Ridván Messages : Polski 2000 : Android, iPhone, iPad, Windows, Mac

The Universal House of Justice

Ridván 2000

To the Bahá’ís of the World

Dearly loved Friends,

Z wdzięcznością pochylamy nasze głowy przed Panem Zastępów, nasze serca przepełnione radością, kiedy widzimy jak cudowną różnicę sprawiły minione cztery lata od rozpoczęcia światowego Planu, który kończy się obecnym Festiwalem Wspaniałości. Osiągnięty postęp podczas tego okresu był tak znaczący, że nasza światowa wspólnota wspięła się na wyżyny, z których można dostrzec nowe jasne horyzonty przyszłych działań.

Różnica ilościowa wynikła w głównej mierze z jeszcze bardziej istotnej różnicy jakościowej. Kultura wspólnoty bahaickiej doświadczyła zmiany. Tą zmianę można dostrzec w rozwiniętych zdolnościach, metodycznym sposobie działania i, w konsekwencji, głębi pewności trzech uczestników Planu: jednostki, instytucji oraz wspólnoty. Stało się tak, ponieważ przyjaciele zajęli się bardziej konsekwentnie pogłębianiem swojej wiedzy na temat boskich Nauk oraz uczyli się, bardziej systematycznie niż kiedykolwiek przedtem, jak stosować [Nauki] do nauczania Wiary, a także jak kierować ich indywidualnymi i grupowymi działaniami czy wreszcie jak współpracować ze swoimi sąsiadami. Jednym słowem, przyjęli taką formę uczenia się, której rezultatem było celowe działanie. Głównym narzędziem tej zmiany był system instytutów zastosowany na świecie z ogromną prędkością; osiągnięcie to kwalifikuje się jako największe osiągnięcie Planu Czteroletniego w zakresie nauczania i umocnienia.

Zwiększona zdolność nauczania Wiary przez indywidualne osoby, widoczna w eksplozji powziętych inicjatyw; rozwinięcie możliwości Zgromadzeń Duchowych, Rad i komitetów w zakresie kierowania wysiłkami przyjaciół; wprowadzenie nowych wzorców myśli i działania, które wpłynęły na grupowe zachowanie lokalnej wspólnoty; we wszystkich tych aspektach system instytutów okazał się niezbędnym silnikiem procesu wstępowania mas do Wiary. Rozszerzając swoją działalność poprzez lokalne kółka studiujących, wiele instytutów rozwinęło możliwości do objęcia swoim programem znacznie większe obszary. Na przykład, Mongolia założyła 106 kółek studiujących i, w rezultacie, zanotowała znaczący wzrost liczby wyznawców. Jednocześnie, wspólnota bahaicka poświęciła więcej uwagi poleganiu na potędze modlitwy, medytacji nad Świętym Słowem, oraz czerpaniu korzyści duchowych z uczestnictwa w spotkaniach modlitewnych. To właśnie przez wzmożoną indywidualną i grupową przemianę następuje wzrost liczebny wspólnoty. Pomimo tego, iż liczba nowych wyznawców jedynie nieznacznie przekroczyła dane z minionych lat, to bardzo satysfakcjonujące jest to, że wzrost ten jest rozprzestrzeniony geograficznie, angażuje on każdy z większych segmentów wspólnoty, oraz integruje nowo zdeklarowanych wyznawców z życiem Sprawy.

Tak zbawienny, tak obiecujący stan Wiara zawdzięcza również, ponad wszelką miarę, doradczemu wpływowi, współpracującej roli oraz praktycznej pracy Instytucji Doradców. Te czynniki zostały spotęgowane ze względu na założenie i działanie instytutów; to wzmocnienie odzwierciedla bodziec przekazany w najbardziej odpowiednim czasie przez entuzjastyczne oraz zawsze czujne Międzynarodowe Centrum Nauczania.

Temat przewodni Planu Czteroletniego, czyli przyśpieszenie procesu wstępowania mas do Wiary, spowodował wysoki stopień integracji myśli i działania. Skupił on uwagę na najważniejszym etapie ewolucji wspólnoty bahaickiej, który musi zostać osiągnięty podczas Wieku Formatywnego; ponieważ dopóki nie zostanie ustabilizowany proces wstępowania mas do Wiary, dopóty nie będzie można mówić o dogodnych warunkach dla masowego nawrócenia się do Wiary, momentu przełomowego obiecanego w pismach Shoghi Effendiego. Tematyczny cel Planu miał wpływ na wszystkie sfery bahaickiej działalności; wymagał on bowiem jasności zrozumienia, która z kolei umożliwiła systematyczne i strategiczne planowanie - niezbędnego czynnika dla działań indywidualnych oraz grupowych. Członkowie wspólnoty stopniowo zaczęli doceniać w jaki sposób systematyczność może pomóc procesom wzrostu i rozwoju. Wzrost świadomości był ogromnym krokiem naprzód, który doprowadził do ulepszenia nauczania oraz spowodował zmianę w kulturze wspólnoty.

Integracyjne aspekty głównego tematu Planu były widoczne w wysiłkach planowania, budowania instytucyjnej zdolności oraz w rozwijaniu zasobów ludzkich. Ogniwa łączące te wszystkie elementy biegną od samego początku Planu aż do jego samego końca. Konferencja Doradców Kontynentalnych w grudniu 1995 roku w Ziemi Świętej zaznaczyła początek procesu. Właśnie wówczas Doradcy skupili się na zagadnieniach Planu. W następstwie, odbyli oni konsultacje z Narodowymi Zgromadzeniami Duchowymi na szczeblu narodowym; potem nastąpiły konsultacje na poziomach lokalnych, angażując w ten proces Doradców Pomocniczych, Lokalne Zgromadzenia Duchowe oraz komitety. Tak więc, na wszystkich poziomach elementy bahaickiej administracji zostały zaangażowane w proces planowania i sięgnęły poza etap wdrażania planów, gdzie konieczne już było wykształcenie instytucyjnej zdolności do poradzenia sobie z procesem wstępowania mas do Wiary. Powzięto w tym względzie dwa ważne kroki: jednym z nich było ustanowienie instytutów; drugim było formalne ustanowienie oraz szerokie zastosowanie, w odpowiedzi na zrodzoną potrzebę, Regionalnych Rad Bahaickich jako elementu administracji pomiędzy poziomami lokalnym oraz narodowym w celu wzmocnienia administracyjnej wydajności niektórych wspólnot, gdzie wzrosła złożoność zadań stojących przed Narodowymi Zgromadzeniami Duchowymi. Równie ważne dla nurtu integrującego główne elementy procesu było określenie strategii dla rozwoju prac społecznych i ekonomicznych w zakresie konsolidacji, oraz w zakresie spraw zewnętrznych, co można uważać za istotny czynnik pozwalający Wierze poradzić sobie z konsekwencjami utracenia statusu Wiary dotychczas mało znanej. Połączony efekt spowodował rezonans w postaci licznych działań, wyliczanie których przekroczyłoby pojemność tych stron. Jesteśmy jednakże poruszeni pragnąc przytoczyć niektóre z najważniejszych wydarzeń, aby zilustrować ogrom osiągnięć Planu.

W Ziemi Świętej, budowa terasów oraz budynków Łuku ruszyły naprzód z zapewnieniem dotrzymania określonego wcześniej terminu ukończenia prac, zapowiedzianego na koniec obecnego roku, według kalendarza gregoriańskiego. Ponadto, budynek w Haifie, o którym wspominaliśmy w ostatnim przesłaniu Ridvan w związku z powiększeniem grup pielgrzymkowych, będzie gotowy do użytku począwszy od tego święta Ridvan. Również z tego samego powodu, zaakceptowano plany architektoniczne budowy bardzo potrzebnego pomieszczenia w Bahji dla przyjęcia pielgrzymów oraz odwiedzających bahaitów i pozostałych gości.

Tłumaczenie Tekstów oczekiwanego nowego tomu Pism Baha'u'llaha zostało ukończone i obecnie prowadzone są przygotowania do jego publikacji.

Postęp w ekspansji i konsolidacji był również widoczny w jeszcze innych dziedzinach dotychczas tu nie wspomnianych, tj. pionierowaniu, nauczaniu, wydawnictwie, sztuce, tworzeniu Zgromadzeń Duchowych oraz postępach stowarzyszeń studiów bahaickich. Około 3,300 wyznawców osiedliło się jako stali i czasowi międzynarodowi pionierzy. Fakt, że kraje które zawsze same były celem pionierowania zdołały wysłać swoich pionierów za granicę jest kolejnym znakiem dojrzałości narodowych wspólnot. Zgodnie z mandatem przyznanym Kanadzie i Stanom Zjednoczonym, członkowie tych wspólnot objęli palmę pierwszeństwa pod względem liczby pionierów, którzy opuścili swój kraj, a także liczby podróżujących nauczycieli, z których ogromną część stanowiła młodzież. Szczególnie warta uwagi jest krzepiąca reakcja wyznawców pochodzenia afrykańskiego mieszkających na stałe w Stanach Zjednoczonych w odpowiedzi na wezwanie do nauczania w Afryce.

Z proklamacją Wiary wiązało się szereg działań, które obejmowały sponsorowanie wielorakich wydarzeń: rocznic, uroczystości, grup dyskusyjnych, wystaw, i tym podobnych; umożliwiło to dużej liczbie osób zaznajomić się z naukami Wiary. Domy Modlitwy były magnetycznymi ośrodkami dla wchodzących w ich bramy w większych liczbach, szczególnie w Indiach, gdzie około 5 milionów osób zostało przyjętych podczas ostatniego roku. Ponadto, ukazało się wiele przekazów w środkach telekomunikacji komunikujących treści bahaickie. W Stanach Zjednoczonych, około 60,000 osób odezwało się w odpowiedzi na kampanię przygotowaną przez Narodowy Komitet Nauczania. Na całym świecie, świadomość Wiary została zakomunikowana przez ukazanie się, w ilości większej niż kiedykolwiek dotąd, pozytywnych artykułów w gazetach, autorstwa osób niezwiązanych ściśle z Wiarą. Również większe zainteresowanie i gotowość emitowania regularnych programów bahaickich wykazały radio i telewizja, a miało to miejsce w takich krajach jak Demokratyczna Republika Konga czy Liberia. Te wspaniałe wydarzenia zostały ukoronowane niezależnym wyborem bliskich okolic świątyni Baba oraz terasów przez międzynarodową organizację mediów dla transmisji telewizyjnego światowego programu obchodów powitania Roku 2000 w Ziemi Świętej.

Sztuka stała się istotnym elementem proklamacji, nauczania, pogłębiania oraz spotkań modlitewnych światowej wspólnoty. Przyciągnęła ona wielu młodych ludzi, którzy zastosowali ją jako element nauczania i pogłębiania w teatralnych i tanecznych warsztatach w wielu częściach świata. Dynamika sztuki wydostała się daleko poza sam śpiew czy taniec, wykorzystując kreatywne rozwiązania ugruntowujące ludzi w Wierze. Tam gdzie używano sztuki folklorystycznej, szczególnie w Afryce, nauczanie postępowało wyjątkowo szybko. Na przykład w Ghanie i w Liberii rozpoczęto Światło Projektu Jedności celem promowania sztuki w nauczaniu. W Indiach, Społeczną Grupę Harmonii utworzono z podobnym zamysłem.

Głównie za sprawą ponagleń Doradców i przy pomocy Funduszu Kontynentalnego, tchnięto nową siłę w projekty tłumaczeń i publikacji literatury bahaickiej, szczególnie w Afryce i Azji. Ponadto, Kitab-i-Aqdas ukazał się w kompletnym wydaniu arabskim a także w innych językach.

Podczas gdy ograniczenia wyborów Lokalnych Zgromadzeń Duchowych wyłącznie do pierwszego dnia Ridvan, począwszy od 1997 roku, spowodowało spodziewane zmniejszenie się liczby tych instytucji, zmiana ta nie była drastyczna. Liczba od tego mementu utrzymuje się a solidny proces konsolidacji ma miejsce. Osiem filarów Powszechnego Domu Sprawiedliwości zostało wzniesionych podnosząc liczbę Narodowych Zgromadzeń Duchowych do 181.

Szczególnie satysfakcjonujące w ciągu minionych czterech lat było nagromadzenie momentów przełomowych bahaickiej działalności naukowej, która ruszyła z ważnym zadaniem umocnienia intelektualnych podstaw pracy Wiary. Dwa nieocenione wyniki tego działania to imponujące wzbogacenie bahaickiej literatury oraz przygotowanie rozpraw dotyczących wielu współczesnych problemów rozpatrywanych w świetle zasad bahaickich. Do sieci stowarzyszeń studiów bahaickich, świętującej w tym roku dwudziestopięciolecie, dołączyło w tym roku pięć nowych filii. Odzwierciedlając różnorodność oraz kreatywność, które przyciąga to pole służby, w Papua Nowa Gwinea zorganizowano pierwszą w tym kraju konferencję studiów bahaickich. Japońskie Stowarzyszenie natomiast, skupiło się na nigdy dotąd nie dyskutowanych zagadnieniach dotyczących duchowych źródeł tradycyjnego japońskiego systemu nauk.

Postęp w dziedzinach rozwoju społecznego i ekonomicznego był zdecydowanie jakościowy, chociaż liczby ukazujące wzrost ilości projektów były również imponujące. Roczne sprawozdania świadczą o tym, że ilość wydarzeń wzrosła z 1,350 na początku Planu, do ponad 1,800 pod jego koniec. Tendencja poruszania się w kierunku większej systematyczności pozostała dominującą cechą charakteryzującą pracę w tym okresie. W celu propagowania zasad konsultacji oraz działań opartych na zasadach dotyczących społecznego i ekonomicznego rozwoju, Biuro Rozwoju Społeczno-Ekonomicznego w Światowym Centrum Bahaickim sponsorowało 13 seminariów regionalnych, w których uczestniczyło około 700 reprezentantów z 60 krajów. Biuro sprawowało nadzór nad organizowaniem projektów pilotażowych oraz przygotowaniem odpowiednich materiałów dla zapoczątkowania zorganizowanych kampanii takich jak: krzewienie idei umocnienia młodzieży, propagowanie podstawowej edukacji, prowadzenie szkoleń dla pracowników społecznej opieki zdrowotnej, popularyzowanie postępu kobiet, oraz nauczanie w zakresie edukacji moralnej. Jako przykład można podać program w Gujanie, gdzie kurs ukończyło ponad 1,500 nauczycieli edukacji podstawowej; inny przykład to ukończenie ośmiu modułów programowych dla postępu kobiet w Malezji, co dało początek podobnym sesjom szkoleniowym w Afryce, Azji oraz Ameryce Łacińskiej. Plan połączenia działalności bahaickich stacji radiowych z pracą instytutów został zainicjowany w regionie Panamy, Guyami. Ponieważ instytuty mogą zaoferować szkolenia w dziedzinie rozwoju społeczno-ekonomicznego, podjęto w tym kierunku działania angażujące w projekt 12 instytutów. Obecnie prowadzą one eksperymentalny projekt w dziedzinach podstawowej edukacji, szkolenia dla pracowników społecznej opieki zdrowotnej, oraz kursów kształcących w kierunku powołań zawodowych. Wiele organizacji sponsorowanych przez bahaitów, lub tylko przez nich inspirowanych, poświęca swoje wysiłki na realizację przedsięwzięć jak np. to polegające na współpracy z Światową Organizacją Zdrowia w próbie walki ze ślepotą rzeczną w Kamerunie; w ten sposób, jako rezultat projektów bahaickich, ponad 30,000 osób otrzymało niezbędne leki. Innym przykładem jest funkcjonowanie prywatnego uniwersytetu Unity Coledge (Uniwersytet Jedności) w Etiopii, gdzie ilość studentów wzrosła do 8,000. Dalszy przykład to Akademia Landegg w Szwajcarii, która podczas rozbudowywania i ulepszania oferowanego programu, zaoferowała wielce docenianą pomoc w nieustającym poszukiwaniu remedium na okropne społeczne konsekwencje konfliktu na Bałkanach. Za kolejny przykład może służyć Uniwersytet Nur w Boliwii, który, we współpracy z Ekwadorem, zaoferował szkolenie dla ponad 1,000 nauczycieli z zakresu moralnego przywództwa. W dziedzinie społeczno-ekonomicznego rozwoju, takie przykłady zdolnego rozwijania zdolności bardzo pomogły w realizacji celów Planu.

Opierając się na założeniach strategii postępowania w sprawach polityki zewnętrznej, która została przekazana Narodowym Zgromadzeniom Duchowym w 1994 roku, zdolności wspólnoty w zakresie informacji publicznej i dyplomatycznej również rozwinęły się w zadziwiającym tempie, sprawiając, że wspólnota bahaicka pozostaje w dynamicznym współdziałaniu z Organizacją Narodów Zjednoczonych, rządami krajów, organizacjami pozarządowymi oraz mediami.

Strategia skupiała działalność na poziomach międzynarodowym i narodowym na dwóch głównych celach: wywarcia wpływu na osiągnięcia światowego pokoju, oraz w kwestii obrony Wiary. Przez podjęcie działań obrony naszych ukochanych współwyznawców w Iranie, Międzynarodowa Wspólnota Bahaicka zyskała sobie nowy wymiar poważania i wsparcia, które dostarczyły okazji dla wypełnienia innych celów przyjętej strategii. Aby przeciwstawić się niekontrolowanej sytuacji w Iranie, nasze instytucje i organizacje do spraw zewnętrznych opracowały nowe sposoby uaktywnienia nowych i obecnie istniejących instrumentów rządowych oraz ONZ. Sprawa prześladowań w Iranie pochłaniała uwagę najwyższych władz naszej planety. Wieść o tym, że sąd irański utrzymał w mocy wyrok śmierci na dwóch przyjaciół i wydał taki sam na trzeciego bahaitę spowodowała ostrą reakcję ze strony Prezydenta Stanów Zjednoczonych, który udzielił Iranowi ostrej nagany. W konsekwencji interwencji światowych przywódców oraz Organizacji Narodów Zjednoczonych, egzekucje Irańskich bahaitów zostały praktycznie zaprzestane, a liczba skazanych na długoletnie więzienie drastycznie zmniejszyła się.

Ciesząc się z tego wstawiennictwa, zaświadczamy również o duchu poświęcenia, sile i niezachwianej wierze naszych braci i sióstr w Iranie, którzy sprawili, że podjęte wysiłki obdarzone zostały mocą. Te widoczne cechy ducha wprawiają w podziw ich rodaków; to z jaką wytrwałością stawiają czoła atakom tak mściwie i nieubłaganie prowadzonym przeciwko nim. W jaki inny sposób wytłumaczyćby fakt, że tak niewielu zdołało tak wielu i tak długo oprzeć się? W jaki inny sposób mogliby oni być w stałym centrum troski świata, kiedy każdy z nich stoi przed groźbą kary śmierci? Tragedią Iranu jest to, że napastnicy aż do obecnego momentu nie zdołali zobaczyć, że boskie zasady dla których ci prześladowani poświęcili swój majątek, a nawet życie, zawierają rozwiązania, które są w stanie zaspokoić pragnienie ludzi w godzinie największej rozpaczy. Nie może być jednak cienia wątpliwości, że systematyczna tyrania, której okrutnie poddawani dotąd byli nasi irańscy przyjaciele, w końcu ustąpi Boskiej Mocy prowadzącej mistyczne dzieło w kierunku jego wyznaczonego przeznaczenia w całej jego obiecanej chwale.

W kwestii pozostałych celów strategii spraw zewnętrznych, prowadzone były działania inspirowane czterema tematami: prawa człowieka, status kobiet, światowy dobrobyt oraz rozwój moralny. Nasze dane pokazują ogromny krok naprzód w dziedzinie obrony praw człowieka oraz poprawy statusu kobiet. ONZ kontynuowała kreatywny program edukacji na temat praw człowieka, który do tej pory posłużył jako środek do umocnienia działalności dyplomatycznej nie mniej niż 99 Zgromadzeń Narodowych. Odnośnie statusu kobiet, fakt istnienia 52 narodowych biur działających na rzecz polepszenia statusu kobiet, wkład czyniony przez licznych bahaitów, zarówno kobiet jak i mężczyzn, na konferencjach, warsztatach wszystkich poziomów, wybór reprezentantów bahaickich na kluczowe stanowiska w komitetach pozarządowych organizacji, włączając w to komitet służący Funduszowi Rozwoju Kobiet przy ONZ, ukazuje w jaki sposób wyznawcy Baha'u'llah'a niestrudzenie promują Jego zasady równości mężczyzn i kobiet.

Jednocześnie, informacje o Wierze Baha'i są rozpowszechniane i kierowane do różnego typu odbiorcy w rezultacie powziętych inicjatyw. Należy tu wspomnieć o takich innowacyjnych przedsięwzięciach jak: udostępnienie strony internetowej "Świat Bahaicki", którą odwiedza około 25,000 osób miesięcznie; kolejne to wydanie oświadczenia: Kto jest autorem przyszłości?, które pomaga przyjaciołom podejmować tematy dotyczące współczesnych zagadnień; dalszy przykład to emitowanie, począwszy od listopada, w światowej sieci internatowej (world wide web) persko-języcznego programu radiowego Payam-e-Doost, nadawanego codziennie przez godzinę z Waszyngtonu, DC, który dostępny jest cały czas przez sieć Internet; oraz założenie wielce oryginalnego programu telewizyjnego, stosującego moralne zasady do rozwiązywania codziennych problemów. Program zyskał pochlebną aprobatę ze strony władz Albanii, Bośni-Hercegowiny, Bułgarii, Chorwacji. Węgier, Rumunii, Słowenii oraz Macedonii, byłej Republiki Jugosławii.

Fenomenem, który nabrał siły w miarę jak wiek zbliża się ku końcowi, jest to, że ludzie świata powstali aby wyrazić swoje oczekiwania poprzez organizacje, które stały się znane jako organizacje społeczności cywilnej. Źródłem wielkiej satysfakcji dla bahaitów na całym świecie musi być fakt, że Międzynarodowa Wspólnota Bahaicka, jako pozarządowa organizacja reprezentująca przekrój społeczeństwa, zyskała ogromne zaufanie jako jednocząca siła w poważnych dyskusjach kształtujących przyszłość ludzkości. Nasz główny przedstawiciel przy Radzie Narodów Zjednoczonych został wyznaczony na współprzewodniczącego Komitetu Organizacji Pozarządowych, który został powołany przez Radę Społecznoekonomiczną. Pozycja ta nadaje bahaickiej wspólnocie międzynarodowej wiodącą rolę w organizacji przebiegu Forum Milenijnego, zwołanego przez Sekretarza Narodów Zjednoczonych, Kofi Annana, a zaplanowanego na maj 2000. Forum będzie okazją dla organizacji społeczności cywilnej do sformułowania poglądów oraz sugestii w kwestii istotnych spraw światowych, które następnie zostaną przedyskutowane na Szczycie Milenijnym we wrześniu tego roku, na który mają przyjechać głowy Państw i rządów.

Obudzenie ludzkości na duchowy wymiar mających obecnie miejsce na świecie przemian jest szczególnie znaczące dla bahaitów. Dialog międzyreligijny stał się bardziej intensywny. Podczas Planu Czteroletniego dialog coraz częściej uwzględniał Wiarę jako prawowitego uczestnika rozmów. Parlament Światowych Religii w Kapsztadzie ubiegłego grudnia skupił około 6,000 uczestników, wśród których bahaici stanowili liczną grupę. Bahaici byli członkami Międzynarodowej oraz Południowo-Afrykańskiej Rady Dyrektorów, które zaplanowały to wydarzenie. Dla bahaitów zainteresowanie tym wydarzeniem wywodzi się z faktu, że pierwszy raz wspomniano Imię Baha'u'llah’a na publicznym zebraniu na Zachodzie w Parlamencie w Chicago w 1893 roku. Dwa międzyreligijne spotkania, które miały miejsce w Jordanie ubiegłego listopada włączyły bahaitów jako zaproszonych uczestników. Były to: konferencja na temat konfliktu i religii na Bliskim Wschodzie, oraz coroczne spotkanie Światowej Konferencji na temat Religii i Pokoju. Reprezentanci bahaiccy uczestniczyli w wydarzeniach w Watykanie i Nowym Dehli. Oba te wydarzenia zorganizowane były z inicjatywy Kościoła Rzymsko-Katolickiego; w Nowym Dehli, w obecności Jana Pawła II, Doradca Zena Sorabjee jako reprezentantka Wiary Baha'i wygłosiła krótkie powitanie do zebranych. W Wielkiej Brytanii, Wiara wyszła na arenę publiczną, kiedy reprezentant Wiary Baha'i dołączył do członków ośmiu innych głównych religii w międzyreligijnych obchodach nowego milenium w Galerii Królewskiej Pałacu Westminster, gdzie w obecności Rodziny Królewskiej, Premiera, Arcybiskupa Cantabury i innych znaczących osobistości, odniesiono się do "dziewięciu głównych religii w Wielkiej Brytanii." W Niemczech, bahaici zostali włączeni do dialogu międzyreligijnego po raz pierwszy. Odwróciło to dotychczasowe, długoletnie stanowisko wyznań chrześcijańskich, które odcinały się od Wiary, jako rezultat wydanej przez wydawnictwo luterańskie w 1981 roku książki autorstwa Wroga Przymiera. Uleczenie stosunków przyszło wraz z 600-stronnicową rozprawą napisaną przez trzech bahaitów, opublikowaną w 1995 przez wiodącego niezależnego wydawcę, stanowiąc tym samym szczególne zwycięstwo niemieckiej bahaickiej wspólnoty. Angielskie tłumaczenie tej książki zostało wydane w ostatnim roku Planu. W dialogu międzyreligijnym poczyniono niezwykły zwrot, kiedy w Pałacu Lambeth w 1998 roku reprezentanci Banku Światowego oraz 9 głównych religii odbyli spotkanie, które doprowadziło do utworzenia Dialogu Rozwoju Światowych Religii. Zapowiedzianym celem Dialogu jest podjęcie prób zlikwidowania przepaści pomiędzy wspólnotami religijnymi oraz Światowym Bankiem, w celu umożliwienia im współpracy dla przezwyciężenia światowego ubóstwa. Częstotliwość oraz szeroki udział w spotkaniach mędzyreligijnych świadczą o nowym fenomenie w stosunkach pomiędzy religiami. Oczywiste jest, że różne religijne wspólnoty starają się między sobą osiągnąć ducha przyjaźni i partnerstwa, czyli to, co Baha'u'llah nakazał okazywać Swoim wyznawcom wobec ich braci innych religii.

Skupione wysiłki wspólnoty bahaickiej w ciągu tych czterech minionych lat miały miejsce w czasie, kiedy większość społeczeństwa zmagała się z potokiem sprzecznycb interesów. W tym krótkim, ale intensywnie dynamicznym okresie czasu, siły działające we wspólnocie bahaickiej, jak również na całym świecie, niezachwianie przyspieszyły naprzód. Wraz z nimi pojawił się, bardziej wyraźnie niż kiedykolwiek dotąd, społeczny fenomen, o którym wspominał Shoghi Effendi. Więcej niż sześć dziesięcioleci temu, zwrócił on uwagę na "jednoczesne procesy wzrostu i upadku, integracji i rozpadu, porządku i chaosu, wraz z ich ciągłymi i wzajemnymi oddziaływaniami na siebie." Te bliźniacze procesy nie odbywały się z dala od procesów charakterystycznych dla wspólnoty bahaickiej, ale często wręcz zapraszały, jak to już było pokazane, Wiarę do czynnego współudziału. Wydawało się, że te procesy biegną po dwóch różnych bokach tego samego korytarza czasowego. Z jednej strony, wojny spowodowane religijnymi, politycznymi, rasowymi i plemiennymi konfliktami toczyły się w blisko 40 miejscach na świecie. Nagle załamanie cywilnego porządku sparaliżowało kilka krajów; terroryzm, jako broń polityczna, stał się niemal epidemią. Fala międzynarodowych siatek kryminalnych wszczęła niepokój. Z drugiej jednak strony, próby wdrożenia oraz opracowania metod zbiorowego bezpieczeństwa były szczerze podejmowane, nawołując na myśl jeden z przykazów Baha'u'llaha o zachowaniu pokoju; dopominano się ustanowienia międzynarodowego trybunału sądowniczego, co jest jeszcze jedną rzeczą pozostającą w zgodzie z oczekiwaniami bahaitów; w celu poświęcenia uwagi pilnej potrzebie opracowania adekwatnego systemu rozpatrywania światowych problemów zaplanowano Szczyt Milenijny dla przywódców świata. Nowe metody komunikacji otworzyły drogę dla porozumiewania się z każdą osobą na tej planecie. Ekonomiczny krach w Azji zagroził stabilizacji światowej ekonomii, ale jednocześnie wymusił opracowanie zarówno tymczasowych środków zaradczych jak i sposobów osiągnięcia poczucia równowagi w międzynarodowym handlu i finansach. To tylko niektóre przykłady dwóch kontrastujących, ale współdziałających tendencji mających miejsce w obecnym czasie, potwierdzając inspirowane podsumowanie przez Shoghi Effendiego sił działających w Większym Planie Boga, którego ostatecznym celem jest jedność rasy ludzkiej oraz pokój całej ludzkości.

Na zakończenie tych czterech obfitych w wydarzenia lat, dotarliśmy do wróżebnego zbiegu końców i początków, zarówno według miary gregoriańskiej jak i według ery bahaickiej. W jednej chwili, ten zbieg zawiera w sobie zakończenie XX wieku, z drugiej strony otwierając nowy etap Wieku Formatywnego. Perspektywa tych dwóch ram czasowych skłania nas do zastanowienia się nad wizją trendów kształtujących świat, które uległy synchronizacji i to w kontekście wizji tak graficznie przedstawionej przez Shoghi Effendi z okazji inauguracji Łuku, którego Strażnik był inicjatorem. Podczas planu ta wizja stała się niezwykle jasna w miarę, jak projekt budowy na Górze Karmel posuwał się, podczas gdy światowi przywódcy powzięli śmiałe kroki w gestii kształtowania struktur światowego pokoju politycznego, i w miarę jak lokalne i narodowe instytucje bahaickie ruszyły naprzód w swojej ewolucji. Nosimy w sobie święta i trwałą pamięć dwudziestego wieku, która porusza naszą energią, oraz wyznacza naszą drogę: Drogę ważącego momentu w historii ludzkości kiedy Centrum Przymierza Baha'u'llah’a, podczas niezrównanego ministerstwa, zaprojektował nowy Światowy Porządek i kiedy, podczas kolejnych wyniszczających lat, Strażnik Wiary poświęcił całe swoje siły do zbudowania struktur Administracyjnego

Systemu który, w końcu wieku, stoi przed całym światem w pełni swojego podstawowego kształtu. Stoimy przed mostem na przestrzeni czasów. Możliwości rozwinięte poprzez wiek walki i poświęceń garstki gorliwych miłośników Baha'u'llah’a muszą zostać teraz wykorzystane do wykonania nieuniknionych zadań pozostałych w Wieku Formatywnym, którego wiele epok nieprzerwanej pracy zaprowadzi nas do Złotego Wieku naszej Wiary, kiedy Największy Pokój otoczy całą ziemię.

Rozpoczynamy, wraz z nadejściem obecnego Święta Ridvan, Plan Dwunastomiesięczny. Mimo jego krótkiego okresu trwania, musi on wystarczyć i wystarczy, aby osiągnąć pewne istotne zadania i aby położyć fundamenty na nadejście kolejnych 20 lat Boskiego Planu Mistrza. To co zostało ostrożnie rozpoczęte cztery lata temu - systematyczne zdobywanie wiedzy, cech i umiejętności służby musi zostać ugruntowane. Istniejące narodowe i regionalne instytuty muszą wykorzystać pełny potencjał programów i systemów przez nie przyjętych. Należy utworzyć nowe instytuty, tam gdzie istnieje taka potrzeba. Większe kroki należy podjąć aby usystematyzować pracę nauczania podjętą na drodze indywidualnej inicjatywy i tej sponsorowanej przez instytucje. To częściowo dla tego celu w wielu miejscach na każdym kontynencie Doradcy wraz z Narodowymi Zgromadzeniami ustanowili "Programy Rozwoju Lokalnego". Rezultaty będą stanowiły zaplecze dużego doświadczenia z korzyścią dla przyszłych Planów. Indywidualny wyznawca, instytucje i lokalna wspólnota są usilnie namawiane do tego aby skupić swoją uwagę na tych podstawowych zadaniach, tak aby w pełni przygotować się na pięcioletnie przedsięwzięcie, które rozpocznie się w dniu Święta Ridvan 2001; przedsięwzięcie, które poniesie świat bahaicki do następnego etapu przyspieszenia procesu wstępowania mas do Wiary.

Ale poza skupieniem uwagi na tych zadaniach, istnieje pilna potrzeba, na którą należy odpowiedzieć: należy zadbać o duchowy rozwój naszych dzieci, które należy ponadto włączyć w życie Sprawy. Nie wolno ich pozostawiać dryfujących w świecie, który jest pełen moralnego zagrożenia. W obecnym stanie społeczeństwa, dzieci stoją przed okrutnym przeznaczeniem. Wiele milionów dzieci w wielu krajach jest wypaczone społecznie. Dzieci są ponadto wyobcowane przez rodziców i innych dorosłych, niezależnie od tego czy żyją w warunkach biedy czy bogactwa. To wyobcowanie ma swoje korzenie w samolubstwie, którego początku można upatrywać w materializmie, centrum bezbożności pożerającej wszędzie serca ludzi. Społeczne wypaczenie dzieci naszych czasów jest pewnym znakiem społeczeństwa upadającego; ten stan nie jest, jednakże, przypisany do jakiejkolwiek rasy, klasy, nacji czy warunków ekonomicznych - dotyczy i uderza we wszystkie jednakowo. Zasmuca nasze serca świadomość, że w tak wielu częściach świata dzieci są zatrudniane jako żołnierze, są wykorzystywane do prac ponad ich siły, są sprzedawane jako niewolnicy, są zmuszane do prostytucji, są wykorzystywane jako obiekt pornografii, opuszczone przez rodziców skupionych na własnych pragnieniach, i poddawane wielu innym formom cierpienia, których jest zbyt wiele, aby je wszystkie wyliczyć. Wiele z tych przerażających rzeczy jest zadawana przez rodziców ich własnym dzieciom. Duchowe i psychologiczne konsekwencje są niemożliwe do oszacowania. Nasza światowa wspólnota nie może uciec przed konsekwencjami tych realiów. Świadomość takiego stanu rzeczy powinna zachęcić nas do pilnego i trwałego wysiłku w imię dobra dzieci i przyszłości.

Pomimo tego, iż praca z dziećmi zawsze była częścią dotychczasowych Planów, nie były one w stanie sprostać potrzebie. Duchowe wykształcenie dzieci i młodzieży jest priorytetem najwyższej wagi dla dalszego postępu naszej wspólnoty. Dlatego jest konieczne aby ten niedobór został uleczony. Instytuty muszą włączyć w swój program kursy dla nauczycieli szkółek dziecięcych, którzy będą mogli z kolei służyć lokalnej wspólnocie. Ale mimo tego, iż zapewnienie duchowego i akademickiego wykształcenia dzieci jest istotne, przedstawia ono zaledwie część tego co należy zapewnić dla rozwoju ich charakterów i ukształtowania ich osobowości. Potrzeba istnieje także,

aby poszczególne osoby i instytucje na wszystkich poziomach, czyli wspólnota jako całość, okazywały prawidłową postawę wobec dzieci i aby interesowały się ich ogólnopojętym dobrem. Taki stosunek winien być odległy od tego proponowanego przez szybko upadający porządek świata.

Dzieci są najcenniejszym skarbem, jaki posiada wspólnota, ponieważ to w nich leży obietnica i gwarancja przyszłości. One są zalążkami charakteru przyszłego społeczeństwa, które jest głównie kształtowane przez to co dorośli tworzący społeczność zrobią, albo to czego nie zrobią, a co dotyczy dzieci. Dzieci są powierzone społeczeństwu, które nie może ich bezkarnie zaniedbywać. Wszystko obejmująca miłość do dzieci, sposób traktowania ich, jakość uwagi im poświęconej, duch zachowania się dorosłych wobec niech, to są niektóre spomiędzy istotnych aspektów koniecznego podejścia. Miłość wymaga dyscypliny, odwagi przyzwyczajenia dzieci do trudów, niespełniania każdego ich kaprysu i niepozostawiania ich zdanych na siebie. Należy utrzymać taką atmosferę, w której dzieci poczują, iż należą do wspólnoty i dzielą jej cele. Muszą one być z miłością ale i konsekwentnie prowadzone, aby żyć według standardów bahaickich, uczyć się i nauczać Wiary w sposób, który najlepiej im odpowiada.

Wśród tych młodszych we wspólnocie jest również młodzież w wieku od 12 do 15 lat. Reprezentują oni szczególną grupę, ze szczególnymi potrzebami, ponieważ są oni w wieku przejściowym pomiędzy byciem dzieckiem a byciem nastolatkiem i jest to czas, kiedy dokonuje się w nich wiele zmian. Kreatywna uwaga musi zostać poświęcona włączaniu ich w programy i czynności, które angażują ich zainteresowania, kształtują ich umiejętności nauczania i służby oraz integrują ich ze starszą młodzieżą. Użycie sztuki w różnych jej formach może się okazać nieocenioną pomocą w takich zajęciach.

Teraz pragniemy zaadresować kilka słów do rodziców, którzy ponoszą główną odpowiedzialność za wychowanie swoich dzieci. Odwołujemy się do nich by poświęcali ciągłą uwagę duchowej edukacji ich dzieci. Niektórzy rodzice zdają się myśleć, że jest to wyłączna odpowiedzialność wspólnoty. Inni myślą, że w celu zachowania niezależności ich dzieci do samodzielnego poszukiwania prawdy, nie powinno się ich nauczać Wiary. Wciąż inni czują, że są niekompetentni aby sprostać takiemu zadaniu. Żadne z powyższych stanowisk nie jest poprawne. Ukochany Mistrz powiedział, że "nakazane zostało ojcu i matce, jako ich obowiązek, aby starać się ze wszystkich sił wykształcić ich córkę i syna", dodając, że jeśliby zaniedbali tą sprawę, będą oni odpowiedzialni, zasługując na wyrzuty w obecności srogiego Pana. Niezależnie od poziomu ich wykształcenia, rodzice mają wyjątkową pozycję do kształtowania duchowego rozwoju ich dzieci. Nigdy nie powinni oni niedoceniać swoich możliwości kształtowania moralnego charakteru swoich dzieci. Ponieważ wywierają oni nieodzowny wpływ poprzez środowisko, które świadomie tworzą przez miłość Boga, ich wysiłki okazywania posłuszeństwa Jego prawom, ich ducha służby Jego Sprawie, brak fanatyzmu, wolność od niszczących efektów obmawiania. Każdy rodzic, który jest wyznawcą Błogosławionego Piękna ma obowiązek wieść życie w taki sposób aby uzyskać spontaniczne posłuszeństwo wobec siebie, do czego Nauki przywiązują tak wielką wartość. Oczywiście, oprócz wysiłków czynionych w domu, rodzice powinni wspierać bahaickie szkółki dziecięce przygotowane przez wspólnotę. Należy pamiętać również, że dzieci żyją w świecie, które informuje ich o trudnej rzeczywistości poprzez bezpośrednie doświadczenie z okropnościami wyżej opisanymi lub przez niedający się uniknąć zalew mas mediów. Wiele z nich jest zatem zmuszona dorosnąć przedwcześnie, a między nimi są również tacy, którzy poszukują standardów i dyscypliny, którymi mogliby kierować się w życiu. W kontraście do tego ciemnego upadku dekadenckiego społeczeństwa, dzieci bahaickie powinny

błyszczeć jako znaki lepszej przyszłości.

Nasze oczekiwania są ożywione myślą, że Doradcy Kontynentalni zbiorą się w Ziemi Świętej w styczniu 2001 aby uczestniczyć w uroczystości przekazania do użytku Międzynarodowego Centrum Nauczania jako stałej siedziby tej instytucji na Wzgórzu Boga. Pomocniczy Doradcy z całego świata będą uczestniczyli razem z nimi w wydarzeniu, które będzie niewątpliwie jednym z historycznych wydarzeń Wieku Formatywnego. Spotkanie takiej konstelacji bahaickich oficerów musi, z samej swojej natury, spowodować niewypowiedziane korzyści dla wspólnoty, która ponownie będzie blisko ukończenia jednego Planu i rozpoczęcia nowego. Kiedy zastanawiamy się nad implikacjami tego zdarzenia, kierujemy nasze serca z wdzięcznością w kierunku drogich Rąk Sprawy Bożej 'Ali-Akbar Furutan and 'Ali Muhammad Varqa,, którzy przez fakt zamieszkiwania w Ziemi Świętej trzymają pochodnię służby, którą ukochany Strażnik rozpalił w ich sercach.

Z tym Planem dwunastomiesięcznym, przechodzimy przez most do którego już nigdy nie wrócimy. Rozpoczynamy ten plan z ziemskim brakiem Amatu'l-Baha Ruhiyyih Khanum. Pozostała ona z nami do końca XX wieku jako promień światła, który świecił podczas niezrównanego czasu w historii rasy ludzkiej. W tablicach Boskiego Planu, Mistrz lamentował nad Swoją niemożnością podróżowania po świecie aby podnieść Boskie Zawołanie i z całą intensywnością Swojej niemożności opisał Swoją nadzieję: "Błagajmy Boga, abyście Wy mogli to osiągnąć" Amatu'l-Baha odpowiedziała na to wezwanie z nieograniczoną energią, dotykając oddalone od siebie miejsca na ziemi w 185 krajach, które miały przywilej otrzymać jej wyjątkowe dary. Jej przykład, który na zawsze zachowa swoją chwałę rozświetla serca tysięcy na całej plancie. Pomimo tego iż jakiekolwiek gest z naszej strony nie będzie nigdy wystarczająco adekwatny, to czyż nie powinniśmy poświęcić naszych skromnych wysiłków podczas tego Planu pamięci tej, dla której nauczanie było głównym celem, doskonałą radością życia?

- The Universal House of Justice