ekki hugsað sér andartaks aðskilnað frá henni. Þeir munu hlýða á óskeikular sannanir frá hýasintu þess þings og fá órækustu vitnisburði frá fegurð rósar hennar og söngvum næturgala hennar. Einu sinni á um það bil 1000
ára fresti verður þessi borg endurnýj- uð og prýdd að nýju.
Því sæmir það þér, ó vinur minn, að leitast til hins ítrasta við að ná til þessarar borgar og slíta sundur ,,blæjur dýrðarinnar“ með náð Guðs og ástríki hans, svo að okkur megi með ósveigjanlegri staðfestu takast að fórna drúpandi sálum okkar á vegi hins nýja Ást- vinar. Við ættum með tárvotum augum, heitt og þrá- faldlega, að sárbiðja hann um slíka náðargjöf. Þessi borg er engin önnur en orð Guðs sem er opinberað á hverri öld og í sérhverju trúarkerfi. Á dögum Móse var það Mósebækur, á dögum Jesú guðspjöllin, á dög- um Múhammeðs, sendiboða Guðs, Kóraninn; á þess- um degi Bayáninn og í trúarkerfi hans sem Guð mun birta, hans eigin bók — bókin sem er undirstaða skiln- ings á öllum bókum fyrri trúarkerfa og stendur þeirra á meðal æðst og yfirskilvitleg. Í þessum borgum eru veittar gnægtir andlegrar fæðu og þar eru fyrirbúnar óspillanlegar unaðssemdir. Fæðan sem þær gefa er brauð himinsins og andinn sem þær miðla er ótortím- anleg blessun Guðs. Andlega frjálsum sálum gefa þær gjöf einingar; þær auðga hina allslausu og færa þeim bikar þekkingar sem ganga á auðnum fáfræði. Öll leiðsögnin, blessanirnar, lærdómurinn, skilningurinn, trúin og fullvissan sem veitt er öllu á himnum og jörðu, er varðveitt og falið innan marka þessara borga.
Kóraninn var til að mynda óvinnandi vígi þeim sem fylgdu Múhammeð að málum. Á dögum hans var hver sá sem gekk þar inn verndaður frá djöfullegum árásum, ógnandi skeytum, sálareyðandi efa og guð- löstunarpískri óvinarins. Hann fékk einnig sinn skerf af hinum eilífu og góðu ávöxtum — ávöxtum visku af hinu guðdómlega tré. Honum var gefið að drekka af óspillanlegum vötnum úr fljóti þekkingar og bragðaði vín leyndardóma guðdómlegrar einingar.
Hvaðeina sem mennirnir þurftu á að halda í sam- bandi við opinberun Múhammeðs og laga hans, var að finna í Ridván skínandi dýrðar, opinberað og augljóst. Sú bók er varanlegur vitnisburður fylgjendum hennar eftir daga Múhammeðs, því að ákvarðanir hennar eru ómótmælanlegar og fyrirheit hennar óskeikul. Allir hafa verið hvattir til að fylgja fyrirmælum bókarinnar fram til ,,ársins sextíu“[81] — ársins þegar undursamleg birting Guðs stígur fram á foldu. Þetta er sú bók sem óbrigðul leiðir leitandann til Ridván guðdómlegrar nálægðar og lætur hann sem hefur yfirgefið land sitt og fetar stigu leitandans, ganga inn í helgidóm eilífra endurfunda. Leiðsögn hennar getur aldrei brugðist, enginn vitnisburður er hennar vitnisburði æðri. Allar aðrar arfsagnir, bækur og króníkur, eru rúnar slíkum auðkennum, því sönnun og staðfestingu á arfsögnun- um og þeim sem hafa sagt þær er aðeins að finna í texta þeirrar bókar. Auk þess eru arfsagnirnar sjálfar hörmulega ósamhljóða og torræðar á ýmsan hátt.
Þegar ætlunarverki Múhammeðs var um það bil að ljúka, mælti hann þessi orð: ,,Vissulega skil ég eftir meðal yðar tvennskonar vitnisburð minn þungvægan: bók Guðs og fjölskyldu mína“. Þótt margar arfsagnir
[81] Árið 1260
A.H. (1844) — árið sem Bábinn kunngerði köllun sína. hafi verið opinberaðar af þessari uppsprettu spá- mennskunnar og námu guðdómlegrar leiðsagnar, tilgreindi hann aðeins þessa bók og tilnefndi hana þarafleiðandi sem hið máttugasta meðal og tryggasta vitnisburð fyrir leitendurnar; leiðsögn fyrir mennina allt fram til upprisudagsins.
Íhuga gaumgæfilega með ósveigjanlegri sýn, hreinu hjarta og helguðum anda það sem Guð hefur staðfest sem vitnisburð leiðsagnar til handa fólki sínu í bók sinni sem bæði háir og lágir telja sanna. Við verðum báðir ásamt öllum þjóðum jarðarinnar að halda fast við þennan vitnisburð, svo að okkur auðnist með hennar ljósi að þekkja og gera greinarmun á sannleika og lýgi, leiðsögn og villu. Þar sem Múhammeð ein- skorðaði vitnisburð sinn við bók sína og fjölskyldu og þar eð fjölskylda hans er ekki lengur á meðal okkar, stendur aðeins bókin eftir sem vitnisburður hans með- al manna.
Í upphafi bókar sinnar segir hann: ,,Alif, Lám. Mím. Ekki er að efast um þessa bók: Hún er leiðsögn hinum guðhræddu.“[82] Sundurlausir bókstafir Kór- ansins varðveita leyndardóma hins guðdómlega kjarna og í skeljum þeirra leynast perlur einingar hans. Vegna rúmleysis munum vér ekki fjalla um þá að þessu sinni. Hið ytra tákna þeir Múhammeð sjálfan sem Guð ávarpar svofelldum orðum: ,,Ó Múhammeð, enginn efi eða óvissa ríkir um þessa bók sem hefur verið send niður frá himni guðdómlegrar einingar. Hún er leiðsögn þeim sem óttast Guð.“ Íhuga hvernig
[82] Kóraninn 2:1
hann hefur útnefnt þessa sömu bók, Kóraninn og ákvarðað að hún skyldi vera leiðarljós öllum á himn- um og jörðu. Hann — veran himneska og kjarninn órannsakanlegi — hefur sjálfur borið því vitni, að þessi bók sé hafin yfir alla óvissu og efasemdir, að hún sé leiðarljós mannkynsins allt til upprisudagsins. Og nú spyrjum vér: er það sanngjarnt af þessu fólki að skoða þennan þungvægasta vitnisburð með kvíða og efasemdum þegar Guð hefur kunngert guðdómlegan uppruna hennar og lýst því yfir að hún sé holdtekja sannleikans? Er það sanngjarnt, að þeir snúi baki við því sem hann hefur gert að æðsta tæki leiðsagnar sinnar upp á hæstu tinda þekkingar og leiti einhvers annars en þeirrar bókar? Hvernig geta þeir leyft heimskulegum og fjarstæðukenndum ummælum mannanna að sá sæði tortryggni í huga sinn? Hvernig geta þeir lengur mótmælt fávíslega og sagt, að viss persóna hafi sagt hitt eða þetta eða að ákveðið atriði hafi ekki ræst? Ef eitthvað annað en bók Guðs hefði getað orðið mannkyninu öflugri stoð og öruggari leið- sögn, hefði hann þá látið undir höfuð leggjast að opinbera það í þessu versi?
Okkur ber skylda til að hlíta ómótstæðilegum fyrir- mælum og ákveðnum úrskurði Guðs, eins og hann opinberast í áðurnefndu versi. Við ættum að viður- kenna hinar heilögu og undursamlegu ritningar, því ef við gerum það ekki, höfum við ekki heldur viður- kennt sannleika þessa blessaða vers. Því það er aug- ljóst að hver sá sem ekki hefur viðurkennt sannleika Kóransins hefur í raun og veru ekki viðurkennt sann- leiksgildi fyrri ritninga. Þetta er aðeins augljóst inntak versins. Ef vér útskýrðum innri merkingar þess eða afhjúpuðum hulda leyndardóma þess, myndi eilífðin ekki nægja til að tæma þýðingu þeirra né gæti alheim- urinn borið að heyra það! Guð ber vissulega vitni sannleika orða vorra!
Í öðrum kafla segir hann einnig: ,,Og ef þér eruð í vafa um það sem vér höfum sent niður til þjóns vors, komið þá með Súru sem þessa og kallið á vitni yðar auk Guðs, ef þér eruð sannleikans menn.“[83] Sjá háleita stöðu og fullkomna dyggð þessara versa sem hann segir áreiðanlegasta vitnisburð sinn, óskeikula sönn- un, vitnisburð um alltsigrandi vald sitt og opinberun á mætti vilja síns. Hann, konungurinn himneski, hefur kunngert óskoruð yfirráð versanna í bók sinni yfir öllum hlutum sem bera sannleika hans vitni. Því opin- beruð vers Guðs skína eins og sólin og í samanburði við þau eru allar aðrar sannanir og tákn eins og stjörn- ur. Þjóðum heimsins eru þau varanlegur vitnisburð- ur, óhrekjandi sönnun, skínandi ljós hins fullkomna konungs. Ekkert jafnast á við ágæti þeirra, ekkert tekur fram dyggðum þeirra. Þau eru fjárhirslur guð- dómlegra perla og forðabúr himneskra leyndardóma. Þau eru hið óleysanlega band, hið örugga haldreipi, ‘Urvatu’l-Vuthqá, ljósið sem aldrei slokknar. Þeirra vegna streymir fljót guðdómlegrar þekkingar og eld- ur fornrar og fullkominnar visku hans brennur. Þetta er eldurinn sem á einu og sama andartaki glæðir loga ástar í brjósti hins trúfasta og veitir kulda gáleysis inn í hjarta óvinarins.
[83] Kóraninn 2:23
Ó vinur! Það sæmir okkur ekki að hafna fyrirmæl- um Guðs heldur hlýða þeim og beygja okkur undir þann guðdómlega vitnisburð sem hann hefur ákvarðað. Orð þessa vers eru of þungvæg og þrungin til þess að þessi hrjáða sál geti útskýrt þau eða sannað. Guð talar sannleikann og leiðir veginn. Hann er vissu- lega ofar öllum skepnum sínum; hann er hinn mátt- ugi, hinn gæskuríki.
Sömuleiðis sagði hann: ,,Slík eru vers Guðs: með sannleika lesum vér þau fyrir yður. En í hvaða opin- berun trúa þeir ef þeir hafna Guði og versum hans?“[84] Ef þú vilt skilja vísbendingar þessa vers, munt þú koma auga á þann sannleika, að engin opinberun hefur nokkru sinni verið birt sem er æðri spámönnum Guðs og enginn vitnisburður hefur nokkru sinni kom- ið fram á jörðu sem stendur vitnisburði opinberaðra versa þeirra ofar. Nei, enginn vitnisburður getur nokkru sinni orðið þessum meiri nema sá sem Drott- inn Guð þinn kýs.
Í öðrum kafla segir hann: ,,Vei sérhverjum ljúgandi syndara sem heyrir vers Guðs lesin og tortímist síðan í drambsfullri fyrirlitningu eins og hann hafi ekki heyrt þau! Vara hann við sársaukafullri refsingu.“[85] Það sem felst í þessu versi nægir öllum sem eru á himnum og jörðu ef fólk íhugaði vers Drottins síns. Því þú heyrir hvernig mennirnir í drambi sínu virða á þess- um degi að vettugi opinberuð vers Guðs rétt eins og þau væru lítilmótlegust allra hluta. Og samt hefur
[84] Kóraninn 45:5
[85] Kóraninn 45:6
ekkert sem er æðra þessum versum verið birt né getur nokkru sinni birst í þessum heimi! Seg við þá: ,,Ó gálausa fólk! Þér endurtakið það sem feður yðar sögðu á umliðnum öldum. Ávextina sem þeir lásu af tré trúleysis síns, munið þér einnig lesa. Áður en langt um líður munuð þér safnast til feðra yðar og dvelja með þeim í vítiseldi. Og hörmuleg eru híbýli illvirkj- anna.“
Í enn öðrum kafla segir hann: ,,Og þegar hann heyrir eitthvert vers vort, spottar hann það. Þeirra bíður smánarleg refsing!“[86] Mennirnir sögðu hæðnis- lega: ,,Ger annað kraftaverk og sýn okkur annað tákn!“ Einn sagði: ,,Lát hluta himinsins falla yfir okk- ur“[87]; og annar ,,Ef þetta er sannleikur í augum þín- um, lát rigna yfir okkur steinum frá himnum.“[88] Líkt og lýður Ísrael á tímum Móse skipti á brauði himinsins og lítilsverðum jarðneskum hlutum, þannig hefur þetta fólk einnig reynt að skipta á opinberuðum vers- um Guðs og fánýtum, illum og andstyggilegum fýsn- um. Á sama hátt sérð þú á þessum degi, að þótt andleg næring hafi stigið niður frá himni guðdómlegrar miskunnar og verið dreypt úr skýjum ástríkis hans og þótt haf lífsins ólgi í Ridván hjartans að boði Drottins allra vera, hafa þessir menn samt safnast saman eins og gráðugir hundar um hræ og látið sér nægja staðnað vatn úr brimsöltum polli. Miskunnsami Guð! Hversu undarlegir eru ekki vegir þessara manna! Þeir heimta
[86] Kóraninn 45:8
[87] Kóraninn 26:187
[88] Kóraninn 8:32
leiðsögn þótt fánar hans sem leiðbeinir öllum hlutum, blakti nú þegar við hún. Þeir halda fast við myrkar og torræðar fræðikenningar þegar hann sem er takmark allrar þekkingar, skín eins og sólin. Þeir sjá sólina með sínum eigin augum og krefja samt þann geislahnött sönnunar á ljósinu sem hann veitir. Þeir finna vor- regnið falla niður og leita samt sannana á þeirri hylli. Vitni sólarinnar er ljósið sem skín og umlykur alla hluti. Vitni regnsins eru gjafir þess sem endurnýja heiminn og færa hann í kyrtil lífsins. Já, hinir blindu skynja ekkert af sólinni nema hita hennar og grýtt jörð fær engan skerf af regni náðarinnar. ,,Undrist ekki þótt vantrúarmaðurinn sjái ekkert nema bókstafi í Kóraninum, því í sólinni skynjar hinn blindi aðeins hita.“
Í öðrum kafla segir hann: ,,Og þegar skýr vers okk- ar eru lesin upp í áheyrn þeirra, eru einu viðbrögð þeirra þessi: ,Kalla feður okkar aftur til lífs ef þið segið sannleikann!‘ “[89] Sjá, hve fjarstæðukennds vitnis- burðar þeir hafa leitað frá þessum holdtekjum allt- umlykjandi náðar! Þeir spottuðu versin þótt hver einstakur bókstafur þeirra sé æðri sköpun himins og jarðar og endurlífgi hina dauðu í dal sjálfs og ástríðu með anda trúar. Þeir gerðu háreysti og sögðu: ,,Lát feður okkar hraða sér úr úr kistum sínum.“ Svo drambsamt og þverúðarfullt var þetta fólk. Sérhvert þessara versa er öllum þjóðum jarðar óræk sönnun og dýrlegur vitnisburður um sannleika hans. Sérhvert þeirra nægir vissulega mannkyni ef þú hugleiddir vers
[89] Kóraninn 45:24
Guðs. Í áðurnefndu versi sjálfu liggja perlur leyndar- dóma fólgnar. Læknisdómurinn sem það býður, getur aldrei brugðist, hver svo sem sjúkdómurinn er.
Skeyt engu um hégómlegar mótbárur þeirra sem halda því fram að bókin og vers hennar geti aldrei orðið vitnisburður venjulegu fólki, því það geti hvorki skilið merkingu né metið gildi þeirra. Og samt er ekkert annað en Kóraninn óbrigðull vitnisburður Guðs bæði austrinu og vestrinu. Ef hann væri ofar mannlegum skilningi, hvernig væri hægt að segja hann allsherjar vitnisburð öllum mönnum? Ef einhver fótur væri fyrir mótbárum þeirra, væri ekki þörf á neinum vitnisburði né heldur væri þeim nauðsyn að þekkja Guð, því að þekking á hinni guðdómlegu veru er æðri þekkingu á bók hans og venjulegt fólk væri ekki fært um að skilja hana.
Slík andmæli eru fullkomlega röng og verða ekki tekin til greina. Þau spretta aðeins af hroka og drambi. Tilgangurinn með þeim er að beina fólki frá Ridván guðdómlegrar velþóknunar og að herða valdatökin yfir fólkinu. Og samt er þetta venjulega fólk í augliti Guðs óendanlega æðra og upphafnara þeim trúarleið- togum þess sem hafa snúið sér frá hinum eina sanna Guði. Skilningur á orðum hans og skilningur á orðum fugla himinsins eru á engan hátt háð mannlegum lærdómi. Hann er aðeins háður hreinleika hjartans, skírlífi sálarinnar og frelsi andans. Þessu bera þeir vitni sem sitja í upphöfnustu sætum þekkingar þótt þeir séu í dag gersneyddir viðurkenndum mælikvörð- um lærdóms. Garður hjartna þeirra hefur skrýðst rósum visku og túlípönum skilnings fyrir skúrir guð- dómlegrar náðar. Heill sé hinum einlægu í hjarta fyrir hlut þeirra í ljósi máttugs Dags!
Og ennfremur segir hann: ,,Hvað varðar þá sem ekki trúa á vers Guðs né að þeir muni nokkru sinni mæta honum: þeir munu örvænta um náð mína og þeirra bíður þungbær refsing.“[90] Ennfremur: ,,Og þeir segja: ,Eigum við að yfirgefa guði okkar fyrir sturlað skáld?‘ “[91] Augljóst er hvað þetta vers felur í sér. Sjá hvað þeir sögðu eftir að versin voru opinber- uð. Þeir kölluðu hann skáld, hæddu vers Guðs og hrópuðu: ,,Þessi orð hans eru einungis sagnir forn- manna!“ Með þessu áttu þeir við að Múhammeð hefði viðað að sér þeim orðum sem menn höfðu talað fyrr á tímum og nefnt þau orð Guðs.
Á þessum degi hefur þú einnig heyrt mennina setja svipaðar ákærur fram gegn þessari opinberun og segja: ,,Hann hefur safnað saman þessum orðum úr fornum ummælum“ eða ,,Þessi orð eru falsanir.“ Hé- gómleg og drambsöm eru ummæli þeirra, lítilmótleg staða þeirra!
Eftir höfnun þeirra og fordæmingar sem vér höfum vísað til, mótmæltu þeir með svofelldum orðum: ,,Samkvæmt ritningum okkar á enginn sjálfstæður spámaður að koma eftir Móse og Jesú og afnema lögmál guðdómlegrar opinberunar. Nei, sá sem koma skal, á að uppfylla Lögmálið.“ Eftir þetta vers sem gefur vísbendingu um öll hin guðdómlegu grunnstef og vitnar um þann sannleika, að ekkert lát getur orðið
[90] Kóraninn 29:23
[91] Kóraninn 37:36
á náðarúthellingu hins almiskunnsama, var opinber- að: ,,Og Jósef kom til yðar fyrr á dögum með skýrum táknum, samt hættuð þér ekki að efast um boðskapinn sem hann flutti yður, uns þér sögðuð að honum látn- um: ,Guð mun alls ekki reisa upp spámann eftir hans dag.‘ Þannig leiðir Guð í villu þann sem er illvirki, efasemdarmaður.“[92] Lát þetta vers leiða þig í fullan skilning um, að fólk sem heldur fast við vers bókar, hefur á sérhverri öld sett fram svo hégómlegar fjar- stæður og fullyrt, að enginn spámaður myndi birtast aftur í heiminum. Sömuleiðis hafa kristnir guðsmenn sem halda fast við þau vers guðspjallanna sem vér þegar höfum vitnað til, reynt að útskýra, að lögmál guðspjallanna verði aldrei numið úr gildi og að eng- inn sjálfstæður spámaður verði reistur upp aftur nema til þess eins að staðfesta lögmál guðspjallsins. Flestir þessara manna hafa orðið sama andlega sjúk- dómi að bráð.
Þannig sérð þú hvernig fylgjendur Kóransins, eins og menn fyrri tíma, hafa leyft orðunum ,,Innsigli spámannanna“ að byrgja sér sýn. Og samt bera þeir vitni þessu versi: ,,Enginn þekkir túlkun þess nema Guð og þeir sem hafa staðgóða þekkingu.“[93] Og þegar hann sem hefur staðgóða þekkingu á öllum hlutum, hann sem er móðir, sál, leyndardómur og kjarni þekk- ingarinnar, opinberar það sem á minnsta hátt stríðir gegn óskum þeirra, mæta þeir honum með heiftugri andstöðu og afneita honum blygðunarlaust. Þetta hef-
[92] Kóraninn 40:34
[93] Kóraninn 3:7
ur þú þegar heyrt og orðið vitni að. Slík orð og gerðir má aðeins skrifa á reikning þeirra trúarleiðtoga sem tilbiðja engan Guð nema sínar eigin girndir og játa engu hollustu nema gulli; sem eru hjúpaðir myrkustu blæjum lærdóms, flæktir í margslunginn vef hans og týndir á auðnum villu. Líkt og Drottinn verundarinn- ar hefur kunngert skýrum orðum: ,,Hvað heldur þú? hann sem hefur gert sér guð af girndum sínum og sem Guð hefur villt um fyrir með þekkingu — innsigl- að eyru hans og hjarta og varpað blæju yfir augu hans hver á að leiðbeina slíkum manni eftir að honum hefur verið hafnað af Guði? Er þá ekki búið að vara yður við?“[94]
Þótt ytri merking orðanna: ,,hans sem Guð hefur villt um fyrir með þekkingu“ sé það sem hefur verið opinberað, benda þessi orð oss samt á þá guðsmenn aldarinnar sem hafa snúið sér frá fegurð Guðs og afneitað guðdómlegum boðskap og opinberun Guðs vegna fastheldni við sinn eigin lærdóm, mótaðan af sínum eigin þrám og ímyndunum. ,,Seg: hve þung- vægur er ekki sá boðskapur sem þér hafnið!“[95] Enn- fremur segir hann: ,,Og þegar skýr vers okkar voru lesin upp í áheyrn þeirra, sögðu þeir ,Þetta er aðeins maður sem feginn vill snúa ykkur frá því sem feður ykkar tilbáðu.‘ Og þeir segja: ,Þetta er aðeins fals, blekkingavefur.‘ “[96]
Ljáðu eyra heilagri rödd Guðs og hlýð á ljúfan og
[94] Kóraninn 45:22
[95] Kóraninn 38:67
[96] Kóraninn 34:43
ódauðlegan söng hans. Sjá með hvílíkri alvöru hann hefur varað þá við sem hafa afneitað versum Guðs og útskúfað þeim sem hafa hafnað heilögum orðum hans. Hugleiddu hve langt mennirnir hafa villst frá Kawthar guðdómlegrar nálægðar og hvílíkt trúleysi og hroka þessir andlegu öreigar hafa sýnt þeirri helg- uðu fegurð. Þótt sá kjarni ástríkis og gæsku hafi látið þessar hverfulu verur stíga inn í ríki ódauðleikans og leitt þessar allslausu sálir til heilags fljóts auðæfa, for- dæmdu samt sumir hann sem ,,lastara Guðs, Drottins allra skepna“, aðrir ákærðu hann fyrir að vera ,,þann sem heldur mönnunum frá vegum guðrækni og sannrar trúar“ og enn aðrir sögðu hann ,,sturlaðan“ og fleira í þeim dúr.
Á sama hátt sérð þú á þessum degi með hve svívirði- legum aðdróttunum þeir hafa ráðist gegn þessum gimsteini ódauðleikans og hve ósegjanlegri harðýðgi þeir hafa beitt hann sem er uppspretta hreinleikans. Þótt Guð hafi allstaðar í bók sinni og í helgri og ódauð- legri töflu varað þá við sem afneita og hafna hinum opinberuðu versum og hafi kunngert náð sína þeim sem viðurkenna þau, íhuga hvernig þeir hafa samt sem áður látið fúkyrði rigna yfir versin sem hafa verið send niður frá nýjum himni eilífs heilagleika Guðs! Og það þrátt fyrir þá staðreynd, að ekkert auga hefur séð svo ríkulega úthellingu gæsku né nokkurt eyra heyrt um slíka opinberun ástríkis. Slík hylli og opin- berun hafa verið birt, að hin opinberuðu vers hafa virst sem vorskúrir sem falla úr náðarskýjum hins algjöfula. Spámennirnir sem ,,gæddir eru stöðug- leika“ og sem skína eins og sólin í dýrð sinni og upp- hafningu, voru hver um sig heiðraðir með bók sem allir hafa séð og full vissa er fengin um vers hennar. En versin sem hafa streymt úr þessu skýi guðdómlegr- ar náðar, eru svo mörg að enginn hefur enn getað komið á þau tölu. Tugir binda eru nú til. Hve mörg eru enn utan seilingar! Hversu mörgum hefur verið rænt og fallið í hendur óvinarins og enginn veit hvað orðið hefur af þeim.
Ó bróðir, við ættum að opna augu okkar, hugleiða orð hans og leita athvarfs hjá opinberendum Guðs, svo okkur auðnist að hlíta þeim viðvörunum sem eru gefnar í augljósum heilræðum bókarinnar og virða þær áminningar sem eru skráðar í hinum helgu töfl- um; að við atyrðum ekki opinberanda versanna, beygjum okkur algjörlega undir málstað hans og veit- um lögmáli hans viðtöku af heilum huga, svo okkur auðnist að ganga inn í hirð náðar hans og dvelja á ströndum miskunnar hans. Hann er vissulega hinn miskunnsami og sá sem fyrirgefur þjónum sínum.
Og einnig sagði hann: ,,Seg, ó menn bókarinnar! Hafið þér ekki þvegið hendur yðar af okkur sakir þess eins að vér trúum á Guð og á það sem hann hefur sent niður til okkar fyrr á tímum og vegna þess að þér eruð flestir misindismenn?“[97] Hve skýrt leiðir ekki þetta vers ásetning vorn í ljós og hve ljóslega staðfestir það ekki sannleika vitnisburðarins í versum Guðs! Þetta vers var opinberað á þeim tíma þegar ‘Islám átti undir högg að sækja frá trúvillingunum og fylgjendur þess voru sakaðir um vantrú þegar félögum Múhammeðs
[97] Kóraninn 5:62
var útskúfað sem guðsafneiturum og fylgjendum svik- uls töframanns. Í upphafi þegar ‘Islám var enn hið ytra rúið valdi og myndugleika, voru vinir spámanns- ins sem höfðu beint augliti sínu til Guðs, hrjáðir, of- sóttir, grýttir og svívirtir hvert sem þeir fóru. Á þeim tíma var þetta blessaða vers sent niður frá himni guð- dómlegrar opinberunar. Það birti órækan vitnisburð og miðlaði ljósi óskeikullar leiðsagnar. Það fyrirskip- aði félögum Múhammeðs að kunngera trúvillingun- um og skurðgoðadýrkendunum þessi orð: ,,Þið kúgið og ofsækið okkur og hvað höfum við þó gert annað en að trúa á Guð og á versin sem send hafa verið niður til okkar fyrir munn Múhammeðs ásamt þeim versum sem stigu niður yfir spámennina til forna?“ Með þessu er átt við, að eini glæpur þeirra var í því fólginn að hafa viðurkennt að ný og undursamleg vers Guðs sem höfðu stigið niður yfir Múhammeð og versin sem höfðu verið opinberuð spámönnunum til forna, komu frá Guði og að hafa viðurkennt sannleika þeirra og veitt honum viðtöku. Þetta er vitnisburðurinn sem hinn himneski Konungur hefur kennt þjónum sínum.
Er það sanngjarnt í ljósi framangreindra orða, að þessir menn hafni þessum nýopinberuðu versum sem hafa umlukið bæði Austrið og Vestrið og líti á sjálfa sig sem stuðningsmenn sannrar trúar? Ættu þeir ekki fremur að trúa á hann sem hefur opinberað versin? Hvernig gat hann látið undir höfuð leggjast í ljósi þess vitnisburðar sem hann sjálfur hefur staðfest, að skoða þá sem sanna átrúendur sem hafa borið þessum sann- leika vitni? Fjarri sé það honum að vísa þeim frá hliðum náðar sinnar sem þangað hafa leitað og viður- kennt sannleika hinna guðdómlegu versa, eða hafa í hótunum við þá sem halda fast við áreiðanlegan vitnis- burð hans. Hann staðfestir vissulega sannleikann með versum sínum og opinberun sína með orðum sínum. Hann er vissulega hinn máttugi, hjálpin í nauðum, hinn alvaldi.
Og einnig sagði hann: ,,Og ef vér hefðum sent niður til þín bók, ritaða á bókfell og þeir hefðu snert hana með höndum sínum, mundu trúvillingarnir vissulega hafa sagt: ,Þetta eru ekkert annað en augljós töfra- brögð.‘ “[98] Flest versa Kóransins vísa til þessa stefs. Til þess að lengja ekki mál vort höfum vér eingöngu minnst á þessi vers. Íhuga — hefur bókin sett ein- hvern annan mælikvarða á viðurkenningu á opinber- un fegurðar hans en þessi vers, að mennirnir gætu notað hann til að hafna opinberendum Guðs? Þvert á móti. Í sérhverju tilviki hefur hann hótað þeim með eldinum sem hafna versunum og spotta þau, eins og þegar hefur verið sýnt fram á.
Ef því einhver kæmi fram og birti aragrúa versa, ritgerða, pistla og bæna, án þess að hafa aflað sér neins þeirra með lærdómi, hvað gætu þeir hugsanlega haft sér til afsökunar sem vísa þeim á bug og svifta sig þannig náðarmætti þeirra? Hverju gætu þeir svarað þegar sál þeirra að endingu rís upp og yfirgefur þetta dimma musteri? Gætu þeir reynt að réttlæta sig með því að segja: ,,Við höfum fylgt tiltekinni arfsögn og þegar við komumst að raun um, að hún rættist ekki bókstaflega, löstuðum við holdtekjur guðdómlegrar
[98] Kóraninn 6:7
opinberunar og héldum okkur fjarri lögmáli Guðs“? Hefur þú ekki heyrt, að ein af ástæðunum fyrir því að vissir spámenn hafa verið útnefndir sem ,,spámenn stöðugleika“ var sú að þeim var opinberuð bók? Og hver var þá réttlæting þessa fólks þegar það hafnaði opinberanda og höfundi svo margra binda með vers- um og fylgdu orðum þess sem hefur í fávisku sinni sáð sæði efans í hjörtu mannanna og sem, Satani líkur, hefur tekist á hendur að leiða mennina á vegu tortím- ingar og villu? Hvernig gátu þeir leyft slíkum hlutum að svifta sig sólarljósi guðdómlegrar mildi? Ef þessir menn aukinheldur sniðganga og afneita þessari himn- esku sál, þessum heilaga anda, hverjum, mætti spyrja, gætu þeir fylgt, til hvaða auglitis annars en hans gætu þeir snúið sér? Já — ,,allir hafa sinn hluta af himnin- um sem þeir snúa sér til.“[99] Við höfum sýnt þér þessar tvær leiðir; far þá leið sem þú kýst. Þetta er vissulega sannleikurinn. Þegar honum sleppir tekur aðeins villa við.
Meðal sannana sem staðfesta áreiðanleik þessarar opinberunar er, að á hverri öld og í sérhverju trúar- kerfi þegar hinn ósýnilegi kjarni birtist í persónu op- inberanda hans, hefur það gerst að vissar sálir, óþekktar og fráhverfar veröldinni, hafa leitað upplýs- ingar frá sól spámennskunnar og mána guðdómlegr- ar leiðsagnar og komist í návist Guðs. Af þessum sök- um spottuðu og hæddu guðsmenn og auðmenn aldar- innar þetta fólk. Líkt og hann hefur opinberað um hina villuráfandi: ,,Hinir vantrúuðu leiðtogar þjóðar
[99] Kóraninn 2:148
hans sögðu: ,Við sjáum í þér aðeins mann á borð við okkur sjálfa; og meðal fylgismanna þinna finnum við enga nema hina dómgreindarlitlu og auvirðilegustu á meðal okkar. Okkur tekst ekki heldur að koma auga á, að þú sért okkur fremri að einhverju leyti: Nei, við lítum á þig sem lygara.‘ “[100] Þeir atyrtu þessa heilögu opinberendur og mótmæltu svofelldum orðum: ,,Enginn hefur fylgt ykkur að málum nema hinir lítil- mótlegu á meðal okkar, þeir sem engrar athygli eru verðir.“ Ætlun þeirra var að sýna fram á, að enginn hinna lærðu, ríku og þekktu trúði á þá. Með þessum og þvílíkum sönnunum reyndu þeir að sýna fram á fláttskap hans sem mælir ekkert nema sannleikann.
Í þessu ægibjarta trúarkerfi, þessu máttugasta veldi, hefur samt fjöldi upplýstra guðsmanna, meistarar á sviði þekkingar, fræðimenn þroskaðrar visku, náð til hirðar hans. Þeir hafa drukkið af bikar guðdómlegrar návistar hans og hlotið heiður ágætustu hylli hans. Þeir hafa hafnað heiminum og öllu sem í honum er sakir Ástvinarins. Vér ætlum að nefna nöfn nokkurra þeirra, að það megi verða til þess að styrkja hina blautgeðja og miðla hinum óframfærnu hugrekki.
Meðal þeirra var Mullá Husayn sem veitti viðtöku dýrðarljóma frá sól guðdómlegrar opinberunar. Ef ekki hefði verið fyrir hann, hefði Guð ekki fengið staðfestu í sæti miskunnar sinnar og stigið í hásæti eilífrar dýrðar. Meðal þeirra var einnig Siyyid Yahá, sú einstæða og óviðjafnanlega persóna sinnar tíðar,
[100] Kóraninn 11:27
Mullá Múhammeð ‘Alíy-i-Zanjání
Mullá ‘Alíy-i-Bastámí
Mullá Sa‘íd-i-Bárfurúshí
Mullá Ni‘matu’lláh-i-Mázindarání
Mullá Yúsuf-i-Ardibílí
Mullá Mihdíy-i-Khu‘í
Siyyid Husayn-i-Turshízí
Mullá Mihdíy-i-Kandí
Mullá Báqir
Mullá ‘Abdu’l-Kháliq-i-Yazdí
Mullá ‘Alíy-i-Baraqání og aðrir, nær fjögur hundruð að tali. Nöfn allra þeirra eru greypt á ,,Varðveitta töflu“ Guðs.
Þeim var öllum leiðbeint af ljósi þeirrar sólar guð- dómlegrar opinberunar, játuðu sannleika hans og báru honum vitni. Slík var trú þeirra, að þeir sneru flestir baki við eignum sínum og ættmennum og héldu fast við velþóknun hins aldýrlega. Þeir gáfu líf sitt sínum Heittelskaða og fórnuðu öllu sem þeir áttu á vegi hans. Óvinurinn notaði brjóst þeirra sem skot- mörk fyrir skeyti sín og trúvillingarnir prýddu spjót sín með höfðum þeirra. Ekkert land er til sem ekki drakk blóð þessara líkamninga fráhvarfs frá veröld- inni og ekkert sverð fyrirfinnst sem ekki særði hálsa þeirra. Afrek þeirra ein saman bera vitni um sann- leika orða þeirra. Nægir fólki þessa dags ekki vitnis- burður þessara heilögu sálna sem hafa á svo dýrlegan hátt risið upp og fórnað lífi sínu fyrir Ástvin sinn að allur heimurinn undraðist og dáðist að hætti fórnar þeirra? Er hann ekki nægilegt vitni gegn vantrú þeirra sem sviku trú sína fyrir lítilræði, skiptu á ódauðleika og því sem tortímist, höfnuðu Kawthar hinnar guð- dómlegu návistar fyrir salta brunna og höfðu hugann við það eitt að hrifsa til sín eigur annarra? Þú hefur sjálfur séð hvernig þeir hafa allir gert sér dælt við hégóma heimsins og villst langt frá honum sem er Drottinn, hinn hæsti.
Ver sanngjarn: Er vitnisburður þeirra verður at- hygli og viðurkenningar sem láta gerðir fylgja orðum og ytri hegðun innra lífi? Hugurinn stendur ráðþrota andspænis dáðum þeirra og sálin undrast hreysti þeirra og líkamlegt þol. Eða er vitnisburður þessara trúlausu sálna sem anda engu nema andardrætti eig- ingjarnrar ástríðu og eru fangar í búri hégómlegra ímyndana sinna, verður viðurkenningar? Eins og leð- urblökur myrkursins lyfta þeir ekki höfði frá kodda nema til að eltast við hverfula hluti heimsins og finna enga næturhvíld nema þegar þeir leitast við að ná markmiðum síns lastafulla lífs. Þeir eru niðursokknir í eigingjörn áform sín og gleyma hinni guðdómlegu ákvörðun. Á daginn sækjast þeir af allri sálu sinni eftir veraldlegum gæðum og á nóttunni er eina verkefni þeirra að fullnægja holdlegum girndum sínum. Hvaða lögmál eða mælikvarði réttlætir, að menn haldi fast við afneitanir svo þröngsýnna sálna og virði að vettugi trú þeirra sem hafa sakir velþóknunar Guðs hafnað lífi sínu og efnum, frægð sinni og orðstír, heiðri og sæmd?
Voru ekki viðburðirnir í lífi ,,Prins píslarvott- anna“[101] taldir mestir allra viðburða og æðsti vitnis-
[101] Imám Husayn burðurinn um sannleika hans? Sögðu menn ekki fyrr á dögum, að þessir viðburðir ættu sér engin fordæmi? Héldu þeir því ekki fram, að engin birting sannleikans hefði nokkri sinni sýnt slíkt stöðuglyndi, svo fram- úrskarandi dýrð? Og samt hófst þessi viðburður lífs hans að morgni og var á enda kljáður um miðjan sama dag. En í átján ár hafa þessi heilögu ljós með hetjuskap staðið af sér áfelli þrenginga sem dunið hefur yfir þá úr öllum áttum. Með hvílíkri ást, hollustu, fögnuði og heilögum unaði fórnuðu þeir ekki lífi sínum á vegi hins aldýrlega! Þessum sannleika bera allir vitni. Og hvernig geta þeir þá gert lítið úr þessari opinberun? Hefur nokkur öld orðið vitni að jafn afdrifaríkum viðburðum? Ef þessir félagar eru ekki sannir leitend- ur Guðs, hverja aðra er hægt að kalla því nafni? Hafa þessir félagar sóttst eftir valdi og dýrð? Hafa þeir nokkru sinni þráð ríkidæmi? Hafa þeir alið með sér nokkra aðra ósk en velþóknun Guðs? Ef þessir félagar með hrífandi vitnisburði og göfugum gerðum, eru falsarar, hverjir eru þá þess verðugir að kallast sannir? Ég sver við Guð! Gerðir þeirra einar saman eru nægur vitnisburður og óhrekjandi sönnun öllum þjóðum jarðarinnar ef menn hugleiddu í hjörtum sínum leyndardóma guðdómlegrar opinberunar. ,,Og þeir sem beita ranglæti munu brátt komast að raun um hvaða hlutskipti bíður þeirra!“[102]
Auk þess eru tákn sannleika og blekkingar sett fram og ákvörðuð í bókinni. Með þessum guðdómlega ákvarðaða prófsteini, verður að reyna tilkall og kröfu-
[102] Kóraninn 26:227
gerð allra manna, svo að hægt sé að þekkja hinn sann- orða frá svikaranum. Þessi prófsteinn er ekkert annað en versið: ,,Óskið dauðans ef þér eruð sannleikans menn.“[103] Íhugið þessa píslarvotta dýpstu einlægni. Ljós texti bókarinnar ber sannsögli þeirra vitni. Eins og þú hefur orðið áskynja, hafa þeir allir fórnað lífum sínum, eignum, konum, börnum, öllu sem þeim heyrði og stigið til háleitustu vistarvera Paradísar. Er sanngjarnt að afneita vitnisburði þessara andlega frjálsu og upphöfnu vera um þessa dýrlegu og fram- úrskarandi opinberun og taka undir lastyrðin sem þessir trúlausu menn hafa mælt gegn þessu skínandi ljósi — menn sem hafa snúið baki við trú sinni fyrir gull og afneitað honum fyrir völd sem er fremsti leið- togi alls mannkyns? Og það þótt eiginleikar þeirra séu nú opinberaðir öllu fólki sem skilur, að þeir munu með engu móti afsala sér minnsta votti tímanlegs for- ræðis fyrir heilaga trú Guðs, hversu miklu síður lífi sínu, eignum og öðru slíku.
Sjá, hvernig hinn guðdómlegi prófsteinn hefur í samræmi við skýran texta bókarinnar, aðskilið og greint sannleika frá falsi. Þrátt fyrir þetta gleyma þeir enn þessum sannleika. Í svefni gáleysis leita þeir hé- góma heimsins og eru niðursokknir í hugsanir um hégómlega og jarðneska forystu.
,,Ó, Mannssonur! Margur dagurinn hefur runnið úr greipum þér meðan þú varst upptekinn af þínum eigin ímyndunum og fánýtu hugarórum. Hve lengi ætlar þú að móka á beði þínu? Sólin er í hádegisstað,
[103] Kóraninn 2:94
hristu af þér drungann, svo hún megi uppljóma þig ljósi fegurðarinnar.“
Látum það samt koma skýrt fram, að enginn fræði- og guðsmannanna sem við höfum vísað til, gegndu forystuhlutverki eða nutu virðingar sem slíkir. Því enginn þeirra víðkunnu og áhrifamiklu leiðtoga trúarinnar sem sitja í valdastólum og gegna forystu- starfi, getur með neinu móti vottað opinberanda sannleikans hollustu, nema sá sem Guð vill. Slíkt hefur með örfáum undantekningum aldrei gerst. ,,Og fáir þjóna minna tilheyra hinum þakklátu.“[104] Enginn hinna víðkunnu guðsmanna sem hafa í höndum sér forræði fólksins, hefur heldur veitt trúnni viðtöku í þessu trúarkerfi. Nei, þeir hafa barist gegn henni af slíkum fjandskap og eldmóð, að ekkert eyra hefur heyrt og ekkert auga séð þvílíkt.
Bábinn, Drottinn, hinn upphafnasti — megi lífi allra verða fórnað honum — hefur sérstaklega opin- berað pistil til guðsmanna sérhverrar borgar og sett þar fram skýrum stöfum einkenni afneitunar og höfn- unar hvers og eins þeirra. ,,Sýnið því aðgát, þér sem hafið innsæi!“[105] Er hann vísaði til andófs þeirra vakti það fyrir honum að ógilda mótbárurnar sem fylgjend- ur Bayánsins gætu gripið til á degi Birtingar ,,Must- agháth“[106], á degi síðari upprisunnar. Þeir kynnu að fullyrða, að þótt fjöldi guðsmanna hefði veitt trúnni viðtöku í trúarkerfi Bayánsins, hafi enginn þeirra við-
[104] Kóraninn 34:13
[105] Kóraninn 59:2
[106] hann sem er ákallaður urkennt tilkall hans í þessari síðari opinberun. Fyrir honum vakti að vara fólkið við ef það sem Guð forði, héldi fast við svo fávíslegar hugrenningar og svifti sig hinni himnesku fegurð. Já, þessir guðsmenn sem vér höfum vísað til, voru lítt þekktir og sakir miskunnar Guðs voru þeir allir hreinsaðir af jarðneskum hégóma og rúnir glysi valdhafans. ,,Slík er mildi Guðs; hann veitir hana hverjum sem hann vill.“
Önnur sönnun og vitnisburður um sannleika þess- arar opinberunar sem skín eins og sólin meðal allra annarra sannana, er staðfesta hinnar eilífu fegurðar þegar hún kunngerir trú Guðs. Þótt hann væri ungur að árum og þótt málstaðurinn sem hann boðaði, stríddi gegn óskum allra þjóða jarðarinnar, bæði hárra og lágra, ríkra og fátækra, upphafinna og nið- urlægðra, konunga og þegna, reis hann samt upp og boðaði hana af stöðuglyndi. Allir vita þetta og hafa heyrt um það. Hann hræddist engan; hann skeytti engu um afleiðingarnar. Gæti nokkuð þvílíkt hafa gerst nema fyrir vald guðdómlegrar opinberunar og mátt ósigrandi vilja Guðs? Ég sver við réttlæti Guðs! Ef einhver varðveitti svo máttuga opinberun í hjarta sínu, mundi ein saman tilhugsunin um slíka boðun nægja til að yfirþyrma hann! Þótt öll hjörtu mannanna yrðu að hjarta hans, myndi hann samt veigra sér við að leggja út á svo ógnvænlega braut. Honum gæti aðeins tekist það með leyfi Guðs og að því tilskildu að farvegur hjarta hans tengdist uppsprettu guðdóm- legrar náðar og sál hans fengi fullvissu um óbrigðula aðstoð hins almáttuga. Hverju, spyrjum vér, tilreikna þeir svo máttugt fyrirbæri? Ásaka þeir hann um fá- fræði eins og spámennina til forna? Eða halda þeir því fram að hann sækist aðeins eftir völdum og jarðnesk- um auðæfum?
Miskunnsami Guð! Í bók hans sem hann hefur nefnt ,,Qayyúmmu’l-Asmá“ — fyrstu, mestu og mátt- ugstu allra bóka — sagði hann fyrir sitt eigið píslar- vætti. Í henni er að finna þessa málsgrein: ,,Ó þú leifð Guðs! ég hef fórnað mér fullkomlega sakir þín. Þín vegna hef ég látið mér lynda bölbænir og ekkert þráð nema píslarvættið á vegi ástar þinnar. Nægt vitni er mér Guð, hinn upphafni, verndarinn, hinn aldni!“
Í túlkun sinni á bókstafnum ,,Há“ þráði hann einnig píslarvætti og sagði: ,,Mér þótti sem ég heyrði rödd kalla í innstu verund minni: ,Fórnar þú því sem þér er kærast á vegi Guðs, eins og Husayn, friður sé með honum, fórnaði lífi sínu fyrir mig?‘ Og ef ég gætti ekki þessa óhjákvæmilega leyndardóms — ég sver við hann sem hefur verund mína í höndum sér — jafnvel þótt allir konungar jarðarinnar fylktu liði gætu þeir ekki tekið frá mér einn einasta bókstaf, hve miklu síður þessir þjónar sem engrar athygli eru verðir og tilheyra vissulega úrhrakinu . . . Að allir megi þekkja mæli þolinmæði minnar, undirgefni og sjálfsfórnar á vegi Guðs.“
Er hægt að líta svo á, að opinberandi slíkra orða gangi einhvern annan veg en veg Guðs eða þrái eitt- hvað annað en velþóknun hans? Í þessu versi felst andi veraldlegs fráhvarfs sem yrði þess valdandi ef honum væri andað til fulls yfir heiminum, að allar verur afneituðu lífi sínu og fórnuðu sálum sínum. Íhuga hraksmánarlegt framferði þessarar kynslóðar og furðulegt vanþakklæti hennar. Sjá hvernig þeir hafa lokað augum sínum fyrir allri þessari dýrð og eltast á auvirðilegan hátt við þessi andstyggilegu hræ, en frá iðrum þeirra berast óp gleyptra eigna hinna trúföstu. Og hve óviðurkvæmilegum aðdróttunum hafa þeir samt ekki beint gegn þessum sólum Heilag- leikans? Þannig skýrum vér þér frá því sem hendur trúníðinganna hafa drýgt, þeir sem á degi upprisunn- ar hafa snúið augliti sínu frá hinni himnesku návist og sem Guð hefur kvalið í eldi þeirra eigin vantrúar og sem hann í næsta heimi hefur fyrirbúið refsingu sem mun tæra bæði líkama þeirra og sál. Því þeir hafa sagt: ,,Guð er aflvana og hönd miskunnar hans fjötruð.“
Staðfesta í trúnni er áreiðanlegur vitnisburður og dýrleg staðfesting á sannleikanum. Líkt og ,,Innsigli spámannanna“ hefur sagt: ,,Tvö vers hafa gert oss aldna.“ Bæði þessi vers gefa vísbendingu um staðfestu í málstað Guðs. Líkt og hann sagði: ,,Ver stöðugur eins og þér hefur verið boðið.“[107]
Og íhuga nú hvernig þessi Sadrih Ridván Guðs hefur í blóma æsku sinnar risið upp til að boða mál- stað Guðs. Sjá hvílíka staðfestu þessi fegurð Guðs hef- ur sýnt. Allur heimurinn reis upp til að hindra hann, samt mistókst það fullkomlega. Því heiftugri sem of- sóknir þeirra urðu á hendur þessum Sadrih blessun- arinnar, þeim mun meiri varð ákafi hans og þeim mun bjartar brann logi ástar hans. Allt er þetta augljóst og enginn mótmælir þessum sannleika. Að lokum gaf hann upp sál sína og tók flugið til ríkjanna á hæðum.
[107] Kóraninn 11:113
Og meðal sannanna um birtingu hans var upphafn- ingin, hið yfirskilvitlega afl og yfirráðin sem hann, opinberandi verundar og Birting hins dáða, hefur einn og óstuddur opinberað um allan heim. Ekki fyrr hafði sú eilífa fegurð opinberað sig í Shíraz árið sextíu og rifið sundur huliðsblæjuna, en tákn yfirráða, mátt- ar, drottnunar og valds sem útgengu frá þessum kjarna kjarnanna og hafi hafanna birtust í öllum lönd- um. Og það í þeim mæli, að frá sérhverri borg birtust táknin, sannanirnar, ummerkin, vitnisburðirnir um þann guðdómlega ljósgjafa. Hversu mörg voru þau hreinu og gæskuríku hjörtu sem í trúfesti endurspegl- uðu ljós þeirrar eilífu sólar og hversu margvíslegt útstreymi þekkingar frá því Úthafi guðdómlegrar visku sem umlukti allar verur! Í hverri borg risu allir guðsmennirnir og fyrirmennirnir upp til að kúga þá og gyrtu lendar illgirni, öfundar og harðstjórnar til að undiroka þá. Hversu mikill fjöldi þeirra helgu sálna, þessara kjarna réttlætis sem sakaðir voru um harð- stjórn, var ekki drepinn! Og hversu margar holdtekj- ur hreinleika sem sýndu ekkert annað en sanna þekkingu og flekklausar gerðir, hlutu ekki þjáningar- fullan dauðdaga! Þrátt fyrir allt þetta andaði sérhver þessara heilögu vera til síðasta andartaks nafni Guðs og sveif í ríkjum undirgefni og hlýðni. Slíkt var hið umskapandi áhrifavald sem hann hafði yfir þeim, að þeir hættu að ala í brjósti nokkra ósk aðra en vilja hans og gáfu sál sína minningu hans.
Íhuga: Hver í heiminum getur birt svo yfirskilvit- legt afl, svo gagntæk áhrif? Öll þessi flekklausu hjörtu og allar þessar helguðu sálir hafa í algjörri undirgefni svarað kalli ákvörðunar hans. Í stað þess að kvarta færðu þeir Guði þakkir og í svartnætti angistar sinnar sýndu þeir ekkert nema geislandi undirgefni undir vilja hans. Það er augljóst hve vægðarlaust hatrið var og hve bitur illgirnin og fjandskapurinn sem allar þjóðir jarðarinnar sýndu þessum félögum. Ofsóknirn- ar og sársaukann sem þeir bökuðu þessum heilögu og andlegu verum töldu þeir leið til hjálpræðis, auðsæld- ar og eilífs frama. Hefur heimurinn síðan á dögum Adams orðið vitni að slíku uppnámi, svo ofsafengnu umróti? Þrátt fyrir allar píslirnar sem þeir þoldu og margskonar þrengingar sem féllu þeim í hlut urðu þeir skotspænir allsherjar vanvirðu og bölbæna. Mér þykir sem þolinmæðin hafi opinberast fyrir sakir hreysti þeirra og sjálf trúfestin fæðst af gerðum þeirra.
Hugleið þessa afdrifaríku viðburði í hjarta þínu svo að þú megir skilja mikilfengleika þessarar opinberun- ar og skynja stórkostlega dýrð hennar. Þá mun anda trúarinnar fyrir náð hins miskunnsama verða andað inn í verund þína og þú fengir staðfestu og hvíld í sæti fullvissu. Hinn eini Guð er mér vitni! Ef þú hugleiddir um stund mundi þér skiljast, að auk allra þessara öruggu sannninda og fyrrgreindu vitnisburða er höfnun, fordæming og bölbænir þjóða jarðarinnar í sjálfu sér mesta sönnunin og besti vitnisburðurinn um sannleika þessara hetja á vettvangi undirgefni og and- legrar lausnar. Hvenær sem þú hugleiðir lastyrði allra manna, hvort sem það voru guðsmenn, lærðir eða fáfróðir, þeim mun stöðugri og staðfastari verður þú í trúnni. Því hvaðeina sem gerst hefur var sagt fyrir af þeim sem eru námur guðdómlegrar þekkingar og veita viðtöku eilífum lögum Guðs.
Þótt vér höfum ekki haft í hyggju að minnast á arfsagnir fyrri alda ætlum vér samt sakir ástar á þér að vitna til nokkurra sem renna stoðum undir röksemdir vorar. Oss finnst þó engin nauðsyn bera til þess, því það sem þegar hefur verið sagt nægir heiminum og öllu sem í honum er. Í raun eru allar ritningarnar og leyndardómar þeirra samþjappaðir í þessari stuttu frásögn. Og það í þeim mæli, að ef einhver persóna íhugaði hana um stund í hjarta sínu mundi hún skynja leyndardóma orða Guðs í öllu sem sagt hefur verið og skilja merkingu alls þess sem hinn fullkomni konung- ur hefur birt. Þar sem skilningur og staða mannanna er mismunandi, munum vér nefna nokkrar arfsagnir, að þær megi veita hikandi sálum staðfestu og færa trufluðum hugum ró. Þar með mun vitnisburður Guðs til mannanna, bæði hárra og lágra, fullkomnast.
Meðal þeirra er arfsögnin ,,Og þegar fáni sannleik- ans er birtur, formæla menn honum bæði í Austri og Vestri.“ Drekka verður vín afneitunar, klífa verður háleitar hæðir aðskilnaðar og gæta verður íhugunar- innar sem vísað er til í orðunum ,,hugleiðing einnar stundar er betri en fróm tilbeiðsla í sjötíu ár“, svo hægt sé að skilja leyndardóm hins aumkunarverða fram- ferðis mannanna. Þótt þeir elski og þrái sannleikann sem þeir játa, formæla þeir fylgjendum sannleikans þegar hann eitt sinn hefur verið opinberaður. Þessum sannindum ber áðurgreind arfsögn vitni. Það er ljóst að slíka hegðun er aðeins hægt að rekja til ógildingar þeirra reglna, venja, siða og helgiathafna sem það hefur orðið vitni að. Ef fegurð hins miskunnsama hefði hlýtt þeim reglum og venjum sem tíðkast meðal manna og löghelgað trúariðkanir þeirra, mundu heimurinn alls ekki hafa þekkt slíkar deilur og pretti. Þessi upphafna arfsögn er staðfest og borið vitni með eftirfarandi orðum sem hann hefur opinberað: ,,Dag- urinn þegar kallarinn stefnir þeim til skelfilegs reikn- ingsskapar.“[108]
Guðdómlegt kall hins himneska kallara handan blæju dýrðarinnar sem býður mannkyninu að hafna algjörlega þeim hlutum sem það fylgir, er þeim við- urstyggð og þetta veldur þeim bitru þolraunum og því ofsafengnu umróti sem hefur komið í ljós. Íhuga að- ferðir mannanna. Þeir virða að vettugi þessar traustu arfsagnir sem allar hafa ræst og halda fast við aðrar sem hafa vafasamt gildi og spyrja hversvegna þær hafi ekki ræst. Og samt hafa hlutir sem þeir gátu ekki gert sér í hugarlund, verið birtir. Teikn og ummerki sann- leikans skína eins og sólin í hádegisstað og samt reika mennirnir ráðþrota og án markmiðs á auðnum fá- fræði og flónsku. Þrátt fyrir öll vers Kóransins og hinar viðurkenndu arfsagnir sem allar gefa vísbend- ingu um nýja trú, ný Lög og nýja opinberun, bíður þessi kynslóð þess enn að líta hinn Fyrirheitna sem á að framfylgja lögum trúarkerfis Múhammeðs. Slíkt hið sama gera gyðingar og kristnir menn.
Meðal orðanna sem boða ný lög og nýja opinberun eru málsgreinarnar í ,,bæn Nudbih“: ,,Hvar er hann sem er varðveittur til að endurnýja fyrirmælin og lög-
[108] Kóraninn 54:6
in? Hvar er hann sem hefur vald til að breyta trúnni og fylgjendum hennar?“ Hann hefur einnig opinber- að í Zíyárat[109]: ,,Friður sé með sannleikanum endur- nýjuðum.“ Abú-‘Abdu’lláh sem var spurður um skapgerð Mihdí, svaraði og sagði: ,,Hann mun gera það sem Múhammeð, sendiboði Guðs, hefur gert og eyða öllu sem áður var, líkt og boðberi Guðs eyddi vegum þeirra sem fóru á undan honum.“
Þrátt fyrir þessar og aðrar áþekkar arfsagnir, sjá, hvernig þeir halda því fram fávíslega, að alls engu megi breyta í lögunum sem voru áður í gildi. Og er það samt ekki tilgangur sérhverrar opinberunar að koma því til leiðar að allt eðli mannkyns breytist og að sú breyting gerist bæði hið ytra og hið innra og hafi áhrif bæði á innra líf þess og ytri aðstæður? Því ef eðli mannkynsins breytist ekki er tilgangsleysi allsherjar- birtingar Guðs auðsætt. Í ,,‘Aválim“ sem er traust og víðkunn heimild, stendur skrifað: ,,Æskumaður frá Baní-Háshim verður birtur, opinberar nýja bók og boðar ný lög“. Síðan koma þessi orð: ,,Flestir óvinir hans eru meðal guðsmannanna.“ Í öðrum kafla er haft eftir Sádiq, syni Múhammeðs: ,,Frá Baní-Háshim kemur æskumaður sem býður mönnunum að votta sér hollustu. Bók hans verður ný bók, þar sem hann kallar fólkið til að játa trú sína. Óvægin er opinberun hans Arabanum. Ef þið heyrið um hann, hraðið ykkur til hans.“ Hve dyggilega hafa þeir ekki fylgt leiðbein- ingum imáma trúarinnar og lampa fullvissunar! Hér stendur skýrum stöfum: ,,Ef þið heyrið, að frá Baní-
[109] Vitjunartafla, opinberuð af ‘Alí Háshim hafi komið æskumaður sem kallar menn til nýrrar og guðdómlegrar bókar og til nýrra og guð- dómlegra laga, hraðið yður til hans.“ Samt hafa þeir allir lýst þennan Drottinn verundarinnar trúvilling og úthrópað hann villutrúarmann. Að vísu flýttu þeir sér til ljóss Háshímítans, þeirrar guðdómlegu Birtingar, en aðeins með brugðnum bröndum og hjörtu full af meinfýsni. Gæt ennfremur að því hve skýrum orðum bækurnar tala um fjandskap guðsmannanna. Þrátt fyrir allar þessar ótvíræðu og þýðingarmiklu arfsagn- ir, allar þessar skýlausu og óhrekjandi vísbendingar, hafa menn hafnað flekklausum kjarna þekkingar og heilags máls og snúið sér til boðenda uppreisnar og villu. Þrátt fyrir þessar skráðu arfsagnir og opinber- uðu orð mæla þeir aðeins það sem eigingjarnar ástríð- ur þeirra blása þeim í brjóst. Og ef kjarni sannleikans opinberar það sem stríðir gegn hneigðum þeirra og ástríðum, lýsa þeir hann strax trúníðing og mótmæla svofelldum orðum: ,,Þetta er andstætt orðum imáma trúarinnar og hinna geislandi ljósa. Í órjúfanlegum lögum okkar hefur ekki verið gert ráð fyrir neinu slíku.“ Jafnvel á þessum degi hafa þessir vesalings dauðlegu menn komið fram með svo einskisverðar fullyrðingar og gera það enn.
Og íhuga nú aðra arfsögn og sjá hvernig allt hefur verið sagt fyrir. Í ,,Arba‘in“ er skráð: ,,Frá Bání- Háshim kemur æskumaður sem opinberar ný lög. Hann kallar mennina til sín, en enginn mun hlýða kalli hans. Flestir óvina hans verða guðsmennirnir. Þeir munu ekki hlýða boðum hans heldur mótmæla og segja: ,Þetta er andstætt því sem imámar trúarinnar hafa fært okkur að ofan.‘ “ Á þessum degi endurtaka allir þessi sömu orð og eru sér fullkomlega ómeðvit- andi um að hann hefur sest í hásætið ,,hann gerir hvaðeina sem honum líst“ og dvelur um kyrrt í sessin- um ,,hann ákvarðar það sem honum þóknast.“
Enginn skilningur getur skynjað eðli opinberunar hans og engin þekking meðtekið fullan mæli trúar hans. Öll orð eru háð leyfi hans og allir þurfa á mál- stað hans að halda. Allt nema hann sjálfur er skapað að boði hans, hrærist og á tilvist sína undir lögum hans. Hann er opinberandi guðdómlegra leyndar- dóma og útskýrandi fornrar og hulinnar visku. Þann- ig segir í ,,Biháru’l-Anvár“, ,,‘Aválim“ og ,,Yanbú“, að sonur Sádiq, sonar Múhammeðs, hafi mælt þessi orð: ,,Þekking er tuttugu og sjö bókstafir. Spámennirnir hafa aðeins opinberað tvo þeirra. Fram til þessa hefur enginn maður þekkt fleiri en þessi tvo bókstafi. En þegar Qá‘im rís, lætur hann hina bókstafina tuttugu og fimm birtast.“ Íhuga: Hann hefur lýst því yfir að þekking samanstandi af tuttugu og sjö bókstöfum og segir alla spámennina, frá Adam til ,,innsiglisins“, hafa útskýrt aðeins tvo þeirra og verið sendir niður með þessa tvo bókstafi. Hann segir einnig, að Qá‘im muni opinbera hina bókstafina tuttugu og fimm. Haf þessi orð til marks um hve mikil og háleit staða hans er! Staða hans er æðri stöðu allra spámannanna og opin- berun hans er ofar skilningi og skynjun allra þeirra útvöldu. Opinberun sem spámenn Guðs, dýrlingar hans og hans útvöldu, hafa annaðhvort ekki þekkt eða sem þeir samkvæmt órannsakanlegri ákvörðun Guðs hafa kosið að leyna — slíka opinberun hafa þessir spilltu og auvirðilegu menn reynt að vega og meta með sínum eigin takmörkuðu vitsmunum, gallaða lærdómi og skilningi. Ef hún stenst ekki mælikvarða þeirra, afneita þeir henni þegar í stað. ,,Heldur þú að meirihluti þeirra heyri eða skilji? Þeir eru eins og skynlausar skepnur! Já, þeir hafa jafnvel vikið enn lengra af veginum!“[110]
Hvernig, spyrjum vér, skýra þeir fyrrgreinda arfsögn sem boðar ótvíræðum orðum opinberun órannsakanlegra hluta og að nýir og undursamlegir atburðir gerist á degi hans? Þessir dásamlegu viðburð- ir valda svo harkalegum deilum meðal fólksins, að allir guðsmennirnir og fræðimennirnir dæma hann og fé- laga hans til dauða og allar þjóðir jarðarinnar rísa gegn honum. Líkt og opinberað hefur verið í ,,Káfí“ í arfsögn Jábir í ,,Töflu Fatímu“ varðandi skapgerð Qá‘ims: ,,Í honum birtist fullkomnun Móse, dýrð Jesú og þolgæði Jobs. Hans útvöldu verða niðurlægðir á degi hans. Höfuð þeirra verða færð að gjöf eins og höfuð Tyrkjanna og Daylamítanna. Þeir verða drepn- ir og brenndir. Ótti mun grípa þá; ógn og skelfing ljósta hjörtu þeirra. Jörðin litast af blóði þeirra. Konur þeirra kveina og gráta. Þetta eru að sönnu vinir mín- ir!“ Íhuga, að hver einasti bókstafur þessarar arfsagn- ar hefur ræst. Á flestum stöðum hefur blessuðu blóði þeirra verið úthellt; í sérhverri borg hafa þeir verið teknir til fanga og fluttir um héruðin í allra augsýn og sumir brenndir á eldi. Og samt hefur enginn staldrað við til að íhuga, að ef hinn fyrirheitni Qá‘im opinber-
[110] Kóraninn 25:44
aði lög og fyrirskipanir fyrri trúarkerfis, hvaða nauðsyn hefði þá borið til að skrá slíka arfsögn og hversvegna skyldu hafa blossað upp slíkar deilur og ágreiningur, að mennirnir litu á dráp þessara félaga sem skylduverk sem þeim bæri að inna af hendi og taldi að ofsóknir gegn þessum heilögu sálum væri kjörin leið til að öðlast æðstu hylli?
Gæt einnig að því hvernig arfsagnir fyrri tíma hafa skýrt frá öllum viðburðum sem gerst hafa og verkum sem framin eru. Líkt og skrifað stendur í ,,Rawdiy-i- Káfi“ um ,,Zawrá“. Í ,,Rawdiy-i-Káfi“ er sagt um Mu‘ávíyih, son Vahháb, að Abú-‘Abdu’lláh hafi sagt: ,, ,Þekkir þú Zawrá?‘ Ég sagði: ,Megi líf mitt verða fórnað þér! Þeir segja að það sé í Bagdad.‘ ,Nei,‘ svaraði hann. Og síðan bætti hann við: ,Hefur þú komið inn í Rayy-borg?‘[111] Og ég svaraði: ,Já, þangað hef ég komið.‘ Þá spurði hann: ,Heimsóttir þú naut- gripamarkaðinn?‘ ,Já‘, svaraði ég. Hann sagði: ,Hefur þú séð svarta fjallið hægra megin við veginn? Það er Zawrá. Þar munu áttatíu manns, niðjar vissra manna, verða drepnir og sérhver þeirra er þess verður að kallast kalífi.‘ ,Hver mun drepa þá?‘ spurði ég. Hann svaraði: ,Börn Persíu!‘ “
Slíkt er ásigkomulag og örlög félaga hans sem sögð voru fyrir fyrr á tímum. Og gæt nú að því, að sam- kvæmt þessari arfsögn er Zawrá ekkert annað en land Rayy. Á þeim stað hafa félagar hans verið líflátnir með miklum harmkvælum og allar þessar heilögu verur hafa liðið píslarvætti í höndum Persanna, eins og
[111] Forn borg nálægt Teheran skrifað stóð í arfsögninni. Þetta hefur þú heyrt og allir bera því vitni. Hversvegna staldra þeir ekki við, þessir menn sem líkjast auvirðilegum ormum og hugleiða þessar arfsagnir sem allar eru jafn augljósar og sólin í hádegisdýrð sinni? Hver er ástæðan fyrir því, að þeir neita að veita sannleikanum viðtöku og leyfa vissum arfsögnum sem þeir hafa ekki skilið, að koma í veg fyrir að þeir viðurkenni opinberun Guðs og fegurð hans og dæma þá til vistar í vítisdjúpum? Þetta er ekki neinu öðru að kenna en trúleysi guðsmanna og fræði- manna aldarinnar. Um þá hefur Sádiq, sonur Múhammeðs, sagt: ,,Fræðimenn trúarinnar á þeirri öld verða verstu illmennin meðal guðsmannanna undir skugga himinsins. Frá þeim hafa svikabrögð framgengið og til þeirra munu þau snúa aftur.“
Við biðjum lærða fylgjendur Bayánsins að fylgja ekki fordæmi þeirra; að særa ekki hinn guðdómlega kjarna, hið himneska ljós, hina algildu eilífð, upphafið og endinn á birtingu hins ósýnilega á tíma Mustagháth þeim sárum sem hafa verið veitt á þessum degi. Vér biðjum þá að treysta ekki á vitsmuni sína, skilning og lærdóm, að deila ekki við opinberanda himneskrar og takmarkalausrar þekkingar. Og þrátt fyrir allar þessar áminningar, sjáum vér eineygðan mann sem sjálfur er leiðtogi fólksins, rísa upp í fullkomnum óvildarhug gegn oss. Vér sjáum fyrir að í sérhverri borg kemur fram fólk sem vill kúga hina blessuðu fegurð; að félag- ar Drottins verundarinnar og hinstu þrár allra manna munu flýja andlit kúgarans og leita athvarfs frá hon- um í eyðimörkinni, meðan aðrir gefa sig á vald örlög- um sínum og fórna lífi sínu á vegi hans með algjörum aðskilnaði frá veröldinni. Mér þykir sem ég sjái mann sem hefur getið sér slíkan orðstír fyrir guðrækni og frómleika að menn telja sér skylt að hlýða honum og halda boð hans. Hann mun ganga fram og ráðast gegn sjálfum rótum hins himneska trés og reyna til hins ítrasta að sýna honum andstöðu og veita honum viðnám. Slík er leið fólksins!
Það er einlæg von vor, að fylgjendur Bayánsins muni upplýsast, svífa í ríkjum andans og njóta þar hvíldar, bera kennsl á sannleikann og greina með auga innsæis leyndan fláttskap. Á þessum dögum berst samt slíkur öfundaródaunn yfir, að — ég sver við fræðara allra vera, sýnilegra og ósýnilegra — frá upphafi grundvöllunar heimsins — þótt hann eigi sér ekkert upphaf — og allt fram til þessa dags hefur slík illgirni, öfund og hatur aldrei birst né mun birtast í framtíðinni. Því margir sem aldrei hafa andað að sér ilmi réttvísi hafa reist upp fána undirróðurs og fylkt liði gegn oss. Á alla vegu skynjum vér ógn spjóta þeirra og hvarvetna sjáum vér örvar þeirra. Og það þótt vér höfum aldrei stært oss af neinu né sóttst eftir að vera teknir fram yfir nokkra sál. Öllum höfum vér verið hinn gæskuríkasti félagi með mestri ástúð og umburðarlyndi. Vér leituðum eftir félagsskap hinna fátæku þegar vér vorum á meðal þeirra og í hópi hinna upphöfnu og lærðu höfum vér sýnt undirgefni og auðmýkt. Ég sver við Guð, hinn eina sanna Guð! Þótt þjáningarnar og harmkvælin sem óvinurinn og fylgjendur bókarinnar lögðu á oss, hafi verið þung- bær, blikna þau samt í samanburði við það sem á oss hefur verið lagt af þeim sem þóttust vera vinir vorir.
Hvað meira getum vér sagt? Ef alheimurinn sæi með augum réttlætis myndi hann ekki getað borið þunga þessara orða! Þegar vér sáum hvað verða vildi fyrstu dagana eftir að vér komum til þessa lands, ákváðum vér að draga oss í hlé áður en það gerðist. Vér héldum út í eyðimörkina og lifðum þar einir og yfirgefnir lífi algjörrar einveru í tvö ár. Frá augum vorum rigndi tárum angistar og í blæðandi hjarta voru ólgaði haf kvalafulls sársauka. Marga nótt höfðum vér ekkert til viðurværis og margan dag fékk líkami vor enga hvíld. Ég sver við líf hans sem hefur í hendi sér verund mína! Þrátt fyrir þessa stöðugu ógæfu og storma þrenginga, var sál vor umvafin sælum unaði og öll verund vor gagntekin ólýsanlegri gleði. Því að í einsemd vorri urðum vér ekki varir við ábata eða tjón, heilsu eða sjúkleika nokkurrar sálar. Einir undum vér samvistum við anda vorn og gleymdum veröldinni og öllu sem í henni er. Vér vissum samt ekki að möskvar guðlegrar ákvörðunar eru stærri víðfeðmustu hug- myndum manna og skeyti ákvörðunar hans ofar djörfustu áformum mannanna. Enginn getur forðast snörurnar sem hann leggur og engin sál fundið lausn nema í undirgefni við vilja hans. Við réttlæti Guðs! Er vér héldum af stað íhuguðum vér enga afturkomu og aðskilnaður vor vænti engra endurfunda. Eina ætlun- in með brottför vorri var að forðast að verða misklíð- arefni meðal hinna trúföstu, tilefni sundurþykkis fé- lögum vorum, að valda nokkurri sálu sársauka eða hryggja nokkurt hjarta. Enga aðra ósk ólum vér í brjósti og ekkert annað áform höfðum vér í huga. Og samt réð sérhver ráðum sínum samkvæmt eigin ástríð- um og sóttist eftir fánýtum hégóma sínum allt fram til þeirrar stundar þegar boðin framgengu frá hinni dul- úðugu uppsprettu sem buðu oss að hverfa aftur þang- að sem vér komum. Vér gáfum vilja vorn undir vilja hans og hlýddum skipun hans.
Hvaða penni getur lýst því sem vér sáum þegar vér snerum aftur! Tvö ár hafa liðið og á þeim tíma hafa óvinir vorir stöðugt og af kostgæfni lagt á ráðin um að útrýma oss og allir bera því vitni. Samt sem áður hefur enginn meðal hinna trúföstu risið upp til að veita oss aðstoð af neinu tagi og enginn fann heldur hjá sér hvöt til að veita oss hjálp og aðstoð. Nei, í stað aðstoð- ar, hvílíkt úrhelli stöðugra sorga hefur ekki steypst yfir sál vora vegna orða þeirra og gerða! Mitt á meðal þeirra allra stöndum vér og bjóðum fram líf vort full- komlega undirgefnir vilja hans, að þessum opinber- aða og birta bókstaf megi sakir ástríkis og miskunnar Guðs auðnast að fórna lífi sínu á vegi Frumpunktsins, hins upphafnasta Orðs. Ég sver við hann sem boðið hefur Andanum að tala. Ef ekki væri fyrir þessa þrá sálar vorrar, mundum vér ekki hafa dvalið einu and- artaki lengur í þessari borg. ,,Nægilegt vitni er oss Guð.“ Vér ljúkum röksemdafærslu vorri með orðun- um: ,,Ekkert afl eða styrkur er til nema í Guði einum.“ ,,Vér heyrum Guði og til hans hverfum vér aftur.“
Þeir sem hafa skilningsrík hjörtu, þeir sem hafa drukkið vín ástarinnar og ekki eitt andartak fullnægt eigingjörnum ástríðum sínum, munu sjá þessi tákn, vitnisburði og sannanir skína eins og sólina í hádegis- dýrð sinni, vitnisburð um sannleika þessarar undur- samlegu opinberunar, þessarar yfirskilvitlegu og guðdómlegu trúar. Íhuga hvernig menn hafa hafnað fegurð Guðs og haldið fast við ágjarnar þrár sínar. Þrátt fyrir öll þessi fullkomnu vers og skýru ábending- ar sem hafa verið opinberaðar í hinni ,,þungvægustu opinberun“, heitfé Guðs meðal manna og þrátt fyrir þessar ótvíræðu arfsagnir sem hver í sínu lagi er ljósari en hin skýrustu orð, hafa menn virt að vettugi sann- leika þeirra, hafnað honum og haldið fast við bókstaf vissra arfsagna sem þeir ímynduðu sér að bryti í bága við væntingar sínar, án þess þó að þeim hefði tekist að skilja merkingu þeirra. Þeir hafa þannig sundurmolað sérhverja von og farið á mis við hreint vín hins aldýr- lega og tær og óspillanleg vötn hinnar ódauðlegu feg- urðar.
Íhuga, að jafnvel þótt árið þegar þessi kjarni ljóssins á að birtast hafi verið tilgreint sérstaklega í arfsögnun- um, eru þeir enn skeytingarlausir og ætíð á valdi eig- ingjarnra ástríðna sinna. Samkvæmt arfsögninni spurði Mufaddal Sádiq: ,,Hvað um tákn birtingar hans, ó meistari minn?“ Hann svaraði: ,,Árið 60
birtist málstaður hans og nafn hans verður kunngert.“
Hversu undarlegt er þetta ekki! Þrátt fyrir þessar skýru og ótvíræðu vísbendingar hefur þetta fólk snið- gengið sannleikann. Í fyrri arfsögnum hefur til að mynda verið minnst á sorgir, fangelsun og þrengingar sem hefur verið hlutskipti þess kjarna guðdómlegrar dyggðar. Í ,,Bihár“ stendur skrifað: ,,Í Qá‘im okkar birtast fjögur tákn frá fjórum spámönnum, Móse, Jesú, Jósef og Múhammeð. Táknið frá Móse er ótti og eftirvænting; frá Jesú það sem um hann var sagt; frá Jósef fangelsun og uppgerð; frá Múhammeð opinber- un bókar sem svipar til Kóransins.“ Þrátt fyrir svo óyggjandi arfsögn sem á svo skýran hátt hefur sagt fyrir atburði þessa dags, fyrirfinnst enginn sem sinnir spádómi hennar og mér virðist sem enginn muni gera það í framtíðinni nema sá sem Drottinn þinn vill. ,,Guð mun vissulega opna eyru þess sem hann óskar, en vér munum ekki opna eyru þeirra sem liggja í gröfum sínum.“
Það er augljóst að fuglar himinsins og dúfur eilífð- arinnar tala tvennskonar tungu. Önnur, hin ytri, er rúin duldum vísbendingum, auðskilin og ótvíræð; að hún geti verið viti og leiðarljós og beint vegfarendum til hæða heilagleikans og leitendum inn í ríki eilífra endurfunda. Þannig er háttað hinum ótvíræðu arf- sögnum og augljósu versum sem þegar hafa verið nefnd. Hin tungan er hjúpuð dul, svo að hvaðeina sem er falið í hjörtum hinna illgjörnu megi afhjúpast og innsta verund þeirra koma í ljós. Þannig hefur Sádiq, sonur Múhammeðs, mælt: ,,Guð mun vissulega láta á þá reyna og aðskilja þá.“ Þetta er hinn himneski mælikvarði, þetta er prófsteinn Guðs á þjóna sína. Enginn skilur merkingu þessara orða nema þeir sem eru fullvissaðir í hjörtum sínum og hafa í sál sinni fundið hylli Guðs og eru í huga sínum fráhverfir öllu nema honum. Sú bókstafsmerking sem mennirnir hafa yfirleitt lagt í slík orð er ekki hin sanna merking. Þannig stendur skrifað: ,,Sérhver þekking hefur sjötíu merkingar og mennirnir þekkja aðeins eina þeirra. Og þegar Qá‘im birtist opinberar hann mönnum það sem á vantar.“ Hann segir einnig: ,,Vér mælum eitt orð og gefum því eina og sjötíu merkingar; það er á voru færi að útskýra þær allar.“
Vér nefnum þetta einvörðungu til þess að mennirn- ir láti ekki vissar arfsagnir og orð sem ekki hafa enn ræst bókstaflega, valda sér ótta heldur megi kenna sínum eigin skilningsskorti um ráðaleysi sitt fremur en því að fyrirheit arfsagnanna hafi ekki ræst. Því að þetta fólk þekkir ekki merkinguna sem imámar trúar- innar höfðu í huga, eins og fram kemur í sjálfum arfsögnunum. Því mega mennirnir ekki leyfa slíkum orðum að svifta sig hinni guðdómlegu hylli. Þeir ættu heldur að leita upplýsingar frá þeim sem eru viður- kenndir útskýrendur þessarar hylli, svo að hinir huldu leyndardómar megi verða afhjúpaðir og birtast þeim.
Samt komum vér ekki auga á neinn meðal þeirra sem lifa á jörðunni sem þráir sannleikann af einlægni og leitar útskýringa hjá hinum guðdómlegu opinber- endum á torræðum atriðum trúar sinnar. Allir dvelja í gleymskunnar landi og allir fylgja illvirkjum og upp- reisnarmönnum að málum. Guð mun vissulega láta gerðir þeirra koma yfir þá og gleyma þeim eins og og þeir gleymdu návist hans á degi hans. Þetta hefur hann ákvarðað þeim sem hafa afneitað honum og hafnað táknum hans.
Vér ljúkum röksemdafærslu vorri með orðum hans — upphafinn sé hann —: ,,Og við hvern þann sem hættir að minnast hins miskunnsama hlekkjum vér Satan og hann verður stöðugur förunautur hans.“[112]
[112] Kóraninn 43:36
,,Og sannlega verður líf sérhvers manns sem hættir að minnast mín markað eymd.“[113]
Þannig hefur það verið opinberað fyrr á tímum ef þér hafið skilning. Opinberað af ,,Bá“ og ,,Há“.[114] Friður sé með þeim sem hneigir eyra sitt að söng hins dulúðuga fugls sem kallar frá Sadratu’l- Muntahá! Dýrlegur sé Drottinn okkar, hinn hæsti!
[113] Kóraninn 20:124
[114] Arabískir
bókstafir sem þýða Bahá.
‘Abdu’lláh: Faðir Múhammeðs spámanns. Hann var af ætt Háshimíta göfugasta ættbálk þeirrar undirdeildar arabíska kyn-stofnsins sem nefndist Quraish.
‘Abdu’lláh-i-Ubayy: Voldugur andstæðingur Múhammeðs, nefndur ,,prins ræsnaranna“.
Abraham: Ættfaðir Ísraels, uppi á milli 2100 og 2000 f.Kr. Nefndur ,,Vinur Guðs“ og ,,Faðir hinna trúföstu“
Abú-‘Abdi’lláh: Arabískt auknefni Ja’far-i-Sádiq, sjötta imáms sjíta. Dó árið 765 e.Kr. þegar Mansúr kalífi lét byrla honum eitur.
Abú ‘Amír: Andstæðingur Múhammeðs; munkur.
Abú-Jahl: ,,Faðir fáviskunnar“; nefndur svo af múslimum. Frændi Múhammeðs og svarinn fjandmaður hans.
‘Alí: Tengdasonur og réttmætur arftaki Múhammeðs. Fyrstur af tólf ímömum (trúarleiðtogum) sjíta; fjórði kalífi sunníta. Leið píslarvættisdauða í Karbilá árið 661 e.Kr.
Alif, Lám, Mím: Þessir og aðrir bókstafir standa í upphafi 29. súru Kóransins.
Amalekítar: Ættbálkur hirðingja, nefndur í Gamla testamentinu. Amalekítar voru rekinn frá Babýloníu og dreifðust um Arabíu allt til Palestínu, Sýrlands og Egyptalands. Frá þeim komu all-margir faraóar.
Arfsagnir: (trúararfsagnir í islam) Skráðar heimildir um orð um gerðir Múhammeðs spámanns sem kemur til viðbótar þeirri opinberun sem Kóraninn geymir.
Árið sextíu: Árið 1260 að múslimsku tímatali (1844 e.Kr.) — árið þegar Bábinn kunngerði köllun sína.
Athím: Syndari
‘Aválim: Samantekt sjítiskra arfsagna
Bá: Arabískur bókstafur
Báb: Orðið þýðir ,,dyr“, eða ,,hlið“. Fyrirrennari Bahá’u’lláh og höfundur sjálfstæðra trúarbragða. Fæddur 20. október 1819. Leið píslarvættisdauða 9. júlí 1850.
Baghdád: Höfuðborg Íraks. Í þessari borg kunngerði Bahá’u’-lláh köllun sína og ætlunarverk árið 1863.
Bahá: ,,Dýrð“, ,,Ljómi“, ,,Ljós“; titill Bahá’u’lláh
Bahá’u’lláh: ,,Dýrð Guðs“, höfundur bahá’í trúarinnar. Fæddur í Teheran 12. nóvember 1817, lést í Bahjí í grennd við ‘Akká í Ísrael 29. maí 1892.
Bání-Háshim: Ætt Múhammeðs spámanns.
Bathá: Mekka
Bayán: Mikilvægasta rit Bábsins, inniheldur trúarkenningar op-inberunar hans og fjölda tilvísana til komu hins fyrirheitna (Bahá’u’lláh), alls um 8000 vers. Bábinn notaði orðið einnig sem tákn um trúarkerfi sitt. Hann skrifaði einnig ,,arabíska Bayán-inn“, minni bók og ekki eins mikilvæga.
Bihár: Persneska orðið táknar ,,vor“, arabíska orðið þýðir ,,haf-sjór“.
Biháru’l-Anvár: ,,Ljóshaf“, safn sjítiskra arfsagna í meira en 20 bindum frá 17. öld.
Birting: sjá opinberandi.
Faraó: Titill fornegypskra konunga
Fatíma: Dóttir Múhammeðs og eiginkona ‘Alí. Þau áttu þrjá syni. Einn dó ungur. Frá hinum tveimur, Hasan og Husayn, er komin ætt spámannsins. Ættingjar hans í karllegg nefnast siyyidar.
Frumvilji: ,,Hið fyrsta sem framgekk frá Guði er sá alltumlykj-andi veruleiki sem. . . bahá’íar nefna ,hinn fyrsta vilja‘ “ (‘Abdu’l-Bahá, ,,Some Answered Questions“, bls. 202)
Fönix: Goðsöguleg vera sem eyðir sjálfri sér í eldi og rís endur-fædd úr öskunni. Tákn eilífrar endurnýjunar og upprisu.
Gabríel: Æðstur allra engla, Heilagur Andi. Hlutverk hans var að rita niður boð Guðs. Hann vitraðist Múhammeð og opinberaði honum Kóraninn.
Há: Arabískur bókstafur. Bá og Há tákna Bahá (Bahá’u’lláh).
Hájí Mírzá Karím Khán: Skrifaði ,,Leiðsögn fyrir hina fá-fróðu“ (,,Irshádu’l-‘Avám“). Verk hans eru gleymd í dag.
Hamzih: ,,Prins píslarvottanna“; heiðurstitill frænda Múhamm-eðs.
Háshim: Ættfaðir Háshímítanna sem ‘Alí og Múhammeð til-heyra.
Heródes: Auknefndur ,,hinn mikli“, konungur Júdeu. Hann endurreisti musterið í Jerúsalem.
Hijáz: Heilagt land múslima á suðvesturhluta Arabískagans. Þar eru borgirnar helgu Mekka og Medína og margir aðrir staðir sem tengjast Múhammeð. ,,Tungumál Hijáz“ er arabíska.
Húd: Spámaður af ættbálki ‘Ad, afkomandi Nóa. Hann hvatti þjóð sína til að biðja til eins Guðs en var gerður útlægur (Kóran-inn 7:63-70)
Husayn: Sonur ‘Alí og Fatímu, þriðji imáminn, dó píslarvættis-dauða árið 680 e.Kr.
Ibn-i-Súríyá: Lærður fræðimaður gyðinga á tímum Múhamm-eðs.
Imám: ,,Meistari, leiðtogi“. Titill 12 sjítiskra eftirmanna Múh-ammeðs.
‘Imrán: (Amram) faðir Móse og Aron.
Innsigli spámannanna: Táknar Múhammeð og stöðu hans sem hinn síðasti í þeirri röð spámanna sem hófst með Adam (sam-kvæmt Kóraninum) og lauk með Múhammeð. Nýtt spámanns-tímabil hófst með Bábnum og Bahá’u’lláh.
Írak: Hluti Tyrkjaveldis þegar ,,Bók fullvissunnar“ var opinber-uð.
Jábir og Abú-Ja’far-i-Túsí: Múslimar sem eins og Mufaddal, miðluðu seinni tíma mönnum orðum Sádiq imáms.
Jósef: Sonur Jakobs, sagður í Kóraninum upplýstur spámaður og fyrirmynd dyggðarinnar.
Ka‘b-Ibn-i-Ashraf: Tók þátt í samsæri með Abú Sufyán, erki-óvin Múhammeðs, um að drepa spámanninn.
Ka‘bih, Kaaba: Bein þýðing: ,,teningur“. Ferstrend bygging í miðri moskunni í Mekka, þar sem svarti steinninn er.
Kerúb: Notað í Biblíunni og Kóraninum um engla. Samkvæmt hebreskri englafræði er kerúb engill af næstæðsta flokki.
Kafí: Mikilvæg samantekt sjítiskra arfsagna
Kain: Elsti sonur Adams og Evu; drap bróður sinn Abel.
Kaífas: Æðstiprestur gyðinga.
Kalífi: ,,Eftirmaður“ eða ,,staðgengill“. Þetta er sá titill sem sunnít-ar gefa eftirmanni Múhammeðs. Þeir líta á kalífinn sem forystu-mann bæði í veraldlegum og andlegum málefnum múslima. Sjítar telja hinsvegar, að eftirmaður Múhammeðs verði að til-heyra ætt hans og fjölskyldu. Tyrkneski soldáninn tók sér þenn-an titil snemma á 16. öld.
Karbilá: Borg á vesturbakka Efrat. Ekkert stendur lengur eftir af þessari borg.
Karim: Titill sem merkir ,,göfuglyndur, göfugur, heiðursverð-ur“.
Kawthar: Fljót í Paradís sem öll önnur fljót renna úr. Hluti þess fyllir mikið stöðuvatn og á ströndum þess hvílast sálir hinna trúuðu eftir að þeir hafa gengið yfir Sirát, brúna sem liggur yfir miðju helvítis.
Khaybar: Gyðingavirki nálægt Medina sem Múhammeð og fylgismenn hans unnu.
Koptar: Kristnir niðjar fornra Egypta sem voru heiðingjar á tímum Móse. Koptar töluðu arabísku.
Kóraninn: Heilög ritning múslima, opinberuð af Múhammeð, spámanni Guðs. Bahá’u’lláh nefndi Kóraninn ,,óskeikula bók“.
Kúfih: Borg á vesturbakka Efrats. Engin ummerki þessarar borg-ar eru lengur sjáanleg.
Kumayl: Fræg islömsk arfsögn.
Levíatan: (Í Gamla testamenti) sjóskrímsli, ófreskja; tákn óskapn-aðar og óguðlegs veraldarvalds.
Medína: Vestur arabísk borg norður af Mekka og mikilvægasti pílagrímsstaður múslima næst á eftir Mekka. Þar eru grafir Múhammeðs og einnar dóttur hans.
Mekka: Fæðingarborg Múhammeðs.
Midían: Borg og hérað við Rauða hafið, suðaustur af Sinaí. Þar bjuggu eftirkomendur Midíans, sonar Abrahams.
Mihdí: Titill tólfta imámsins
Mi‘ráj: Næturferð Múhammeðs með Gabríel frá Mekka til Jerúsa-lem og síðan til hins sjöunda himins, þar sem hann gekk í návist Guðs.
Móses: Samkvæmt islam einn sex mikilla spámanna. Hann opin-beraði vilja Guðs, flutti Ísrael boðorðin tíu og leiddi Ísraelsmenn út úr Egyptalandi.
Mufaddal: Var fylgismaður Imám Sádiqs og skráði margar arf-sagnir hans.
Múhammeð: Spámaður og opinberandi hins guðlega vilja (570-636 e.Kr.), höfundur islam. Hann opinberaði hina heilögu bók Kóraninn.
Mullá ‘Abdu’l-Khaliq-i-Yazdí: Prestlærður gyðingur sem sner-ist til islam. Hann varð áhangandi Shaykhí-skólans og gerðist fylgismaður Bábsins með fulltingi Mullá Husayn.
Mullá ‘Alíy-i-Baraqání: Einn lærðasti og nafnkunnasti meðlim-ur Shaykhí-skólans. Eftir að hafa snúist á band Bábsins gerðist hann einn fremsti talsmaður hans í Teheran.
Mullá ‘Alíy-i-Bastámí: Einn af ,,Bókstöfum hins lifanda“, þ.e. einn af fyrstu 18 lærisveinum Bábsins. Bábinn fól honum sér-stakt verkefni. Þegar hann framkvæmdi það, leið hann fyrstur allra píslarvættisdauða fyrir hina nýju trú.
Mullá Báqir: Frá Tabríz. Hálærður maður, einn af ,,Bókstöfum hins lifanda“. Hann var með Bahá’u’lláh í Núr, Mázindarán og Badasht og lifði alla hina ,,Bókstafina“ af.
Mullá Husayn: Fyrsti fylgismaður Bábsins, fyrsti ,,Bókstafur hins lifandi“ og ,,Bábu’l-Báb“ (Dyr að dyrunum) — heiðurstitill sem Bábinn gaf honum. Fæddist 1813 og var í níu ár nemandi Siyid Kázims og fylgismaður Bábsins jafn lengi. Hann leið píslarvætt-isdauða í umsátrinu um virkið Shaykh Tabarsí.
Mullá Muhammad-‘Alíy-i-Zanjání: Nefndur Hujjat. ,,Einn ákafasti og ótrauðasti baráttumaður trúarinnar“ (Shoghi Eff-endi). Hann var leiðtogi bábíanna við Zanján og leið þar píslar-vættisdauða með 180 fylgismönnum Bábsins.
Mullá Ni‘matu’lláh-i-Mázindarání: Fylgismaður Bábsins sem leið píslarvættisdauða í Shaykh Tabarsí.
Mullá Yúsuf-i-Ardibilí: Einn ,,Bókstafa hins lifanda“. Leið píslarvættisdauða í Shaykh Tabarsí.
Mustagáth: Bókstafleg merking ,,Sá sem ákallaður er“: Bahá’u’-lláh.
Nadr-Ibn-i-Hárith: Andstæðingur Múhammeðs.
Nebukadnezar (II.): Konungur Babýloníu. Hann tók Jerúsa-lem. herskildi 597 f.Kr., lagði borgina í eyði árið 587 og leiddi flesta íbúa hennar í útlegðina til Kaldeu.
Nimrod: Talinn ofsækjandi Abrahams í múslimskum skýringar-ritum.
Nói: Spámaður sem í islam hefur fengið heitið ,,spámaður Guðs“.
Nudbih: Bæn, ,,harmsöngur“ Imám ‘Alí.
Opinberandi: Sambandi manns og Guðs og eðli spámanns eða opinberanda Guðs er svo lýst í bahá’í ritningum: ,,Þar sem engin bein tengsl geta verið milli Guðs og sköpunar hans og alls ekkert getur verið líkt með hinu hverfula og hinum Eilífa, hinu skilyrta og hinum Algilda, hefur Guð ákvarðað að á hverju aldaskeiði og í hverju trúarkerfi opinberist hrein og flekklaus sál í ríkjum himins og jarðar . . . Þessir kjarnar andlegrar lausnar, þessar geislandi birtingar veruleikans, eru farvegir alltumlykjandi náð-ar Guðs. Ljós óskeikullar leiðsagnar lýsir þeim veg; þeim eru falin æðstu yfirráð og hafa vald til nota innblástur orða sinna, útstreymi óskeikullar náðar og heilagan andvara opinberunar sinnar til að hreinsa sérhvert löngunarfullt hjarta og sérhvern móttækilegan anda af dusti og sora jarðneskra takmarkana og áhyggjuefna.“
Paradís: Himneskur garður, sælu-og blessunarreitur. Spámað-urinn eða opinberandinn er ,,næturgali paradísar“. Opinberun hans er ,,þyturinn í laufum paradísar“, en paradís er ,,ást Guðs“.
Párán: Fjalllendi norður af Sinaí og heilagur staður opinberunar. Í Párán stofnsetti Ishmael Arabaþjóðina.
Qá‘im: ,,Sá sem mun birtast“. Hinn fyrirheitni í islam.
Qayyúmu’l-Asmá’: Skýringarrit um súru Jósefs (12. kafla Kór-ansins), fyrsta opinberunarrit Bábsins. Þar eru þjáningar Bahá-’u’lláh vegna gerða vantrúaðs bróður síns sagðar fyrir. Fyrsti kaflinn var opinberaður í návist Mullá Husayn þegar Bábinn kunngerði köllun sína aðfaranótt 23. maí 1844 í Shíráz.
Qiblih: Miðdepill vegsömunar. Bænaráttin; staðurinn sem menn snúa sér til meðan þeir biðjast fyrir. Qiblih múslima er Mekka.
Rabbí: ,,Meistari minn“, heiðurstitill skriftlærðra gyðinga á tím-um Krists, síðar notað sem kurteisisávarp.
Rawdiy-i-Káfí: Nafn á einu guðfræðirita sjíta.
Rayy: Rhages; Forn borg í grennd við Teheran.
Ridván: Nafn þess sem stendur vörð um paradís, einnig notað í merkingunni ,,Edenslundur“. Bahá’u’lláh notar orðið um para-dís sjálfa.
Rik‘at: ,,Auðmýkt“; djúp lotning þegar kropið er á kné við bæna-gjörð.
Rúz-bih: Einnig nefndur Salmán. Persi sem snerist til kristinnar trúar og fór til Arabíu þegar honum var sagt að þar myndi spámaður koma fram. Hann hitti Múhammeð við Koba þegar hinn síðarnefndi hélt frá Mekka til Medína og játaðist trú hans.
Sheba: Héraðið Saba í SV-Arabíu. Táknræn merking orðsins er ,,heimili, samastaður“.
Sádiq: Ja’far-i-Sádiq (699-765 e. Kr.), sjötti imám sjíta.
Sadrah: Táknar Sadratu’l-Muntahá eða hinn brennandi þyrni-runna.
Sadratu’l-Muntahá: Nafn á tré sem Arabar gróðursettu við enda vegar sem kennileiti. Táknræn merking orðsins er spá-maður eða opinberandi Guðs, ,,hið guðlega Lótustré“, ,,tréð þar sem vegurinn endar“ og sem stendur hægra megin við hásæti Guðs í hinum sjöunda himni. Í bahá’í ritningum táknar tréð ætíð opinberanda eða birtingu Guðs.
Sadrih: ,,Kvistur, grein“
Sálih: Arabískur spámaður sem eins og Húd boðaði þjóð sinni (thamúdum) trú á einn Guð og var rekinn í útlegð.
Salsabíl: ,,Lygn“. Nafn á brunni eða fljóti í paradís.
Sámirí: (Í Kóraninum) nafn þess sem fékk Ísraelsmenn til að dansa í kringum gullkálfinn.
Serafi: Sjá Jesaja 6,1. Himnesk vera sem ásamt kerúbum syngur Guði lof. Einn af æðstu englunum úr skaranum sem næstur er Guði.
Shaykh Ahmad (-i-Ahsá’í): Shaykh Ahmad frá Ahsá á suður-
strönd Persaflóa (1753-1834 e.Kr.). Hinn fyrsti af tveimur trúar-
leiðtogum sjíta sem boðaði opinberun Bábsins og Bahá’u’lláh.
Sjítar (shí’ítar): Önnur af tveimur aðaldeildum islam. Sjítar líta á ‘Ali, tengdason Múhammeðs sem lögmætan eftirmann spá-mannsins. Sjítismi er ríkistrúarbrögð í Íran.
Shíráz: Borg í S-Persíu, þar sem Bábinn kunngerði köllun sína 22. maí 1844.
Shoeb: Prestur. Móses giftist dóttur hans.
Sinaí: Fjallið þar sem Guð gaf Móse borðorðin tíu
Sirát: ,,Vegur, stræti“; táknar í islam veginn og brúna sem hinir trúuðu verða að ganga yfir á leið sinni til himins. Syndarinn getur ekki komist yfir hana.
Siyyid Husayn-i-Turshizí: Lögfróður maður, einn píslarvott-anna sjö í Teheran.
Siyyid Kázim (-i-Rashtí): Annar af tveimur trúarleiðtogum sem boðaði komu Bábsins og Bahá’u’lláh. Dó árið 1843 í Karbilá.
Siyyid Yahyá (-i-Dárábí): Sjá Vahíd.
Spámaður: Opinberandi og boðberi vilja Guðs fyrir mennina.
Steinn heimspekingsins: (Í gullgerðarlist); töfraþing sem gat breytt öðrum málmum í gull og læknað sjúkdóma.
Súfí: Dulspekingur í islam; leitaðist við að sameinast Guði.
Súra (Súrih): Röð (líkt og röð múrsteina í vegg); orðið er ein-göngu notað um kafla Kóransins, 114 talsins.
Tafla: Notað í bahá’í trúnni um heilagt rit sem inniheldur guð-lega opinberun, samanber boðorðatöflu Móse. Táknar varan-leika. Öll opinberuð rit Bahá’u’lláh eru nefndar töflur.
Taff: Karbilá-sléttan.
Thamud: Arabískur ættbálkur frómra manna sem bjó í hellum.
‘Urvatu’l-Vutqá: ,,Haldreipi“; táknar sáttmála og erfðaskrá Bahá’u’lláh.
Vahháb: ,,Gjafari“, táknar Guð.
Vahíd: Lærður maður sem að boði keisarans átti að ganga úr skugga um sannleiksgildi orða Bábsins. Gerðist fylgismaður hans og leið píslarvætti í Nayríz. Hann var lærðasti og áhrifarík-asti fylgismaður Bábsins.
Yahyá: Nafn Jóhannesar skírara samkvæmt múslimskri hefð.
Yanbu: samantekt sjítískra arfsagna.
Yathrib: Fornt nafn á Medína, borg spámannsins.
Zaqqúm: Tré sem vex í helju og gefur af sér mjög beiska ávexti
Zawrá: Fjall í Persíu.
Zíyárat: Vitjunartafla, opinberuð af ‘Alí.